Βουκάσιν Μρνιάβτσεβιτς

Βουκάσιν Μρνιάβτσεβιτς
Γενικές πληροφορίες
Γέννηση	1320 (περίπου) Λίβνο
Θάνατος	26  Σεπτεμβρίου 1371 Ορμένιο Έβρου
Αιτία θανάτου	πεσών σε μάχη
Χώρα πολιτογράφησης	Σερβική Αυτοκρατορία
Θρησκεία	Σερβική Ορθόδοξη Εκκλησία
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότητα	μονάρχης
Οικογένεια
Σύζυγος	Γιελένα Μρνιαβτσέβιτς
Τέκνα	Ιβάνιτς Μρνιαβτσέβιτς Πρίγκιπας Μάρκο Αντρίγιας Μρνγιαβτσέβιτς Ντμίταρ Μρνγιαβτσέβιτς Ολιβέρα Μρνιαβτσέβιτς
Γονείς	Μρνιάβα
Αδέλφια	Ούγκλιεσα Μρνιάβτσεβιτς Γκόικο Μρνιαβτσέβιτς Γιελένα Μρνιαβτσέβιτς
Οικογένεια	οικογένεια Μρνιαβτσέβιτς
Αξιώματα και βραβεύσεις
Αξίωμα	βασιλιάς
Θυρεός
Σχετικά πολυμέσα

Ο Βουκάσιν Μρνιάβτσεβιτς, σερβ.: Вукашин Мрњавчевић (π. 1320 - 26 Σεπτεμβρίου 1371) ήταν συμβασιλιάς του Στεφάνου Ούρου Ε΄ της Σερβίας το διάστημα 1365-1371. Η κύρια επικράτεια του Βουκάσιν και της οικογένειάς του βρισκόταν στα νότια μέρη της μεσαιωνικής Σερβίας (σημερινό Κοσσυφοπέδιο και Μετόχια) και στα δυτικά μέρη της σημερινής Βόρειας Μακεδονίας.

Βιογραφία

Καταγωγή

Σύμφωνα με τον ιστορικό Μάβρο Ορμπίνι από τη Ραγούσα, ο πατέρας του ήταν ένας μικρός ευγενής με το όνομα Μρνιάβα από τη Ζαχλουμία, που οι γιοί του Βουκάσιν και Ούγκλεσια γεννήθηκαν στο Λίβνο της δυτικής Βοσνίας. Μερικές ιστορικές αναφορές τού Ορμπίνι βασίζονται σε προφορικές παραδόσεις της εποχής του, αλλά ένα έγγραφο του 1280 από τη Ραγούσα αναφέρει έναν Μρνιάν ως έναν ευγενή από το Τρέμπινιε, πόλη της Τερβουνίας, περιοχής γειτονικά της Ζαχλουμίας. Ο ίδιος Μρνιάν αναφέρεται ξανά σε ένα καταστατικό του 1289 ως θησαυροφύλακας της Έλενας των Καπετιδών-Ανζού, συζύγου του Στεφάνου Ούρου Α΄ της Σερβίας. Όταν η Ζαχλουμία προσαρτήθηκε από τη Βοσνία το 1326, η οικογένεια του Μρνιάν ή Μρνιάβα, μπορούσε να είχε μετακινηθεί στο Λίβνο. Πιθανόν η οικογένεια να υποστήριξε τον Στέφανο Ούρο Δ΄ Δουσάν της Σερβίας στην εισβολή του στη Βοσνία το 1350, όπως έκαναν άλλοι Ζαχλούμιοι ευγενείς και φοβούμενοι την τιμωρία, μετανάστευσαν στη Σερβία όταν ο πόλεμος επρόκειτο να ξεκινήσει. Για τη καταγωγή τού Βουκασίν από την Ζαχλουμία ή Τερβουνία μιλά μία επιγραφή σε τάφο σε μία εκκλησία της Οχρίδας, όπου κάποιος Οστόγια Ραγιακόβιτς από το Ουγκάρτσιτς (που απεβίωσε το 1379) αναφέρεται ως εξάδελφος του Μάρκο, μεγαλύτερου γιου του Βουκασίν. Η γενιά των Ουγκάρτσιτς μαρτυρείται σε πηγές της εποχής να κατοικεί την περιοχή του Τρεμίνιε.

Η περιοχή του Βουκάσιν και του αδελφού του Ούγκλιεσα το 1360, στο κέντρο της Σερβικής επικράτειας.

Τα πρώτα έτη

Αφού η Σερβία επεκτάθηκε προς τα νότια στη Βόρεια Μακεδονία, οι τοπικοί Έλληνες φευδάρχες αντικαταστάθηκαν από Σέρβους, πολλοί από τους οποίους ήταν από τη Ζαχλουμία και την Τερβουνία. Περί το 1350 ο Δουσάν διόρισε τον Βουκασίν ως ζουπάνο (κυβερνήτη περιοχής) στο Πρίλεπ της Βόρειας Μακεδονίας. Από τότε ο Βουκασίν ανήλθε γρήγορα και ήταν ένας από τους πιο εξέχοντες Σέρβους ευγενείς, την εποχή του αιφνίδιου τέλους του Δουσάν το 1355. Του δόθηκε ο τίτλος του δεσπότη από τον διάδοχο του Δουσάν, τον Στέφανο Ούρο Ε΄ Νεγιάκι (= Αδύναμο). Το 1365 στέφθηκε συμβασιλιάς «των Σέρβων και των Ελλήνων». Κυβέρνησε την περιοχή που περιελάμβανε το Πρίζρεν, τα Σκόπια και το Πρίλεπ και είχε καλές σχέσεις με τον αδελφό του δεσπότη Ουγκλιέσα, που κυβέρνησε την περιοχή περί τις Σέρρες. Έπειτα έγινε αρκετά ισχυρός, ώστε να παρακούει τον Ούρος. Ως το 1369, καθώς ο Ούρος ήταν άτεκνος, ο Βουκασίν προόρισε τον μεγαλύτερο γιο του Μάρκο ως διάδοχο του θρόνου, δίνοντάς του τον τίτλο του «νεαρού βασιλιά».

Το μοναστήρι του Μάρκο ιδρύθηκε από τον Βουκάσιν και τον γιο του Μάρκο.

Η μάχη του Έβρου και το τέλος του

Το 1370 συνέβαλε οικονομικά στα μοναστήρια του Αγίου Όρους και προετοίμασε πόλεμο εναντίον των Οθωμανών, εγχείρημα που υποστήριξε ο αδελφός του. Ο Βουκασίν επρόκειτο να επιτεθεί στο Τρέμπινιε τον Ιούνιο του 1371, αλλά δεν εκτέλεσε ποτέ την ενέργεια αυτή. Τον Σεπτέμβριο του 1371 ίδρυσε συνασπισμό με τον αδελφό του εναντίον των Οθωμανών και προωθήθηκε. Ο Σερβικός στρατός του συνασπισμού αριθμούσε περί τους 70.000 άνδρες και συνάντησε τον Οθωμανικό, που τον οδηγούσε ο Λαλά Σαχίν πασάς, μπεηλέρμπεης της Ρούμελης. Στη μάχη του ποταμού Έβρου στις 26 Σεπτεμβρίου 1371 οι απρόοπτες τακτικές των Οθωμανών νίκησαν έναν μεγαλύτερο αριθμητικά από αυτούς συνασπισμένο στρατό: οι Οθωμανοί επιτέθηκαν στον Σερβικό στρατό, ενώ αυτός ξεκουραζόταν· οι δυνάμεις του Βουκασίν διέφυγαν και ο ίδιος σκοτώθηκε κατά τη μάχη.

Οικογένεια

Νυμφεύτηκε τη Γιελένα (παλαιά σερβικά: Αλένα) είχε τέκνα:

• Μάρκο π.1335-1395, βασιλιάς της Σερβίας.
• Άντριας τιτουλάριος βασιλιάς της Σερβίας.
• Ντμίταρ άκμασε 1376-1407, καστελάνος στην Ουγγαρία.
• Ιβάνιτς.
• Ολιβέρα.
  • Γιελισάντα.
    • Γιελένα, παντρεύτηκε τον Ράικο Μονέτα.

Πηγές

• Nicol, Donald M. (1996). The Reluctant Emperor: A Biography of John Cantacuzene, Byzantine Emperor and Monk, c. 1295-1383. Cambridge: Cambridge University Press.
• Ostrogorsky, George (1956). History of the Byzantine State. Oxford: Basil Blackwell.
• Pavlikianov, Cyril (2001). The Medieval Aristocracy on Mount Athos: Philological and Documentary Evidence for the Activity of Byzantine, Georgian and Slav Aristocrats and Eminent Churchmen in the Monasteries of Mount Athos from the 10th to the 15th Century. Sofia: Center for Slavo-Byzantine Studies.