Βικιπαίδεια

Ούγγροι

Οι Ούγγροι, επίσης γνωστοί ως Μαγυάροι (ουγγρικά: Magyarok), είναι έθνος και εθνοτική ομάδα ιθαγενής της Ουγγαρίας και ιστορικών ουγγρικών περιοχών που μοιράζονται κοινό πολιτισμό, ιστορία και μιλούν την ουγγρική γλώσσα. Τα Ουγγρικά ανήκουν στην οικογένεια των Ουραλικών γλωσσών. Υπάρχουν περίπου 13,1–14,7 εκατομμύρια Ούγγροι και απόγονοί τους σε όλο τον κόσμο, εκ των οποίων 8,5–9,8 εκατομμύρια ζουν στη σημερινή Ουγγαρία (2011).[1] Περίπου 2,2 εκατομμύρια Ούγγροι ζουν σε περιοχές που ανήκαν στο Βασίλειο της Ουγγαρίας πριν από τη διάλυση της Αυστροουγγαρίας και τη Συνθήκη του Τριανόν το 1918–1920 και σήμερα ανήκουν στις επτά γειτονικές χώρες της Ουγγαρίας, της Ρουμανίας, της Αυστρίας, της Σλοβακίας, της Σερβίας, της Σλοβενίας, της Κροατίας και της Ουκρανίας. Σημαντικοί πληθυσμοί με ουγγρική καταγωγή ζουν σε διάφορα άλλα μέρη του κόσμου, οι περισσότεροι από τους οποίους βρίσκονται στις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής, τον Καναδά, τη Γερμανία, τη Γαλλία, το Ηνωμένο Βασίλειο, τη Βραζιλία, την Αυστραλία, την Ιταλία, την Ελλάδα και την Αργεντινή. Οι Ούγγροι μπορούν να ταξινομηθούν σε διάφορες υποομάδες σύμφωνα με τα τοπικά γλωσσικά και πολιτισμικά χαρακτηριστικά τους. Υποομάδες με ξεχωριστές ταυτότητες περιλαμβάνουν τους Σέκελι, τους Τσάνγκο, τους Πάλοτς και τους Μάτιο. Οι Γιας θεωρούνται ως μια αρχικά Ιρανική εθνοτική ομάδα που σχετίζεται στενότερα με τους Οσσετούς παρά με άλλους Ούγγρους.

Μαγυάροι
Συνολικός πληθυσμός
π. 13,1–14,7 εκατομμύρια[note 1]
Γλώσσες
Ουγγρικά

Όνομα

Επεξεργασία

Το ίδιο το εθνώνυμο των Ούγγρων για τον αυτοπροσδιορισμό τους κατά τον Πρώιμο Μεσαίωνα είναι αβέβαιο. Το εξώνυμο "Ούγγρος" θεωρείται ότι προέρχεται από το Ογουροτουρκικό Ον-Ογούρ (κυριολεκτικά "Δέκα Βέλη" ή "Δέκα Φυλές"). Μια άλλη πιθανή εξήγηση προέρχεται από το Παλαιό Ρωσικό Γιούγκρα ("Югра"), που μπορεί να αναφέρεται στους Ούγγρους σε μια περίοδο που κατοικούσαν ανατολικά των Ουραλίων ορέων, κατά μήκος των φυσικών συνόρων της Ευρώπης και της Ασίας, πριν καταλάβουν τη Λεκάνη των Καρπαθίων. [2]

Πριν από την Ουγγρική κατάκτηση της λεκάνης των Καρπαθίων το 895/6 και ενώ ζούσαν στις στέπες της Ανατολικής Ευρώπης ανατολικά των Καρπαθίων γραπτές πηγές ονόμαζαν τους Μαγυάρους "Ούγγροι", όπως ο Γεώργιος Μοναχός το 837, Ungri τα Μπερτινιανά Χρονικά το 862 και Ungari τα Annales ex Annalibus Iuvavensibus το 881. Οι Μαγυάροι / Ούγγροι πιθανότατα ανήκαν στη φυλετική συμμαχία των Ονογούρων και είναι πιθανό ότι έγιναν η εθνική της πλειοψηφία. [3] Κατά τον Πρώιμο Μεσαίωνα οι Ούγγροι είχαν πολλά ονόματα, όπως "Węgrzy" (Πολωνικά), "Ungherese" (Ιταλικά), "Ungar" (Γερμανικά) και "Hungarus". [4] Το πρόθεμα "H-" είναι μια μεταγενέστερη προσθήκη των Μεσαιωνικών Λατινικών.

Ο ουγγρικός λαός αναφέρεται στον εαυτό του με το δημώνυμο «Magyar» και όχι «Hungarian».[3] Το "Magyar" πιθανότατα προήλθε από το όνομα της πιο εξέχουσας ουγγρικής φυλής, των "Megyer". Το φυλετικό όνομα "Megyer" έγινε "Magyar" σε σχέση με τον ουγγρικό λαό ως σύνολο. [5][6][7]

Το ελληνικό Τουρκία χρησιμοποιήθηκε από τον μελετητή και Βυζαντινό Αυτοκράτορα Κωνσταντίνο Ζ΄ Πορφυρογέννητο στο έργο του Προς τον ίδιον υιόν Ρωμανόν του 950 μ.Χ., [8][9] αν και κατά τη χρήση του το "Τούρκοι" αναφερόταν πάντα στους Μαγυάρους. [10] Αυτό ήταν ένα εσφαλμένο όνομα, καθώς ενώ οι Μαγυάροι έχουν κάποια τουρκική γενετική και πολιτιστική επιρροή, δεν είναι και δεν αποτελούν Τουρκικό φύλο. [11]


Το αδιευκρίνιστο όνομα kerel ή keral, που απαντάται στο έργο του 13ου αιώνα Η Μυστική Ιστορία των Μογγόλων, πιθανώς αναφερόταν σε Ούγγρους και προέρχεται από τον ουγγρικό τίτλο király «βασιλιάς». [12]

Η ιστορική λατινική φράση "Natio Hungarica" ​​("ουγγρικό έθνος") είχε ευρύτερη και πολιτική έννοια, γιατί κάποτε αναφερόταν σε όλους τους ευγενείς του Βασιλείου της Ουγγαρίας, ανεξάρτητα από την εθνικότητά τους ή τη μητρική τους γλώσσα. [13]

Ιστορία

Επεξεργασία

Προέλευση

Επεξεργασία

Η προέλευση των Ούγγρων, ο τόπος και ο χρόνος της εθνογένεσης τους, αποτέλεσε αντικείμενο συζητήσεων. Λόγω της ταξινόμησης των Ουγγρικών στις Ουραλικές γλώσσες, συνήθως θεωρείται ότι προήλθαν από τα Ουράλια Όρη, τη Δυτική Σιβηρία ή την περιοχή του Μέσου Βόλγα. Η προέλευση αυτή βασίζεται σχεδόν αποκλειστικά σε γλωσσικά δεδομένα και έχει αμφισβητηθεί. Δεν υποστηρίζεται από μαρτυρίες σε ιστορικές πηγές ή τα αποτελέσματα της έρευνας φυσικών επιστημών. [14] Ωστόσο η τρέχουσα ομοφωνία μεταξύ των γλωσσολόγων είναι ότι η ουγγρική γλώσσα είναι μέλος της Ουραλικής οικογένειας και ότι απέκλινε από τις συγγενείς της γλώσσες κατά το πρώτο μισό της 1ης χιλιετίας π.Χ. στη δυτική Σιβηρία, ανατολικά των νότιων Ουραλίων. Πρόσφατα έρευνα το 2017 αποκάλυψε ότι οι Ούγγροι έχουν 4% ασιατικό DNA, ένα από τα υψηλότερα μεταξύ των Ευρωπαϊκών λαών, ενισχύοντας τη συζήτηση ότι οι Ούγγροι είχαν αρχικά ασιατική καταγωγή. [15]

Η «προ-ιστορία της Ουγγαρίας», δηλαδή η ιστορία των «αρχαίων Ούγγρων» πριν από την άφιξή τους στη Λεκάνη των Καρπαθίων στα τέλη του 9ου αιώνα, είναι επομένως μια «αδύναμη κατασκευή», βασισμένη στη γλωσσολογία, στις αναλογίες στις παραδόσεις, την αρχαιολογία και τις επόμενες γραπτές μαρτυρίες. Τον 21ο αιώνα οι ιστορικοί υποστηρίζουν ότι οι "Ούγγροι" δεν υπήρχαν ως διακριτή εθνική ομάδα ή λαός για αιώνες πριν από την εγκατάστασή τους στη Λεκάνη των Καρπαθίων. Αντίθετα ο σχηματισμός του λαού με τη διακριτή του ταυτότητα ήταν μια μακρά διαδικασία. Σύμφωνα με αυτήν την άποψη οι Ούγγροι ως λαός εμφανίστηκαν τον 9ο αιώνα, ενσωματώνοντας στη συνέχεια άλλους, εθνικά και γλωσσικά αποκλίνοντες, λαούς.

Πριν τον 4ο αιώνα μ.Χ.

Επεξεργασία
 
Χάρτης της πιθανής ουγγρικής προϊστορίας

Κατά την 4η χιλιετία π.Χ. οι Ουραλόφωνοι λαοί, που ζούσαν στις κεντρικές και νότιες περιοχές των Ουραλίων, διαχωρίστηκαν. Μερικοί διασκορπίστηκαν προς τα δυτικά και τα βορειοδυτικά και ήρθαν σε επαφή με Ιρανόφωνους που εξαπλώνονταν προς τα βόρεια. [16] Από τουλάχιστον το 2000 π.Χ. οι Ουγγρόφωνοι ξεχώρισαν από την υπόλοιπη Ουραλική κοινότητα, από την οποία οι πρόγονοι των Μαγιάρων, που βρίσκονταν πιο νότια, ήταν οι περισσότεροι. Κρίνοντας από στοιχεία από ταφικούς τύμβους και θέσεις κατοίκησης, αλληλεπιδρούσαν με τον Ινδοϊρανικό πολιτισμό του Αντρόνοβο. [17]

4ος αιώνας - 830

Επεξεργασία

Τον 4ο και τον 5ο αιώνα μ.Χ. οι Ούγγροι μετακινήθηκαν από τα δυτικά των Ουραλίων στην περιοχή μεταξύ των νότιων Ουραλίων και του ποταμού Βόλγα γνωστή ως Μπασκίρια (Μπασκορτοστάν) και Κράι Περμ. Στις αρχές του 8ου αιώνα ορισμένοι από τους Ούγγρους μετακινήθηκαν στον ποταμό Ντον, σε μια περιοχή μεταξύ των ποταμών Βόλγα, Ντον και Σεβέρσκι Ντόνετς. [18] Εν τω μεταξύ οι απόγονοι των Ούγγρων που έμειναν στη Μπασκίρια παρέμειναν εκεί μέχρι το 1241.

Οι Ούγγροι γύρω από τον ποταμό Ντον ήταν υπήκοοι του Χαγανάτου των Χαζάρων. Γείτονές τους ήταν ο αρχαίος πολιτισμός Σάλτοβ, δηλαδή Πρωτοβούλγαροι, Ονόγουροι και Αλανοί, από τους οποίους έμαθαν κηπουρική και στοιχεία εκτροφής βοοειδών και γεωργίας. Η παράδοση υποστηρίζει ότι οι Ούγγροι οργανώθηκαν σε μια ομοσπονδία επτά φυλών, των οποίων τα ονόματα ήταν: Γιένου (Jenő), Κερ (Kér), Κέσι (Keszi), Κουρτ-Γκιάρματ (Kürt-Gyarmat), Μεγιέρ (Megyer), Νιέκ (Nyék) και Τάριαν (Tarján).

830 - 895

Επεξεργασία

Γύρω στο 830 ξέσπασε μια εξέγερση στο Χαγανάτο των Χαζάρων με αποτέλεσμα τρεις φυλές Καβάρων [19] των Χαζάρων να ενωθούν με τους Ούγγρους και να μετακινηθούν σε αυτό που οι Ούγγροι αποκαλούν Ετελκεζ, την περιοχή μεταξύ των Καρπαθίων και του Δνείπερου ποταμού. Οι Ούγγροι αντιμετώπισαν την πρώτη τους επίθεση από τους Πετσενέγους γύρω στο 854, [18] αν και άλλες πηγές αναφέρουν ότι μια τέτοια επίθεση ήταν ο λόγος για τη μετακίνησή τους στο Ετελκεζ. Οι νέοι γείτονες των Ούγγρων ήταν οι Βάραγγοι και οι Ανατολικοί Σλάβοι. Από το 862 και μετά οι Ούγγροι (ήδη έτσι αναφερόμενοι), μαζί με τους συμμάχους τους Καβάρους, ξεκίνησαν μια σειρά από επιδρομές και λεηλασίες από το Ετελκεζ στη Λεκάνη των Καρπαθίων, κυρίως εναντίον της Ανατολικής Φραγκικής Αυτοκρατορίας (Γερμανία) και της Μεγάλης Μοραβίας, αλλά επίσης κατά του Πριγκιπάτου του Μπάλατον και της Βουλγαρίας. [20]

Eίσοδος στη Λεκάνη των Καρπαθίων (π. 895)

Επεξεργασία
Κύρια λήμματα: Ουγγρική κατάκτηση της λεκάνης των Καρπαθίων και Ιστορία της Ουγγαρίας πριν από την Ουγγρική κατάκτηση
 
Η Ουγγρική κατάκτηση της λεκάνης των Καρπαθίων, από το Chronicon Pictum, 1360.

Το 895/896, υπό την ηγεσία του Άρπαντ, ορισμένοι Ούγγροι διέσχισαν τα Καρπάθια και μπήκαν στην Πεδιάδα της Παννονίας. Η φυλή που ονομαζόταν Μαγυάροι ήταν η κορυφαία φυλή της ουγγρικής συμμαχίας που κατέκτησε το κέντρο της πεδιάδας. Ταυτόχρονα (περίπου το 895), λόγω της συμμετοχής τους στο Βυζαντινοβουλγαρικό Πόλεμο του 894–896, οι Ούγγροι του Ετελκεζ δέχτηκαν επίθεση από τη Βουλγαρία και στη συνέχεια από τους παλιούς εχθρούς τους, τους Πετσενέγους. Οι Βούλγαροι κέρδισαν την αποφασιστική μάχη του Νότιου Μπουχ. Δεν είναι βέβαιο αν αυτές οι συγκρούσεις ήταν η αιτία της αποχώρησης των Ούγγρων από το Ετελκεζ.

Από την περιοχή του Άνω Τίσα της Λεκάνης των Καρπαθίων οι Ούγγροι ενέτειναν τις επιδρομές λεηλασίας τους στην ηπειρωτική Ευρώπη. Το 900 μετακινήθηκαν από τον άνω ποταμό Tίσα στην Υπερδουναβία (Παννονία), που αργότερα έγινε ο πυρήνας του αναδυόμενου ουγγρικού κράτους. Την εποχή της μετανάστευσης των Ούγγρων η χώρα κατοικείτο μόνο από έναν αραιό πληθυσμό Σλάβων, που αριθμούσε περίπου 200.000 και είτε αφομοιώθηκε είτε υποτάχθηκε στους Ούγγρους. [18]

Αρχαιολογικά ευρήματα (όπως στο Πρζέμισλ της Πολωνίας) δείχνουν ότι πολλοί Ούγγροι παρέμειναν στα βόρεια των Καρπαθίων μετά το 895/896. [21] Υπάρχει επίσης ένας σταθερός ουγγρικός πληθυσμός στην Τρανσυλβανία, οι Σέκελι, που αποτελούν το 40% των Ούγγρων της Ρουμανίας. [22][23] Η καταγωγή των Σέκελι, και ιδίως ο χρόνος της εγκατάστασής τους στην Τρανσυλβανία, είναι θέμα ιστορικής διαμάχης.

Μετά το 900

Επεξεργασία
 
Ουγγρικές επιδρομές τον 9ο–10ο αιώνα

Το 907 οι Ούγγροι συνέτριψαν ένα Βαυαρικό στρατό στη Μάχη του Πρέσμπουργκ και κατέστησαν τα εδάφη της σημερινής Γερμανίας, της Γαλλίας και της Ιταλίας ευάλωτα στις επιδρομές τους, που ήταν γρήγορες και καταστροφικές. Οι Ούγγροι νίκησαν τον Αυτοκρατορικό Στρατό του Λουδοβίκου του Παιδιού, γιου του Αρνούλφου της Καρινθίας και τελευταίο νόμιμο απόγονο του γερμανικού κλάδου του οίκου του Καρλομάγνου, κοντά στο Άουγκσμπουργκ το 910. Από το 917 ως το 925 οι Ούγγροι επέδραμαν στη Βασιλεία, την Αλσατία, τη Βουργουνδία, τη Σαξονία και την Προβηγκία. [24] Η επέκταση των Ούγγρων αναχαιτίστηκε στη Μάχη του Λέχφελντ το 955, τερματίζοντας τις επιδρομές τους κατά της Δυτικής Ευρώπης, αλλά εκείνες στη Βαλκανική Χερσόνησο συνεχίστηκαν μέχρι το 970. [25]

Ο Πάπας ενέκρινε την εγκατάσταση των Ούγγρων στην περιοχή όταν οι ηγέτες τους προσηλυτίστηκαν σε χριστιανισμό και ο Στέφανος Α΄ (Szent István ή Άγιος Στέφανος) στέφθηκε βασιλιάς της Ουγγαρίας το 1001. Ο αιώνας μεταξύ της άφιξης των Ούγγρων από τις πεδιάδες της Ανατολικής Ευρώπης και της παγίωσης του Βασιλείου της Ουγγαρίας το 1001 ήταν γεμάτος εκστρατείες λεηλασίας σε όλη την Ευρώπη, από τη Δανία μέχρι την Ιβηρική Χερσόνησο (σημερινή Ισπανία και Πορτογαλία). [26] Μετά την αποδοχή του έθνους στη Χριστιανική Ευρώπη υπό τον Στέφανο Α' η Ουγγαρία λειτούργησε ως προπύργιο ενάντια σε περαιτέρω εισβολές από την Ανατολή και το Νότο, ιδιαίτερα από τους Τούρκους.

 
Πληθυσμιακή εξέλιξη των Ούγγρων (900–1980)

Την εποχή αυτή το ουγγρικό έθνος αριθμούσε περίπου 400.000 ανθρώπους, εγκατεστημένο σε μια περιοχή παρόμοια με τους σημερινούς Ούγγρους.

Νεότερη περίοδος

Επεξεργασία

Οι πρώτες ακριβείς μετρήσεις του πληθυσμού του Βασιλείου της Ουγγαρίας συμπεριλαμβανομένης της εθνοτικής σύνθεσης πραγματοποιήθηκαν το 1850–51. Υπάρχει μια συζήτηση μεταξύ Ούγγρων και μη Ούγγρων (ειδικά Σλοβάκων και Ρουμάνων) ιστορικών σχετικά με τις πιθανές αλλαγές στην εθνοτική δομή της περιοχής ανά τους αιώνες. Μερικοί ιστορικοί υποστηρίζουν τη θεωρία ότι το ποσοστό των Ούγγρων στη Λεκάνη των Καρπαθίων ήταν σχεδόν σταθερά 80% κατά το Μεσαίωνα. [52] [53] [54] [55] [56] Οι μη Ούγγροι δεν αριθμούσαν πάνω από το 20% ως το 25% του συνολικού πληθυσμού. [52] Ο Ουγγρικός πληθυσμός άρχισε να μειώνεται μόνο την εποχή της Οθωμανικής κατάκτησης, [52] [53] [56] φθάνοντας στο 39% περίπου στο τέλος του 18ου αιώνα. Η ελάττωση των Ούγγρων οφειλόταν στους συνεχείς πολέμους, τις οθωμανικές επιδρομές, τους λιμούς και τις πανώλεις κατά τα 150 χρόνια της Οθωμανικής κυριαρχίας. [52] [53] [56] Οι κύριες ζώνες πολέμου ήταν τα εδάφη που κατοικούνταν από τους Ούγγρους, οπότε ο αριθμός των θανάτων τους εξάντλησε με πολύ υψηλότερο ρυθμό από ό, τι μεταξύ άλλων εθνικοτήτων. [52] [56] Το 18ο αιώνα το ποσοστό τους μειώθηκε περαιτέρω λόγω της εισροής νέων εποίκων από την Ευρώπη, ιδίως Σλοβάκων, Σέρβων και Γερμανών. [57] Το 1715 (μετά την οθωμανική κατοχή) η Νότια Μεγάλη Πεδιάδα ήταν σχεδόν ακατοίκητη, αλλά τώρα έχει 1,3 εκατομμύρια κατοίκους, σχεδόν όλοι Ούγγροι. Κατά συνέπεια, υφιστάμενη επίσης τις πολιτικές εποικισμού των Αψβούργων, η χώρα υπέστη μεγάλη αλλαγή στην εθνοτική της σύνθεση, καθώς ο πληθυσμός της υπερδιπλασιάστηκε στα 8 εκατομμύρια μεταξύ 1720 και 1787, ενώ μόνο το 39% των κατοίκων της ήταν Ούγγροι, που ζούσαν κυρίως στο κέντρο της χώρας. [52] [53] [54] [56]

 
Ουγγρικές παραδοσιακές ενδυμασίες, 1822

Άλλοι ιστορικοί, ιδίως Σλοβάκοι και Ρουμάνοι, υποστηρίζουν ότι η θεαματική αλλαγή στην εθνοτική δομή, που υπέθεσαν οι Ούγγροι ιστορικοί, στην πραγματικότητα δεν συνέβη. Υποστηρίζουν ότι οι Ούγγροι αντιπροσώπευαν μόνο περίπου το 30-40% του πληθυσμού του Βασιλείου από την ίδρυσή του. Συγκεκριμένα υπάρχει μια έντονη συζήτηση μεταξύ των Ούγγρων και των Ρουμάνων ιστορικών σχετικά με την εθνοτική σύνθεση της Τρανσυλβανίας εκείνες τις περιόδους.

19ος αιώνας ως σήμερα

Επεξεργασία

Το 19ο αιώνα το ποσοστό των Ούγγρων στο Βασίλειο της Ουγγαρίας αυξήθηκε σταδιακά, ξεπερνώντας το 50% το 1900 λόγω της μεγαλύτερης φυσικής αύξησης και της μαγυαροποίησης. Μεταξύ 1787 και 1910 ο αριθμός των Ούγγρων αυξήθηκε από 2,3 σε 10,2 εκατομμύρια, παράλληλα με τον επανεποικισμό της Μεγάλης Ουγγρικής Πεδιάδας και της Βοϊβοντίνας από κυρίως Ρωμαιοκαθολικούς Ούγγρους εποίκους από τις βόρειες και δυτικές κομητείες του Βασιλείου της Ουγγαρίας.

Η αυθόρμητη αφομοίωση ήταν σημαντικός παράγοντας, ιδιαίτερα μεταξύ των γερμανικών και εβραϊκών μειονοτήτων και των πολιτών των μεγαλύτερων πόλεων. Αφ' ετέρου περίπου 1,5 εκατομμύριο άνθρωποι (περίπου τα δύο τρίτα μη Ούγγροι) εγκατέλειψαν το Βασίλειο της Ουγγαρίας μεταξύ 1890-1910 για να ξεφύγουν από τη φτώχεια. [27]

 
Μαγυάροι (Ούγγροι) στην Ουγγαρία, απογραφή 1890
 
The Treaty of Trianon: Η Συνθήκη του Τριανόν: Το Βασίλειο της Ουγγαρίας έχασε το 72% της έκτασής του και 3,3 εκατομμύρια κατοίκους ουγγρικής εθνότητας.

Τα έτη 1918 - 1920 ήταν ένα σημείο καμπής στην ιστορία των Ούγγρων. Με τη Συνθήκη του Τριανόν το Βασίλειο διαμελίστηκε σε αρκετά κομμάτια, διατηρώντας μόνο το ένα τέταρτο του αρχικού του μεγέθους. Το ένα τρίτο των Ούγγρων κατέστη μειονότητα στις γειτονικές χώρες. [28] Κατά το υπόλοιπο του 20ου αιώνα ο ουγγρικός πληθυσμός της Ουγγαρίας αυξήθηκε από 7,1 (1920) σε περίπου 10,4 εκατομμύρια (1980), παρά τις απώλειες κατά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και το κύμα της μετανάστευσης μετά την επιχειρηθείσα επανάσταση το 1956. Ο αριθμός των Ούγγρων στις γειτονικές χώρες έτειναν να παραμένει σταθερός ή να μειώνεται λίγο, κυρίως λόγω της αφομοίωσης (μερικές φορές αναγκαστικής) [29][30][31] και της μετανάστευσης στην Ουγγαρία (τη δεκαετία του 1990, ιδίως από την Τρανσυλβανία και τη Βοϊβοντίνα).

Μετά την «έκρηξη γεννήσεων» της δεκαετίας του 1950 άρχισε να αναπτύσσεται μια σοβαρή δημογραφική κρίση στην Ουγγαρία και τους γείτονές της. Ο ουγγρικός πληθυσμός έφτασε στο μέγιστο του to 1980 και στη συνέχεια άρχισε να μειώνεται. [32]

Για ιστορικούς λόγους (βλ. Συνθήκη του Τριανόν), σημαντικοί Ουγγρικοί μειονοτικοί πληθυσμοί βρίσκονται στις γύρω χώρες, οι περισσότεροι από αυτούς στη Ρουμανία (στην Τρανσυλβανία), τη Σλοβακία και τη Σερβία (στη Βοϊβοντίνα). Μεγάλες μειονότητες ζουν επίσης στην Ουκρανία (στη Ρουθηνία των Καρπαθίων), στην Κροατία (κυρίως Σλαβονία) και στην Αυστρία (στο Μπούργκενλαντ). Η Σλοβενία ​​φιλοξενεί επίσης ορισμένους Ούγγρους και η ουγγρική γλώσσα έχει επίσημο καθεστώς σε τμήματα της περιοχής Πρεκμούριε. Σήμερα περισσότερα από δύο εκατομμύρια Ούγγροι ζουν σε γειτονικές χώρες. [33]

Το Δεκέμβριο του 2004 έγινε δημοψήφισμα στην Ουγγαρία σχετικά με το αν θα χορηγηθεί ουγγρική υπηκοότητα σε Ούγγρους που ζουν εκτός των συνόρων της Ουγγαρίας (δηλαδή χωρίς να απαιτείται μόνιμη διαμονή στην Ουγγαρία), χωρίς αποτέλεσμα λόγω ανεπαρκούς προσέλευσης των ψηφοφόρων. Στις 26 Μαΐου 2010 το Κοινοβούλιο της Ουγγαρίας ενέκρινε νομοσχέδιο για τη διπλή υπηκοότητα σε Ούγγρους που ζουν εκτός της Ουγγαρίας. Ορισμένες γειτονικές χώρες με σημαντικές ουγγρικές μειονότητες εξέφρασαν ανησυχίες για το νόμο αυτό. [34]

Εθνοτικές σχέσεις και γενετική προέλευση

Επεξεργασία
 
Ο τόπος καταγωγής των ομάδων Ούγγρων διαφόρων περιοχών κατά την περίοδο της κατάκτησης σύμφωνα με τον Κίνγκα Ερι

Σύμφωνα με δημοσίευση του 2008 στο European Journal of Human Genetics η Y-DNA απλοομάδα R1a1a-M17 βρέθηκε μεταξύ του 57% των σύγχρονων ουγγρικών ανδρικών δειγμάτων, κάτι που τους συνδέει γενετικά με τους Δυτικούς Σλάβους γείτονές τους, Τσέχους, Πολωνούς και Σλοβάκους. [35] Μια άλλη μελέτη σχετικά με τους δείκτες Υ-χρωμοσώματος κατέληξε στο συμπέρασμα ότι "οι σύγχρονοι Ούγγροι και οι Σέκελι (μια υποομάδα Ούγγρων που ζουν στη Γη του Σέκελι στη σημερινή κεντρική Ρουμανία) σχετίζονται γενετικά και μοιράζονται παρόμοια στοιχεία που περιγράφονται και για άλλους Ευρωπαίους, εκτός από την παρουσία της απλοομάδας R1 (M173) σε δείγματα των Σέκελι, που μπορεί να αντικατοπτρίζει μια σύνδεση με την Κεντρική Ασία από την εποχή της μετανάστευσης των Ούγγρων από τα Ουράλια στην Ευρώπη. [36]

Η πρόσφατη γενετική έρευνα είναι σύμφωνη με προηγούμενες αρχαιολογικές και ανθρωπολογικές παραδοχές ότι οι αρχικές φυλές της ουγγρικής κατάκτησης συσχετίζονταν με τους Ονογούρους-Βουλγάρους. [37] Ένα σημαντικό μέρος των κατακτητών δείχνουν ομοιότητες με τους Σιονγκ-νου και τους Ασιάτες Σκύθες.

Σημειώσεις

Επεξεργασία
  1. ↑ Παρόλο που ο αριθμός βασίζεται στα αποτελέσματα της απογραφής του 2011, είναι μια κατώτερη εκτίμηση, καθώς οι συμμετέχοντες στην απογραφή στην Ουγγαρία και τη Σλοβακία είχαν την επιλογή να μην δηλώσουν την εθνικότητά τους, και επομένως περίπου 2 εκατομμύρια άτομα αποφάσισαν να το κάνουν.

Παραπομπές

Επεξεργασία
  1. ↑ «Population and living conditions in Urban Audit cities, core city - Total population in Urban Audit cities». Eurostat. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 20 Αυγούστου 2012. Ανακτήθηκε στις 12 Δεκεμβρίου 2017. 
  2. ↑ OED, s. v. "Ugrian": "Ugri, the name given by early Russian writers to a Finno-Ugric people dwelling east of the Ural Mountains".
  3. ↑ 3,0 3,1 Peter F. Sugar, επιμ. (22 Νοεμβρίου 1990). A History of Hungary. Indiana University Press. σελ. 9. ISBN 978-0-253-20867-5. Ανακτήθηκε στις 6 Ιουλίου 2011. 
  4. ↑ Edward Luttwak, The grand strategy of the Byzantine Empire, Harvard University Press, 2009, p. 156
  5. ↑ György Balázs, Károly Szelényi, The Magyars: the birth of a European nation, Corvina, 1989, p. 8
  6. ↑ Alan W. Ertl, Toward an Understanding of Europe: A Political Economic Précis of Continental Integration, Universal-Publishers, 2008, p. 358
  7. ↑ Z. J. Kosztolnyik, Hungary under the early Árpáds: 890s to 1063, Eastern European Monographs, 2002, p. 3
  8. ↑ Jenkins, Romilly James Heald (1967). De Administrando Imperio by Constantine VII Porphyrogenitus. Corpus fontium historiae Byzantinae (New, revised έκδοση). Washington, D.C.: Dumbarton Oaks Center for Byzantine Studies. σελ. 65. ISBN 978-0-88402-021-9. Ανακτήθηκε στις 28 Αυγούστου 2013.  According to Constantine Porphyrogenitus, writing in his De Administrando Imperio (c. AD 950), "Patzinakia, the Pecheneg realm, stretches west as far as the Siret River (or even the Eastern Carpathian Mountains), and is four days distant from Tourkia (i.e. Hungary)."
  9. ↑ Günter Prinzing· Maciej Salamon (1999). Byzanz und Ostmitteleuropa 950-1453: Beiträge zu einer table-ronde des XIX. International Congress of Byzantine Studies, Copenhagen 1996. Otto Harrassowitz Verlag. σελ. 46. ISBN 978-3-447-04146-1. Ανακτήθηκε στις 9 Φεβρουαρίου 2013. 
  10. ↑ Henry Hoyle Howorth (2008). History of the Mongols from the 9th to the 19th Century: The So-called Tartars of Russia and Central Asia. Cosimo, Inc. σελ. 3. ISBN 978-1-60520-134-4. Ανακτήθηκε στις 15 Ιουνίου 2013. 
  11. ↑ A MAGYAROK TÜRK MEGNEVEZÉSE BÍBORBANSZÜLETETT KONSTANTINOS DE ADMINISTRANDOIMPERIO CÍMÛ MUNKÁJÁBAN - Takács Zoltán Bálint, SAVARIAA VAS MEGYEI MÚZEUMOK ÉRTESÍTÕJE28 SZOMBATHELY, 2004, pp. 317–333 [1]
  12. ↑ Róna-Tas, András (1999). Hungarians and Europe in the Early Middle Ages. σελ. 273. 
  13. ↑ «Transylvania - The Roots of Ethnic Conflict». www.hungarianhistory.com. 
  14. ↑ Obrusánszky, Borbála (2018). Angela Marcantonio, επιμ. Are the Hungarians Ugric? (PDF). The state of the art of Uralic studies: tradition vs innovation. Sapienza Università Editrice. σελίδες 87–106, at p. 87–88. 
  15. ↑ «Genetic study proves that Hungarians are the descendants of the Huns». Daily News Hungary. 2 Οκτωβρίου 2017. 
  16. ↑ Róna-Tas, András (1999). Hungarians and Europe in the Early Middle Ages, σελ. 96. 
  17. ↑ Blench, Roger· Matthew Briggs (1999). Archaeology and Language. Routledge. σελ. 210. ISBN 978-0-415-11761-6. Ανακτήθηκε στις 21 Μαΐου 2008. 
  18. ↑ 18,0 18,1 18,2 «Early History». A Country Study: Hungary. Federal Research Division, Library of Congress. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 29 Οκτωβρίου 2004. Ανακτήθηκε στις 6 Μαρτίου 2009. 
  19. ↑ Peter F. Sugar, Péter Hanák, Tibor Frank, A History of Hungary, Indiana University Press, 1994 page 11. Google Books
  20. ↑ «Magyars». Thenagain.info. Ανακτήθηκε στις 22 Αυγούστου 2013. 
  21. ↑ Koperski, A.: Przemyśl (Lengyelország). In: A honfoglaló magyarság. Kiállítási katalógus. Bp. 1996. pp. 439–448.
  22. ↑ Piotr Eberhardt (2003). Ethnic Groups and Population Changes in Twentieth-century Central-Eastern Europe. M. E. Sharpe, Armonk, NY and London, England, 2003. ISBN 978-0-7656-0665-5. 
  23. ↑ «Szekler people». Encyclopædia Britannica. https://www.britannica.com/topic/Szekler. 
  24. ↑ Stephen Wyley. «The Hungarians of Hungary». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 27 Οκτωβρίου 2009. Ανακτήθηκε στις 22 Αυγούστου 2013. 
  25. ↑ «History of Hungary, 895–970». Zum.de. Ανακτήθηκε στις 22 Αυγούστου 2013. 
  26. ↑ «The Hungarians (650–997 AD)». Fanaticus.org. 22 Οκτωβρίου 2004. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 7 Ιουνίου 2007. Ανακτήθηκε στις 22 Αυγούστου 2013. 
  27. ↑ Lee, Jonathan· Robert Siemborski. «Peaks/waves of immigration». bergen.org. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 16 Ιουνίου 1997. 
  28. ↑ Kocsis, Károly (1998). «Introduction». Ethnic Geography of the Hungarian Minorities in the Carpathian Basin. Simon Publications LLC. ISBN 978-1-931313-75-9. Ανακτήθηκε στις 21 Μαΐου 2008. [νεκρός σύνδεσμος]
  29. ↑ Bugajski, Janusz (1995). Ethnic Politics in Eastern Europe: A Guide to Nationality Policies, Organizations, and Parties . M.E. Sharpe (Washington, D.C.). ISBN 978-1-56324-283-0. 
  30. ↑ Kovrig, Bennett (2000), Partitioned nation: Hungarian minorities in Central Europe, in: Michael Mandelbaum (ed.), The new European Diasporas: National Minorities and Conflict in Eastern Europe, New York City: Council on Foreign Relations Press, pp. 19–80.
  31. ↑ Raffay Ernő: A vajdaságoktól a birodalomig. Az újkori Románia története (From voivodeships to the empire. The modern history of Romania). Publishing house JATE Kiadó, Szeged, 1989, pp. 155–156)
  32. ↑ «Nyolcmillió lehet a magyar népesség 2050-re». origo. Ανακτήθηκε στις 19 Απριλίου 2009. 
  33. ↑ Hungary: Transit Country Between East and West. Migration Information Source. November 2003.
  34. ↑ Veronika Gulyas (26 May 2010). «Hungary Citizenship Bill Irks Neighbor». The Wall Street Journal. https://blogs.wsj.com/emergingeurope/2010/05/26/hungary-angers-neighbor-with-citizenship-bill. 
  35. ↑ Battaglia, Vincenza; Fornarino, Simona; Al-Zahery, Nadia; Olivieri, Anna; Pala, Maria; Myres, Natalie M; King, Roy J; Rootsi, Siiri και άλλοι. (June 2009). «Y-chromosomal evidence of the cultural diffusion of agriculture in southeast Europe». European Journal of Human Genetics 17 (6): 820–830. doi:10.1038/ejhg.2008.249. PMID 19107149. 
  36. ↑ Csányi, B.; Bogácsi-Szabó, E.; Tömöry, Gy.; Czibula, Á.; Priskin, K.; Csõsz, A.; Mende, B.; Langó, P. και άλλοι. (July 2008). «Y-Chromosome Analysis of Ancient Hungarian and Two Modern Hungarian-Speaking Populations from the Carpathian Basin». Annals of Human Genetics 72 (4): 519–534. doi:10.1111/j.1469-1809.2008.00440.x. PMID 18373723. 
  37. ↑ Σφάλμα αναφοράς: Σφάλμα παραπομπής: Λανθασμένο <ref>. Δεν υπάρχει κείμενο για τις παραπομπές με όνομα Neparáczki et al 2018.
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Ούγγροι&oldid=10355820"