Hu Jintao
.svg){kind=small}
_ribbon.svg){kind=small}
Hu Jintao, chinu simplificáu: 胡锦涛, chinu tradicional: 胡錦濤, pinyin: Hú Jǐntāo; (21 d'avientu de 1942, Jiangyan (es) 
) foi'l principal dirixente de la República Popular China. Ocupó los cargos de Secretariu Xeneral del Partíu Comunista de China dende l'añu 2002 hasta 2012, foi Presidente de la República Popular China dende 2003 a 2013 y de Presidente de la Comisión Militar Central dende 2004, asocediendo a Jiang Zemin como xefe de la cuarta xeneración de dirixentes del Partíu Comunista de China, hasta payares de 2012 siendo asocedíu nésti y los otros cargos por Xi Jinping.
Hu participó na burocracia del Partíu Comunista mientres la mayor parte de la so vida adultasobremanera como Xefe del Partíu del Partíu Comunista de China secretariu del partíu pola provincia de Guizhou y la Rexón autónoma del Tíbet y depués como Primer Secretariu del Secretariáu del PCCh y Vicepresidente de la República Popular de China Vicepresidente sol ex líder Jiang Zemin. Hu ye'l primer líder del Partíu Comunista, ensin credenciales revolucionaries significatives. Como tal, el so ascensu a la presidencia representó la transición del lideralgu comunista de China escontra tecnócrates más nueves y pragmáticos.
Mientres el so mandatu, Hu restableció'l control estatal en dellos sectores de la economía que fueren flexibilizaos pola alministración anterior y foi conservador coles reformes polítiques.[6] Xunto col so colega, el Premier Wen Jiabao, Hu presidió casi una década de constante crecedera y desenvolvimientu económicu que consolidó a China como una gran potencia mundial. Intentó ameyorar la igualdá socioeconómica interna por aciu el Conceutu Científicu de Desenvolvimientu, que'l so oxetivu ye construyir una "sociedá harmoniosa" que seya próspera y llibre de conflictos sociales.[7] Mentanto, Hu caltuvo un ferrial control políticu en China, frenando los disturbios sociales, les protestes de les minoríes étniques y les figures disidentes. En política esterior, Hu abogó pol "desenvolvimientu pacíficu de China", buscando tener un poder blandiu nes rellaciones internacionales y un enfoque empobináu a los negocios cola diplomacia. A lo llargo del so mandatu, la influencia de China aumentó n'África, América Llatina y otros países en desenvolvimientu.[8]
Hu tien un estilu de lideralgu discretu y reserváu y al paecer ye un firme creyente na alministración basada nel consensu.[9] Estos traces haber fechu ser una figura bastante indiferente nel güeyu del públicu, encarnando l'enfoque de la política china sobre la competencia tecnocrática, en llugar de la personalidá.[10] Por cuenta de les restricciones de mandatu, Hu tuvo que dimitir como Secretariu Xeneral en 2012 y como Presidente en 2013.
Primeros años
[editar | editar la fonte]Hu Jintao nació en Taizhou, Jiangsu'l 21 d'avientu de 1942. La so caña familiar migró del Condáu de Jixi de la provincia d'Anhui a Jiangyan mientres la xeneración del so güelu. Poro, los rexistros oficial describir como un nativu de Jixi[11] ensin mención de Jiangsu.
Anque'l so padre tenía un pequeñu negociu de té en Taizhou, la familia yera relativamente probe. La so madre morrió cuando él tenía siete años, y foi criáu por una tía. Más tarde, el so padre foi denunciáu mientres la Revolución Cultural, un eventu que (xunto colos sos oríxenes relativamente humildes) al paecer tuvo un fondu efeutu sobre Hu, quien diligentemente intentó llimpiar el nome del so padre.[12]
Hu foi un talentosu estudiante na escuela secundaria, sobresaliendo n'actividaes como cantar y baillar. En 1964, mientres inda yera un estudiante na Universidá Tsinghua de Beixín, xunir al Partíu Comunista de China (PCCh), enantes de la Revolución Cultural. Nesi momentu yera'l Presidente de la Unión d'Estudiantes de Tsinghua. Graduóse n'inxeniería hidráulica en 1965 y en Tsinghua, atopar con una compañera d'estudios llamada Liu Yongqing, qu'agora la so esposa. Tienen un fíu y una fía llamaos Hu Haifeng y Hu Haiqing respeutivamente.
En 1968, Hu ufiertóse voluntariamente pa emprestar servicios en Gansu y trabayó na construcción de la Central Hidroeléctrica de Liujiaxia[13] y alministrando asuntos del partíu pola caña llocal del Ministeriu de Recursos Hídricos y Enerxía Llétrica. De 1969 a 1974, Hu trabayó pa la Oficina d'Inxeniería de Sinohydro, como inxenieru.[14]
Carrera política temprana
[editar | editar la fonte]En 1973, Hu foi tresferíu pal Departamentu de Construcción de Gansu como secretariu. Al añu siguiente foi xubíu a xefe cimeru. En 1980, Deng Xiaoping implementó'l programa de les "cuatro transformaciones", que'l so oxetivu yera producir líderes comunistes que fueren "más revolucionarios, más nuevos, con más conocencies y más especializaos." En respuesta a esta busca nacional de miembros nuevos pal partíu, Song Ping, el primer Secretariu del Comité del PCCh de Gansu (gobernador de Gansu) afayó a Hu Jintao y promover delles files hasta la posición de xefe axuntu de la comisión.[15] Otru protexíu de Song, foi Wen Jiabao, que tamién se fixo prominente coles mesmes.
En 1982, Hu foi xubíu a la posición de secretariu de la filial de la Lliga de la Mocedá de Gansu y foi nomáu como direutor de la Federación de Moces de Toa China.[16][17] El so mentor Song Ping foi tresferíu a Beixín como Ministru de la Organización del Partíu Comunista de China y tuvo al cargu del encamientu, candidatura y promoción de los cuadros cimeros. Col sofitu de Hu Yaobang y Deng Xiaoping, Hu tendría aseguráu un futuru brillosu nel partíu. En 1982, a suxerencia de Song Ping, les autoridaes centrales del partíu convidar a Beixín pa estudiar na Escuela Central del Partíu.[18] Poco dempués, foi tresferíu a Beixín y nomáu pa la secretaría del Comité Central de la Lliga de la Mocedá Comunista (CCLJC). Dos años más tarde foi promovíu a Primer Secretariu del CCLJC, convirtiéndose polo tanto nel so líder. Mientres el so mandatu na Lliga de la Mocedá, Hu acompañó a Hu Yaobang, quien yera Secretariu Xeneral del PCCh nesi entós, nes visites por tol país. Hu Yaobang, un veteranu proveniente de la Lliga de la Mocedá, pudo recordar la so mocedá por aciu la compañía de Hu.
Secretariu del Comité del Partíu de Guizhou
[editar | editar la fonte]En 1985, Hu Yaobang primió por que Hu Jintao fuera tresferíu a Guizhou como Secretariu del Comité provincial del Partíu Comunista de China.[19] Hu trató d'ameyorar la economía de la provincia arrezagada y supuestamente visitó la totalidá de los sos ochenta y seis condaos.[20] Mientres tuvo en Guizhou, foi cuidadosu en siguir les direutives de Beixín y tuvo una reputación de ser "herméticu"; raramente ufiertaba les sos opiniones sobre cuestiones polítiques en públicu.[20] Ente que Hu foi vistu xeneralmente como un funcionariu con integridá y honestidá, dellos paisanos preferíen al so predecesor Zhu Houze. En 1987, Hu Jintao controló curioso la protesta de los estudiantes locales paralela al muriu de la Democracia, ente qu'en Beixín protestes similares resultaron nel arrenunciu forzáu de Hu Yaobang.
Tenencia nel Tíbet
[editar | editar la fonte]La salida del so patrocinador Hu Yaobang de la escena política foi primeramente considerada desfavorable pa Hu Jintao. Foi criticáu por dellos veteranos del partíu por non criticar al reformista derrocáu.[21] En 1988, Hu pasó a convertise en Secretariu del Partíu del Comité Rexonal de la Rexón Autónoma del Tíbet, la mayor zona conflictiva, teniendo tamién el papel de comisariu políticu de les unidaes del Exércitu Popular de Lliberación local. Un númberu de tibetanos oponer mientres enforma tiempu a la política del Gobiernu na rexón y a los disturbios y conflictos étnicos que se xestaben, particularmente polos sentimientos antichinos de la etnia han ente los tibetanos locales. Los enfrentamientos menores tuvieren asocediendo dende 1987, y cuando la escala de malestar creció, Hu respondió col esplegue d'unos 1.700 axentes de la Policía Armada Popular en Lhasa en febreru de 1989, nun intentu d'alvertir contra nueves perturbaciones.[22] L'aumentu de los enfrentamientos remató en graves disturbios nel nucleu de Lhasa el 05 de marzu de 1989, cinco díes enantes del 30° aniversariu del llevantamientu tibetanu de 1959.[23] Lo qu'asocedió dempués ye cuestión de disputa: los manifestantes acusaron a la policía de dispara-yos arbitrariamente, y la policía alegó qu'actuara en defensa propia. Amás, especulóse que Hu retrasara los sos órdenes de reprimir a los manifestantes hasta altes hores de la tarde, cuando'l xefe de la policía viose obligáu a actuar porque la situación taba fuera de control. Los manifestantes fueron reprimíos ceo a otru día, y Hu pidió a Beixín pa declarar la llei marcial el 8 de marzu.[24]
Nunca quedó claro'l papel de Hu nes manifestaciones y disturbios del 5 de marzu. A pesar de que seya un protocolu xeneral que Hu tuvo d'aprobar a lo menos implícitamente l'usu de la fuercia contra los manifestantes, si realmente dio estes órdenes a lo llargo de 5 de marzu ye una cuestión d'alderique.[25] Amás, John Tkacik cita que Hu había coordinando cola Rexón Militar de Chengdu por que les tropes tuvieren n'alerta máximo a midida que progresaba la situación.[22] Dellos analistes diplomáticos venceyaron lo que vieron como un usu brutal de la fuercia per parte de Hu cola represión a los activistes y estudiantes na Plaza de Tian'anmen apenes tres meses dempués. Si ye ciertu que Hu "aguiyó" al EPL el 4 de xunu ye un asuntu d'alderique, pero quedó claro que les aiciones de Hu en Lhasa valiéron-y una atención ensin precedentes nos escalafones cimeros de poder del partíu, incluyendo'l líder supremu Deng Xiaoping. Cuando los tanques arrodiaron na Plaza de Tian'anmen, Hu foi unu de los primeros líderes rexonales en declarar el so sofitu a les autoridaes centrales.[22] Hu esperimentó enfermedaes pol altor en xunu de 1990 y volvió a Beixín, anque permaneció nel so cargu por otros dos años, mientres los cualos Hu llogró poques coses. La so partida a Beixín foi vista como un mediu pa volver a la páxina central de la política china, que llevó a delles duldes sobre si taba o non tan mal como lo reclamara.[22]
Candidatura
[editar | editar la fonte]Antes de l'apertura del XIV Congresu Nacional del PCCh en 1992, los altos dirixentes del partíu, incluyendo Deng y Chen Yun, fueron escoyer los candidatos pal Comité Permanente del Politburó p'asegurar una transición pacífica del poder de la denomada segunda xeneración de líderes (Deng, Chen, Li Xiannian, Wang Zhen, etc.) a la tercer xeneración de líderes del Partíu Comunista chinu (Jiang Zemin, Li Peng, Qiao Shi etc.). Deng tamién propunxo que se debería considerar a otru candidatu pa una futura transición posterior, de preferencia daquién menor de cincuenta años por que representara la próxima xeneración de líderes.[26] Song, como'l xefe de la organización, encamentó a Hu como un candidatu ideal pa la perspeutiva d'un futuru líder. Como resultancia, poco primero del so cumpleaños númberu 50, Hu Jintao convertir nel más nuevu de los siete miembros del Comité Permanente del Politburó y el segundu miembru más nuevu del Comité Permanente del Politburó desque'l PCCh tomó'l poder en 1949.
En 1993, Hu fíxose cargu de la Secretaría del Comité Central del PCCh, supervisando les operaciones diaries del Comité Central, y la Escuela Central del Partíu, daqué que-y convenía pa poder crear a los sos propios partidarios nos cuadros cimeros del PCCh. Hu tamién foi puestu al cargu del llabor ideolóxicu del PCCh y anque foi consideráu l'herederu de Jiang, siempres tuvo enforma curiáu pa garantizar que Jiang tuviera nel centru de les atenciones. A finales de 1998, Hu promovió l'impopular movimientu de Jiang de los "trés énfasis" – "énfasis nel estudiu, énfasis na política y énfasis nos enclinos saludables" – dando discursos pa promocionalo. En 2001, sopelexó la teoría de la triple representatividá, cola que Jiang esperaba asitiase al mesmu nivel qu'otros teóricos marxistes.[27] Como resultancia, dexó al públicu con una impresión de ser discretu, cortés y espertu na formación de coaliciones. En 1998, Hu convertir en Vicepresidente de China, y Jiang quería que desempeñara un papel más activu nos asuntos esteriores. Hu convertir na voz principal de China mientres el bombardéu de la OTAN a la embaxada china en Belgráu en 1999.
Secretaría y Presidencia
[editar | editar la fonte]
Desque asumió'l cargu de Secretariu Xeneral del Partíu nel XVI Congresu Nacional del Partíu Comunista de China, Hu y el so primer ministru, Wen Jiabao, propunxeron establecer una sociedá harmoniosa qu'apuntara a menguar la desigualdá y a camudar l'estilu de les polítiques del "PIB en primer llugar y bienestar en segundu". Centrar nos sectores de la población china que quedaron tras na reforma económica y fixeron una serie de viaxes d'altu nivel a les zones más probes de China coles mires d'entender meyor estes árees. Hu y Wen Jiabao tamién trataron d'alloñar de la política de favorecer la crecedera económica de toes toes, centrándose nuna visión más equilibrada de crecedera qu'inclúi los factores de desigualdá social y daños al mediu ambiente, incluyendo l'usu del productu internu brutu verde nes decisiones de xestión. Sicasí, la camarilla de Jiang, caltuvo'l control na mayoría de les rexones en desenvolvimientu, poro, les midíes de regulación macroeconómica Hu y Wen enfrentaron una gran resistencia.
Crisis del SARS
[editar | editar la fonte]La primer crisis del lideralgu de Hu asocedió mientres el biltu de SARS en 2003. Arriendes de les fuertes crítiques feches a China por cubrir y responder amodo nun principiu a la crisis, despidió a dellos funcionarios del partíu y del Gobiernu, incluyendo al ministru de salú, que sofitaba a Jiang y al alcalde de Beixín, Meng Xuenong, que yera llargamente vistu como un protexíu de Hu. La destitución de Meng foi vista n'ocasiones como un compromisu fechu pa erosionar el sofitu de Jiang nel partíu.[28] Hu y Wen tomaron midíes p'aumentar la tresparencia de los informes de China a les organizaciones internacionales de salú, solmenando indireutamente un golpe a la postura de Jiang sobre la tema en cuestión.[29]
Socesión de Jiang Zemin
[editar | editar la fonte]
El 15 de payares de 2002, un nuevu Politburó encabezáu por Hu Jintao asocedió nominalmente Jiang y anque Jiang, con 76 años d'edá, arrenunció al poderosu cargu de Secretariu Xeneral y al Comité Permanente del Politburó pa dar pasu a una más moza cuarta xeneración de lideralgu, especulóse que caltendría una influencia significativa por cuenta de que Hu nun s'acomuñara a la influyente camarilla de Shanghai de Jiang, a la que se creía que taben venceyaos seis de los nueve miembros del toupoderosu Comité Permanente. Sicasí, los desarrollos posteriores amuesen que munchos de los sos miembros camudaron les sos posiciones. Zeng Qinghong, por casu, pasó de ser un discípulu de Jiang a sirvir como intermediariu ente los dos faiciones.[30] En 2003, Jiang tamién foi reelixíu pal cargu de Presidente de la Comisión Militar Central, un puestu por aciu el cual Deng Xiaoping foi capaz d'exercer el poder so cuerda como 'líder supremu', calteniendo asina'l poder militar.
Los observadores occidentales atribúin un sentíu de prudencia a les filosofíes de Hu, citando la hestoria recién d'herederos cayíos de China. Deng Xiaoping designó a trés secretarios xenerales del partíu, toos ellos designaos pa ser socesores y foi clave na destitución de dos d'ellos, Hu Yaobang y Zhao Ziyang. La so tercera y última seleición, Jiang Zemin, siguió'l trunfu de Deng, a pesar del so ambiguu sofitu y foi l'únicu Secretariu Xeneral na hestoria de la China comunista n'abandonar voluntariamente el so puestu cuando terminó'l so mandatu.
Anque munchos creen que Hu foi curioso escoyíu por Deng como'l miembru más nuevu de los máximos dirixentes de China y como'l principal candidatu p'asoceder a Jiang, exerciera una gran cantidá d'habilidaes polítiques ente 1992 y 2002 pa consolidar la so posición y finalmente surdir como herederu de Jiang por méritos propios. Hu tamién se benefició de la lenta pero progresiva institucionalización de la socesión de poder dientro del partíu, daqué que los sos antecesores escarecíen por completu. Dende principios de los 80, la República Popular de China tuvo marcada pola progresiva institucionalización y el gobiernu por consensu, alloñar del modelu autoritariu maoísta. Anque entá nun s'estableció una institución xurídica al estilu occidental y l'Estáu de Derechu, la socesión del poder de Hu llevar a cabu d'una forma bastante ordenada y civil, que nun tenía precedentes na hestoria de la China comunista. Espérase qu'esti enclín siga y que surda un mecanismu institucionalizáu de transición de poder, primero quiciabes dientro del partíu. Ello ye que declaróse unu de los principales oxetivos del partíu ye crear un sistema ordenáu de socesión y un mecanismu pa torgar gobiernu informal y el cultu a la personalidá.
La rivalidá ente Jiang y Hu dempués que'l primeru dimitió de los sos cargos foi, ensin dulda, un productu inevitable de la tradición china de socesión. Dellos analistes sostienen qu'anque Jiang consolidara'l so poder cuando se retiró, la so estatura ideolóxica dientro del Partíu Comunista sigue siendo inestable nel meyor de los casos y tuvo que mercar tiempu p'asegurar que'l so legáu ideolóxicu, como les tres representaciones, consagrar na doctrina del socialismu de China. Jiang arrenunció como Presidente de la Comisión Militar Central en setiembre de 2004, siendo este'l so últimu cargu oficial. Si esto foi la resultancia de la presión de Hu o una decisión personal ye tema d'especulación. Dende esi entós, Hu fíxose cargu oficialmente de los trés instituciones de la República Popular de China y el so poder recái sobre'l partíu, l'Estáu, según les fuercies armaes, convirtiéndose poro, nel líder supremu informalmente.
Hu y el Primer Ministru Wen Jiabao heredaron una China forxada con problemes sociales, políticos y ambientales internos. Unu de los mayores desafíos qu'enfrenta Hu ye la disparidad de gran riqueza ente los chinos ricu y probe, polo que'l descontentu y la roxura llegaron a un grau tal que causó estragos nel sistema comunista. Amás, el nepotismu y la corrupción qu'azota a l'alministración pública, sistemes militares, educativos, xudiciales y médicos de China deterioraron el país adulces. Sicasí, a empiezos de 2006, Hu empecipió'l movimientu "ocho honores y ocho esgraces" nun intentu de promover una actitú más altruista y moral ente la población. La redolada cada vegada más fráxil de China causó una masiva contaminación urbana, nubes de sable y la destrucción de vastes estensiones de tierres habitables. Queda por ver si Hu, polo xeneral cautelosu cola naturaleza, ye capaz de xestionar el desenvolvimientu pacíficu de China evitando incidentes internacionales y coles mesmes presidiendo una medría ensin precedentes nel sentimientu nacionalista chinu.
Nel XVII Congresu Nacional del PCCh, Hu foi reelixíu como Secretariu xeneral del Comité Central del Partíu Comunista de China Secretariu Xeneral y como Presidente de la Comisión Militar Central el 22 d'ochobre de 2007. Na XI Asamblea Popular Nacional, Hu foi reelixíu como Presidente'l 15 de marzu de 2008 y tamién foi reelixíu como Presidente de la Comisión Militar Central de China.[31]
Posiciones polítiques
[editar | editar la fonte]Perspeutiva científica y sociedá harmoniosa
[editar | editar la fonte]
Los observadores políticos indiquen que Hu estremóse del so predecesor tantu no nacional como na política esterior. La filosofía política de Hu mientres la so Presidencia resumir en trés conseñes — una "sociedá harmoniosa" interna y un "desenvolvimientu pacíficu" no esterno, el primeru ayudáu pol Conceutu Científicu de Desenvolvimientu, que busca conxuntos integraos de soluciones a les matrices de los problemes económicos, ambientales y sociales, y reconoz, nos círculos internos, la necesidá de reformes polítiques prudentes y graduales.[7] La doctrina del desenvolvimientu científicu foi escrita nel Partíu Comunista y nes constituciones estatales de 2007 y 2008, respeutivamente. El papel del partíu camudó, tal como foi formuláu por Deng Xiaoping y lleváu a cabu por Jiang Zemin, d'un partíu revolucionariu a un partíu nel poder. Hu sigue cola modernización del partíu, buscando tanto'l "progresu" del mesmu como la tresparencia nel Gobiernu.
Lo que surde d'estes filosofíes, a xuiciu de Hu, ye un país con un enfoque sistemáticu a la estructura nacional y al desenvolvimientu que combina una crecedera económica dinámicu, un llibre mercáu energizado por un brengosu sector "non públicu" (esto ye, priváu), un severu control políticu y de los medios de comunicación, con llibertaes personales pero non polítiques, esmolición pol bienestar de tolos ciudadanos, ilustración cultural y un enfoque sinérgico pa les diverses temes sociales (la perspeutiva científica de desenvolvimientu) que conducen, na visión de Hu, a una "sociedá harmoniosa". Na vista del Gobiernu chinu, estes filosofíes, que crearon un nuevu "modelu chinu" de Gobiernu, sirven como una alternativa llexítima al "modelu de democracia" occidental, particularmente pa los países en desenvolvimientu. En pallabres de Hu, "una sociedá harmoniosa tien de tener una democracia, un Estáu de Derechu, equidad, xusticia, sinceridá, amistá y vitalidá."[7] Diz que dicha sociedá, va dar algame al talentu y creatividá de les persones, va dexar que toles persones compartan la riqueza social algamada pola reforma y el desenvolvimientu, y que se forxe una rellación más estrecha ente'l pueblu y el Gobiernu. Hu inclusive fixo fincapié nel potencial de les comunidaes relixoses pa contribuyir al desenvolvimientu económico y social so la bandera de la "construcción d'una sociedá harmoniosa".[32]
Les crítiques occidentales de Hu, particularmente con al respective de los derechos humanos, esponen el so hipersensibilidad a la estabilidá social, pero nun faen tantu énfasis nel so nuevu compromisu pa encetar les múltiples facetes de los problemes sociales de China.[7] El programa pragmáticu, non ideolóxicu de Hu tien dos valores fundamentales—caltener la estabilidá social pa promover el desenvolvimientu económicu y caltener la cultura china p'arriquecer la soberanía nacional. En política interior, paez que quier una mayor apertura al públicu de les funciones y xuntes del Gobiernu. Apocayá, l'axencia de noticies china publicó munchos detalles de la xunta del Comité Permanente del Politburó. Tamién atayó munchos eventos que son consideraos tradicionalmente como estravagancies comunistes, como les arrogantes ceremonies de despidida y bienvenida de líderes chinos cuando visiten países estranxeros. Amás, el lideralgu chinu so Hu tamién se centró en problemes tales como la fienda ente ricos y probes, y el desenvolvimientu desigual ente les rexones costeres ya interiores. Tanto'l partíu como l'Estáu paecen alloñase de la definición de desenvolvimientu centráu puramente na crecedera del PIB, escontra una definición qu'inclúi la igualdá social y los efeutos al mediu ambiente.
En 2004, Hu dio una muestra ensin precedentes y ordenó que tolos cuadros de los cinco mayores funciones de poder detuvieren la tradición de dir al retiráu distritu costeru de Beidaihe pa la so xunta añal de branu, daqué qu'antes yera vistu comúnmente como una xunta de les élites gobernantes pa decidir el destín de China según tamién un esbardie innecesariu de fondos públicos. La midida foi considerada pol públicu chinu como una actitú simbólica de Hu ante la corrupción.
En xunu de 2007, Hu dio un importante discursu na Escuela Central del Partíu que yera indicativu de la so posición de poder y les sos filosofíes rectores. Nel discursu de Hu utilizó un tonu bien populista p'atraer a los chinos comunes, enfocándose seriamente nos recién retos que tuvo qu'enfrentar China, especialmente con al respective de la disparidad d'ingresos. Amás, Hu destacó la necesidá d'una "mayor democracia" nel país. Anque'l términu tenga distintos significaos nel partíu que nel sentíu común occidental, amuesa qu'alministración de Hu asitió la reforma política como una parte importante de l'axenda nos próximos años, un tonu que yera inesistente na dómina de Jiang.
Control de los medios de comunicación
[editar | editar la fonte]A pesar de les mires iniciales de que Hu yera un "lliberal ensin declarar", Hu demostró un enfoque bastante duru ante la lliberalización de los medios de comunicación.
Los medios de comunicación recibieron una mayor llibertá nos informes de munches temes d'interés popular, como'l terremotu de Sichuan de 2008, según nes males práutiques nel planu local. El Gobiernu tamién foi receptivu a les crítiques de la so política colos medios de comunicación, por casu, en respuesta a la epidemia del SARS y no que fai a les conmemoraciones públiques del popular, pero depuestu, exdirigente Zhao Ziyang.
Hu foi bien cautelosu en rellación a la Internet, escoyendo censurar el material políticamente sensible, según l'axencia oficial Xinhua pa garantizar la seguridá de la información y la "estabilidá nacional".[33] En febreru de 2007, Hu entamó más controles nos medios de comunicación nacionales acutando les series de televisión con mayor audiencia a exhibir conteníu "moralmente correutu" —oponer a la programación pocu culta, incluyendo dellos reality shows— nes emisores de TV de toa China y listó les "20 árees prohibíes" de cobertoria periodística.[34]
Taiwán
[editar | editar la fonte]Al empiezu de la so presidencia, Hu enfrentar al Presidente de Taiwán Chen Shui-bian que sofitaba la independencia d'esi Estáu. Chen solicitó negociaciones ensin condiciones previes, repudiándo el consensu de 1992. Chen Shui-bian y el so partíu (Partíu Democráticu Progresista) siguieron espresando la so meta pola independencia de iure de Taiwán y formularon declaraciones sobre'l estatus políticu de Taiwán consideraes pola RPC como provocatibles. La respuesta inicial de Hu foi una combinación d'enfoques "nidios" y "duros". Per un sitiu, espresó una flexibilidá p'axustar sobre munches cuestiones d'interés pa Taiwán. Per otru llau, siguió negándose a negociaciones ensin condiciones previes y caltuvo'l so compromisu a favor de la reunificación de China como un oxetivu final. Ente que Hu dio dellos nicios de ser más flexible con al respective de les sos rellaciones polítiques con Taiwán na so declaración del 17 de mayu, onde s'ufiertó pa solucionar el problema del "espaciu de vida internacional" de Taiwán, el so gobiernu permaneció firme na so posición de que la RPC nun va tolerar cualquier intentu del Gobiernu Taiwán de declarar la independencia de iure de China.
Dempués de la reeleición de Chen Shui-bian en 2004, el gobiernu de Hu camudó les sos táctiques, llevando a cabu una política de non contautu con Taiwán por cuenta de Chen Shui-Bian y a los enclinos del PDP pola independencia y el refugo al consensu de 1992. El Gobiernu caltuvo'l so fortalecimientu militar contra Taiwán y una brengosa política d'aisllar diplomáticamente a la isla. En marzu de 2005, la llei antisecesión foi aprobada pol Asamblea Popular Nacional, formalizando los "medios non pacíficos" como una opción de respuesta a una declaración d'independencia de Taiwán.
El gobiernu de Hu amontó los contactos col Kuomintang (KMT), el so antiguu enemigu na Guerra Civil China y qu'entá ye un partíu importante en Taiwán. L'aumentu de los contactos remataron nes visites del Pan Azul a la China continental en 2005, incluyendo un históricu alcuentru ente Hu y l'entós Presidente del KMT, Lien Chan n'abril de 2005. Esta foi la primer xunta ente los dirixentes de los dos partíos dende la conclusión de la Segunda Guerra Mundial.[35][36]
El 20 de marzu de 2008, el Kuomintang al mandu de Ma Ying-jeou ganó la presidencia en Taiwán y una mayoría nel Yuan Llexislativu. A partir d'entós Hu inclinar escontra un enfoque diplomáticu más 'nidiu' y abrió el camín pa un destemple nes rellaciones ente les dos partes.[37] Una serie d'alcuentros históricos ente'l PCCh y el KMT asocedieron. El 12 d'abril de 2008, Hu Jintao axuntar col Vicepresidente electu de Taiwán Vincent Siew, tando esti postreru como presidente de la Fundación del Mercáu Común al traviés del Estrechu mientres el Foru de Boao p'Asia. El 28 de mayu de 2008, Hu axuntar col Presidente del KMT, Wu Poh-hsiung, siendo la primer xunta ente los xefes del PCCh y el Kuomintang como partíos gobernantes. Mientres esta xunta, Hu y Wu alcordaron que dambes partes teníen de reiniciar el diálogu oficial sol consensu de 1992 – onde "dambes partes reconocen qu'hai namái una China, pero acepten estremase na so definición". Wu comprometer a asitiar al nuevu Gobiernu de Taiwán en contra de la independencia d'esi Estáu; Hu comprometer con que'l so Gobiernu encetaría les esmoliciones del pueblu de Taiwán tocantes a seguridá, dignidá y el "espaciu de vida internacional", cola prioridá de dexar a Taiwán a participar na Organización Mundial de la Salú.
Amás nel diálogu de partíu a partíu, el diálogu gubernamental tuvo llugar de facto al traviés de la Fundación pa los Intercambios al traviés del Estrechu y l'Asociación pa les Rellaciones al traviés del Estrechu de Taiwán en xunu de 2008 sobre la base del consensu de 1992, cola primer xunta celebrada en Beixín. Hu y el so nuevu homólogu Ma Ying-jeou convinieron que'l consensu de 1992 ye la base pa les negociaciones ente los dos llaos del estrechu de Taiwán. El 26 de marzu de 2008, Hu Jintao caltuvo una charra telefónica col entós Presidente estauxunidense George W. Bush, na que se convirtió nel primer líder chinu en reconocer oficialmente'l consensu de 1992.[38] N'avientu de 2008, dempués de dellos meses de negociaciones, les dos partes alcordaron la continuación de los trés enllaces, esto ye, la reapertura del corréu, comerciu y enllaces aéreos direutos ente les dos partes. Les rellaciones fueron cordiales dende entós ente los dos llaos y el comerciu aumentó descomanadamente, rematando cola firma del Alcuerdo Marcu de Cooperación Económica (AMCE) en 2010.
Reportaxe sobre la so fortuna personal
[editar | editar la fonte]El 26 d'ochobre de 2012, el gobiernu chinu vetó al periódicu dixital The New York Times entós que demostrara nun informe que'l presidente chinu y los sos familiares y allegaos amasaren millones de dólares ilicitamente como parte de la so fortuna personal. Coles mesmes, censurar en Sina Weibo (l'equivalente chinu de twitter) toles busques rellacionaes col reportaxe.[39]
Referencies
[editar | editar la fonte]- ↑ Afirmao en: Internet Movie Database. Identificador IMDb: nm2236503. Data de consulta: 14 ochobre 2015. Llingua de la obra o nome: inglés.
- ↑ Afirmao en: autoridaes BNF. Identificador BnF: 15608008k. Data de consulta: 10 ochobre 2015. Autor: Biblioteca Nacional de Francia. Llingua de la obra o nome: francés.
- ↑ URL de la referencia: https://histoire.ec-lyon.fr/index.php?id=897.
- ↑ URL de la referencia: https://elpais.com/diario/2011/03/21/madrid/1300710254_850215.html. Data de consulta: 17 abril 2018.
- ↑ «胡锦涛同志简历» (chinu simplificáu). Diariu del Pueblu (payares 2012). Archiváu dende l'orixinal, el 4 marzu 2016.
- ↑ Luard, Tim (11 de xineru de 2005). BBC:China's Leader shows his stripes. 11 de xineru de 2005. BBC News. http://news.bbc.co.uk/2/hi/asia-pacific/4165209.stm. Consultáu'l 13 de marzu de 2010.
- ↑ 7,0 7,1 7,2 7,3 «Kuhn, Robert Lawrence: Hu's Political Philosophies». Esnips.com. Archiváu dende l'orixinal, el 2009-03-25. Consultáu'l 13 de marzu de 2010.
- ↑ World Savvy Monitor: China and the World - A foreign policy overview
- ↑ Elegant, Simon (4 d'ochobre de 2007). In China, Hu is the Man to See. TIME. Archivado del original el 2010-06-19. https://web.archive.org/web/20100619115625/http://www.time.com/time/magazine/article/0,9171,1668457,00.html. Consultáu'l 13 de marzu de 2010.
- ↑ Brown, Kerry. «Chinese leadership: The challenge in 2012». Consultáu'l 19 d'agostu de 2011.
- ↑ «Hu Jintao, Secretariu Xeneral del XVI Comité Central del PCCh». China.org.cn.
- ↑ Havely, Joe (19 d'ochobre de 2007). Getting to know Hu. Al Jazeera. http://english.aljazeera.net/news/asia-pacific/2007/10/2008525172536374792.html. Consultáu'l 7 d'abril de 2009.
- ↑ "临夏旅游" (Turismu de Linxia), publicáu pol Conseyu de Turismu de la Prefeutura Autónoma de Linxia Hui, 2003. 146 páxines. Non ISBN. Pages 26-27.
- ↑ Nathan, Andrew J.; Gilley, Bruce (Marzu de 2003). China's new rulers: the secret files. New York: The New York Review of Books, páx. 79. ISBN I-59017-072-5.
- ↑ Nathan & Gilley, p. 40
- ↑ «Hu Jintao, presidente de la República Popular China y de la Comisión Militar Central». spanish.xinhuanet.com. Archiváu dende l'orixinal, el 2010-10-11. Consultáu'l 23 de dicimbre de 2011.
- ↑ Ewing, Richard Daniel (20 de marzu de 2003). «Hu Jintao: The Making of a Chinese Xeneral Secretary». The China Quarterly (Cambridge University Press) 173: páxs. 17–34. http://journals.cambridge.org/action/displayAbstract?fromPage=online&aid=145447#. Consultáu'l 16 d'abril de 2010.Artículu completu Archiváu 2011-07-18 en Wayback Machine
- ↑ Nathan & Gilley, p. 42
- ↑ Sisci, Francesco (9 de payares de 2005). Democracy with Chinese characteristics. Asia Times Online. Archivado del original el 2008-05-17. https://web.archive.org/web/20080517062135/http://www.atimes.com/atimes/China/GK09Ad01.html.
- ↑ 20,0 20,1 Lam, Willy Wo-Lap (2006). Chinese Politics in the Hu Jintao Yera. ME Sharpe, páx. 7. ISBN 0765617730.
- ↑ Lam, 8
- ↑ 22,0 22,1 22,2 22,3 Tkacik, John (29 d'abril de 2002). «Who's Hu? Assessing China's Heir Apparent: Hu Jintao». The Heritage Foundation. Consultáu'l 2 de xunu de 2010.
- ↑ Lam, p. 9
- ↑ Lam, p. 9
- ↑ Willy Lam esplica les aiciones de Hu el 5 de marzu como un casu potencial del so altu nivel d'astucia y sagacidad política, vease Lam, p. 9.
- ↑ Nathan & Gilley, páxs.42-43
- ↑ Nathan & Gilley, p. 84
- ↑ «Hu Jintao toma'l control d'axencies claves». La Gran Dómina (9 d'ochobre de 2007). Consultáu'l 26 d'avientu de 2011.
- ↑ Davis, Mike (2006). La bisarma llama a la nuesa puerta: l'amenaza global del gripe aviar. El Viejo Atopo, páx. 92. ISBN 84-96356-69-8. Consultáu'l 26 d'avientu de 2011.
- ↑ Wu, Zhong (7 de febreru de 2007). Power in China: Through a glass, darkly. Asia Times Online. Archivado del original el 2008-07-09. https://web.archive.org/web/20080709012943/http://www.atimes.com/atimes/China/IB07Ad01.html. Consultáu'l 16 de mayu de 2008.
- ↑ "Hu Jintao reelixíu presidente de China" Archiváu 2008-09-07 en Wayback Machine, Xinhua, 15 de marzu de 2008.
- ↑ «China». Berkley Center for Religion, Peace, and World Affairs. Consultáu'l 14 d'avientu de 2011. Vease l'ensayu desplegable "An Era of Opening"
- ↑ «El presidente chinu pide que se controle meyor un Internet en continua crecedera nel país». IBLNEWS (25 de xineru de 2007). Consultáu'l 31 de dicimbre de 2011.
- ↑ «Another 20 topics banned from media and editors» (inglés). AsiaNews.it (26 de febreru de 2007). Consultáu'l 2 de xineru de 2012.
- ↑ Sisci, Francesco (5 d'abril de 2005). Strange cross-Taiwan Strait bedfellows. Asia Times Online. Archivado del original el 2008-05-12. https://web.archive.org/web/20080512150111/http://www.atimes.com/atimes/China/GD05Ad08.html. Consultáu'l 15 de mayu de 2008.
- ↑ Zhong, Wu (29 de marzu de 2005). KMT makes China return in historic trip to ease tensions. The Standard. http://www.thestandard.com.hk/stdn/std/Front_Page/GC29Aa02.html. Consultáu'l 16 de mayu de 2008.
- ↑ Sisci, Francesco (28 de xunu de 2006). Hu Jintao and the new China. Asia Times Online. Archivado del original el 2008-07-06. https://web.archive.org/web/20080706184832/http://www.atimes.com/atimes/China/HF28Ad01.html. Consultáu'l 15 de mayu de 2008.
- ↑ Chinese, U.S. presidents hold telephone talks on Taiwan, Tibet. Xinhuanet. 27 de marzu de 2008. http://news.xinhuanet.com/english/2008-03/27/content_7865209.htm. Consultáu'l 15 de mayu de 2008.
- ↑ Censura total en China sobre la riqueza de la familia del primer ministru Jiabao(AFP)
Ver tamién
[editar | editar la fonte]Enllaces esternos
[editar | editar la fonte]
Wikimedia Commons tien conteníu multimedia tocante a Hu Jintao.
| Precedíu por: Jiang Zemin |
Secretariu Xeneral del Partíu Comunista Chinu 2002–2012 |
Asocedíu por: Xi Jinping |
Presidente de la República Popular China 2003–2013 | ||
| Presidente de la Comisión Militar Central del PCCh 2004–presente | ||
| Presidente de la Comisión Militar Central de la RPCh 2005-presente | ||
| Precedíu por: Rong Yiren |
Vicepresidente de la República Popular China 1998–2003 |
Asocedíu por: Zeng Qinghong |
