Φεμινισμός στον Τρίτο κόσμο

Αν και οι γυναίκες του τρίτου κόσμου ήταν ανέκαθεν εμπλεκόμενες στο φεμινιστικό κίνημα, το κριτικάρουν γιατί είναι εθνοκεντρικό και δεν λαμβάνει υπόψιν του τις μοναδικές εμπειρίες των γυναικών από τις χώρες του τρίτου κόσμου. Οι γυναίκες του τρίτου κόσμου κατηγορούν τους βασικούς Δυτικούς φεμινιστές πως θεωρούν τις εμπειρίες των γυναικών ως ομογενείς, βασισμένες στις προοπτικές των μεσοαστών λευκών Δυτικών γυναικών.

Στα πλαίσια αυτής της συζήτησης εντάσσεται και ο Αφρικανικός φεμινισμός. Αποτελεί ακόμα δουλειά εν εξελίξει αλλά συνδεόμενες με αυτόν είναι αρχές όπως “γούμανισμ” (womanism/Walker 1983, Ogunyemi 1985, Kolawale 1997), “Αφρικάνα γούμανισμ” (Africana womanism/Hudson-Weems 1993), “Motherism” (Acholonu 1995), “Stiwanism” (Ogundipe-Leslie 1994), “negofeminism” (Nnaemeka 1995), “φεμαλισμός” (femalism), “Μαύρος φεμινισμός” (Kohrs-Amissah 2002) ή “ακτιβισμός φύλου και φεμαλισμός”

Το βασικό ενδιαφέρον εδώ είναι η δημιουργία χώρων για τη συμμετοχή των γυναικών στην διαχείριση της κοινωνίας τους μέσα από την πρόσβαση για παράδειγμα στην εκπαίδευση, την υγεία και τη στέγαση.

Το μεγάλο μέγεθος της Αφρικής και οι πολυπλοκότητες των θεμάτων από διαφορετικές περιοχές καθιστά δύσκολη την ύπαρξη ενός και μόνο Αφρικανικού φεμινισμού. Μεταξύ άλλων, η συζήτηση εδώ έχει δύο πλευρές: όσους αυτοαποκαλούνται φεμινιστές και όσους όχι.

Άλλες κοινές σκέψεις είναι πως δεν υπάρχει πρόβλημα στο να συνεργαστούν με άντρες, πως οι γυναίκες δεν χρειάζεται να παραμελήσουν τους βιολογικούς τους ρόλους και πως η μητρότητα είναι εξιδανικευμένη.