Gaan na inhoud

Jean Piaget

in Wikipedia, die vrye ensiklopedie
Jean Piaget
Piaget by die Universiteit van Michigan, ca. 1968
Geboortenaam Jean William Fritz Piaget
Gebore (1896-08-09)9 Augustus 1896
Neuchâtel, Switserland
Oorlede 16 September 1980 (op 84)
Genève, Switserland
Nasionaliteit Vlag van Switserland Switserland
Vakgebied Ontwikkelingsielkunde, epistemologie
Alma mater Universiteit van Neuchâtel
Bekend vir Konstruktivisme, genetiese epistemologie, teorie van kognitiewe ontwikkeling, beswaar permanensie, egosentrisme
Beïnvloed deur Immanuel Kant, Henri Bergson,[1] Pierre Janet, James Mark Baldwin[2]
Invloed op Bärbel Inhelder,[3] Jerome Bruner,[4] Lawrence Kohlberg,[5] Robert Kegan,[6] Howard Gardner,[7] Thomas Kuhn,[8] Seymour Papert,[9] Umberto Eco, Lev Vygotsky[10][11]

Jean Piaget (1896–1980) was 'n Switserse ontwikkelings-sielkundige en filosoof. Hy het in die 1920’s vir die Binet Institute gewerk. Hy het later onderwys begin studeer, waar hy die ontwikkeling van kinders se metode van verstaan bestudeer het deur hulle dop te hou en na hulle te luister terwyl hulle aan oefeninge werk wat hy vir hulle voorberei het.

Piaget was geïnteresseerd in die vrae wat logiese denke benodig wat kinders verkeerd geantwoord het, want hy het geglo dat hierdie verkeerde antwoorde belangrike verskille tussen kinders en volwassenes se brein uitgewys het. Piaget het in 1936 sy werk beskryf as generiese epistemologie, die oorsprong van denke. Genetika is die wetenskaplike studie van waarvandaan dinge ontstaan, hul oorsprong. Epistemologie is gemoeid met die basiese kategorieë van denke, dit is die raamwerk of struktuur van intelligensie. Piaget wou nie meet hoe goed kinders tel, spel of probleme oplos om hul IK te meet nie, maar hy was meer geïnteresseerd in die manier waarop hulle fundamentele konsepte soos nommers, tyd, hoeveelheid, ongevalle, wette, ens. verwerk. Piaget was die eerste sielkundige wat reeds in 1936 'n sistematiese studie van die kognitiewe ontwikkeling van kinders gemaak het. Sy bydrae sluit in 'n teorie van kinders se kognitiewe ontwikkeling, 'n gedetailleerde waarnemingstudie oor kognisie in kinders, en 'n reeks van eenvoudige maar doeltreffende toetse om verskillende kognitiewe vaardighede uit te wys.

Voor Piaget met sy ondersoek begin het was die algemene aanname in sielkunde dat kinders merendeels minder bevoegde denkers was as volwassenes. Piaget het bewys dat kinders baie anders dink in vergelyking met volwassenes, hy het gemeen dat kinders met 'n baie basiese verstandelike struktuur (geneties oorgeërfde en ontwikkelde) gebore word waarop alle daarop volgende leer en kennis gebaseer word. Piaget se teorie verskil van ander teorieë in verskeie maniere want dit is geïnteresseerd in spesifiek kinders eerder as alle leerlinge. Sy teorie fokus op ontwikkeling eerder as leer en dit fokus nie op leer van inligting of spesifieke gedrag nie. Sy teorie stel diskrete vlakke van ontwikkeling voor, gekenmerk aan kwalitatiewe verskille, eerder as 'n geleidelike toename in hoeveelheid en kompleksiteit van gedrag, konsepte, idees, ens. Die doelwit van sy teorie was om die meganismes en prosesse te verduidelik waardeur die kleuter en dan die kind ontwikkel na 'n individu wat kan redeneer en dink deur hipotese.

Daar is drie basiese komponente in Piaget se kognitiewe teorie:

  • Skemas: Piaget (1952) definieer 'n skema as “a cohesive, repeatable action sequence possessing component actions that are tightly interconnected and governed by a core meaning”. Hy noem die skema die basiese boublok van intelligente gedrag, 'n manier om kennis te organiseer. Wadsworth (2004) beveel aan dat die skema gesien moet word as 'n indeks kaart skema in die brein wat die indiwidu moet vertel hoe om te reageer op inkomende stimuli of informasie.
  • Assimilasie en akkommodasie: Intellektuele groei kan ook gesien word as die proses van aanpasbaarheid tot die wêreld. Assimilasie gebruik 'n bestaande skema om met 'n nuwe voorwerp of situasie te werk. Akkommodasie gebeur wanneer 'n bestaande skema nie werk nie, en dit moet verander word om met die nuwe voorwerp of situasie te werk. Piaget het geglo dat ontwikkeling nie op 'n geleidelike mate toeneem nie, maar eerder met stampe en stote. Ekwilibrasie is die krag wat die leerproses dryf omdat ons nie daarvan hou om gefrustreerd te raak nie, en ons soek 'n manier om die balans terug te kry wanneer ons 'n nuwe uitdaging bemeester.
  • Vlakke van Ontwikkeling: Piaget het eers 'n gedetailleerde natuurlike observasie van sy eie drie kinders gemaak, asook vriende se kinders, en hy het dagboek inskrywings gemaak van hul ontwikkeling. Hy het kliniese onderhoude en observasies gebruik om ouer kinders wat vrae kon verstaan te ondersoek. Piaget het geglo dat kinders deur vier universele vlakke van kognitiewe ontwikkeling gaan, en dit is biologies gebaseer en verander soos die kind opgroei, en dit ontwikkel in dieselfde sekwensie in vlakke by kinders. Die vier vlakke van ontwikkeling is: Sensorimotor (0-2 jaar), Preoperationeel (2-7 jaar), Konkreet Operasioneel (7-11 jaar), Formeel operasioneel (11+ jaar).

Verskeie onderrig implikasies was ook betrokke. Piaget se teorie was nie op onderrig en leer gefokus nie, maar latere navorsers het gesê dat verskeie funksies van Piaget se teorie in die onderrig praktyk kan werk.

Verwysings

[wysig | wysig bron]
  1. ↑ Susan Pass, Parallel Paths to Constructivism: Jean Piaget and Lev Vygotsky, Information Age Publishing, 2004, bl. 74.
  2. ↑ Piaget, J. (1982). Reflections on Baldwin [interview with J. J. Vonèche]. In J. M. Broughton & D. J. Freeman-Moir (Eds.), The cognitive developmental psychology of James Mark Baldwin (bl. 80-86). Norwood, NJ: Ablex.
  3. ↑ Inhelder, B. (1989). Bärbel Inhelder [Autobiography] (H. Sinclair & M. Sinclair, Trans.). In G. Lindzey (Ed.), A History of Psychology in Autobiography (Vol. VIII, bl. 208-243). Stanford, CA: Stanford University Press. Tryphon, A., & Vonèche, J. J. (Eds.). (2001). Working with Piaget: Essays in honour of Bärbel Inhelder. Hove, East Sussex, UK: Psychology Press.
  4. ↑ Bruner, J. S. (1983). In search of mind: Essays in autobiography. New York: Harper & Row.
  5. ↑ Kohlberg, L. (1982). Moral development. In J. M. Broughton & D. J. Freeman-Moir (Eds.), The cognitive developmental psychology of James Mark Baldwin: Current theory and research in genetic epistemology (bl. 277-325). Norwood, NJ: Ablex.
  6. ↑ Kegan, Robert (1994). In Over Our Heads (bl. 29). Cambridge, MA: Harvasrd University Press.
  7. ↑ Gardner, H. (2008). Wrestling with Jean Piaget, my paragon. What have you changed your mind about? http://www.edge.org/q2008/q08_1.html#gardner Geargiveer 19 Oktober 2016 op Wayback Machine
  8. ↑ Burman, J. T. (2007). "Piaget no "remedy" for Kuhn, but the two should be read together: Comment on Tsou's "Piaget vs. Kuhn on scientific progress"". Theory & Psychology. 17 (5): 721–732. doi:10.1177/0959354307079306.
  9. ↑ Papert, S (29 Maart 1999). "Child Psychologist: Jean Piaget". Time. 153: 104–107.
  10. ↑ Piaget, J (1979). "Comments on Vygotsky's critical remarks". Archives de Psychologie. 47 (183): 237–249.
  11. ↑ Piaget, J (2000). "Commentary on Vygotsky's criticisms of Language and Thought of the Child and Judgement and Reasoning in the Child (L. Smith, Trans.)". New Ideas in Psychology. 18 (2–3): 241–259. doi:10.1016/s0732-118x(00)00012-x. (Original work published 1962.)

Eksterne skakels

[wysig | wysig bron]
Ontsluit van "https://af.wikipedia.org/w/index.php?title=Jean_Piaget&oldid=2664943"