Saltar al conteníu

Trifolium hybridum

Esti artículu foi traducíu automáticamente y precisa revisase manualmente
De Wikipedia
Trifolium hybridum
Estáu de caltenimientu
Non amenazáu
Clasificación científica
Reinu: Plantae
División: Magnoliophyta
Clas: Magnoliopsida
Orde: Fabales
Familia: Fabaceae
Subfamilia: Faboideae
Xéneru: Trifolium
Especie: T. hybridum
Sinonimia
Trébole híbridu
Consultes
Royal Botanic Gardens, Kew Royal Botanic Gardens, Kew
World Flora Online World Flora online
[editar datos en Wikidata]

Identificación

[editar | editar la fonte]

El Trifolium hybridum L., más conocíu como Alsike, ye una especie perteneciente al xéneru Trifolium, de la familia de les Fabacees. Puede llegar a midir hasta 50 cm (20 pulgaes). Puede reconocese poles siguientes carauterístiques:

  • El so tarmu ye semierecto o erecto, ensin raigaños adventicias.
  • Les fueyes distribuyir a lo llargo de tol tarmu. Son trifoliaes y presenten los márxenes dentaos.
  • La inflorescencia ye axilar y tien el mesmu tamañu y forma que la del trébole blancu.
  • Les flores presentar en capítulos con corola persistente y membranosa tres el floriamientu, con mota y dientes de la mota llampiños.
  • Tienen un color carauterísticu que va del blancu al rosa na mesma flor.[1]
Fueyes

Distribución y adautación

[editar | editar la fonte]

Ye orixinariu de la zona continental d'Europa – dende'l norte d'Italia al norte de Suecia, (onde se-y dio'l so nome)- y del centru de Francia a Rusia meridional y central. Podemos atopalo tamién nel suroeste d'Asia y en zones del norte d'África S'introdució y naturalizó en toles rexones templaes de dambos hemisferios.[2]

Por cuenta de la so adautación a suelos más fríos y húmedos que los esixíos pa otres especies del mesmu xéneru (Trébole blancu, T. breersim, T fragiferum) el so cultivu dase especialmente nes zones fríu y subárticu del hemisferiu Norte. Crez naturalmente a lo llargo de los caminos y regueros, campos abandonaos, nos praos húmedos y en fasteres de los montes.[3]

N'España nun tien utilidá comercial. Ello ye que nun esisten referencies que la indiquen. Podría ser interesante en zones d'altu monte con gran mugor.

La dosis de llantadera bazcuya de 7 a 10 kg/hai como cultivu puru, y de 2 a 5 kg/hai cuando se faen amiestos, bien acompañando a otros tréboles o a gramínees de pradería.

Bioloxía y fenoloxía

[editar | editar la fonte]
Ilustración

Ye una especie perenne de 3-4 años de duración, de vezu de crecedera similar al trébole violeta. La so llantadera realízase en primavera o finales de branu. La puxanza de les plántulas ye probe de primeres. Ye brengosa en monocultivu o n'amiestos con gramínees , pero relativamente probes como componente menor n'amiestos de granes, sacante nel añu de la primer collecha. La crecedera vese llindáu poles baxes temperatures a finales de seronda.[4]

Ye en setiembre y ochobre cuando se-y da la corte, en flor, pa segáu. La reproducción del trébole híbridu ye por granes, que son bien abondosos. Sicasí, nun tien potencial pa esvalixase a llarga distancia. Les granes granen por abrasión de la cubierta xeneralmente. Puede granar en zones con vexetación.

Al igual qu'otres especies de la familia de les lleguminoses, el Trifolium hybridum L. fai simbiosis coles bacteries del xéneru Rhizobium, principalmente les cepes de Rhizhobium leguminosarium bv. trifolii; les cualos son capaces d'afitar nitróxenu del aire, nos nódulos que formen los raigaños.

Ye fertilizada por inseutos, fundamentalmente pola abeya de del miel común, qu'apuerta al so néctar fácilmente. Ye necesaria la fertilización cruciada.

Presenta una gran capacidá pa competir con maleces.

Requerimientos ambientales

[editar | editar la fonte]

En comparanza con otres especies del mesmu xéneru, ye más tolerante al fríu y a les xelaes.

Afacer a suelos de testura franca y magriza con niveles de pH que van de 6 a 7.5. Anque polo xeneral puede soportar bien suelos bien acedos y tamién bien alcalinos. Crez bien en tierra con mal drenaxe. Anque ta afechu a zones con baxes tases de fecundidá, la so crecedera respuende de manera favorable a la meyora del pH y la fertilidá del suelu.

Les sos principales llimitaciones son la intolerancia a la seca y a les altes temperatures. Anque en llugares secos con bon regadío ye posible llograr bonos rendimientos. Coles mesmes, la so tolerancia al salín ye baxa y a la solombra ye probe lo cual fai que nun seya posible'l so amiestu con especies herbales d'alta crecedera.[5]

Interés y aprovechamientu forrajero

[editar | editar la fonte]

Les partes comestibles d'esta especie son les flores y les fueyes. Apurre un forraxe ensundiosu bien apreciáu pol ganáu, con un altu valor nutritivu. Cultívase entemecíu con trébole coloráu y gramínees como'l Phleum pratense L.(Fleo) y Agrostis stolonifer L. Por cuenta de la so gran capacidá d'espardimientu, tamién puede cultivase solu pero nun ye frecuente.

El so aprovechamientu forrajero pue ser pa segáu o pa camperes:

  • Usu de segáu:

Esta especie presenta una respuesta de crecedera favorable a la defoliación frecuente. Por cuenta del so altu conteníu de mugor, ye malo d'ensugar nel campu. Produz bonos rendimientos n'amiestos con gramínees como Timoteo. Por cuenta de la so verticalidá, la collecha ye fácil. Xeneralmente, solo dáse-y una corte por temporada.

  • Usu de camperes:

Ye importante en camperes permanentes por cuenta del so calter perenne. El llendo tien de realizase primero que florie la especie. El sistema rotacional ye'l meyor pa la persistencia de les plantes y una mayor producción.

A pesar de que la vida del trébole híbridu nun ye bien llarga, la so producción resulta bien satisfactoria n'amiestos de camperes. Resulta complicáu determinar la proporción que tien d'haber de trébole híbridu nun amiestu.[6]

Variedaes

[editar | editar la fonte]

Destaquen les variedaes d'orixe canadiense y escandinavu como'l cultivar comercial Canadian, les variedaes sueques Svea y la variedá tetraploide Tetra, que ye altamente granible y persistente.[7]

Otros usos

[editar | editar la fonte]
  • Usu comestible:

Aprovéchense les fueyes y cabeces de les flores; tanto crudes como cocíes. Consíguese un fervinchu deliciosu. Polo xeneral entemecer con otros tés. Tamién pueden ser molíes pa faer una farina nutritivo.[8]

  • Usu melecinal:

Un fervinchu fríu de la planta utilizóse pa la llavadura de los pechos d'una madre que da de mamar col fin d'aumentar el fluxu de lleche.[9]

Intereses

[editar | editar la fonte]

El Trifolium hybridum provoca una intoxicación nos animales de llendo que recibe'l nome común de Trifoliosis. Nun ye una intoxicación frecuente y xeneralmente nun ye bien grave. Produz irritación intestinal y quemadures por cuenta de que contién un axente desconocíu que causa fotosensibilización.

El trébole coloráu (Trifolium pratense L.), el trigu sarracenu (Fagopyrum esculentum L.) y l'alfalfa (Medicago sativa L.), dacuando pueden causar una intoxicación similar.[10]

Taxonomía

[editar | editar la fonte]
Detalle de la flor

Trifolium alpinum describióse por Carlos Linneo y espublizóse en Species Plantarum 2: 766–767. 1753.[11]

Etimoloxía

Trifolium: nome xenéricu deriváu del latin que significa "con tres fueyes".[12]

alpinum: epítetu llatín que significa "arrexuntáu"[13]

Sinonimia
  • Amoria hybrida (L.) C.Presl
subsp. anatolicum (Boiss.) Hossain
  • Trifolium anatolicum Boiss.
subsp. elegans (Savi) Asch. & Graebn.
  • Amoria elegans (Savi) C.Presl
  • Trifolium elegans Savi
subsp. hybridum L.
  • Trifolium fistulosum Gilib.
  • Trifolium parvulum G. Beck ex Stapf[14]
  • Trifolium bicolor Moench
  • Trifolium caespitosum Eichw.
  • Trifolium intermedium Lapeyr.
  • Trifolium vaillantii Poir. in Lam.[15]

Referencies

[editar | editar la fonte]
  1. ↑ *Bonnier/de Layens, Gaston/ Georges (2006). Claves pa la determinación de plantes vasculares, 5ª, OMEGA. ISBN 84-282-0796-8.
  2. ↑ * Hulten, Eric (1968). Flora of Alaska and Neighboring Territories. Stanford University Press. ISBN 0-8047-0643-3.
  3. ↑ * Benaigas, C., Besnier, F., Casallo,A., Hidalgo, F., Hycka,M., Gedea Lonbriel,M., García Gutierrez,J., Queipo de Llano, J., Yerta,J.R. (1967). Diez tarrezas sobre plantes forrajeras. Ministeriu d'Agricultura. España. ISBN 10.137.
  4. ↑ *Dr. John Frame. «Trifolium hybridum L.» (inglés). Archiváu dende l'orixinal, el 2015-10-24. Consultáu'l 10 de Marzu de 2010.
  5. ↑ *; S. Smoliak, R.L. Ditterline, J.D. Scheetz, L.K. Holzworth, J.R. Sims, L.Y. Wiesner, D.Y. Baldridge, and G.L. Tibke (1990). Montana Interagency Plant Materials Handbook. Montana State University, Extension Service, Xeneral Books LLC,, páx. 337.
  6. ↑ *Dept. Of Agriculture, Canada (2010). Fodder and Pasture Plants. Xeneral Books LLC,. ISBN 1152915924, 9781152915923.
  7. ↑ * Muslera Pardo, E. & Retera Gandía, C. (1991). Pradera y forraxes. Producción aprovechamiento. Mundiprensa. ISBN 87-7114-329-1.
  8. ↑ * «Alsike clover». Cornucopia - A Source Book of Edible Plants.. Kampong Publications. Consultáu'l 12 d'Abril de 2010.
  9. ↑ * «Trifolium hybridum L.» (inglés). A - Z of Companion Planting. Cassell Publishers Ltd. Consultáu'l 12 d'Abril de 2010.
  10. ↑ *United States Department of Agriculture. «Alsike clover (Trifolium hybridum)» (inglés). Consultáu'l 10 de Marzu de 2010.
  11. ↑ «Trifolium hybridum». Tropicos.org. Missouri Botanical Garden. Consultáu'l 5 de xineru de 2013.
  12. ↑ En Nomes Botánicos
  13. ↑ N'Epítetos Botánicos
  14. ↑ Trifolium hybridum en PlantList
  15. ↑ Error de cita: La etiqueta <ref> nun ye válida; nun se conseñó testu pa les referencies nomaes RJB

Bibliografía

[editar | editar la fonte]
  1. Cronquist, A. J., A. H. Holmgren, N. H. Holmgren, Reveal & P. K. Holmgren. 1989. Vascular Plants of the Intermountain West, U.S.A., FABALES. 3B: 1–279. In A. J. Cronquist, A. H. Holmgren, N. H. Holmgren, J. L. Reveal & P. K. Holmgren (eds.) Intermount. Fl.. Hafner Pub. Co., New York.
  2. Fernald, M. 1950. Manual (ed. 8) i–lxiv, 1–1632. American Book Co., New York.
  3. Gleason, H. A. 1968. The Choripetalous Dicotyledoneae. vol. 2. 655 pp. In H. A. Gleason Ill. Fl. N. U.S. (ed. 3). New York Botanical Garden, New York.
  4. Gleason, H. A. & A. J. Cronquist. 1991. Man. Vasc. Pl. N.E. U.S. (ed. 2) i–910. New York Botanical Garden, Bronx.
  5. Great Plains Flora Association. 1986. Fl. Great Plains i–vii, 1–1392. University Press of Kansas, Lawrence.
  6. Hickman, J. C. 1993. Jepson Man.: Higher Pl. Calif. i–xvii, 1–1400. University of California Press, Berkeley.
  7. Hitchcock, C. H., A. J. Cronquist, F. M. Ownbey & J. W. Thompson. 1961. Saxifragaceae to Ericaceae. Part III: 614pp. In Vasc. Pl. Pacif. N.W.. University of Washington Press, Seattle.
  8. Hultén, E. 1968. Fl. Alaska i–xxi, 1–1008. Stanford University Press, Stanford.
  9. Isely, D. 1990. Leguminosae (Fabaceae). 3(2): xix, 1–258. In Vasc. Fl. S.E. U. S.. The University of North Carolina Press, Chapel Hill.
  10. Macbride, J. F. 1943. Leguminosae, Flora of Peru. Publ. Field Mus. Nat. Hist., Bot. Ser. 13(3/1): 1–506.
  11. Marticorena, C. & M. Quezada. 1985. Catálogu de la Flora Vascular de Chile. Gayana, Bot. 42: 1–157.
  12. Moss, E. H. 1983. Fl. Alberta (ed. 2) i–xii, 1–687. University of Toronto Press, Toronto.

Enllaces esternos

[editar | editar la fonte]
Sacáu de «https://ast.wikipedia.org/w/index.php?title=Trifolium_hybridum&oldid=4226725»