Πειραϊκή
| Το λήμμα δεν περιέχει πηγές ή αυτές που περιέχει δεν επαρκούν. |
Η Πειραϊκή αποτελεί τη νοτιοδυτική παραλιακή συνοικία του Πειραιά, ευρισκόμενη νοτιοανατολικά του κεντρικού λιμανιού του Πειραιά.
Θέση
Επεξεργασία| Βορειοδυτικά: Σαρωνικός κόλπος | Βόρεια: Καλλίπολη | Βορειοανατολικά: Καλλίπολη |
| Δυτικά: Σαρωνικός κόλπος | Πειραϊκή | Ανατολικά: Άγιος Βασίλειος |
| Νοτιοδυτικά: Σαρωνικός κόλπος | Νότια: Σαρωνικός κόλπος | Νοτιοανατολικά: Σαρωνικός κόλπος |
Συνορεύει στα βόρεια-βορειοανατολικά με την Καλλίπολη με όριο την οδό Φιλικής Εταιρείας, στα ανατολικά με τον Άγιο Βασίλειο με όριο την οδό Στέφανου Δραγούμη, ενώ στα δυτικά και στα νότια βρέχεται από τον Σαρωνικό κόλπο.
Χαρακτηριστικά
ΕπεξεργασίαΚατά μήκος της παραλίας της Πειραϊκής βρίσκονται τα αρχαία Μακρά Τείχη (τείχη του Κόνωνα), που προστάτευαν τον κύριο οικισμό της Αθήνας και το λιμάνι της τον Πειραιά. Συνορεύει στα βόρεια-βορειοανατολικά με την Καλλίπολη, στα ανατολικά με τον Άγιο Βασίλειο, ενώ στα δυτικά και νότια βρέχεται σε ένα μεγάλο μήκος από τον Σαρωνικό κόλπο δημιουργώντας την Πειραϊκή ακτή επί της Ακτής Θεμιστοκλέους.
Κατά μήκος της ακτογραμμής της υπάρχουν τρεις κόλποι :
- α) της Σχολής Ναυτικών Δοκίμων, όπου βρίσκεται ο τάφος του Θεμιστοκλή,
- β) του «Όρμου Αφροδίτης», που παλαιότερα λεγόταν «Μπαϊκούτσι» και φιλοξενεί τον όμιλο αλιέων «Άγιος Νικόλαος». Στον κολπίσκο αυτό ρίχνουν το σταυρό κατά τον εορτασμό των Θεοφανίων,
- γ) το «Σκαφάκι».
Γνωστή είναι επίσης για τις ψαροταβέρνες, τις καφετέριες και τα κέντρα νυχτερινής διασκέδασης που υπάρχουν κατά μήκος της παραλιακής οδού, όσο και για το τραγούδι "Στα βράχια της Πειραϊκής κοιμάται ο Στέλιος ο μπεκρής" (του Στέλιου Καζαντζίδη). Διαθέτει 2 αθλητικά σωματεία μπάσκετ με παραθαλάσσια γήπεδα: τον «Φοίνικα» και τον «Πορφύρα».
Ιστορία
Επεξεργασία
Η Πειραϊκή χερσόνησος στην αρχαιότητα ονομαζόταν από τους Αθηναίους Ακτή και ήταν φημισμένη για τα πλούσια μεταλλεία της. Εκεί εξαγόταν ο "Ακτίτης λίθος", ο οποίος χρησιμοποιήθηκε ως υλικό κατασκευής στα Μακρά Τείχη και σε όλα τα λιμενικά έργα του αρχαίου Πειραιά. Τα χρόνια της κλασικής αρχαιότητας ήταν έντονα πυκνοκατοικημένη και υπήρχαν και πολλές δεξαμενές συλλογής βρόχινου νερού για την ύδρευση. Ο Θεμιστοκλής φρόντισε να κατασκευάσει τείχη κατά μήκος της βραχώδους ακτής για να προστατεύσει τους κατοίκους από τα κύματα και τους εχθρούς. Λόγω της βραχώδους μορφολογίας της δεν θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί στη δημιουργία όρμων για τα πλοία. Τα τείχη της Ακτής (σημερινή Πειραϊκή) ήταν τμήμα των Μακρών Τειχών που κατασκευάστηκαν την ίδια εποχή από τον Θεμιστοκλή για να θωρακίσουν το δρόμο από τον κύριο οικισμό της αρχαίας Αθήνας προς τα δύο λιμάνια της (Πειραιά, Φάληρο). Στις βραχώδεις ακτές της Πειραϊκής διακρίνονται ακόμα και σήμερα τμήματα των τειχών του Θεμιστοκλή πάχους περίπου δυο μέτρων.
Η περιοχή εγκαταλείφθηκε στη συνέχεια, και τα νεώτερα χρόνια παρέμεινε ερημική για πολλούς αιώνες. Ήταν η τελευταία περιοχή του Πειραιά που κατοικήθηκε μετά τη δεκαετία του 1960, αλλά τα λατομεία λειτουργούσαν μέχρι τότε επεξεργάζοντας τα "αγκωνάρια" του Πειραιά. Μετά τη δεκαετία του 1960, κάτοικοι από τις γειτονικές περιοχές της Καλλίπολης, του Χατζηκυριάκειου και της Φρεαττύδας οικοδόμησαν τη σημερινή ακτή της Πειραϊκής.
Ιερός ναός Παναγίτσας - Ρόδον το Αμάραντο
Επεξεργασία
Η μοναδική εκκλησία της περιοχής είναι η Παναγίτσα (Ρόδον το Αμάραντο) στα όρια με την συνοικία της Καλλίπολης. Το 1890 ανασύρθηκε από τα νερά στα βράχια της Πειραϊκής μια εικόνα της Παναγίας να κρατάει σε βρεφική ηλικία τον Χριστό, ο οποίος κρατούσε στο χέρι του ένα ρόδο. Η ευλαβής οικογένεια Κατσαρού έκτισε τότε με δική της πρωτοβουλία ένα παρεκκλήσι στη θέση της σημερινής μεγάλης εκκλησίας ώστε να στεγαστεί η συγκεκριμένη εικόνα από τα χέρια του ψαρά. Το 1973 ο μητροπολίτης Πειραιά έχτισε στη θέση του τον πρώτο μεγάλο ναό και η Πειραϊκή έγινε από τότε επίσημα η έδρα της εκκλησιαστικής ενορίας της Παναγίας Ρόδου του Αμάραντου. Το 1983 αποφασίστηκε η ίδρυση νέου μεγαλύτερου ναού πάνω από το ισόγειο του παλαιού. Ο ναός αυτός ήταν ο τελικός και τα εγκαίνια έγιναν από τον μητροπολίτη Πειραιά Καλλίνικο το 1986. Ο ναός εορτάζει κάθε χρόνο στον Ακάθιστο Ύμνο.