Επιγράμματα Αγαθία

←Συγγραφείς:

Αγαθίας

Δείτε επίσης βιογραφία.

ΤΑ ΕΠΙΓΡΑΜΜΑΤΑ

Εἰς τὸν ἀρχάγγελον ἐν Πλάτηι

Ἄσκοπον ἀγγελίαρχον, ἀσώματον εἴδεϊ μορφῆς,

ἆ μέγα τολμήεις, κηρὸς ἀπεπλάσσατο.

ἔμπης οὐκ ἀχάριστον, ἐπεὶ βροτὸς εἰκόνα λεύσσων

θυμὸν ἀπιθύνει κρέσσονι φαντασίηι·

οὐκέτι δ' ἀλλοπρόσαλλον ἔχει σέβας, ἀλλ' ἐν ἑαυτῶι

τὸν τύπον ἐγγράψας ὡς παρεόντα τρέμει·

ὄμματα δ' ὀτρύνουσι βαθὺν νόον· οἶδε δὲ τέχνη

χρώμασι πορθμεῦσαι τὴν φρενὸς ἱκεσίην.

(Παλατινή Ανθολογία, Ι 34)

Εἰς τὸν ἀρχάγγελον ἐν τῶι Σωσθενίωι

Καρικὸς Αἰμιλιανὸς Ἰωάννης τε σὺν αὐτῶι,

Ῥουφῖνος Φαρίης, Ἀγαθίης Ἀσίης,

τέτρατον, ἀγγελίαρχε, νόμων λυκάβαντα λαχόντες,

ἄνθεσαν εἰς σέ, μάκαρ, τὴν σφετέρην γραφίδα,

αἰτοῦντες τὸν ἔπειτα καλὸν χρόνον. ἀλλὰ φανείης

ἐλπίδας ἰθύνων ἐσσομένου βιότου.

(Παλατινή Ανθολογία, Ι 35)

Εἰς εἰκόνα Θεοδώρου Ἰλλουστρίου καὶ δὶς ἀνθυπάτου, ἐν ἧι

γέγραπται παρὰ τοῦ ἀρχαγγέλου δεχόμενος τὰς ἀξίας ἐν Ἐφέσωι

Ἵλαθι μορφωθείς, ἀρχάγγελε· σὴ γὰρ ὀπωπὴ

ἄσκοπος, ἀλλὰ βροτῶν δῶρα πέλουσι τάδε.

ἐκ σέο γὰρ Θεόδωρος ἔχει ζωστῆρα μαγίστρου

καὶ δὶς ἀεθλεύει πρὸς θρόνον ἀνθυπάτων,

τῆς δ' εὐγνωμοσύνης μάρτυς γραφίς· ὑμετέρην γὰρ

χρώμασι μιμηλὴν ἀντετύπωσε χάριν.

(Παλατινή Ανθολογία, Ι 36)

το προοίμιο του Κύκλου του

Οἶμαι μὲν ὑμᾶς, ἄνδρες, ἐμπεπλησμένους

ἐκ τῆς τοσαύτης τῶν λόγων πανδαισίας,

ἔτι που τὰ σιτία προσκόρως ἐρυγγάνειν·

καὶ δὴ κάθησθε τῆι τρυφῆι σεσαγμένοι.

(5) λόγων γὰρ ἡμῖν πολυτελῶν καὶ ποικίλων

πολλοὶ προθέντες παμμιγεῖς εὐωχίας,

περιφρονεῖν πείθουσι τῶν εἰθισμένων.

τί δαὶ ποιήσω; νῦν τὰ προὐξειργασμένα

οὕτως ἐάσω συντετῆχθαι κείμενα,

(10) ἢ καὶ προθῶμαι τῆς ἀγορᾶς ἐν τῶι μέσωι

παλιγκαπήλοις εὐτελῶς ἀπεμπολῶν;

καὶ τίς μετασχεῖν τῶν ἐμῶν ἀνέξεται;

τίς δ' ἂν πρίαιτο τοὺς λόγους τριωβόλου,

εἰ μὴ φέροι πως ὦτα μὴ τετρημένα;

(15) Ἀλλ' ἐστὶν ἐλπὶς εὐμενῶς τῶν δρωμένων

ὑμᾶς μεταλαβεῖν, κοὐ κατεβλακευμένως.

ἔθος γὰρ ἡμῖν τῆι προθυμίαι μόνηι

τῆι τῶν καλούντων ἐμμετρεῖν τὰ σιτία.

καὶ πρός γε τούτωι, δεῖπνον ἠρανισμένον

(20) ἥκω προθήσων ἐκ νέων ἡδυσμάτων.

ἐπεὶ γὰρ οὐκ ἔνεστιν ἐξ ἐμοῦ μόνου

ὑμᾶς μεταλαβεῖν, ἄνδρες, ἀξίας τροφῆς,

πολλοὺς ἔπεισα συλλαβεῖν μοι τοῦ πόνου

καὶ συγκαταβαλεῖν καὶ συνεστιᾶν πλέον.

(25) καὶ δὴ παρέσχον ἀφθόνως οἱ πλούσιοι

ἐξ ὧν τρυφῶσι, καὶ παραλαβὼν γνησίως

ἐν τοῖς ἐκείνων πέμμασι φρυάττομαι.

τοῦτο δέ τις αὐτῶν προσφόρως, δεικνὺς ἐμέ,

ἴσως ἐρεῖ πρὸς ἄλλον· «ἀρτίως ἐμοῦ

(30) μάζαν μεμαχότος μουσικήν τε καὶ νέαν,

οὗτος παρέθηκεν τὴν ὑπ' ἐμοῦ μεμαγμένην.»

ταυτὶ μὲν οὖν ἐρεῖ τις οὐ μεμνημένος

τῶν ὀψοποιῶν ὧν χάριν δοκῶ μόνος

εἶναι τοσαύτης ἡγεμὼν πανδαισίας.

(35) θαρρῶν γὰρ αὐτοῖς λιτὸν οἴκοθεν μέρος

καὐτὸς παρέμιξα, τοῦ δοκεῖν μὴ παντελῶς

ξένος τις εἶναι τῶν ὑπ' ἐμοῦ συνηγμένων.

ἀλλ' ἐξ ἑκάστου σμικρὸν ἐξάγω μέρος,

ὅσον ἀπογεῦσαι· τῶν δὲ λοιπῶν εἰ θέλοι

(40) τυχεῖν τις ἁπάντων καὶ μετασχεῖν εἰς κόρον,

ἴστω γε ταῦτα κατ' ἀγορὰν ζητητέα.

Κόσμον δὲ προσθεὶς τοῖς ἐμοῖς πονήμασι,

ἐκ τοῦ Βασιλέως τοὺς προλόγους ποιήσομαι·

ἅπαντα γάρ μοι δεξιῶς προβήσεται.

(45) καί μοι μεγίστων πραγμάτων ὑμνουμένων

εὑρεῖν γένοιτο καὶ λόγους ἐπηρμένους.

Μή τις ἐπαυχενίοιο λιπὼν ζωστῆρα λεπάδνου

βάρβαρος ἐς Βασιλῆα βιημάχον ὄμμα τανύσσηι·

μηδ' ἔτι Περσὶς ἄναλκις ἀναστείλασα καλύπτρην

(50) ὄρθιον ἀθρήσειεν, ἐποκλάζουσα ἐγδαίηι

καὶ λόφον αὐχήεντα καταγνάμπτουσα τενόντων

Αὐσονίοις ἄκλητος ὑποκλίνοιτο ταλάντοις.

Ἑσπερίη θεράπαινα, σὺ δ' ἐς κρηπῖδα Γαδείρων

καὶ παρὰ πορθμὸν Ἴβηρα καὶ Ὠκεανίτιδα Θούλην

(55) ἤπιον ἀμπνεύσειας, ἀμοιβαίων δὲ τυράννων

κράατα μετρήσασα τεῆι κρυφθέντα κονίηι,

θαρσαλέαις παλάμηισι φίλην ἀγκάζεο Ῥώμην.

Καυκασίωι δὲ τένοντι καὶ ἐν ῥηγμῖνι Κυταίηι,

ὁππόθι ταυρείοιο ποδὸς δουπήτορι χαλκῶι

(60) σκληρὰ σιδηρείης ἐλακίζετο νῶτα κονίης,

σύννομον ἀδρυάδεσσιν ἀναπλέξασα χορείην

Φασιὰς εἱλίσσοιτο φίλωι σκιρτήματι νύμφη,

καὶ καμάτους μέλψειε πολυσκήπτρου Βασιλῆος,

μόχθον ἀπορρίψασα γιγαντείου τοκετοῖο.

(65) μηδὲ γὰρ αὐχήσειεν Ἰωλκίδος ἔμβολον Ἀργοῦς,

ὅττι πόνους ἥρωος ἀγασσαμένη Παγασαίου

οὐκέτι Κολχὶς ἄρουρα, γονῆι πλησθεῖσα Γιγάντων,

εὐπτολέμοις σταχύεσσι μαχήμονα βῶλον ἀνοίγει.

κεῖνα γὰρ ἢ μῦθός τις ἀνέπλασεν, ἢ διὰ τέχνης

(70) οὐχ ὁσίης τετέλεστο, πόθων ὅτε λύσσαν ἑλοῦσα

παρθενικὴ δολόεσσα μάγον κίνησεν ἀνάγκην·

ἀλλὰ δόλων ἔκτοσθε καὶ ὀρφναίου κυκεῶνος

Βάκτριος ἡμετέροισι Γίγας δούπησε βελέμνοις.

οὐκέτι μοι χῶρός τις ἀνέμβατος, ἀλλ' ἐνὶ πόντωι

(75) Ὑρκανίου κόλποιο καὶ ἐς βυθὸν Αἰθιοπῆα

Ἰταλικαῖς νήεσσιν ἐρέσσεται ἥμερον ὕδωρ.

Ἀλλ' ἴθι νῦν ἀφύλακτος ὅλην ἤπειρον ὁδεύων,

Αὐσόνιε, σκίρτησον, ὁδοιπόρε· Μασσαγέτην δὲ

ἀμφιθέων ἀγκῶνα καὶ ἄξενα τέμπεα Σούσων

(80) Ἰνδώισης ἐπίβηθι κατ' ὀργάδος· ἐν δὲ κελεύθοις

εἴ ποτε διψήσειας, ἀρύεο δοῦλον Ὑδάσπην.

ναὶ μὴν καὶ κυανωπὸν ὑπὲρ δύσιν ἄτρομος ἕρπων

κύρβιας Ἀλκείδαο μετέρχεο, θαρσαλέως δὲ

ἴχνιον ἀμπαύσειας ἐπὶ ψαμάθοισιν Ἰβήρων,

(85) ὁππόθι, καλλιρέεθρον ὑπὲρ βαλβῖδα θαλάσσης,

δίζυγος ἠπείροιο συναντήσασα κεραίη

ἐλπίδας ἀνθρώποισι βατῆς εὔνησε πορείης.

ἐσχατιὴν δὲ Λίβυσσαν ἐπιστείβων Νασαμώνων

ἔρχεο καὶ παρὰ Σύρτιν, ὅπηι νοτίηισι θυέλλαις

(90) ἐς κλίσιν ἀντίπρωρον ἀνακλασθεῖσα Βορῆος

καὶ ψαφαρὴν ἄμπωτιν ὕπερ ῥηγμῖνι ἁλίπλωι

ἀνδράσι δῖα θάλασσα πόρον χερσαῖον ἀνοίγει.

οὐδὲ γὰρ ὀθνείης σε δεδέξεται ἤθεα γαίης,

ἀλλὰ σοφοῦ κτεάνοισιν ὁμιλήσεις Βασιλῆος

(95) ἔνθα κεν ἀΐξειας, ἐπεὶ κυκλώσατο κόσμον

κοιρανίηι· Τάναϊς δὲ μάτην ἤπειρον ὁρίζων

ἐς Σκυθίην πλάζοιτο καὶ ἐς Μαιώτιδα λίμνην.

Τοὔνεκεν, ὁππότε πάντα φίλης πέπληθε γαλήνης,

ὁππότε καὶ ξείνοιο καὶ ἐνδαπίοιο κυδοιμοῦ

(100) ἐλπίδες ἐθραύσθησαν ὑφ' ἡμετέρωι Βασιλῆϊ,

δεῦρο, μάκαρ Θεόδωρε, σοφὸν στήσαντες ἀγῶνα

παίγνια κινήσωμεν ἀοιδοπόλοιο χορείης.

σοὶ γὰρ ἐγὼ τὸν ἄεθλον ἐμόχθεον· εἰς σὲ δ' ἐρίθων

ἐργασίην ἤσκησα, μιῆι δ' ὑπὸ σύζυγι βίβλωι

(105) ἐμπορίην ἤθροισα πολυξείνοιο μελίσσης·

καὶ τόσον ἐξ ἐλέγοιο πολυσπερὲς ἄνθος ἀγείρας,

στέμμα σοι εὐμύθοιο καθήρμοσα Καλλιοπείης,

ὡς φηγὸν Κρονίωνι καὶ ὁλκάδας Ἐννοσιγαίωι,

ὡς Ἄρεϊ ζωστῆρα καὶ Ἀπόλλωνι φαρέτρην,

(110) ὡς χέλυν Ἑρμάωνι καὶ ἡμερίδας Διονύσωι.

οἶδα γάρ, ὡς ἄλληκτον ἐμῆς ἱδρῶτι μερίμνης

εὖχος ἐπιστάξειεν ἐπωνυμίη Θεοδώρου.

Πρῶτα δέ σοι λέξαιμι, παλαιγενέεσσιν ἐρίζων,

ὅσσαπερ ἐγράψαντο νέης γενετῆρες ἀοιδῆς

(115) ὡς προτέροις μακάρεσσιν ἀνειμένα· καὶ γὰρ ἐώικει

γράμματος ἀρχαίοιο σοφὸν μίμημα φυλάξαι.

ἀλλὰ πάλιν μετ' ἐκεῖνα παλαίτερα τεῦχος ἀγείρει,

ὅσσαπερ ἢ γραφίδεσσι χαράξαμεν ἤ τινι χώρωι,

εἴτε καὶ εὐποίητον ἐπὶ βρέτας, εἴτε καὶ ἄλλης

(120) τέχνης ἐργοπόνοιο πολυσπερέεσσιν ἀέθλοις.

καὶ τριτάτην βαλβῖδα νεήνιδος ἔλλαχε βίβλου

ὅσσα θέμις τύμβοισι· τάπερ Θεὸς ἐν μὲν ἀοιδῆι

ἐκτελέειν νεύσειεν, ἐν ἀτρεκίηι δὲ διώκειν.

ὅσσα δὲ καὶ βιότοιο πολυσπερέεσσι κελεύθοις

(125) γράψαμεν ἀσταθέος τε τύχης σφαλεροῖσι ταλάντοις,

δέρκεό μοι βίβλοιο παρὰ κρηπῖδα τετάρτην.

ναὶ τάχα καὶ πέμπτοιο χάρις θέλξειεν ἀέθλου,

ὁππόθι κερτομέοντες ἐπεσβόλον ἦχον ἀοιδῆς

γράψαμεν. ἑκταῖον δὲ μέλος κλέπτουσα Κυθήρη

(130) εἰς ὀάρους ἐλέγοιο παρατρέψειε πορείην

καὶ γλυκεροὺς ἐς ἔρωτας. ἐν ἑβδομάτηι δὲ μελίσσηι

εὐφροσύνας Βάκχοιο φιλακρήτους τε χορείας

καὶ μέθυ καὶ κρητῆρα καὶ ὄλβια δεῖπνα νοήσεις.

(Παλατινή Ανθολογία, ΙV 3)

Στῆλαι καὶ γραφίδες καὶ κύρβιες εὐφροσύνες μὲν

αἴτια τοῖς ταῦτα κτησαμένοις μεγάλης,

ἀλλ' ἐς ὅσον ζώουσι· τὰ γὰρ κενὰ κύδεα φωτῶν

ψυχαῖς οἰχομένων οὐ μάλα συμφέρεται.

ἡ δ' ἀρετὴ σοφίης τε χάρις καὶ κεῖθι συνέρπει,

κἀνθάδε μιμνάζει μνῆστιν ἐφελκομένη.

οὕτως οὔτε Πλάτων βρενθύεται + οὔτε Ὅμηρος

χρώμασιν ἢ στήλαις, ἀλλὰ μόνηι σοφίηι.

ὄλβιοι ὧν μνήμη πινυτῶν ἐνὶ τεύχεσι βίβλων,

ἀλλ' οὐκ ἐς κενεὰς εἰκόνας ἐνδιάει.

(Παλατινή Ανθολογία, ΙV 4)

Εἰ φιλέεις, μὴ πάμπαν ὑποκλασθέντα χαλάσσηις

θυμὸν ὀλισθηρῆς ἔμπλεον ἱκεσίης·

ἀλλά τι καὶ φρονέοις στεγανώτερον, ὅσσον ἐρύσσαι

ὀφρύας, ὅσσον ἰδεῖν βλέμματι φειδομένωι.

ἔργον γάρ τι γυναιξὶν ὑπερφιάλους ἀθερίζειν

καὶ κατακαγχάζειν τῶν ἄγαν οἰκτροτάτων.

κεῖνος δ' ἐστὶν ἄριστος ἐρωτικός, ὃς τάδε μίξει

οἶκτον ἔχων ὀλίγηι ξυνὸν ἀγηνορίηι.

(Παλατινή Ανθολογία, V 216)

Τὸν σοβαρὸν Πολέμωνα, τὸν ἐν θυμέληισι Μενάνδρου

κείραντα Γλυκέρας τῆς ἀλόχου πλοκάμους,

ὁπλότερος Πολέμων μιμήσατο, καὶ τὰ Ῥοδάνθης

βόστρυχα παντόλμοις χερσὶν ἐληΐσατο,

καὶ τραγικοῖς ἀχέεσσι τὸ κωμικὸν ἔργον ἀμείψας,

μάστιξεν ῥαδινῆς ἅψεα θηλυτέρης.

ζηλομανὲς τὸ κόλασμα· τί γὰρ τόσον ἤλιτε κούρη,

εἴ με κατοικτείρειν ἤθελε τειρόμενον;

σχέτλιος· ἀμφοτέρους δὲ διέτμαγε, μέχρι καὶ αὐτοῦ

βλέμματος ἐνστήσας αἴθοπα βασκανίην.

ἀλλ' ἔμπης τελέθει «Μισούμενος»· αὐτὰρ ἔγωγε

«Δύσκολος», οὐχ ὁρόων τὴν «Περικειρομένην».

(Παλατινή Ανθολογία, V 218)

Εἰ καὶ νῦν πολιή σε κατεύνασε καὶ τὸ θαλυκρὸν

κεῖνο κατημβλύνθη κέντρον ἐρωμανίης,

ὤφελες, ὦ Κλεόβουλε, πόθους νεότητος ἐπιγνοὺς

νῦν καὶ ἐποικτείρειν ὁπλοτέρων ὀδύνας,

μηδ' ἐπὶ τοῖς ξυνοῖς κοτέειν μέγα μηδὲ κομάων

τὴν ῥαδινὴν κούρην πάμπαν ἀπαγλαΐσαι.

«Ἀντίπατρος» τῆι παιδὶ πάρος μεμέλησο ταλαίνηι,

καὶ νῦν ἐξαπίνης «Ἀντίπαλος» γέγονας.

(Παλατινή Ανθολογία, V 220)

Εἴ ποτε μὲν κιθάρης ἐπαφήσατο πλῆκτρον ἑλοῦσα

κούρη, Τερψιχόρης ἀντεμέλιζε μίτοις·

εἴ ποτε δὲ τραγικῶι ῥοιζήματι ῥήξατο φωνήν,

αὐτῆς Μελπομένης βόμβον ἀπεπλάσατο.

εἰ δέ καὶ ἀγλαΐς κρίσις ἵστατο, μᾶλλον ἂν αὐτὴ

Κύπρις ἐνικήθη κἂν ἐδίκαζε Πάρις.

σιγῆι ἐφ' ἡμείων, ἵνα μὴ Διόνυσος ἀκούσας

τῶν Ἀριαδνείων ζῆλον ἔχοι λεχέων.

(Παλατινή Ανθολογία, V 222)

Πᾶσαν ἐγὼ τὴν νύκτα κινύρομαι· εὖτε δ' ἐπέλθηι

ὄρθρος ἐλινῦσαι μικρὰ χαριζόμενος,

ἀμφιπεριτρύζουσι χελιδόνες, ἐς δέ με δάκρυ

βάλλουσιν, γλυκερὸν κῶμα παρωσάμεναι.

ὄμματα δ' οὔ <τι> λάοντα φυλάσσεται· ἡ δὲ Ῥοδάνθης

αὖθις ἐμοῖς στέρνοις φροντὶς ἀναστρέφεται.

ὦ φθονεραὶ παύσασθε λαλητρίδες· οὐ γὰρ ἔγωγε

τὴν Φιλομηλείην γλῶσσαν ἀπεθρισάμην·

ἀλλ' Ἴτυλον κλαίοιτε κατ' οὔρεα καὶ γοάοιτε

εἰς ἔποπος κραναὴν αὖλιν ἐφεζόμεναι,

βαιὸν ἵνα κνώσσοιμην· ἴσως δέ τις ἥξει ὄνειρος,

ὅς με Ῥοδανθείοις πήχεσιν ἀμφιβάλοι.

(Παλατινή Ανθολογία, V 237)

Όλη τη νύχτα μοίρομαι κιάμα το φως προβάλει

και μου χαρίσει έν' ελαφρό πρωτοΰπνι, να σου εκεί

τα χελιδόνια γύρω μου περιλαλούν, και πάλι

το δάκρυ φέρνουν μου, σκορπούν το κώμα το γλυκύ

στέκουν υγρά τα μάτια μου και της Ροδάνθης πάλι

το μέλημα στα στήθη μου στριφογυρνάει σιγό

φθονερά, παύσετε, πουλιά, το μοιρολόγι αγάλι

της Φιλομήλας, τη λαλιά δεν έχω μάθει εγώ

κλαίτε τον Ίτυλον αλλού, μες στα βουνά, στα δάση

μες στην αυλή του Έποπος κάμετ' εσείς φωλιά,

ίσως μια στάλα κοιμηθώ κι όνειρον ίσως φθάσει

και στης Ροδάνθης κλίνει με γλυκά την αγκαλιά.

μετάφρ. Σίμος Μενάρδος (Στέφανος, 1924)

Εἰμὶ μὲν οὐ φιλόοινος· ὅταν δ' ἐθέληις με μεθύσσαι,

πρῶτα σὺ γευομένη πρόσφερε, καὶ δέχομαι.

εἰ γὰρ ἐπιψαύσεις τοῖς χείλεσιν, οὐκέτι νήφειν

εὐμαρὲς οὐδὲ φυγεῖν τὸν γλυκὺν οἰνοχόον·

πορθμεύει γὰρ ἔμοιγε κύλιξ παρὰ σοῦ τὸ φίλημα

καί μοι ἀπαγγέλλει τὴν χάριν ἣν ἔλαβεν.

(Παλατινή Ανθολογία, V 261)

Μήποτε, λύχνε, μύκητα φέροις μηδ' ὄμβρον ἐγείροις,

μὴ τὸν ἐμὸν παύσηις νυμφίον ἐρχόμενον.

αἰεὶ σὺ φθονέεις τῆι Κύπριδι; καὶ γὰρ ὅθ' Ἡρὼ

ἥρμοσε Λειάνδρωι ... θυμέ, τὸ λοιπὸν ἔα.

Ἡφαίστου τελέθεις, καὶ πείθομαι ὅττι χαλέπτων

Κύπριδα θωπεύεις δεσποτικὴν ὀδύνην.

(Παλατινή Ανθολογία, V 263)

Τί στενάχεις; - Φιλέο. - Τίνα; - Παρθένον. - Ἦ ῥά γε καλήν; -

Καλὴν ἡμετέροις ὄμμασι φαινομένην. -

Ποῦ δέ μιν εἰσενόησας; - Ἐκεῖ ποτὶ δεῖπνον ἐπελθὼν

ξυνῆι κεκλιμένην ἔδρακον ἐν στιβάδι. -

Ἐλπίζεις δὲ τυχεῖν; - Ναὶ ναί, φίλος· ἀμφαδίην δὲ

οὐ ζητῶ φιλίην, ἀλλ' ὑποκλεπτομένην. -

Τὸν νόμιμον μᾶλλον φεύγεις γάμον; - Ἀτρεκὲς ἔγνων,

ὅττι γε τῶν κτεάνων πουλὺ τὸ λειπόμενον. -

Ἔγνως; οὐ φιλέεις, ἐψεύσαο· πῶς δύναται γὰρ

ψυχὴ ἐρωμανέειν ὀρθὰ λογιζομένη;

(Παλατινή Ανθολογία, V 267)

Δισσῶν θηλυτέρων μοῦνός ποτε μέσσος ἐκείμην,

τῆς μὲν ἐφιμείρων, τῆι δὲ χαριζόμενος.

εἷλκε δέ μ' ἡ φιλέουσα· πάλιν δ' ἐγώ, οἷά τέ τις φώρ,

χείλεϊ φειδομένωι τὴν ἑτέρην ἐφίλουν,

ζῆλον ὑποκλέπτων τῆς γείτονος, ἧς τὸν ἔλεγχον

καὶ τὰς λυσιπόθους ἔτρεμον ἀγγελίας.

ὀχθήσας δ' ἄρ' ἔειπον· «ἐμοὶ τάχα καὶ τὸ φιλεῖσθαι

ὡς τὸ φιλεῖν χαλεπόν, δισσὰ κολαζομένωι.»

(Παλατινή Ανθολογία, V 269)

Ἡ πάρος ἀγλαΐηισι μετάρσιος, ἡ πλοκαμῖδας

σειομένη πλεκτὰς καὶ σοβαρευομένη,

ἡ μεγαλαυχήσασα καθ' ἡμετέρης μελεδώνης

γήραϊ ῥικνώδης τὴν πρὶν ἀφῆκε χάριν.

μαζὸς ὑπεκλίνθη, πέσον ὀφρύες, ὄμμα τέτηκται,

χείλεα βαμβαίνει φθέματι γηραλέωι.

τὴν πολιὴν καλέω Νέμεσιν πόθου, ὅττι δικάζει

ἔννομα ταῖς σοβαραῖς θᾶσσον ἐπερχομένη.

(Παλατινή Ανθολογία, V 273)

Αυτή που κάποτε ήταν ξυπασμένη

για την ωραιότητά της, κι όλο σειούσε

-με πόση περηφάνεια- τις πλεξούδες,

που αλαζονικά είδε τον καημό μου,

ρυτίδιασε πια κι έχασε τη χάρη.

Τα στήθια της επέσαν κι εκατέβη

το φρύδι το περήφανο, έχει σβήσει

το βλέμμα και γεροντικά τραυλίζει.

Τ΄ άσπρα μαλλιά είν’ η Νέμεση του πόθου,

τί δίκια τιμωρούν τις αλαζόνες

κι αυτές πολύ πιο γρήγορα τις βρίσκουν.

Σοὶ τόδε τὸ κρήδεμνον, ἐμὴ μνήστειρα, κομίζω,

χρυσεοπηνήτωι λαμπόμενον γραφίδι·

βάλλε δὲ σοῖς πλοκάμοισιν· ἐφεσσαμένη δ' ὑπὲρ ὤμων

στήθεϊ παλλεύκωι τήνδε δὸς ἀμπεχόνην.

ναὶ ναὶ στήθεϊ μᾶλλον, ὅπως ἐπιμάζιον εἴη

ἀμφιπεριπλέγδην εἰς σὲ κεδαννύμενον.

καὶ τόδε μὲν φορέοις ἅτε παρθένος· ἀλλὰ καὶ εὐνὴν

λεύσσοις καὶ τεκέων εὔσταχυν ἀνθοσύνην,

ὄφρα σοι ἐκτελέσαιμι καὶ ἀργυφέην ἀναδέσμην

καὶ λιθοκολλήτων πλέγματα κεκρυφάλων.

(Παλατινή Ανθολογία, V 276)

Αὐτή μοι Κυθέρεια καὶ ἱμερόεντες Ἔρωτες

τήξουσιν κενεὴν ἐχθόμενοι κραδίην,

ἄρσενας εἰ σπεύσω φιλέειν ποτέ, μήτε τυχήσω

μήτ' ἐπολισθήσω μείζοσιν ἀμπλακίαις.

ἄρκια θηλυτέρων ἀλιτήματα· κεῖνα κομίσσω,

καλλείψω δὲ νέους ἄφρονι Πιτταλάκωι.

(Παλατινή Ανθολογία, V 278)

Ἦ ῥά γε καὶ σύ, Φίλιννα, φέρεις πόθον; ἦ ῥὰ καὶ αὐτὴ

κάμνεις, αὐαλέοις ὄμμασι τηκομένη;

ἢ σὺ μὲν ὕπνον ἔχεις γλυκερώτατον, ἡμετέρης δὲ

φροντίδος οὔτε λόγος γίνεται οὔτ' ἀριθμός;

εὑρήσεις τά<χ'> ὅμοια, τεὴν δ', ἀμέγαρτε, παρειὴν

ἀθρήσω θαμινοῖς δάκρυσι τεγγομένην.

Κύπρις γὰρ τὰ μὲν ἄλλα παλίγκοτος, ἓν δέ τι καλὸν

ἔλλαχεν, ἐχθαίρει τὰς σοβαρευομένας.

(Παλατινή Ανθολογία, V 280)

Ἡ ῥαδινὴ Μελίτη ταναοῦ ἐπὶ γήραος οὐδῶι

τὴν ἀπὸ τῆς ἥβης ὀυκ ἀπέθηκε χάριν,

ἀλλ' ἔτι μαρμαίρουσι παρηΐδες, ὄμμα δὲ θέλγειν

οὐ λάθε· τῶν δ' ἐτέων ἡ δεκὰς οὐκ ὀλίγη.

μίμνει καὶ τὸ φρύαγμα τὸ παιδικόν· ἐνθάδε δ' ἔγνων,

ὅττι φύσιν νικᾶν ὁ χρόνος οὐ δύναται.

(Παλατινή Ανθολογία, V 282)

Η λυγερή Μελίτη, στό κατώφλι

τών μακροχρόνιων γερατειών κι άν ήρθε,

τής νιότης δέν τήν έχασε τή χάρη,

μ’ ακόμα λάμπουνε τά μάγουλά της

καί δέν εχάθη η γλύκα τών ματιών της.

Καί πιά τά χρόνια της δέν είναι λίγα.

Η έπαρση η εφηβική έχει μείνει.

Πώς δέν μπορεί ο χρόνος νά νικήσει

τή φύση απ’ αυτήν τό έχω μάθει.

Εἰργομένη φιλέειν με κατὰ στόμα δῖα Ῥοδάνθη

ζώνην παρθενικὴν ἐξετάνυσσε μέσην

καὶ κείνην φιλέεσκεν· ἐγὼ δέ τις ὡς ὀχετηγὸς

ἀρχὴν εἰς ἑτέρην εἷλκον ἔρωτος ὕδωρ,

αὖ ἐρύων τὸ φίλημα· περὶ ζωστῆρα δὲ κούρης

μάστακι ποππύζων τηλόθεν ἀντεφίλουν.

ἦν δὲ πόνου καὶ τοῦτο παραίφασις· ἡ γλυκερὴ γὰρ

ζώνη πορθμὸς ἔην χεῖλεος ἀμφοτέρου.

(Παλατινή Ανθολογία, V 285)

Σπεύδων εἰ φιλέει με μαθεῖν εὐῶπις Ἐρευθώ,

πείραζον κραδίην πλάσματι κερδαλέωι·

«Βήσομαι ἐς ξείνην τινά που χθόνα· μίμνε δέ, κούρη,

ἀρτίπος, ἡμετέρου μνῆστιν ἔχουσα πόθου.»

ἡ δὲ μέγα στονάχησε καὶ ἥλατο καὶ τὸ πρόσωπον

πλῆξε καὶ εὐπλέκτου βότρυν ἔρηξε κόμης,

καί με μένειν ἱκέτευεν· ἐγὼ δέ τις ὡς βραδυπειθὴς

ὄμματι θρυπτομένωι συγκατένευσα μόνον.

ὄλβιος ἐς πόθον εἰμί· τὸ γὰρ μενέαινον ἀνύσσαι

πάντως, εἰς μεγάλην τοῦτο δέδωκα χάριν.

(Παλατινή Ανθολογία, V 287)

Ἡ γραῦς ἡ τρικόρωνος, ἡ ἡμετέρους διὰ μόχθους

μοίρης ἀμβολίην πολλάκι δεξαμένη,

ἄγριον ἦτορ ἔχει καὶ θέλγεται οὔτ' ἐπὶ χρυσῶι

οὔτε ζωροτέρωι μείζονι κισσυβίωι.

τὴν κούρην δ' αἰεὶ περιδέρκεται· εἰ δέ ποτ' αὐτὴν

ἀθρήσει κρυφίοις ὄμμασι ῥεμβομένην,

ἆ μέγα τολμήεσσα, ῥαπίσμασιν ἀμφὶ πρόσωπα

πλήσσει τὴν ἁπαλὴν οἰκτρὰ κινυρομένην.

εἰ δ' ἐτεὸν τὸν Ἄδωνιν ἐφίλαο, Περσεφόνεια,

οἴκτειρον ξυνῆς ἄλγεα τηκεδόνος.

ἔστω δ' ἀμφοτέροισι χάρις μία, τῆς δὲ γεραιῆς

ῥύεο τὴν κούρην, πρίν τι κακὸν παθέειν.

(Παλατινή Ανθολογία, V 289)

Πέραν τῆς πόλεως διάγοντος διὰ τὰ λύσιμα τῶν νόμων

ὑπομνηστικὸν πεμφθὲν πρὸς Παῦλον Σιλεντιάριον

Ἐνθάδε μὲν χλοάουσα τεθηλότι βῶλος ὀράμνωι

φυλλάδος εὐκάρπου πᾶσαν ἔδειξε χάριν·

ἐνθάδε δὲ κλάζουσιν ὑπὸ σκιεραῖς κυπαρίσσοις

ὄρνιθες δροσερῶν μητέρες ὀρταλίχων,

καὶ λιγυρὸν βομβεῦσιν ἀκανθίδες· ἡ δ' ὀλολυγὼν

τρύζει, τρηχαλέαις ἐνδιάουσα βάτοις.

ἀλλὰ τί μοι τῶν ἦδος, ἐπεὶ σέο μῦθον ἀκούειν

ἤθελον ἢ κιθάρης κρούσματα Δηλιάδος;

καί μοι δισσὸς ἔρως περικίδναται· εἰσοράαν γὰρ

καὶ σέ, μάκαρ, ποθέω καὶ γλυκερὴν δάμαλιν,

ἧς με περισμύχουσι μεληδόνες. ἀλλά με θεσμοὶ

εἴργουσιν ῥαδινῆς τηλόθι δορκαλίδος.

(Παλατινή Ανθολογία, V 292)

Ἡ γραῦς ἡ φθονερὴ παρεκέκλιτο γείτονι κούρηι,

δόχμιον ἐν λέκτρωι νῶτον ἐρεισαμένη

προβλὴς ὥς τις ἔπαλξις ἀνέμβατος· οἷα δ' ἐπ' ἦρι

ἔσκεπε τὴν κούρην ἁπλοὶς ἐκταδίη.

καὶ σοβαρὴ θεράπαινα πύλας σφίγξασα μελάθρου

κεῖτο χαλικρήτωι νάματι βριθομένη.

ἔμπης οὔ μ' ἐφόβησαν· ἐπεῖ στρεπτῆρα θυρέτρου

χερσὶν ἀδουπήτοις βαιὸν ἀειράμενος

φρυκτοὺς αἰθαλόεντας ἐμῆς ῥιπίσμασι λώπης

ἔσβεσα, καὶ διαδὺς λέχριος ἐν θαλάμωι

τὴν φύλακα κνώσσουσαν ὑπέκφυγον· ἦκα δὲ λέκτρου

νέρθεν ὑπὸ σχοίνοις γαστέρι συρόμενος,

ὠρθούμην κατὰ βαιόν, ὅπηι βατὸν ἔπλετο τεῖχος·

ἄγχι δὲ τῆς κούρης στέρνον ἐρεισάμενος

μαζοὺς μὲν κρατέεσκον, ὑπεθρύφθην δὲ προσώπωι

μάστακα πιαίνων χείλεος εὐαφίηι.

ἦν δ' ἄρα μοι τὰ λάφυρα καλὸν στόμα, καὶ τὸ φίλημα

σύμβολον ἐννυχίης εἶχον ἀεθλοσύνης.

οὔπω δ' ἐξαλάπαξα φίλης πύργωμα κορείης,

ἀλλ' ἔτ' ἀδηρίτωι σφίγγεται ἀμβολίηι.

ἔμπης ἢν ἑτέροιο μόθου στήσωμεν ἀγῶνα,

ναὶ τάχα πορθήσω τείχεα παρθενίης,

οὐδ' ἔτι με σχήσουσιν ἐπάλξιες· ἢν δὲ τυχήσω,

στέμματα σοὶ πλέξω, Κύπρι τροπαιοφόρε.

(Παλατινή Ανθολογία, V 294)

Ἐξότε τηλεφίλου πλαταγήματος ἠχέτα βόμβος

γαστέρα μαντώιου μάξατο κισσυβίου,

ἔγνων, ὡς φιλέεις με· τὸ δ' ἀτρεκὲς αὐτίκα πείσεις

εὐνῆς ἡμετέρης πάννυχος ἁπτομένη.

τοῦτό σε γὰρ δείξει παναληθέα· τοὺς δὲ μεθυστὰς

καλλείψω λατάγων πλήγμασι τερπομένους.

(Παλατινή Ανθολογία, V 296)

«Ἠϊθέοις οὐκ ἔστι τόσος πόνος ὁππόσος ἡμῖν

ταῖς ἀταλοψύχοις ἔχραε θηλυτέραις.

τοῖς μὲν γὰρ παρέασιν ὁμήλικες, οἷς τὰ μερίμνης

ἄλγεα μυθεῦνται φθέγματι θαρσαλέωι,

παίγνιά τ' ἀμφιέπουσι παρήγορα καὶ κατ' ἀγυιὰς

πλάζονται γραφίδων χρώμασι ῥεμβόμενοι·

ἡμῖν δ' οὐδὲ φάος λεύσσειν θέμις, ἀλλὰ μελάθροις

κρυπτόμεθα ζοφεραῖς φροντίσι τηκόμεναι.»

(Παλατινή Ανθολογία, V 297)

«Μηδὲν ἄγαν» σοφὸς εἶπεν· ἐγὼ δέ τις ὡς ἐπέραστος,

ὡς καλός, ἠέρθην ταῖς μεγαλοφροσύναις,

καὶ ψυχὴν δοκέεσκον ὅλην ἐπὶ χερσὶν ἐμεῖο

κεῖσθαι τῆς κούρης, τῆς τάχα κερδαλέης·

ἡ δ' ὑπερηέρθη, σοβαρήν θ' ὑπερέσχεθεν ὀφρὺν,

ὥσπερ τοῖς προτέροις ἤθεσι μεμφομένη.

καὶ νῦν ὁ βλοσυρωπός, ὁ χάλκεος, ὁ βραδυπειθής,

ὁ πρὶν ἀερσιπότης, ἤριπον ἐξαπίνης·

πάντα δ' ἔναλλα γένοντο· πεσὼν δ' ἐπὶ γούνασι κούρης

ἴαχον· «Ἱλήκοις, ἤλιτεν ἡ νεότης.»

(Παλατινή Ανθολογία, V 299)

Ποίην τις πρὸς ἔρωτας ἴοι τρίβον; ἐν μὲν ἀγυιαῖς

μαχλάδος οἰμώξεις χρυσομανῆ σπαλάτην.

εἰ δ' ἐπὶ παρθενικῆς πελάσοις λέχος, ἐς γάμον ἥξεις

ἔννομον ἢ ποινὰς τὰς περὶ τῶν φθορέων.

κουριδίαις δὲ γυναιξὶν ἀτερπέα κύπριν ἐγείρειν

τίς κεν ὑποτλαίη, πρὸς χρέος ἑλκόμενος;

μοίχια λέκτρα κάκιστα καὶ ἔκτοθέν εἰσιν ἐρώτων,

ὧν μέτα παιδομανὴς κείσθω ἀλυτροσύνη.

χήρη δ' ἡ μὲν ἄκοσμος ἔχει πάνδημον ἐραστὴν

καὶ πάντα φρονέει δήνεα μαχλοσύνης.

ἡ δὲ σαοφρονέουσα μόλις φιλότητι μιγεῖσα

δέχνυται ἀστόργου κέντρα παλιμβολίης

καὶ στυγέει τὸ τελεσθέν· ἔχουσα δὲ λείψανον αἰδοῦς

ἂψ ἐπὶ λυσιγάμους χάζεται ἀγγελίας.

εἰ δὲ μιγῆις ἰδίηι θεραπαινίδι, τλῆθι καὶ αὐτὸς

δοῦλος ἐναλλάγδην δμωΐδι γινόμενος.

εἰ δὲ καὶ ὀθνείηι, τότε σοι νόμος αἶσχος ἀνάψει,

ὕβριν ἀνιχνεύων σώματος ἀλλοτρίου.

πάντ' ἄρα Διογένης ἔφυγεν τάδε, τὸν δ' ὑμέναιον

ἤειδεν παλάμηι Λαΐδος οὐ χατέων.

(Παλατινή Ανθολογία, V 302)

Δικραίρωι δικέρωτα, δασυκνάμωι δασυχαίταν,

ἴξαλον εὐσκάθμωι, λόχμιον ὑλοβάται,

Πανὶ φιλοσκοπέλωι λάσιον παρὰ πρῶνα Χαρικλῆς

κνακὸν ὑπηνήτας τόνδ' ἀνέθηκε τράγον.

(Παλατινή Ανθολογία, VΙ 32)

Χαλκὸν ἀροτρητὴν κλασιβώλακα νειοτομῆα

καὶ τὴν ταυροδέτιν βύρσαν ἐπαυχενίην

καὶ βούπληκτρον ἄκαιναν ἐχετλήεντά τε γόμφον

Δηοῖ Καλλιμένης ἄνθετο γειοπόνος,

τμήξας εὐαρότου ῥάχιν ὀργάδος· «εἰ δ' ἐπινεύσεις

τὸν στάχυν ἀμῆσαι, καὶ δρεπάνην κομίσω.»

(Παλατινή Ανθολογία, VΙ 41)

Τῆι Παφίηι στεφάνους, τῆι Παλλάδι τὴν πλοκαμῖδα,

Ἀρτέμιδι ζώνην ἄνθετο Καλλιρόη·

εὕρετο γὰρ μνηστῆρα, τὸν ἤθελε, καὶ λάχεν ἥβην

σώφρονα καὶ τεκέων ἄρσεν ἔτικτε γένος.

(Παλατινή Ανθολογία, VI 59)

Στην Αφροδίτη αφιέρωσε στεφάνια η Καλλιρόη,

στήν Άρτεμη καί Αθηνά τή ζώνη, τά μαλλιά.

Τί αυτόνε πού επόθησε γι’ άντρα της τόνε πήρε,

φρόνιμη ήταν η νιότη της, γεννούσε αρσενικά.

Εἶδον ἐγὼ τὸν πτῶκα καθήμενον ἐγγὺς ὀπώρης

βακχιάδος, πουλὺν βότρυν ἀμεργόμενον.

ἀγρονόμωι δ' ἀγόρευσα, καὶ ἔδρακεν· ἀπροϊδὴς δὲ

ἐγκέφαλον πλήξας ἐξεκύλισε λίθωι.

εἶπε δὲ καὶ χαίρων ὁ γεωπόνος· «Ἆ τάχα Βάκχωι

λοιβῆς καὶ θυέων μικτὸν ἔδωκα γέρας.»

(Παλατινή Ανθολογία, VI 72)

Βασσαρὶς Εὐρυνόμη σκοπελοδρόμος, ἥ ποτε ταύρων

πολλὰ τανυκραίρων στέρνα χαραξαμένη,

ἡ μέγα καγχάζουσα λεοντοφόνοις ἐπὶ νίκαις,

παίγνιον ἀτλήτου θηρὸς ἔχουσα κάρη,

ἱλήκοις, Διόνυσε, τεῆς ἀμέλησα χορείης,

Κύπριδι βακχεύειν μᾶλλον ἐπειγομένη.

θῆκα δέ σοι τάδε ῥόπτρα, παραρρίψασα δὲ κισσὸν

χεῖρα περισφίγξω χρυσοδέτωι σπατάληι.

(Παλατινή Ανθολογία, VI 74)

Σὸς πόσις Ἀγχίσης, τοῦ εἵνεκα πολλάκι, Κύπρι,

τὸ πρὶν ἐς Ἰδαίην ἔτρεχες ἠϊόνα,

νῦν μόλις εὗρε μέλαιναν ἀπὸ κροτάφων τρίχα κόψαι,

θῆκε δὲ σοὶ προτέρης λείψανον ἡλικίης.

ἀλλά, θέα, δύνασαι γάρ, ἢ ἡβητῆρά με τεῦξον

ἢ καὶ τὴν πολιὴν ὡς νεότητα δέχου.

(Παλατινή Ανθολογία, VI 76)

Ἄσπορα, Πὰν λοφιῆτα, τάδε Στρατόνικος ἀποτρεὺς

ἀντ' εὐεργεσίης ἄνθετό σοι τεμένη.

«Βόσκε», δ' ἔφε, «χαίρων τὰ σὰ ποίμνια καὶ σέο χώρην

δέρκεο τὴν χαλκῶι μηκέτι τεμνομένην.

αἴσιον εὑρήσεις τόδ' ἐπαύλιον· ἐνθάδε γάρ σοι

Ἠχὼ τερπομένη καὶ γάμον ἐκτελέσει.»

(Παλατινή Ανθολογία, VI 79)

Δαφνιακῶν βίβλων Ἀγαθηϊὰς ἐννεάς εἰμι·

ἀλλά μ' ὁ τεκτήσας ἄνθετο σοί, Παφίη.

οὐ γὰρ Πιερίδεσσι τόσον μέλω ὅσσον Ἔρωτι,

ὄργια τοσσατίων ἀμφιέπουσα πόθων.

αἰτεῖ δ' ἀντὶ πόνων ἵνα οἱ διὰ σεῖο παρείη

ἤ τινα μὴ φιλέειν ἢ ταχὺ πειθομένην.

(Παλατινή Ανθολογία, VI 80)

Σοί, μάκαρ αἰγίκναμε, παράκτιον, ἐς περιωπὰν

τὸν τράγον, ὦ δισσᾶς ἀγέτα θηροσύνας·

σοὶ γὰρ καστορίδων ὑλακὰ καὶ τρίστομος αἰχμὴ

εὔαδε καὶ ταχινῆς ἔργα λαγωσφαγίης

δίκτυά τ' ἐν ῥοθίοις ἁπλούμενα καὶ καλαμευτὰς

κάμνων καὶ μογερῶν πεῖσμα σαγηνοβόλων.

ἄνθετο δὲ Κλεόνικος, ἐπεὶ καὶ πόντιον ἄγραν

ἄνυε καὶ πτῶκας πολλάκις ἐξεσόβει.

(Παλατινή Ανθολογία, VI 167)

Οὐκέτι που, τλ¡ημον σκοπέλων μετανάστρια πέρδιξ,

πλεκτὸς λεπταλέαις οἶκος ἔχει σε λύγοις,

οὐδ' ὑπὸ μαρμαρυγ¡ηι θαλερώπιδος Ἠριγενείης

ἄκρα παραιθύσσεις θαλπομένων πτερύγων.

σὴν κεφαλὴν αἴλουρος ἀπέθρισε· τἆλλα δὲ πάντα

ἥρπασα, καὶ φθονερὴν οὐκ ἐκόρεσσε γένυν.

νῦν δέ σε μὴ κούφη κρύπτοι κόνις, ἀλλὰ βαρεῖα,

μὴ τὸ τεὸν κείνη λείψανον ἐξερύσηι.

(Παλατινή Ανθολογία, VIΙ 204)

Οἰκογενὴς αἴλουρος ἐμὴν πέρδικα φαγοῦσα

ζώειν ἡμετέροις ἔλπεται ἐν μεγάροις·

οὔ σε, φίλε πέρδιξ, φθιμένην ἀγέραστον ἐάσω,

ἀλλ' ἐπὶ σοὶ κτείνω τὴν σέθεν ἀντιβίην.

ψυχὴ γὰρ σέο μᾶλλον ὀρίνεται, εἰσόκε ῥέξω

ὅσσ' ἐπ' Ἀχιλλῆος Πύρρος ἔτευξε τάφωι.

(Παλατινή Ανθολογία, VIΙ 205)

Ἕρπων εἰς Ἐφύρην τάφον ἔδρακον ἀγχικέλευθον

Λαΐδος ἀρχαίης, ὡς τὸ χάραγμα λέγει.

Δάκρυ δ' ἐπισπείσας· «χαίροις, γύναι· ἐκ γὰρ ἀκουῆς

οἰκτείρω σ', ἐφάμην, ἣ πάρος οὐκ ἰδόμην.

ἆ πόσον ἠϊθέων νόον ἤκαχες· ἀλλ' ἴδε Λήθην

ναίεις, ἀγλαΐην ἐν χθονὶ κατθεμένη.»

(Παλατινή Ανθολογία, VIΙ 220)

Λητόϊος καὶ Παῦλος ἀδελφεὼ ἄμφω ἐόντε

ξυνὴν μὲν βιότου συζυγίην ἐχέτην,

ξυνὰ δὲ καὶ μοίρης λαχέτην λίνα καὶ παρὰ θίνα

Βοσπορίην ξυνὴν ἀμφεβάλοντο κόνιν.

οὐδὲ γὰρ ἀλλήλοιν ζώειν ἀπάνευθε δυνάσθην,

ἀλλὰ συνετρεχέτην καὶ παρὰ Φερσεφόνην.

χαίρετον, ὦ γλυκερὼ καὶ ὁμόφρονε· σήματι δ' ὑμέων

ὤφελεν ἱδρῦσθαι βωμὸς Ὁμοφροσύνης.

(Παλατινή Ανθολογία, VIΙ 551)

Εἰς Περίκλειαν, τὴν ἰδίαν μητέρα

Ὦ ξένε, τί κλαίεις; - Διὰ σὸν μόρον. - Οἶσθα τίς εἰμι; -

Οὐ μὰ τόν, ἀλλ' ἔμπης οἰκτρὸν ὁρῶ τὸ τέλος.

ἐσσὶ δὲ τίς; - Περίκλεια. - Γυνὴ τίνος; - Ἀνδρὸς ἀρίστου,

ῥήτορος, ἐξ Ἀσίης, οὔνομα Μεμνονίου. -

Πῶς δέ σε Βοσπορίη κατέχει κόνις; - Εἴρεο Μοῖραν,

ἥ μοι τῆλε πάτρης ξεῖνον ἔδωκε τάφον. -

Παῖδα λίπες; - Τριέτηρον, ὃς ἐν μεγάροισιν ἀλύων

ἐκδέχεται μαζῶν ἡμετέρων σταγόνα. -

Αἴθε καλῶς ζώοι. - Ναὶ, ναὶ, φίλος εὔχεο κείνωι,

ὄφρα μοι ἡβήσας δάκρυ φίλον σταλάοι.

(Παλατινή Ανθολογία, VIΙ 552)

Κανδαύλου τόδε σῆμα· Δίκη δ' ἐμὸν οἶτον ἰδοῦσα

οὐδὲν ἀλιτραίνειν τὴν παράκοιτιν ἔφη.

ἤθελε γὰρ δισσοῖσιν ὑπ' ἀνδράσι μηδὲ φανῆναι,

ἀλλ' ἢ τὸν πρὶν ἔχειν ἢ τὸν ἐπιστάμενον.

χρῆν ἄρα Κανδαύλην παθέειν κακόν· οὐ γὰρ ἂν ἔτλη

δεῖξαι τὴν ἰδίην ὄμμασιν ἀλλοτρίοις.

(Παλατινή Ανθολογία, VIΙ 567)

Ἑπτά με δὶς λυκάβαντας ἔχουσαν ἀφήρπασε δαίμων,

ἣν μούνην Διδύμωι πατρὶ Θάλεια τέκεν.

ἆ Μοῖραι, τί τοσοῦτον ἀπηνέες οὐδ' ἐπὶ παστοὺς

ἠγάγετ' οὐδ' ἐρατῆς ἔργα τεκνοσπορίης;

οἱ μὲν γὰρ γονέες με γαμήλιον εἰς Ὑμέναιον

μέλλον ἄγειν, στυγεροῦ δ' εἰς Ἀχέροντος ἔβην.

ἀλλὰ θεοί, λίτομαι μητρός γε γόους πατέρος τε

παύσατε τηκομένων εἵνεκ' ἐμεῦ φθιμένης.

(Παλατινή Ανθολογία, VIΙ 568)

Ναὶ λίτομαι, παροδῖτα, φίλωι κατάλεξον ἀκοίτηι,

εὖτ' ἂν ἐμὴν λεύσσηις πατρίδα Θεσσαλίην·

«κάτθανε σὴ παράκοιτις, ἔχει δέ μιν ἐν χθονὶ τύμβος,

αἰαῖ, Βοσπορίης ἐγγύθεν ἠϊόνος·

ἀλλά οἱ αὐτόθι τεῦχε κενήριον ἐγγύθι σεῖο,

ὄφρ' ἀναμιμνήσκηι τῆς ποτὲ κουριδίης.»

(Παλατινή Ανθολογία, VIΙ 569)

Οὐχ ὁσίοις λεχέεσσιν ἐτέρπετο λάθριος ἀνήρ,

λέκτρον ὑποκλέπτων ἀλλοτρίης ἀλόχου·

ἐξαπίνης δὲ δόμων ὀροφὴ πέσε, τοὺς δὲ κακούργους

ἔσκεπεν ἀλλήλοις εἰσέτι μισγομένους.

ξυνὴ δ' ἀμφοτέρους κατέχει παγίς, εἰν ἑνὶ δ' ἄμφω

κεῖνται, συζυγίης οὐκέτι παυόμενοι.

(Παλατινή Ανθολογία, VIΙ 572)

Θεσμοὶ μὲν μεμέληντο συνήθεες Ἀγαθονίκωι·

Μοῖρα δὲ δειμαίνειν οὐ δεδάηκε νόμους·

ἀλλά μιν ἁρπάξασα σοφῶν ἤμερσε θεμίστων,

οὔπω τῆς νομίμης ἔμπλεον ἡλικίης.

οἰκτρὰ δ' ὑπὲρ τύμβοιο κατεστονάχησαν ἑταῖροι,

κείμενον οὗ θιάσου κόσμον ὀδυρόμενοι·

ἡ δὲ κόμην τίλλουσα γόωι πληκτίζετο μήτηρ,

αἰαῖ, τὸν λαγόνων μόχθον ἐπισταμένη.

ἔμπης ὄλβιος οὗτος, ὃς ἐν νεότητι μαρανθεὶς

ἔκφυγε τὴν βιότου θᾶσσον ἀλιτροσύνην.

(Παλατινή Ανθολογία, VIΙ 574)

Τὸν κρατερὸν Πανοπῆα, τὸν ἀγρευτῆρα λεόντων,

τὸν λασιοστέρνων κέντορα παρδαλίων,

τύμβος ἔχει· γλαφυρῆς γὰρ ἀπὸ χθονὸς ἔκτανε δεινὸς

σκορπίος, οὐτήσας ταρσὸν ὀρεσσιβάτην.

αἰγανέη δὲ τάλαινα σίγυνά τε πὰρ χθονὶ κεῖται,

αἰαῖ, θαρσαλέων παίγνια δορκαλίδων.

(Παλατινή Ανθολογία, VIΙ 578)

Ἀβάλε μηδ' ἐγένοντο γάμοι, μὴ νύμφια λέκτρα·

οὐ γὰρ ἂν ὠδίνων ἐξεφάνη πρόφασις.

νῦν δ' ἡ μὲν τριτάλαινα γυνὴ τίκτουσα κάθηται,

γαστρὶ δὲ δυσκόλπωι νεκρὸν ἔνεστι τέκος·

τρισσὴ δ' ἀμφιλύκη δρόμον ἤνυσεν ἐξότε μίμνει

τὸ βρέφος ἀπρήκτοις ἐλπίσι τικτόμενον.

κούφη σοὶ τελέθει γαστήρ, τέκος, ἀντὶ κονίης·

αὕτη γάρ σε φέρει καὶ χθονὸς οὐ χατέεις.

(Παλατινή Ανθολογία, VIΙ 583)

Μηδὲν ἀπαγγείλειας ἐς Ἀντιόχειαν, ὁδῖτα,

μὴ πάλιν οἰμώξηι χεύματα Κασταλίης,

οὕνεκεν ἐξαπίνης Εὐστόργιος ἔλλιπε Μοῦσαν

θεσμῶν τ' Αὐσονίων ἐλπίδα μαψιδίην,

ἑβδόματον δέκατόν τε λαχὼν ἔτος· ἐς δὲ κονίην

ἠμείφθη κενεὴν εὔσταχυς ἡλικίη.

καὶ τὸν μὲν κατέχει χθόνιος τάφος, ἀντὶ δὲ κείνου

οὔνομα καὶ γραφίδων χρώματα δερκόμεθα.

(Παλατινή Ανθολογία, VIΙ 589)

Τὰν πάρος ἀνθήσασαν ἐν ἀγλαΐαι καὶ ἀοιδᾶι,

τὰν πολυκυδίστου μνάμονα θεσμοσύνας,

Εὐγενίαν κρύπτει χθονία κόνις· αἱ δ' ἐπὶ τύμβωι

κείραντο πλοκάμους Μοῦσα, Θέμις, Παφίη.

(Παλατινή Ανθολογία, VIΙ 593)

επιτάφιο της αδελφής του

Την Ευγενία, πού σ’ ομορφιά καί ποίηση ανθούσε,

τή δοξασμένη Νομική πού κάτεχε καλά,

τό χώμα τήνε σκέπασε• στόν τάφο της επάνω

η Μούσα, η Κύπρη, η Θέμιδα εκόψαν τά μαλλιά.

Ναὶ μὰ τὸν ἐν γαίηι πύματον δρόμον, οὔτε μ' ἄκοιτις

ἔστυγεν οὔτ' αὐτὸς Θεύδοτος Εὐγενίης

ἐχθρὸς ἑκὼν γενόμην· ἀλλὰ φθόνος ἠέ τις ἄτη

ἡμέας ἐς τόσσην ἤγαγεν ἀμπλακίην.

νῦν δ' ἐπὶ Μινῶιην καθαρὴν κρηπῖδα μολόντες

ἀμφότεροι λευκὴν ψῆφον ἐδεξάμεθα.

(Παλατινή Ανθολογία, VIΙ 596)

Εὐστάδιε, γλυκερὸν μὲν ἔχεις τύπον, ἀλλά σε κηρὸν

δέρκομαι, οὐδ' ἔτι σοι κεῖνο τὸ λαρὸν ἔπος

ἕζεται ἐν στομάτεσσι· τεὴ δ' εὐάνθεμος ἥβη,

αἰαῖ, μαψιδίη νῦν χθονός ἐστι κόνις.

πέμπτου καὶ δεκάτου γὰρ ἐπιψαύσας ἐνιαυτοῦ

τετράκις ἓξ μούνους ἔδρακες ἠελίους·

οὐδὲ τεοῦ πάππου θρόνος ἤρκεσεν, οὐ γενετῆρος

ὄλβος. πᾶς δὲ τεὴν εἰκόνα δερκόμενος

τὴν ἄδικον μοῖραν καταμέμφεται, οὕνεκα τοίην,

ἆ μέγα νηλειής, ἔσβεσεν ἀγλαΐην.

(Παλατινή Ανθολογία, VIΙ 602)

Φεῦ, φεῦ, τὴν δεκάτην Ἑλικωνίδα, τὴν λυραοιδὸν

Ῥώμης καὶ Φαρίης, ἥδε κέκευθε κόνις.

ὤλετο φορμίγγων τερετίσματα, λῆξαν ἀοιδαί,

ὥσπερ Ἰωάννηι πάντα συνολλύμνα.

καὶ τάχα θεσμὸν ἔθηκαν ἐπάξιον ἐννέα Μοῦσαι,

τύμβον Ἰωάννης ἀνθ' Ἑλικῶνος ἔχειν.

(Παλατινή Ανθολογία, VIΙ 612)

Ἑλλανὶς τριμάκαιρα καὶ ἁ χαρίεσσα Λάμαξις

ἤστην μὲν πάτρας φέγγεα Λεσβιάδος·

ὄκκα δ' Ἀθηναίηισι σὺν ὁλκάσιν ἐνθάδε κέλσας

τὰν Μυτιληναίαν γᾶν ἀλάπαξε Πάχης,

τᾶν κουρᾶν ἀδίκως ἠράσσατο, τὼς δὲ συνεύνως

ἔκτανε τήνας <δὴ> τῆιδε βιησόμενος.

ταὶ δὲ κατ' Αἰγαίοιο ῥόου πλατὺ λαῖτμα φερέσθην

καὶ ποτὶ τὰν κραναὰν Μοψοπίαν δραμέτην·

δάμωι δ' ἀγγελέτην ἀλιτήμονος ἔργα Πάχητος,

μέσφα μιν εἰς ὀλοὴν κῆρα συνηλασάτην.

τοῖα μέν, ὦ κούρα, πεπονήκατον· ἂψ δ' ἐπὶ πάτραν

ἥκετον, ἐν δ' αὐτᾶι κεῖσθον ἀποφθιμένα·

εὖ δὲ πόνων ἀπόνασθον, ἐπεὶ ποτὶ σᾶμα συνεύνων

εὕδετον ἐς κλεινᾶς μνᾶμα σαοφροσύνας·

ὑμνεῦσιν δ' ἔτι πάντες ὁμόφρονας ἡρωΐνας,

πάτρας καὶ ποσίων πήματα τισαμένας.

(Παλατινή Ανθολογία, VIΙ 614)

Ἅδε ποθ' ἁ κλεινὰ Πριάμου πόλις, ἃν ἀλαπάξαι

Ἑλλάνων δεκέτης οὐκ ἐτάλασσεν ἄρης

ἀμφαδόν, ἀλλ' ἵπποιο κακὸν ξύλον. αἴθε δ' Ἐπειὸς

κάτθανε πρὶν τεῦξαι δουρατέαν παγίδα·

οὐ γὰρ ἄν, Ἀτρειδᾶν ὀροφηφάγον ἁψαμένων πῦρ,

οὕτω ἐφ' ἁμετέροις λάεσιν ἠριπόμαν.

(Παλατινή Ανθολογία, ΙΧ 152)

Ὦ πτόλι, πῆι σέο κεῖνα τὰ τείχεα, τῆι πολύολβοι

νηοί, πῆι δὲ βοῶν κράατα τεμνομένων;

πῆι Παφίης ἀλάβαστρα καὶ ἡ πάγχρυσος ἐφεστρίς;

πῆι δὲ Τριτογενοῦς δείκελον ἐνδαπίης;

πάντα μόθος χρονίη τε χύσις καὶ Μοῖρα κραταιὴ

ἥρπασεν ἀλλοίην ἀμφιβαλοῦσα τύχην·

καί σε τόσον νίκησε βαρὺς φθόνος, ἀλλ' ἄρα μοῦνον

οὔνομα σὸν κρύψαι καὶ κλέος οὐ δύναται.

(Παλατινή Ανθολογία, ΙΧ 153)

Ἱλήκοις, πολιοῦχε. σὲ μὲν χρυσαυγέϊ νηῶι,

ὡς θέμις, ἁ τλάμων Ἴλιος ἠγασάμην·

ἀλλὰ σύ με προλέλοιπας ἑλώριον, ἀντὶ δὲ μήλου

πᾶσαν ἀπεδρέψω τείχεος ἀγλαΐην.

ἄρκιον ἦν θνάσκειν τὸν βουκόλον· εἰ γὰρ ἄθεσμος

ἔπλετο, τᾶς πάτρας οὐκ ἀλίτημα τόδε.

(Παλατινή Ανθολογία, ΙΧ 154)

Εἰ μὲν ἀπὸ Σπάρτης τις ἔφυς, ξένε μή με γελάσσηις·

οὐ γὰρ ἐμοὶ μούνηι ταῦτα τέλεσσε Τύχη·

εἰ δέ τις ἐξ Ἀσίης, μὴ πένθεε· Δαρδανικοῖς γὰρ

σκήπτροις Αἰνεαδῶν πᾶσα νένευκε πόλις.

εἰ δὲ θεῶν τεμένη καὶ τείχεα καὶ ναετῆρας

ζηλήμων δηίων ἐξεκένωσεν Ἄρης,

εἰμὶ πάλιν· βασίλεια σὺ δ', ὦ τέκος, ἄτρομε Ῥώμη,

βάλλε καθ' Ἑλλήνων σῆς ζυγόδεσμα δίκης.

(Παλατινή Ανθολογία, ΙΧ 155)

Μή με τὸν Αἰάντειον ἀνοχμάσσειας, ὁδῖτα,

πέτρον ἀκοντιστὴν στήθεος Ἑκτορέου.

εἰμὶ μέλας τρηχύς τε· σὺ δ' εἴρεο θεῖον Ὅμηρον

πῶς τὸν Πριαμίδην ἐξεκύλισα πέδωι.

νῦν δὲ μόλις βαιόν με παροχλίζουσιν ἀρούρης

ἄνθρωποι, γενεῆς αἴσχεα λευγαλέης.

ἀλλά μέ τις κρύψειεν ὑπὸ χθονός· αἰδέομαι γὰρ

παίγνιον οὐτιδανοῖς ἀνδράσι γινόμενος.

(Παλατινή Ανθολογία, ΙΧ 204)

Γριπεύς τις μογέεσκεν ἐπ' ἰχθύσι· τὸν δ' ἐσιδοῦσα

εὐκτέανος κούρη θυμὸν ἔκαμνε πόθωι

καί μιν θῆκε σύνευνον· ὁ δ' ἐκ βιότοιο πενιχροῦ

δέξατο παντοίης ὄγκον ἀγηνορίης.

ἡ δὲ Τύχη γελόωσα παρίστατο καὶ ποτὶ Κύπριν·

«οὐ τεὸς οὗτος ἀγών, ἀλλ' ἐμός ἐστιν», ἔφη.

(Παλατινή Ανθολογία, ΙΧ 442)

Οὐτιδανοὶ μερόπων εἰ καὶ μέγα ῥέξαμεν ἔργον,

οὔτινος εἰς μνήμην δηρὸν ἐπερχόμεθα·

οἱ δ' ἀγαθοὶ κῆν μηδέν, ἀναπνεύσωσι δὲ μοῦνον,

ὡς Λίβυς εἶπεν ἀνήρ, τοῦτ' ἀδάμαντι μένει.

δήποτε γὰρ Ζήνωνα, πολισσοῦχον βασιλῆα,

παίγνιον ἀφράστων ἐκτελέοντα κύβων,

τοίη ποικιλότευκτος ἕλεν θέσις, εὖτ' ἀπὸ λευκοῦ,

τοῦ καὶ ὀπισθιδίην εἰς ὁδὸν ἐρχομένου,

ἑπτὰ μὲν ἕκτος ἔχεν, μίαν εἴνατος· αὐτὰρ ὁ σοῦμμος

δισσὰς ἀμφιέπων ἶσος ἔην δεκάτωι,

ὅς τε πέλει μετὰ σοῦμμον ἔχεν δύο· μουνάδα δ' ἄλλην

ψῆφον τὴν πυμάτην ἀμφιέπεσκε δίβος.

ἀλλὰ μέλας δισσὰς μὲν ἐν ὀγδοάτωι λίπε χώρωι

καὶ τόσσας ἑτέρας ἐς θέσιν ἑνδεκάτην·

ἀμφὶ δυωδέκατον δὲ διέπρεπον εἴκελοι ἄλλαι,

καὶ τρισκαιδεκάτωι ψῆφος ἔκειτο μία·

δίζυγες Ἀντίγονον διεκόσμεον· ἀλλὰ καὶ αὐτῶι

ἶσος ἔμιμνε τύπος πεντεπικαιδεκάτωι,

ὀκτωκαιδεκάτωι πανομοίϊος· εἰσέτι δ' ἄλλας

εἶχεν διχθαδίας τέτρατος ἐκ πυμάτου.

αὐτὰρ ἄναξ λευκοῖο λαχὼν σημήϊα πεσσοῦ

καὶ τὴν ἐσσομένην οὐ νοέων παγίδα,

τριχθαδίας ἀδόκητα βαλὼν ψηφῖδας ἀπ' ἠθμοῦ

πύργου δουρατέου κλίμακι κευθομένηι,

δοιὰ καὶ ἓξ καὶ πέντε κατήγαγεν· αὐτίκα δ' ὀκτὼ

ἄζυγας εἶχεν ὅλας πρόσθε μεριζομένας.

τάβλην φεύγετε πάντες, ἐπεὶ καὶ κοίρανος αὐτὸς

κείνης τὰς ἀλόγους οὐχ ὑπάλυξε τύχας.

(Παλατινή Ανθολογία, ΙΧ 482)

Νῦν ἔγνων, Κυθέρεια, πόθεν νίκησας ἀγῶνα,

τὴν πρὶν Ἀλεξάνδρου ψῆφον ὑφαρπαμένη·

ἐνθάδε γὰρ τέγγουσα τεὸν δέμας, εὗρες ἐλέγξαι

Ἥρην Ἰναχίοις χεύμασι λουσαμένην.

νίκησεν τὸ λοετρόν· ἔοικε δὲ τοῦτο βοώσηι

Παλλάς· «ἐνικήθην ὕδασιν, οὐ Παφίηι.»

(Παλατινή Ανθολογία, ΙΧ 619)

Χῶρος ἐγὼ Δαναοῖς μεμελημένος, ἔνθα μολοντες

τῆς Ποδαλειρείης ἐξελάθοντο τέχνης·

ἕλκεα γὰρ μετὰ δῆριν ἐμοῖς ἀκέσαντο ῥεέθροις,

βαρβαρικῆς λόγχης ἰὸν ἀπωσάμενοι.

ἔνθεν ἀεξήθην ὀροφηφόρος· ἀντὶ δὲ τιμῆς

τὴν Ἀγαμεμνονέην εὗρον ἐπωνυμίην.

(Παλατινή Ανθολογία, ΙΧ 631)

Καὶ σὺ μεθ' Ἑσπερίην ὑψαύχενα καὶ μετὰ Μήδων

ἔθενα καὶ πᾶσαν βαρβαρικὴν ἀγέλην,

Σαγγάριε, κρατερῆισι ῥοὰς ἁψῖσι πεδηθείς,

οὕτω ἐδουλώθης κοιρανικῆι παλάμηι·

ὁ πρὶν γὰρ σκαφέεσσιν ἀνέμβατος, ὁ πρὶν ἀτειρής,

κεῖσαι λαϊνέηι σφιγκτὸς ἀλυκτοπέδηι.

(Παλατινή Ανθολογία, ΙΧ 641)

Πᾶν τὸ βροτῶν σπατάλμα καὶ ἡ πολύολβος ἐδοδὴ

ἐνθάδε κρινομένη τὴν πρὶν ὄλεσσε χάριν.

οἱ γὰρ φασιανοί τε καὶ ἰχθύες ἅ θ' ὑπὲρ ἴγδιν

τρίψιες ἤ τε τόση βρωματομιξαπάτη

γίνεται ἐνθάδε κόπρος· ἀποσσεύει δ' ἄρα γαστήρ

ὁππόσα πειναλέη δέξατο λαυκανίη.

ὀψὲ δὲ γινώσκει τις ὅτ' ἄφρονα μῆτιν ἀείρων

χρυσοῦ τοσσατίου τὴν κόνιν ἐπρίατο.

(Παλατινή Ανθολογία, ΙΧ 642)

Τί στενάχεις κεφαλὴν κεκακωμένος; ἐς τί δὲ πικρὰ

οἰμώζεις, μελέων πάγχυ βαρυνομένων;

ἐς τί δὲ γαστέρα σεῖο ῥαπίσμασιν ἀμφιπατάσσεις,

ἐκθλίψαι δοκέων μάστακος ἐργασίην;

μόχθων τοσσατίων οὔ σοι χρέος, εἰ παρὰ δαιτὶ

μὴ τοῦ ἀναγκαίου πουλὺ παρεξετάθης.

ἀλλ' ἐπὶ μὲν στιβάδος φρονέεις μέγα καὶ στόμα τέρπεις

βρώμασιν, εὐτυχίην κεῖνα λογιζόμενος·

ἐνθάδε δ' ἀσχάλλεις, μούνη δ' ἀλιτήματα λαιμοῦ

ἡ γαστὴρ τίνει πολλάκι τυπτομένη.

(Παλατινή Ανθολογία, ΙΧ 643)

Εὖγε, μάκαρ τλήθυμε γεωπόνε· σοὶ βίος αἰεὶ

μίμνειν καὶ σκαπάνης ἄλγεα καὶ πενίης·

λιτὰ δέ σοι καὶ δεῖπνα καὶ ἐν ξυλόχοισι καθεύδεις,

ὕδατος ἐμπλήσας λαιμὸν ἀμετροπότην.

ἔμπης ἀρτίπος ἐσσὶ καὶ ἐνθάδε βαιὰ καθεσθεὶς

αὐτίκα γαστέρα σὴν θῆκας ἐλαφροτάτην·

οὐδὲ καταψήχεις ἱερὴν ῥάχιν οὐδέ τι μηροὺς

τύπτεις, αὐτομάτως φόρτον ἀπωσάμενος.

τλήμονες οἱ πλουτοῦντες, <ἀεὶ> πυκινοῖσι συνόντες,

οἷς πλέον ἀρτεμίης εὔαδεν εἰλαπίνη.

(Παλατινή Ανθολογία, ΙΧ 644)

«Τῆς ἀρετῆς ἱδρῶτα θεοὶ προπάροιθεν ἔθηκαν»,

ἔννεπεν Ἀσκραῖος, δῶμα τόδε προλέγων.

κλίμακα γὰρ ταναὴν περόων κεκαφηότι ταρσῶι,

ἱδρῶτι πλαδαρὴν ἀμφεδίηνα κόμην·

ὑψόθι δ' εἰσενόησα θαλασσαίην περιωπήν.

ναὶ τάχα τῆς ἀρετῆς πιστότατος θάλαμος.

(Παλατινή Ανθολογία, ΙΧ 653)

Ὁππόθι τεμνομένης χθονὸς ἄνδιχα πόντον ἀνοίγει

πλαγκτὸς ἁλικλύστων πορθμὸς ἐπ' ἠϊόνων,

χρύσεα συλλέκτρωι τάδ' ἀνάκτορα θῆκεν ἀνάσσηι

τῆι πολυκυδίστηι θεῖος ἄναξ Σοφίηι.

ἄξιον, ὦ Ῥώμη μεγαλοκρατές, ἀντία σεῖο

κάλλος ἀπ' Εὐρώπης δέρκεαι εἰς Ἀσίην.

(Παλατινή Ανθολογία, ΙΧ 657)

Χῶρος ἐγὼ τὸ πρὶν μὲν ἔην στυγερωπὸς ἰδέσθαι,

πηλοδόμοις τοίχοις ἀμφιμεριζόμενος.

ἐνθάδε δὲ ξείνων τε καὶ ἐνδαπίων καὶ ἀγροίκων

νηδὺς ἐπεγδούπει λύματα χευομένη.

ἀλλὰ πατήρ με πόληος ἐναλλάξας Ἀγαθίας

θῆκεν ἀρίζηλον τὸν πρὶν ἀτιμότατον.

(Παλατινή Ανθολογία, ΙΧ 662)

Εἶξον ἐμοί, Δάφνης ἱερὸν κλέτας, ἔκτοθι πόντου

κείμενον, ἀγραύλου κάλλος ἐρημοσύνης.

ἐνθάδε γὰρ Νύμφαι δενδρίτιδες αἵ τ' ἐνὶ πόντωι

Νηρεΐδες ξυνὴν θέντο συνηλυσίην·

ἀμφ' ἐμὲ γὰρ μάρναντο· δίκασσε δὲ Κυανοχαίτης

καί με παρ' ἀμφοτέραις μέσσον ἔθηκεν ὅρον.

(Παλατινή Ανθολογία, ΙΧ 665)

Τεῦξέ με πολλὰ καμὼν Μουσώνιος οἶκον ἀγητὸν

τηλίκον, ἀρκτώιοις ἄσθμασι βαλλόμενον·

ἔμπης οὐκ ἀπέειπεν ἀφεγγέα δώματα Μοίρης,

ἀλλά με καλλείψας ἐν χθονὶ ναιετάει·

καί ῥ' ὁ μὲν εἰς ὀλίγην κεῖται κόνιν, ἡ δὲ περισσὴ

τέρψις ἐπὶ ξείνοις ἀνδράσιν ἐκκέχυμαι.

(Παλατινή Ανθολογία, ΙΧ 667)

Πλέγμασι μὲν σκοπός ἐστι περισφίγξαι πετεηνῶν

ἔθνεα καὶ ταχινοὺς ἔνδοθεν ὀρταλίχους·

αὐτὰρ ἐγὼ σεύειν ἐπιτέρπομαι, οὐδὲ καλύπτω

ἔνδοθεν, ἀλλ' εἴργω μᾶλλον ἐπειγομένους.

οὐδὲ μέ τις λήσειε, καὶ εἰ βραχὺς ἔπλετο, κώνωψ

ἡμετέρης διαδὺς πλέγμα λινοστασίης.

ὄρνεά που σώιζω· μερόπεσσι δὲ λέκτρα φυλάσσω.

ἦ ῥά τις ἡμείων ἐστὶ δικαιότερος;

(Παλατινή Ανθολογία, ΙΧ 766)

Ἑζόμενος μὲν τῆιδε παρ' εὐλάϊγγι τραπέζηι

παίγνια κινήσεις τερπνὰ βολοκτυπίης.

μήτε δὲ νικήσας μεγαλίζεο, μήτ' ἀπολειφθεὶς

ἄχνυσο τὴν ὀλίγην μεμφόμενος βολίδα.

καὶ γὰρ ἐπὶ σμικροῖσι νόος διαφαίνεται ἀνδρός,

καὶ κύβος ἀγγέλει βένθος ἐχεφροσύνης.

(Παλατινή Ανθολογία, ΙΧ 767)

Παίγνια μὲν τάδε πάντα· Τύχης δ' ἑτερότροπος ὁρμὴ

ταῖς ἀλόγοις ταύταις ἐμφέρεται βολίσιν·

καὶ βροτέου βιότου σφαλερὸν μίμημα νοήσεις,

νῦν μὲν ὑπερβάλλων, νῦν δ' ἀπολειπόμενος.

αἰνέομεν δὴ κεῖνον ὃς ἐν βιότωι τε κύβωι τε

χάρματι καὶ λύπηι μέτρον ἐφηρμόσατο.

(Παλατινή Ανθολογία, ΙΧ 768)

Τοῖς μὲν πρηϋνόοις τάδε παίγνια, τοῖς δ' ἀκολάστοις

λύσσα καὶ ἀμπλακίη καὶ πόνος αὐτόματος.

ἀλλὰ σὺ μὴ λέξηις τι θεημάχον ὕστατος ἕρπων,

μηδ' ἀναροιβδήσηις ῥινοβόλωι πατάγωι.

δεῖ γὰρ μήτε πονεῖν ἐν ἀθύρμασι μήτε τι παίζειν

ἐν σπουδῆι, καιρῶι δ' ἴσθι νέμειν τὸ πρέπον.

(Παλατινή Ανθολογία, ΙΧ 769)

Εὔδια μὲν πόντος πορφύρεται· οὐ γὰρ ἀήτης

κύματα λευκαίνει φρικὶ χαρασσόμενα·

οὐκέτι δὲ σπιλάδεσσι περικλασθεῖσα θάλασσα

ἔμπαλιν ἀντωπὸς πρὸς βάθος εἰσάγεται.

οἱ ζέφυροι πνείουσιν, ἐπιτρύζει δὲ χελιδὼν

κάρφεσι κολλητὸν πηξαμένη θάλαμον.

θάρσει, ναυτιλίης ἐμπείραμε, κἂν παρὰ Σύρτιν,

κἂν παρὰ Σικελικὴν ποντοπορῆις κροκάλην·

μοῦνον ἐνορμίταο παραὶ βωμοῖσι Πριήπου

ἢ σκάρον ἢ βῶκας φλέξον ἐρευθομένους.

(Παλατινή Ανθολογία, Χ 14)

Ἦ ῥά γε ποῦ τὸ φρύαγμα τὸ τηλίκον; οἱ δὲ περισσοὶ

πῆ ἔβαν ἐξαίφνης ἀγχίποροι κόλακες;

νῦν γὰρ ἑκὰς πτόλιος φυγὰς ὤιχεο· τοῖς πρότερον δὲ

οἰκτροῖς τὴν κατὰ σοῦ ψῆφον ἔδωκε Τύχη.

πολλή σοι, κλυτοεργὲ Τύχη, χάρις, οὕνεχ' ὁμοίως

πάντας ἀεὶ παίζεις, κεἰσέτι τερπόμεθα.

(Παλατινή Ανθολογία, Χ 64)

σε εκπεσόντα άρχοντα

Πού πήγε αλήθεια η έπαρση η τόση ;

τό πλήθος τών κολάκων πού εχάθη

έτσι άξαφνα, πού από κοντά σέ είχε ;

μακριά απ’ την πόλη έχεις φύγει τώρα,

κυνηγημένος• κι όσοι δυστυχούσαν

αυτοί κριτές σου έλαχε να γίνουν.

Σ’ ευγνωμονούμε γιά όσα κάνεις, Τύχη,

έργα λαμπρά, καί όλους περιπαίζεις

το ίδιο, και χαράν έχουμε πάντα.

Εὖτέ τις ἐκ πενίης πλούτου ἠδὲ καὶ ἀρχῆς,

οὐκέτι γινώσκει, τίς πέλε τὸ πρότερον.

τὴν ποτὲ γὰρ φιλίην ἀπαναίνεται· ἀφρονέων δὲ

τέρψιν ὀλισθηρῆς οὐ δεδάηκε Τύχης.

ἦς ποτε γὰρ πτωχὸς ταλαπείριος· οὐκ ἐθέλεις δέ,

αἰτίζων ἀκόλους, νῦν ἑτέροις παρέχειν.

πάντα, φίλος, μερόπεσσι παρέρχεται· εἰ δ' ἀπιθήσεις,

ἔμπαλιν αἰτίζων μάρτυρα σαυτὸν ἔχοις.

(Παλατινή Ανθολογία, Χ 66)

Καλὸν μὲν στυγόδεμνον ἔχειν νόον· εἰ δ' ἄρ' ἀνάγκη,

ἀρσενικὴ φιλότης μή ποτέ σε κλονέοι.

θηλυτέρας φιλέειν ὀλίγον κακόν, οὕνεκα κείναις

κυπριδίους ὀάρους πότνα δέδωκε φύσις.

δέρκεο τῶν ἀλόγων ζώιων γένος· ἦ γὰρ ἐκείνων

οὐδὲν ἀτιμάζει θέσμια συζυγίης·

ἄρσενι γὰρ θήλεια συνάπτεται· οἱ δ' ἀλεγεινοὶ

ἄνδρες ἐς ἀλλήλους ξεῖνον ἄγουσι γάμον.

(Παλατινή Ανθολογία, Χ 68)

Τὸν θάνατον τί φοβεῖσθε, τὸν ἡσυσίης γενετῆρα,

τὸν παύοντα νόσους καὶ πενίης ὀδύνας;

μοῦνον ἅπαξ θνητοῖς παραγίνεται, οὐδέ ποτ' αὐτὸν

εἶδέν τις θνητῶν δεύτερον ἐρχόμενον·

αἱ δέ νόσοι πολλαὶ καὶ ποικίλαι, ἄλλοτ' ἐπ' ἄλλον

ἐρχόμεναι θνητῶν, καί μεταβαλλόμεναι.

(Παλατινή Ανθολογία, Χ 69)

Γαστέρα μὲν σεσάλακτο γέρων εὐώδεϊ Βάκχωι

Οἰνοπίων, ἔμπης δ' οὐκ ἀπέθηκε δέπας·

ἀλλ' ἔτι διψώων ἰδίηι κατεμέμφετο χειρὶ

ὡς ἀπὸ κρητῆρος μηδὲν ἀφυσσαμένη.

οἱ δὲ νέοι ῥέγχουσι, καὶ οὐ σθένος οὐδ' ἀπ' ἀριθμοῦ

τὰς κύλικας γνῶναι τὰς ἔτι πινομένας.

πῖνε, γέρον, καὶ ζῆθι· μάτην δ' ἄρα θεῖος Ὅμηρος

τείρεσθαι πολιὴν ἐκ νεότητος ἔφη.

(Παλατινή Ανθολογία, ΧΙ 57)

Ἡμεῖς μὲν πατέοντες ἀπείρονα καρπὸν Ἰάκχου

ἄμμιγα βακχευτὴν ῥυθμὸν ἀνεπλέκομεν.

ἤδη δ' ἄσπετον οἶδμα κατέρρεεν· οἷα δὲ λέμβοι

κισσύβια γλυκερῶν νήχεθ' ὑπὲρ ῥοθίων,

οἷσιν ἀρυσσάμενοι σχέδιον ποτὸν ἤνομεν ἤδη,

θερμῶν Νηϊάδων οὐ μάλα δευόμενοι.

ἡ δὲ καλὴ ποτὶ ληνὸν ὑπερκύπτουσα Ῥοδάνθη

μαρμαρυγῆις κάλλους νᾶμα κατηγλάϊσεν.

πάντων δ' ἐκδεδόνηντο θοαὶ φρένες, οὐδέ τις ἡμέων

ἦεν, ὃς οὐ Βάκχωι δάμνατο καὶ Παφίηι.

τλήμονες, ἀλλ' ὁ μὲν εἷρπε παραὶ ποσὶν ἄφθονος ἡμῖν·

τῆς δ' ἄρ' ὑπ' ἐλπωρῆι μοῦνον ἐπαιζόμεθα.

(Παλατινή Ανθολογία, ΧΙ 64)

Νήπιε, πῶς σε λέληθε Δίκης ζυγόν, οὐ νοέεις δὲ

ἀνδράσιν οὐχ ὁσίοις ψῆφον ὀφειλομένην;

ῥήτρηι πιστεύεις πυκινόφρονι, σῆι τε μενοινῆι

ποικίλον αὐδῆσαι μῦθον ἐπισταμένηι.

ἐλπίζειν ἔξεστι· Θέμιν δ' οὐκ οἶδεν ἀμεῖψαι

τῆς σῆς ἠλεμάτου παίγνια φαντασίης.

(Παλατινή Ανθολογία, ΧΙ 350)

Τὸν σοφὸν ἐν κιθάρηι, τὸν μουσικὸν Ἀνδροτίωνα

εἴρετό τις τοίην κρουματικὴν σοφίην·

«Δεξιτερὴν ὑπάτην ὁπότε πλήκτροισι δόνησας,

ἡ λαιὴ νήτη πάλλεται αὐτομάτως

λεπτὸν ὑποτρίζουσα, καὶ ἀντίτυπον τερέτισμα

πάσχει, τῆς ἰδίης πλησσομένης ὑπάτης·

ὥστε με θαυμάζειν πῶς ἄπνοα νεῦρα ταθέντα

ἡ φύσις ἀλλήλοις θήκατο συμπαθέα.»

ὃς δὲ τὸν ἐν πλήκτροισιν Ἀριστόξεινον ἀγητὸν

ὤμοσε μὴ γνῶναι τήνδε θεημοσύνην·

«ἔστι δ'» ἔφη «λύσις ἥδε· τὰ νευρία πάντα τέτυκται

ἐξ ὄϊος χολάδων ἄμμιγα τερπσομένων·

τοὔνεκεν εἰσὶν ἀδελφά, καὶ ὡς ξύμφυλα συνηχεῖ,

ξυγγενὲς ἀλλήλων φθέγμα μεριζόμενα.

γνήσια γὰρ τάδε πάντα, μιῆς ἅτε γαστρὸς ἐόντα,

καὶ τῶν ἀντιτύπων κληρονομεῖ πατάγων.

καὶ γὰρ δεξιὸν ὄμμα κακούμενον ὄμματι λαιῶι

πολλάκι τοὺς ἰδίους ἀντιδίδωσι πόνους.»

(Παλατινή Ανθολογία, ΧΙ 352)

Ἄλλον Ἀριστοτέλην, Νικόστρατον, ἰσοπλάτωνα,

σκινδαλαμοφράστην αἰπυτάτης σοφίης,

τοῖα περὶ ψυχῆς τις ἀνείρετο· «πῶς θέμις εἰπεῖν

τὴν ψυχήν; θνητὴν ἢ πάλιν ἀθάνατον;

σῶμα δὲ δεῖ καλέειν ἢ ἀσώματον; ἐν δὲ νοητοῖς

τακτέον ἢ ληπτοῖς ἢ τὸ συναμφότερον;»

αὐτὰρ ὃς τὰς βίβλους ἀνελέξατο τῶν μετεώρων,

καὶ τὸ περὶ ψυχῆς ἔργον Ἀριστοτέλους,

καὶ παρὰ τῶι Φαίδωνι Πλατωνικὸν ὕψος ἐπιγνούς,

πᾶσαν ἐνησκήθη πάντοθεν ἀτρεκίην.

εἶτα περιστέλλων τὸ τριβῶνιον, εἶτα γενείου

ἄκρα καταψήχων, τὴν λύσιν ἐξέφερεν·

«εἴπερ ὅλως ἔστι ψυχῆς φύσις - οὐδὲ γὰρ οἶδα -,

ἢ θνητὴ πάντως ἐστὶν ἢ ἀθάνατος,

στερνοφυὴς ἢ ἄϋλος· ὅταν δ' Ἀχέροντα περήσηις,

κεῖθι τὸ νημερτὲς γνώσεαι ὡς ὁ Πλάτων.

εἰ δ' ἐθέλεις, τὸν παῖδα Κλεόμβροτον Ἀμβρακιώτην

μιμοῦ καὶ τεγέων σὸν δέμας ἐκχάλασον·

καί κεν ἐπιγνοίης δίχα σώματος αὐτίκα σαυτόν,

μοῦνον ὅπερ ζητεῖς τοῦθ' ὑπολειπόμενος.»

(Παλατινή Ανθολογία, ΧΙ 354)

Καλλιγένης ἀγροῖκος, ὅτε σπόρον ἔμβαλε γαίηι,

οἶκον Ἀριστοφάνους ἦλθεν ἐς ἀστρολόγου,

ἤιτεε δ' ἐξερέειν εἴπερ θέρος αἴσιον αὐτῶι

ἔσται καὶ σταχύων ἄφθονος εὐπορίη·

ὃς δὲ λαβὼν ψυφῖδας, ὑπὲρ πινακός τε πυκάζων

δάκτυλά τε γνάμπτων, φθέγξατο Καλλιγένει·

«εἴπερ ἐπομβρηθῆι τὸ ἀρούριον ὅσσον ἀπόχρη,

μηδέ τιν' ὑλαίην τέξεται ἀνθοσύνην,

μηδὲ πάγος ῥήξηι τὴν αὔλακα, μηδὲ χαλάζηι

ἄκρον ἀποδρυφθῆι δράγματος ὀρνυμένου,

μηδὲ κεμὰς κείηισι τὰ λήϊα, μηδέ τιν' ἄλλην

ἠέρος ἢ γαίης ὄψεται ἀμπλακίην,

ἐσθλόν σοι τὸ θέρος μαντεύομαι, εὖ δ' ἀποκόψεις

τοὺς στάχυας· μούνας δείδιθι τὰς ἀκρίδας.»

(Παλατινή Ανθολογία, ΧΙ 365)

Σῶμα φέρων σκιοειδές, ἀδερκέϊ σύμποον αὔρηι,

μή ποτε θαρσήσηις ἄγχι τινὸς πελάσαι,

μή τις ἔσω μυκτῆρος ἀναπνείων σε κομίσσηι

ἄσθματος ἠερίου πολλὸν ἀφαυρότερον.

οὐ σὺ μόρον τρομέεις· τότε γὰρ πάλιν οὐδὲν ἀμείψας

ἔσσεαι ὡσαύτως φάσμα, τόπερ τελέθεις.

(Παλατινή Ανθολογία, ΧΙ 372)

Ῥήτορα πρὸς Διόδωρον ἀνὴρ δείλαιος ἀπελθὼν

εἴρετό μιν τοίης ἀμφὶ δικασπολίης·

«ἡμετέρη θεράπαινα φύγεν ποτέ· τὴν δέ τις εὑρὼν

ἀλλοτρίην τ' εἶναι λάτριν ἐπιστάμενος

ζεῦξεν ἑῶι θεράποντι. τέκεν δ' ὑπὸ παῖδας ἐκείνωι·

καὶ τίνι δουλεύειν εἰσὶ δικαιότεροι;»

ὅς δ' ὅτε μερμήριξε καὶ ἔδρακε βίβλον ἑκάστην,

εἶπεν ἐπιστρέψας γυρὸν ἐπισκύνιον·

«ἢ σοὶ ἢ τῶι ἑλόντι τεὴν θεράπαιναν ἀνάγκη

δουλεύειν κείνους, ὧν χάριν ἐξερέεις·

δίζεο δ' εὐμενέοντα δικασπόλον, αἶψα δ' ἀποίσηι

ψῆφον ἀρειοτέρην, εἴ γε δίκαια λέγεις.»

(Παλατινή Ανθολογία, ΧΙ 376)

Οὔ τις ἀλοιητῆρας ἰδεῖν τέτληκεν ὀδόντας

ὑμετέρους, ἵνα σοῖς ἐν μεγάροις πελάσηι·

εἰ γὰρ ἀεὶ βούβρωστιν ἔχεις Ἐρυσίχθονος αὐτοῦ,

ναὶ τάχα δαρδάψεις καὶ φίλον ὃν καλέεις.

ἀλλ' οὐ σεῖο μέλαθρά με δέξεται· οὐ γὰρ ἔγωγε

βήσομαι ὑμετέρηι γαστρὶ φυλαξόμενος.

εἰ δέ ποτ' ἐς τεὸν οἶκον ἐλεύσομαι, οὐ μέγ' ἄνυσσεν

Λαρτιάδης Σκύλλης χάσμασιν ἀντιάσας·

ἀλλ' ἔσομαι πολύτλας τις ἐγὼ πλέον, εἰ σὲ περήσω,

Κύκλωπος κρυεροῦ μηδὲν ἐλαφρότερον.

(Παλατινή Ανθολογία, ΧΙ 379)

Κεῖτο μὲν Ἀλκιμένης κεκακωμένος ἐκ πυρετοῖο,

καὶ περὶ λαυκανίην βραγχὰ λαρυγγιόων,

νυσσόμενός τε τὸ πλευρὸν ἅτε ξιφέεσσιν ἀμυχθέν,

καὶ θαμὰ δυσκελάδοις ἄσθμασι πνευστιόων·

ἦλθε δὲ Καλλίγνωτος ὁ Κώϊος, ὁ πλατυλέσχης,

τῆς παιωνιάδος πληθόμενος σοφίης,

πᾶσαν ἔχων πρόγνωσιν ἐν ἄλγεσιν, οὔ τι περιττὸν

ἄλλο προαγγέλλων ἢ τὸ γενησόμενον.

Ἀλκιμένους δ' ἐδόκευεν ἀνάκλισιν, ἔκ τε προσώπου

φράζετο, καὶ παλάμης ψαῦεν ἐπισταμένως,

καὶ τὸ περὶ κρισίμων φαέων ἐλογίζετο γράμμα,

πάντ' ἀναπεμπάζων οὐχ ἑκὰς Ἱπποκράτους.

καὶ τότε τὴν πρόγνωσιν ἐς Ἀλκιμένην ἀνεφώνει

σεμνοπροσωπήσας καὶ σοβαρευόμενος·

«εἴ γε φάρυγξ βομβεῦσα, καὶ ἄγρια τύμματα πλευροῦ

καὶ πυρετῶι λήξηι πνεῦμα δασυνόμενον,

οὐκέτι τεθνήξει πλευρίτιδι· τοῦτο γὰρ ἡμῖν

σύμβολον ἐσσομένης ἐστὶν ἀπημοσύνης.

θάρσει· τὸν νιμικὸν δὲ κάλει καὶ χρήματα σαυτοῦ

εὖ διαθεὶς βιότου λῆγε μεριμνοτόκου,

καί με τὸν ἰητρόν, προρρήσιος εἵνεκεν ἐσθλῆς,

ἐν τριτάτηι μοίρηι κάλλιπε κληρονόμον.»

(Παλατινή Ανθολογία, ΧΙ 382)

Τὰς μὲν ὑπὲρ μύθων τε καὶ εὐτροχάλοιο μελίσσης

εἰκόνας ἱλήκοις δηρὸν ὀφειλόμενος·

νῦν δ' ὑπὲρ ἱδρώτων τε καὶ ἀστυόχοιο μερίμνης

τῆιδέ σε τῆι γραφίδι στήσαμεν, Ἡράκλαμον.

εἰ δ' ὀλίγον τὸ γέρας, μὴ μέμφεο· τοῖσδε γὰρ ἡμεῖς

αἰεὶ τοὺς ἀγαθοὺς ἄνδρας ἀμειζόμεθα.

(Παλατινή Ανθολογία, XVI 36)

Θωμᾶν, παμβασιλῆος ἀμεμφέα κηδεμονῆα,

ἄνθεσαν οἱ τὸ νέον τάγμα μετερχόμενοι

θεσπεσίης ἄγχιστα συνωρίδος, ὄφρα καὶ αὐτῆι

εἰκόνι χῶρον ἔχηι γείτονα κοιρανέης.

αὐτὸς γὰρ ζαθέοιο θρόνους ὕψωσε μελάθρου

πλοῦτον ἀεξήσας, ἀλλὰ μετ' εὐσεβίης.

εὔγνωμον τὸ πόνημα· τί γὰρ γραφὶς οἶδεν ὀπάσσαι,

εἰ μὴ τοῖς ἀγαθοῖς μνῆστιν ὀφειλομένην;

(Παλατινή Ανθολογία, XVI 41)

Οὔπω ἐπισταμένην τάχα κύμβαλα χερσὶ τινάξαι

Βάκχην αἰδομένην στήσατο λαοτύπος.

οὕτω γὰρ προνένευκεν· ἔοικε δὲ τοῦτο βοώσηι·

«ἔξιτε· καὶ παταγῶ μηδενὸς ἱσταμένου».

(Παλατινή Ανθολογία, XVI 59)

Μαχλὰς ἐγὼ γενόμην Βυζαντίδος ἔνδοθι Ῥώμης,

ὠνητὴν φιλίην πᾶσι χαριζομένη·

εἰμὶ δὲ Καλλιρόη πολυδαίδαλος, ἣν ὑπ' ἔρωτος

οἰστρηθεὶς Θωμᾶς τῆιδ' ἔθετο γραφίδι,

δεικνὺς ὅσσον ἔχει πόθον ἐν φρεσίν· ἶσα γὰρ αὐτῶι

κηρῶι τηκομένωι τήκεται ἡ κραδίη.

(Παλατινή Ανθολογία, XVI 80)

Ἱππόλυτος τῆς γρηὸς ἐπ' οὔατι νηλέα μῦθον

φθέγγεται· ἀλλ' ἡμεῖς οὐ δυνάμεσθα κλύειν.

ὅσσον δ' ἐκ βλεφάροιο μεμηνότος ἔστι νοῆσαι,

ὅττι παρεγγυάαι μηκέτ' ἄθεσμα λέγειν.

(Παλατινή Ανθολογία, XVI 109)

«Αὐτομάτως, Σατυρίσκε, δόναξ τεὸς ἦχον ἰάλλει·

ἢ τί παρακλίνας οὖας ἄγεις καλάμωι;»

ὃς δὲ γελῶν σίγησεν· ἴσως δ' ἂν φθέγξατο μῦθον,

ἀλλ' ὑπὸ τερπωλῆς εἴχετο ληθεδόνι.

οὐ γὰρ κηρὸς ἔρυκεν· ἑκὼν δ' ἠσπάζετο σιγήν,

θυμὸν ὅλον τρέψας πηκτίδος ἀσχολίηι.

(Παλατινή Ανθολογία, XVI 244)

Σεῖο πολυκλήντα τύπον στῆσαν, Χαιρωνεῦ

Πλούταρχε, κρατερῶν υἱέες Αὐσονίων,

ὅττι παραλλήλοισι βίοις Ἕλληνας ἀρίστους

Ῥώμης εὐπολέμοις ἥρμοσας ἐνναέταις.

ἀλλὰ τεοῦ βιότοιο παράλληλον βίον ἄλλον

οὐδὲ σύ γ' ἂν γράψαις· οὐ γὰρ ὅμοιον ἔχεις.

(Παλατινή Ανθολογία, XVI 331)

Εὖγε ποιῶν, Λύσιππε γέρων, Σικυώνιε πλάστα,

δείκελον Αἰσώπου στήσαο τοῦ Σαμίου

ἑπτὰ σοφῶν ἔμπροσθεν, ἐπεὶ κεῖνοι μὲν ἀνάγκην

ἔμβαλον, οὐ πειθώ, φθέγμασι τοῖς σφετέροις.

ὃς δὲ σοφοῖς μύθοις καὶ πλάσμασι καίρια λέξας,

παίζων ἐν σπουδῆι, πείθει ἐχεφρονέειν.

φευκτὸν δ' ἡ τρηχεῖα παραίνεσις· ἡ Σαμίου δὲ

τὸ γλυκὺ τοῦ μύθου καλὸν ἔχει δέλεαρ.

(Παλατινή Ανθολογία, XVI 332)