Павел I (імператар расійскі)

расійскі імператар

Павел I Пятровіч (1 кастрычніка 1754 — 23 сакавіка 1801) — імператар Расіі (17961801) з дынастыі Раманавых, сын Пятра III Фёдаравіча і Кацярыны II Аляксееўны.

Павел I
руск.: Павел Петрович Романов
9-ы Імператар і Самадзержац Усерасійскі Сцяг
6 (17) лістапада 1796 — 12 (24) сакавіка 1801
Каранацыя 5 (16) красавіка 1797
Папярэднік Кацярына II
Пераемнік Аляксандр I
Сцяг72-і Вялікі магістр Мальтыйскага ордэна
6 (16) снежня 1798 — 12 (24) сакавіка 1801
Папярэднік Фердынанд фон Гомпеш
Пераемнік тытул вакантны
Аляксандр I
Сцяг Граф Ольдэнбургскі Сцяг
1 ліпеня — 14 снежня 1773
Папярэднік Крысціян VII
Пераемнік Фрыдрых Аўгуст I Ольдэнбургскі
Сцяг Герцаг Шлезвіг-Гольштэйн-Готарпскі Сцяг
17 ліпеня 1762 — 1 ліпеня 1773
Папярэднік Карл Петэр Ульрых
Пераемнік Крысціян VII
Сцяг5-ы прэзідэнт Адміралцейств-калегіі
6 (17) ліпеня 1762 — 6 (17) лістапада 1796
Папярэднік Міхаіл Галіцын
Пераемнік Іван Чарнышоў
Нараджэнне 20 верасня (1 кастрычніка) 1754[1][2][…]
Смерць 11 (23) сакавіка 1801[2][4] (46 гадоў) ці 12 (24) сакавіка 1801[4][2][…] (46 гадоў)
Месца пахавання
Род Гальштэйн-Готарп-Раманавы[d]
Бацька Пётр III
Маці Кацярына II
Жонка Наталля Аляксееўна[d][5] і Марыя Фёдараўна[5]
Дзеці Аляксандр I, Канстанцін Паўлавіч[d], Мікалай I, імператар расійскі, Аляксандра Паўлаўна[d], Алена Паўлаўна[d], Марыя Паўлаўна[d], Кацярына Паўлаўна[d], Вольга Паўлаўна[d], Ганна Паўлаўна, Міхаіл Паўлавіч[d], Сямён Апанасавіч Вялікі[d], Марфа Паўлаўна Мусіна-Юр'еўна[d] і unnamed child Romanov[d][6]
Веравызнанне праваслаўе
Аўтограф Выява аўтографа
Манаграма Манаграма
Ваенная служба
Прыналежнасць Расійская імперыя
Званне генерал-адмірал
Узнагароды
Ордэн Святога Андрэя Першазванага
Ордэн Святога Андрэя Першазванага
Ордэн Святога Аляксандра Неўскага
Ордэн Святога Аляксандра Неўскага
Ордэн Святой Ганны I ступені
Ордэн Святой Ганны I ступені
Ордэн Святога Іаана Іерусалімскага, Расія
Ордэн Святога Іаана Іерусалімскага, Расія
Кавалер ордэна Серафімаў
Кавалер ордэна Серафімаў
Ордэн Белага арла
Ордэн Белага арла
Ордэн Чорнага арла
Ордэн Чорнага арла
Лагатып Вікісховішча Медыяфайлы на Вікісховішчы

Раннія гады

правіць

Павел нарадзіўся ў драўляным (выфарбаваным пад мармур) Летнім палацы Лізаветы Пятроўны, выбудаваным Барталамеа Растрэлі на Фантанцы ў 1754 годзе. Пасля гэты палац быў знесены, а на яго месцы пабудаваны Міхайлаўскі замак, у якім Павел быў забіты.

Павел Пятровіч не атрымаў колькі-небудзь сур’ёзнай адукацыі, якою кіраваў Мікіта Іванавіч Панін, які меў вырашальны ўплыў на фарміраванне характару і поглядаў будучага імператара. З дзяцінства меў слабае здароўе і больш за небагатыя здольнасці, рос вельмі нервовым, уразлівым і надмерна запальчывым, падазроным да навакольных яго людзей. Маці, імператрыцай Кацярынай II, быў ненавідзім як дзіця ад нялюбага мужа — Пятра III. Адхілены ёю ад умяшання ў рашэнне якіх-небудзь дзяржаўных спраў, ён, у сваю чаргу, асуджаў увесь лад яе жыцця і не прымаў той палітыкі, якую яна праводзіла. Павел лічыў, што гэтая палітыка абапіраецца на славалюбства і прытворства, марыў аб пасяленні ў Расіі пад эгідай самадзяржаўя строга законнага кіравання, абмежаванні правоў дваранства, увядзення найстрогай, па прускім узоры, дысцыпліны ў войску. У 1780-я захапіўся масонствам.

 
Павел I Петровіч (1777)

Павел быў двойчы жанаты. У 1773, не дасягнуўшы і 20 гадоў, ажаніўся з гесэн-дармштацкай прынцэсай Вільгельмінай (у праваслаўі — Наталляй Аляксееўнай), але праз тры гады яна памерла падчас родаў, і ў тым жа 1776 Павел ажаніўся другасна, з прынцэсай Сафіяй-Даратэяй (у праваслаўі — Марыяй Фёдараўнай).

Увесь час вострыя ўзаемаадносіны Паўла з маці, якую ён падазраваў у саўдзеле ў забойстве свайго бацькі — Пятра III, прывялі да таго, што Кацярына II падарыла сыну ў 1783 Гатчынскі маёнтак (гэта значыць «адсяліла» яго ад сталіцы). Тут Павел завёў звычаі, рэзка адрозныя ад пецярбургскіх. Але, за адсутнасцю якіх-небудзь іншых клопатаў, засяродзіў усе свае высілкі на стварэнне «гатчынскага войска»: некалькіх батальёнаў, аддадзеных пад яго камандаванне. Афіцэры ў поўнай форме, парыкі, цесныя мундзіры, бездакорны лад, пакаранні шпіцрутэнами за найменьшыя недагляды і забарона цывільных звычак — такая была паўлаўская Гатчына.

У 1794 імператрыца вырашыла не дапусціць свайго сына да стальца і перадаць яго старэйшаму ўнуку Аляксандру Паўлавічу, але сустрэла процідзеянне з боку вышэйшых дзяржаўных саноўнікаў. Смерць Кацярыны II 6 лістапада 1796 адкрыла Паўлу дарогу на трон.

Унутраная палітыка

правіць

Сваё валадаранне Павел пачаткаў з ломкі ўсіх парадкаў екацярынінскага кіравання. Падчас свайго каранавання (якая адбылася ў дзень Вялікдні) Павел абвясціў шэраг указаў. У прыватнасці, Павел адмяніў пятроўскі ўказ аб прызначэнні самім імператарам свайго пераемніка на пасадзе і ўсталяваў выразную сістэму атрымання пасада ў спадчыну. Паўлам была адноўленая сістэма калегій, прадпрымаліся спробы стабілізаваць фінансавае становішча краіны (у тым ліку знакамітая акцыя па пераплаўленні палацавых сервізаў у манеты).

Указам аб «трохдзённай паншчыне» забараніў памешчыкам адпраўленне паншчыны па нядзельных днях і больш трох дзён у тыдзень (закон ніколі не ўжываўся на практыцы). Павел злічыў, што становішча памешчыцкіх прыгонных сялян лепш, чым казённых, і раздаў 600 тысяч душ казённых сялян у дзель валоданне, чым выклікаў непрыязнасць з іх боку.

Істотна павузіў правы дваранскага саслоўя ў параўнанні з тымі, што былі падараваныя Кацярынай II, а парадкі, заведзеныя ў Гатчыне, былі перанесеныя на ўсё расійскае войска. Найжорсткая дысцыпліна, непрадказальнасць паводзін імператара прывялі да масавых звальненняў дваран з войска, асабліва афіцэрскага складу гвардыі (з 182 афіцэраў, якія служылі ў Коннагвардзейскім палку ў 1786, да 1801 не звольніліся толькі двое). Таксама былі звольненыя ўсё якія лічыліся ў штаце афіцэры, не што з’явіліся па ўказе ў ваенную калегію для пацверджання сваёй службы.

Варта аднак адзначыць, што Павел I задумаў ваенную, як зрэшты і іншыя рэформы, не толькі з уласнага капрызу. Расійскае войска было не на піку формы, пакутавала дысцыпліна ў палках, званні раздаваліся не заслужана — так, дваранскія дзеці ўжо з нараджэння былі прыпісаныя ў нейкі чын, да таго або іншаму палку. Шматлікія жа маючы чын і атрымліваючы дараванне і зусім не служылі (як відаць ў асноўным гэтых-та афіцэраў і звольнілі з штата). Як рэфарматар, Павел I вырашыў узяць прыклад з улюбёнага Пятра Вялікага: як і знакаміты продак ён вырашыў узяць за аснову мадэль сучаснага еўрапейскага войска, у прыватнасці прускай, а што як не нямецкае можа служыць узорам педантычнасці, дысцыплінаванасці і дасканаласці. У цэлым ваенная рэформа не была спыненая і пасля смерці Паўла.

У кіраванне Паўла I узвысіліся асабіста адданыя імператару Аракчэеў, Кутайсаў, Абальянінаў.

Асцерагаючыся распаўсюджванні ў Расіі ідэй Французскай рэвалюцыі, Павел I забараніў выезд маладых людзей за мяжу на вучобу, быў цалкам забаронены імпарт кніг, аж да нот, зачыненыя друкарні. Рэгламентацыя жыцця даходзіла да таго, што ўсталёўвалася час, калі ў хатах належала тушыць агні. З рускай мовы адбіраліся словы «грамадзянін», «айчына» і інш.

Знешняя палітыка

правіць

Знешняя палітыка Паўла адрознівалася непаслядоўнасцю. У 1798 годзе Расія ўступіла ў антыфранцузскую кааліцыю c Вялікабрытаніяй, Аўстрыяй, Турцыяй, Каралеўствам абедзвюх Сіцылій. Па патрабаванні саюзнікаў галоўнакамандуючым рускімі войскамі быў прызначаны гнаны А. У. Сувораў. У яго вядзенне таксама перадаваліся і аўстрыйскія войскі. Пад кіраўніцтвам Суворава Паўночная Італія была вызваленая ад французскага панавання. У верасні [1799] гады рускае войска здзейсніла знакаміты пераход Суворава праз Альпы. Аднак ужо ў кастрычніку таго жа года Расія разарвала саюз з Аўстрыяй, а рускія войскі былі адкліканыя з Еўропы.

Незадоўга перад забойствам Павел паслаў у паход на Індыю войска Данское — 22 507 чалавек без абозу, харчоў і які-небудзь стратэгічнага плану. Паход быў адменены адразу пасля згубы Паўла.

Павел I усталяваў цеснае супрацоўніцтва з Мальтыйскім ордэнам, прыняўшы статут Вялікага Магістра і пратэктары ордэна. Ордэнская сістэма Расіі і самога Мальтыйскага Ордэна былі часткова інтэграваныя.

Змова і смерць

правіць

Павел I быў задушаны ва ўласнай спальні 11 сакавіка 1801 у Міхайлаўскім замку. У змове ўдзельнічалі Аграмакаў, Н. П. Панін, віцэ-канцлер, Л. Л. Беннінгсен, камандзір Изюмінскага лёгкаконнага палка П. А. Зубаў (фаварыт Кацярыны), Смалены, генерал-губернатар Пецярбурга, камандзіры гвардзейскіх палкоў: Сямёнаўскага — Н. І. Дзепрэрадовіч, Кавалергардскага — Ф. П. Увараў, Праабражэнскага — П. А. Талызін.).

Першапачаткова планавалася звяржэнне Паўла і ўзыходжанне англійскага рэгента. Магчыма, данос цару напісаў У. П. Мящшчэрскі, у мінулым шэф Санкт-Пецярбургскага палка, жыўшага ў Смаленску, магчыма — генерал-пракурор П. Х. Абальянинаў. У любым выпадку змова была раскрыта, былі выкліканыя Ліндзенер і Аракчэеў, але гэта толькі паскорыла выкананне змовы. Па адной версіі Павел быў забіты Мікалаем Зубовым (зяць Суворава, старэйшы брат Платона Зубава), які стукнуў яго масіўнай залатой табакеркай у скронь. Паводле іншай версіі, Павел быў задушаны шалікам або задушаны групай змоўшчыкаў, якія, навальваючыся на імператара і адзін аднаго, не ведалі ў дакладнасці, што адбываецца. Прыняўшы аднаго з забойцаў за сына Кастуся, закрычаў: «Ваша Высокасць, і вы тут? Пашкадуеце! Паветра, Паветра!.. Што я вам зрабіў дрэннага?» Гэта былі яго апошнія словы.

Пытанне аб тым, ці ведаў і ці даваў санкцыю на палацавы пераварот і забойства свайго бацькі Аляксандр Паўлавіч, доўгі час заставаўся нявысветленым. Па ўспамінах князя А. Чартарыйскага, думка аб змове паўстала ці ледзь не ў першыя дні кіравання Паўла, але пераварот стаў магчымым толькі пасля таго, як стала вядома аб згодзе Аляксандра, які падпісаў сакрэтны маніфест, у якім прызнаваў неабходнасць перавароту і абавязваўся не пераследваць змоўшчыкаў пасля ўсшэсця на пасад. Адзін з арганізатараў змовы граф Смалены пісаў у мемуарах: «Вялікі князь Аляксандр не згаджаўся ні на што, не запатрабаваўшы ад мяне папярэдне клятвеннага абяцання, што не стануць замахвацца на жыццё яго бацькі; я даў яму слова: я не быў настолькі пазбаўлены сэнсу, каб унутрана ўзяць на сябе абавязанне выканаць рэч немагчымую, але трэба было супакоіць педантычнасць майго будучыні васпана, і я абнадзеіў яго намеру, хоць быў перакананы, што яны не выканаюцца». Верагодней усяго, сам Аляксандр, як і граф Смалены, выдатна разумеў, што без забойства палацавы пераварот будзе немагчымы, бо добраахвотна Павел I ад пасаду не зрачэцца.

Альтэрнатыўная версія паходжання Паўла I

правіць

Калісьці хадзіў слых, што сучасным бацькам Паўла I быў не Пётр III, а першы фаварыт вялікай княгіні Кацярыны Аляксееўны, граф Сяргей Васільевіч Салтыкоў. У мемуарах Кацярыны II утрымоўваецца ўскоснае ўказанне на гэта.[7]

Па іншым слыху, Кацярына Аляксееўна нарадзіла мёртвага дзіця і ён быў заменены нейкім «чухонскім» немаўлём. Але гэта толькі плёткі, не пацверджаныя ніякімі доказамі або сведчаннямі.

Зноскі

  1. Павел I // Русский биографический словарь / под ред. А. А. ПоловцовСПб.: 1902. — Т. 13. — С. 4–64.
  2. а б в Paul I. // Encyclopædia Britannica: a dictionary of arts, sciences, literature and general information / H. Chisholm — 11 — New York, Cambridge, England: University Press, 1911. — Vol. 20. — P. 957.
  3. а б Павел I (российский император) // Большая советская энциклопедия: [в 30 т.] / под ред. А. М. Прохорова — 3-е изд. — М.: Советская энциклопедия, 1969. Праверана 28 верасня 2015.
  4. а б Большая российская энциклопедияМ.: Большая российская энциклопедия, 2004. — Т. 25. — С. 11–14.
  5. а б (unspecified title) Праверана 7 жніўня 2020.
  6. Lundy D. R. The Peerage
  7. Канчаткова адкінуць гэту гіпотэзу магла бы экспертыза ДНК рэштак імператара, якая дагэтуль не праведзеная.

Літаратура

правіць

Спасылкі

правіць