سلطان عنوانی‌ است با معانی تاریخی مختلف. سلطان از لفظ سلطه در عربی به معنای قدرت و فرمانروایی گرفته‌شده‌است. بعدها این عنوان به فرمانروایانی داده می‌شد که دارای قدرت کامل در زمان خویش بوده‌اند. به منطقه‌ای که تحت حکومت یک سلطان است سلطان‌نشین می‌گویند.

هیثم بن طارق سلطان عمان

عبارت «سلطان» دارای اهمیت مذهبی و استفاده از آن محدود به کشورهای اسلامی است[۱][۲] در مقابل شاه عبارتی سکولار است که هم در کشورهای اسلامی و هم در کشورهای غیر اسلامی استفاده می‌شود.

در سال‌های اخیر عنوان «شاه» توسط پادشاهان معاصر که مایل هستند بر اقتدار سکولار خود تحت حاکمیت قانون تأکید کنند جایگزین «سلطان» شده‌است. یک نمونه قابل توجه مراکش است که سلطان آن در سال ۱۹۵۷ عنوان خود را از سلطان به شاه تغییر داد.

سلطان‌ها و سلطان‌نشین‌های پیشین

ویرایش

آناتولی و آسیای میانه

ویرایش

قفقاز

ویرایش

شام و عربستان

ویرایش
 
سلطنت قعیطی و تحت‌الحمایه عربستان جنوبی

شمال آفریقا

ویرایش

شاخ آفریقا

ویرایش

جنوب شرق آفریقا و اقیانوس هند

ویرایش

غرب و مرکز آفریقا

ویرایش

جنوب آسیا

ویرایش

شرق و جنوب شرق آسیا

ویرایش

در اندونزی (هند شرقی هلند سابق):

در مالزی:

در برونئی:

در چین:

در فیلیپین:

در تایلند:

سلطان‌های کنونی

ویرایش

سلطان‌های کشورهای مستقل

سلطان‌ها در پادشاهی‌های فدرال

سلطان با قدرت در جمهوری

جستارهای وابسته

ویرایش

منابع

ویرایش
  1. James Edward Montgomery (2004). ʻAbbasid Studies: Occasional Papers of the School of ʻAbbasid Studies, Cambridge, 6-10 July 2002. Peeters Publishers. p. 83. ISBN 978-90-429-1433-9.
  2. Riad Aziz Kassis (1999). The Book of Proverbs and Arabic Proverbial Works. BRILL. p. 65. ISBN 90-04-11305-3.