Adopción

Entender por adopción o filiación adoptiva al actu xurídicu por aciu el cual créase un venceyu de parentescu ente una o dos persones, de tala forma que establez ente elles una rellación de paternidá y/o maternidá.

Hai enforma tiempu la adopción víase como un actu de caridá, anguaño la adopción ye una solución por que los menores puedan volver tener una familia y les pareyes o persones solicitantes puedan vivir y esfrutar la esperiencia de tener un fíu. Antes d'adoptar tien qu'haber un procesu de reflexón, dexando un pocu de tiempu trescurrir, pos nun ye namái una cuestión de ciñu. Amás, dada la función de proteición del menor a que respuende, asumir les obligaciones de curiar del adoptáu. Procurando en tou momentu l'interés cimeru del menor.

Les llexislaciones establecen unos requisitos mínimos pa poder adoptar, ente los cualos son comunes:

1. Una edá mínima del adoptante que suel superar la de la mayoría d'edá y, n'ocasiones, una edá máxima.
2. Plena capacidá d'exerciciu de los derechos civiles.
3. Nun ser tutor n'exerciciu del adoptáu.

L'adopción reviste dos tipos: plena y simple.

La adopción plena surte los mesmos efeutos que la filiación por naturaleza, y xeneralmente el adoptante tien qu'axuntar unos requisitos más esixentes que na adopción simple, onde nun esiste sustitución automática d'apellíos nin el fíu adoptáu ocupa un llugar similar nel orde de socesión testamentaria colos fíos naturales.

Esta división atopa los sos oríxenes na adopción romana. Nel imperiu Romanu esistíen la adrogatio y la adoptio. La postrera de la mesma subdividíase en adoptio plena y minus plena, na plena dábase la cesión de la patria potestá na minus plena formábase un venceyu ente adoptante y adoptáu que podía (pos nun yera forzosu) xenerar derechos de socesión.

Adopción por países

Arxentina

L'adopción alcuéntrase regulada na llei nacional 24.779, anque dáu'l calter federal del país, les metodoloxíes y especialmente los procesos previos a l'adopción y de otorgamiento de guardar difieren en distintes xurisdicciones provinciales.

Puede ser adoptante toa persona qu'axunte los requisitos establecíos pola llei cualesquier fora'l so estáu civil teniendo d'acreitar residencia permanente nel país por un periodu mínimu de cinco años y ser a lo menos dieciocho años mayor que l'adoptáu.

Chile

Esta figura xurídica alcuéntrase regulada pola Llei Nᵘ 19.620 que dicta les normes sobre adopción de menores (publicada nel Diariu Oficial con fecha 5 d'agostu de 1999) pol so Reglamentu conteníu nel Decretu Supremu Nᵘ 944 de 2000 del Ministeriu de Xusticia, y pol Conveniu de La Haya sobre Proteición del Neñu y Cooperación en Materia d'Adopción Internacional de 1993, y que foi ratificáu por Chile nel añu 1999.

L'organismu encargáu de la proteición y el cuidu de los menores susceptibles de ser adoptaos ye'l Serviciu Nacional de Menores (SENAME). Esisten delles fundaciones que tán acreitaes ante'l SENAME pa evaluar candidatos y ayudar en procesos d'adopción de menores.

Colombia

Conceutu d'adopción

El Códigu d'Infancia y Adolescencia, referir a la institución nestes disposiciones, artículos 61 a 78 y 124 a 128; y nel 61 definir precisando que ye, principalmente y por excelencia, una midida de proteición al traviés de la cual, so la suprema vixilancia del Estáu, establecer de manera irrevocable, la rellación paternu-filial ente persones estrañes, que nun tienen esa rellación por naturaleza: Adoptable y adoptivu. De forma senciella sábese que resulten del conceutu claramente, un oxetu y la so esencia.

Oxetu

Consiste en protexer al menor adoptáu, neñu, neña o adolescente qu'adquier la calidá de fíu por un estrañu, el adoptable, qu'asume la posición de padre pa da-y el verdaderu y fayadizu llar y tratar al menor como'l so fíu.

Esencia

Ye l'establecimientu d'un parentescu que se llama de adopción, civil o llegal; que conforme a la sentencia de la Corte Constitucional de Colombia C-893 de 31 de xineru de 2007, pretende garantizar, l'adopción, al menor expósito o n'abandonu un llugar estable onde pueda desenvolvese de forma harmónica ya integral, constituyendo una rellación paternu-filial ente persones estrañes, que biolóxicamente nun la tienen.

L'adopción y l'Institutu Colombianu de Bienestar Familiar (ICBF)

En Colombia, l'Institutu Colombianu de Bienestar Familiar, ye l'organismu del Estáu encargáu de protexer al menor d'edá y garantiza-y los sos derechos. Pa ello cunta con preseos xurídicos como lo ye'l Códigu del Menor, que contién midíes de proteición pa los menores en situaciones regulares. Ente estes midíes atopa l'adopción.

Gratuidá de l'Adopción

La norma colombiana establez nel Códigu de la Infancia y l'Adolescencia, Artículu 74, lo siguiente d'estrictu cumplimientu: “...Nin l'Institutu Colombianu de Bienestar Familiar nin les Instituciones Autorizaes por ésti pa desenvolver programes d'adopción, van poder cobrar direuta o indireutamente retribución dalguna pola entrega d'un menor pa ser adoptáu. En nengún casu va poder dase pagu a los padres pola entrega que faigan de los sos fíos pa ser daos n'adopción nin exercer sobre ellos presión dalguna pa llograr el consentimientu...”.

Quién pueden adoptar según el réxime llegal colombianu

(ART. 68) Códigu de la Infancia y l'Adolescencia Llei 1098 de 2006.

• Los cónyuges (maríos).
• Les persones solteres, viudes o separaes.
• La pareya formada por un home y una muyer que demuestre una convivencia ininterrumpida d'a lo menos dos años. Esti términu va cuntar a partir de la sentencia de Divorciu, si dalgunu d'ellos tuviera casáu o con un venceyu matrimonial anterior.
• El guardador al pupilu o ex pupilu, una vegada aprobaes les cuentes de la so alministración.
• El cónyuge o compañeru permanente, al fíu del cónyuge o compañeru, que demuestre una convivencia ininterrumpida d'a lo menos dos años.

Los tiempos d'espera

Anque'l númberu d'adopciones internacionales caltúvose estable nos últimos años, l'aumentu de solicitúes fizo que los tiempos d'espera allárguense cuando lo que se desea ye adoptar neños pequeños.

Como otros países, los espedientes p'adoptar neños mayores o con necesidaes especiales y grupos d'hermanos tramitar con calter prioritariu. Les adopciones de neños de 6 y 7 años tienen anguaño un tiempu d'espera d'apenes 6 meses (datu de xineru de 2009). Sicasí, les families que tán agora recibiendo asignaciones de neños de 0 a 3 años, llevaben daqué más de trés años esperando.

Ecuador

N'Ecuador, la institución d'adopción produz los sos efeutos xenerales de manera plena, polo qu'esiste solo l'adopción plena, lo que traería a la trasmisión d'apellíos y nel aspeutu socesoriu a participar d'herederu llexítimu en tou lo referente a la socesión. N'Ecuador, les regulaciones pertinentes atopar nel Códigu de la niñez y adolescencia Art 152, y amás de les demás codificaciones pertinentes como'l Códigu Civil Art.314.

España

Historia

Dende 1939 hasta 1987, nun esistía la norma actual.

Actualidá

A partir de la entrada a valir de la Llei 21/1987, de 11 de payares, n'España produz un cambéu radical na concepción de la institución xurídica de l'adopción, una y bones la llei induz dos principios fundamentales nos que se basa l'adopción: la configuración de la mesma como un elementu de plena integración familiar y l'interés del neñu adoptáu que se sobrepon a los otros intereses llexítimos que se dan nel procesu de la constitución de l'adopción. Per otra parte poténciase'l papel de les entidaes públiques con competencia en proteición de menores.

La Llei Orgánica de Proteición Xurídica del Menor, al respeutive de l'adopción nacional ya internacional, introduz la esixencia del requisitu d'idoneidá de los adoptantes, que tien de ser apreciáu pola entidá pública, y regula meritoriamente l'adopción internacional.

Según esta llexislación l'adopción ye una ferramienta p'apurrir una familia a neños o neñes qu'escarecen d'ella.

Les pareyes o persones solteres que deseyen adoptar a nivel nacional tienen de presentar la so correspondiente solicitú (de normal n'impresu normalizáu) a los Servicios de Proteición de Menores de les sos respeutives Comunidaes Autónomes y darréu pasaren a una llista d'espera pa la so valoración. El procesu de valoración llevar a cabu por aciu una serie d'entrevistes, visites domiciliaries y presentación de documentación. Les autoridaes van estudiar los citaos informes hasta que decidan conceder o refugar la idoneidá de los solicitantes. Una vegada valoraos y reconocíos como aparentes pa l'adopción, van pasar a una llista de seleición, a los efeutos de proponer la asignación d'un menor, formalizándose l'Acoyimientu Familiar preadoptivo (pudiendo ser esti alministrativu o xudicial). Empecípiase'l procedimientu d'acoplamientu del menor na casa familiar y darréu preséntase la propuesta d'adopción pola entidá pública. El xuez, previa valoración de la documentación ya informe del fiscal, va dictar autu d'adopción y finalmente va realizase la inscripción nel Rexistru Civil, a los efeutos de modificar los apellíos.

De conformidá col art. 175 del Códigu Civil, los adoptantes tienen d'axuntar los siguientes requisitos:

1. Ser mayores de 25 años (basta qu'unu d'ellos algamara dicha edá).
2. Presentar la correspondiente solicitú nel Rexistru d'Adopciones.
3. Tener unes condiciones psico-pedagóxiques y sociu-económiques mínimes como pueden ser.
4. Que'l mediu familiar axunte les condiciones fayadices pa l'atención del menor al respeutive de la so salú física y psíquica (situación · · Socio-económica, habitabilidá de la vivienda, disponibilidá de tiempu mínimu pa la so educación).
5. Nel casu de cónyuges o persones que convivan davezu ello ye que qu'esista una rellación estable y positivo. (Valórase convivencia mínima de 2 años).
6. Qu'esistan motivaciones y actitúes fayadices pa l'adopción.
7. Qu'esista voluntá compartida per parte de dambos nel casu de ser cónyuges o pareyes de fechu.
8. Qu'esista aptitú básica pa la educación d'un neñu.
9. Va Ser negativu que los solicitantes condicionen l'adopción a les carauterístiques físiques, al sexu o a la procedencia sociu-familiar de los menores, según el tapecimientu o falseamiento de datos relevantes pa la valoración per parte de los solicitantes.

N'España déxase l'adopción per parte de pareyes del mesmu sexu dende l'añu 2005, cuando entró a valir la llei de matrimoniu qu'esaniciaba la discriminación ente pareyes de distintu y mesmu sexu.

Anguaño, nel Derechu internacional priváu, l'adopción ta regulada pola Llei 54/2007.

Guatemala

La institución de l'adopción foi regulada en Guatemala per primer vegada y definióse de la siguiente manera: "l'adopción ó prohijamiento ye l'actu de tomar por fíu al que nun lo ye del adoptante" nel Códigu Civil de 1877. El Códigu Civil de 1926 suprimió la institución de l'adopción por considerar que nun yera necesaria y emprestábase a una gran cantidá d'abusos y crímenes. El Códigu Civil de 1932 caltuvo'l mesmu criteriu que'l Códigu Civil de 1926. Foi restablecida na Constitución de 1945, y establecióse que l'adopción se instituyó en beneficiu de los menores d'edá y nun se reconocen desigualdaes llegales ente los fíos naturales y los adoptivos. Darréu emítese la primer llei especial en materia d'adopciones, Decretu Llexislativu 375, que foi publicáu en 1947. L'actual códigu civil, Decretu 106, contenía la normativa sustantiva al respeutive de l'adopción y la mesma yera una adopción simple o semi plena yá que yera revocable y amás nun xeneraba un venceyu estendíu sinón que llindáu al adoptante y adoptáu (parentescu civil) El procedimientu d'adopción yera voluntariu y tramitábase ante Notario. Sicasí, en virtú del Conveniu Relativu a la Proteición del Neñu y a la Cooperación en Materia d'Adopción Internacional suscritu por Guatemala, emítese la nueva llei d'Adopciones que nun regula sustantivamente l'adopción y deroga de forma espresa la normativa contenida nel Códigu Civil polo que dexa un vacíu llegal y una incertidume frente a la naturaleza de l'adopción nel país. La nueva llei, n'harmonización cola d'otros países, establez un ente autónomu (Conseyu Nacional d'Adopciones) el cual ye l'encargáu d'escoyer a la familia y establecer los parámetros pa establecer la meyor familia pal adoptáu. La llei ye de calter alministrativu y procedimental pero nun contién normes de calter sustantivu.

Méxicu

Cuando los menores nun pueden vivir dientro del so propiu nucleu familiar, el gobiernu de Méxicu, al traviés de la figura xurídica de l'adopción, busca garantizar el so derechu a ser parte d'una familia permanente. Tocantes a les instituciones públiques, los procedimientos d'adopción d'un menor realizar nes oficines del Sistema Nacional pal Desarrollu Integral de la Familia correspondiente a cada entidá, polo qu'a pesar de que se cunta con una coordinación nacional, estos son responsabilidá de los gobiernos estatales. Les adopciones internacionales dientro del país son regulaes pola Secretaría de Rellaciones Esteriores, que funge como encargada de reportar y dar siguimientu a les solicitúes realizaes.

Tocantes a adopciones realizaes n'instituciones privaes, estos centros establecen alcuerdos de cooperación coles unidaes encargaes de la niñez d'alcuerdu a la so llocalización, yá seya a nivel municipal o a nivel estatal, dependiendo de la llexislación de la entidá n'específicu.

El trámite pa l'adopción d'un menor tien una duración permediu d'ente ocho meses y un añu, tiempu que puede modificar antendiendo a la situación tantu del menor como de los padres adoptantes que tienen que cubrir con ciertos requisitos básicos: aprobar exámenes psicolóxicos y socioeconómicos, acreitar qu'amás de ser mayores d'edá, esiste una diferencia mínima de 17 años ente ellos y el menor, nun cuntar con rexistros d'antecedentes penales o problemes cola autoridá y evidenciar que l'adopción va ser benéfica pal menor.

Perú

El Títulu II del Códigu de los Neños y Adolescentes (artículos 115 a 132) define y regula les adopciones. Asina mesmu, el Capítulu Segundu del Títulu I de la Seición Tercer del Códigu Civil (artículos 377 a 385).

República Dominicana

República Dominicana remana al traviés d'instituciones gubernamentales facultaes pola llei 136-03 tou lo rellacionao coles Adopciones Internacionales, buscando siempres al traviés de les mesmes garantizar tou lo meyor pal menor adoptáu. El segundu oxetivu ye establecer un procesu que dea les garantíes al nuevu fíu de los padres adoptantes de toles prerrogativas que la llei confier-y como si fuera este un fíu niciáu por estos.

Calter de les Adopciones Internacionales

Los padres adoptivos cuando s'encarguen de neños estranxeros tienen d'entender meyor a los sos futuros fíos, respetar la so cultura, nun perder el contautu colos sos raigaños, porque esos neños en dalgún momentu deseyen conoceles.

Los Ciudadanos estranxeros pueden adoptar menores na República Dominicana, so les mesmes condiciones previstes pa los nacionales dominicanos. Estes son de calter privilexáu o plenes. Al traviés d'esta facultá'l menor adoptáu ve escastase tou parentescu colos sos padres o familia biolóxica, y de la mesma los efeutos xurídicos con estos.

Les adopciones Internacionales en República Dominicana son de calter irrevocables una y bones el neñu llogra al traviés d'esta un nexu xurídicu direutu colos padres adoptantes, que-y confier los mesmos derechos que son adquiríos polos fíos biolóxicos incluyendo la so nacionalidá.

Les Adopciones Internacionales estremar en dos etapes. La primer Alministrativa, desenvuelta pol departamentu d'adopciones del Conseyu Nacional pa la Niñez y Adolescencia (CONANI), una entidá gubernamental. La segunda parte del procesu ye l'Alministrativa Xudicial, que la so entidá responsable ye'l tribunal de neños neñes y adolescentes de la República.

Diferencies culturales

Les actitúes y les lleis relatives a l'adopción varien enforma. Ente que toles cultures tienen disposiciones conducentes a que los neños que los sos padres biolóxicos nun tán disponibles pa crialos puedan ser criaos por otros, non toles cultures tienen el conceutu d'adopción, que ye'l tratamientu de los neños ensin rellacionar como equivalentes a los fíos biolóxicos de los padres adoptivos. So la llei islámica, por casu, los neños adoptaos tienen de caltener el so apellíu orixinal pa ser identificaos con parientes consanguíneos, y, tradicionalmente, respetar el hijab (la cubierta de la muyer na presencia de non familiares) nos sos llares adoptivos. N'Exiptu, estes distinciones culturales llevaron a faer l'adopción illegal.

Adopción como Derechu Humanu

Como una reacción contra les prohibiciones y torgues qu'afecten a l'adopción internacional, los estudiosos Elizabeth Bartholet y Paulo Barrozo afirmen que tou neñu tien derechu a una familia como una cuestión de derechos humanos básicos. Esta afirmación devalúa'l patrimoniu o nes reivindicaciones "culturales" y fai fincapié na esistencia del neñu como un ser humanu en llugar d'una "propiedá" de les naciones específiques o, por casu, cuidadores abusivos.

Adopción n'animales

Delles especies d'animales amuesen un comportamientu onde los individuos curien de les críes de parientes o d'otros miembros del grupu finaos. Una especie na qu'esto asocede ye'l papión chacma, onde los ñácaros que les sos madres morrieron son curiaos polos adultos nuevos (varones y femes) nos sos grupos sociales. Estos padres adoptivos duermen colos infantes, llevar, preparar y protexer del acoso d'otros papiones. Esti comportamientu puede ser un exemplu de la seleición de parentescu o a cencielles puede ser la práutica de los adultos nuevos pa cuando tengan la so propia descendencia.

Problemes acomuñaos

¿Tien de dicise al menor que ye adoptáu?

p.84 Fermín,R. Mercante.(1987) “La revelación de la verdá ye, per otra parte, una solución non yá d'eleición, dende'l puntu de vista moral, sinón aceptable dende una óptica humana, p'aquel problema psicolóxicu de los oríxenes de los menores adoptaos”. Nestos casos ye perimportante reconocer el mayor inconveniente que tienen qu'enfrentar los matrimonios al adoptar neños pequeños y muncho más si yá tán en mayor desarrollu. El ser adoptáu nun ye daqué que se debe despintar, nin se tien que despintar. Estes son persones que fueron escoyíes pola sociedá pa ser instruyíes, empuestes y amaes, solo tienen qu'atopar el momentu indicáu por que seya revelada la so realidá. Despinta-y la realidá a estos neños ye alloñar del so orixe y esto lo que va causar son frustraciones, malos actos, rebeldía y hasta asitiase en contra d'eses persones que nun revelaron el so deséu de saber. Esto puédese evitar si los padres fueren instruyíos al empiezu de l'adopción, por que vean la ventaya oportuna de la verdá. Los padres adoptivos tienen que conocer y entender al so pequeñu, porque d'esta manera va reconocer el so temperamentu, sensibilidá y nivel intelectual; puede dícise-y nel momentu qu'él lo pueda entender.

Magar l'adopción suel nacer tantu del deséu de los adoptantes de ser padres como del derechu del neñu a tener una familia y que se procure siempres el so meyor interés., y de un espíritu solidariu, de cutiu danse problemes acomuñaos a la mesma, que munches vegaes, por falta d'información o por ilusión, nun se tienen en cuenta. p.133 Los autores, (2006). “ Los cambeos son momentos importantes na vida de too suxetu, pero nel casu específicu del nuevu adoptáu sería necesariu aprovechalo p'adquirir y construyir dicha organización psíquica, unión de la historia anterior a l'actual vivida cola familia d'adopción, sintiéndose suxetu autónomu y coles mesmes perteneciente al mundu de los adultos nel que vive”. Nel casu d'un mozu adoptáu, crisis adolescente, implica ellaboración de la infancia. Esta ye una etapa na que los adolescentes adopten y sienten como padres a los adoptivos ó van fuxir d'ellos y de la so propia situación Estos mozos van en busca de la so propia identidá, y munches vegaes actúen explosivamente y atayaos, buscando esi orixe que-yos pertenez, d'esta manera'l va poder adquirir l'espaciu y el tiempu que lu allugue nel so desarrollu personal. Los padres adoptivos tienen un papel difícil, pero espera la comprensión d'ellos, como por que estos cambeos nel adolescente nun sían catastróficos; tienen qu'establecer unos venceyos abondo fuertes como p'aguantar la crisis adolescente.

Cuando'l menor adoptáu tien una edá significativa y si la so infancia foi conflictiva o traumática suélense dar serios problemes d'adaptación a la familia adoptante que s'amonten na adolescencia. Neños con una infancia violenta pueden llegar a tener problemes de convivencia familiar . p.1 Silvia Bleinchmar. “Pero estes marques namái pueden ser midíes individualmente a partir de la significación que tengan pal neñu que ta en víes de construyise y poles significaciones que construya al respeutive d'elles a partir de les pallabres que l'adultu dexa aparrar en función de les sos propies pantasmes”. Estos neños tienen que crear un vezu de resilencia pa da-y sentíu a los carecimientos que se sufren na infancia y a partir d'esi significáu poder desenvolver un proyeutu de vida llenu de sentíu. Munchos d'estos neños adolescentes aportunen en caltenese atrapaos por eses circunstancies namái llamentándose y negándose a crecer. Cada persona ye única y tien una manera distinta d'asimilar les esperiencies. Munches vegaes los traumas sirvieron pa espertar la conciencia y ser una persona nueva que s'atreve a faer lo que nunca fixera en circunstancies normales.

Esti problema parte tantu por una llexislación deficitaria en materia d'adopción como pol fechu de que les adopciones son un fenómenu pocu documentáu pola so escasa historia como actu normalizáu. La mayoría de los países mientres sí qu'obliguen a los adoptantes a cumplir una serie de requisitos, nun oldeen la viabilidá de l'adopción no qu'al menor refierse, yá qu'a ésti nun se-y realicen pruebes psicolóxiques pa evaluar tantu la so sociabilidá como la so capacidá afeutiva, nin se realicen encamientos nesa vía a les families adoptantes. Ufiertar plenes garantíes a los menores nun tien por qué dir reñíu con una mínima proteición y garantíes de les families adoptantes, qu'incluya un siguimientu psicolóxicu del menor dende'l momentu de la so adopción.

Ver tamién

• Derechu llaboral
• Permisu per paternidá
• Seguridá Social
• Seguru social
• Adopción internacional
• Adopción homoparental
• Adopción illegal
• Variaciones culturales na adopción
• Paternidá
• Trestornu reactivu del apegu

Referencies

Bibliografía

• Marga Muñiz Aguilar (2007). Cuando l@s niñ@s nun vienen de París. Ediciones Noufront. ISBN 978-84-933861-8-4.
• Fermín, R. Mercante. (1987).: L'adopción, aspeutos médicos-sociales, xurídicos, psicolóxicos, sicopedagóxicos, éticu-morales y otros, con suxerencies de particular interés pa los tocoginecólogos y los matrimonios ensin fíos. Buenos Aires: Frigerio Artes S.A.
• Los autores, (2006). L'adopción, una tema del nuesu tiempu. Madrid: Biblioteca Nueva,S.L.

Enllaces esternos

• L'adopción nun ye namái una cuestión de ciñu
• Adopción siglo XXI

Artículu de traducción automática a partir de "Adopción" que necesita revisión. Quita l'avisu cuando tea correxíu.

• Datos: Q180472
• Multimedia: Adoption