منم که دیده به دیدار دوست کردم باز
غزلی با مطلع «منم که دیده بدیدار دوست کردم باز»، غزل شمارهٔ ۲۵۹ از دیوانِ حافظ در تصحیحِ محمد قزوینی و قاسم غنی است.
منم که دیده به دیدار | |||
---|---|---|---|
زبان | فارسی | ||
شاعر | حافظ[۱] | ||
شمار ابیات | ۷ | ||
بحر | مجتث مثمن مخبون محذوف مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعلن | ||
متن | |||
نسخهٔ مبنا: تصحیحِ محمّد قزوینی و قاسم غنی | |||
مفهوم و درونمایه
ویرایشوزن
ویرایشدر اجراها
ویرایشاین غزل توسط بنان در برنامهٔ شمارهٔ ۲۵۶ گلهای رنگارنگ در دستگاه شور خوانده شده.[۲] حسین قوامی نیز این غزل را در برنامهٔ شمارهٔ ۲۲۹ برگ سبز در دستگاه سهگاه خوانده.[۳]
ترجمهها
ویرایشدر دیگر آثار هنری
ویرایشپانویس
ویرایش- ↑ حافظ، دیوان حافظ، ۱۷۶.
- ↑ دادجو، «خوشخوانیهای شعر حافظ»، دانشنامهٔ حافظ، ۲: ۱۰۰۴.
- ↑ دادجو، «خوشخوانیهای شعر حافظ»، دانشنامهٔ حافظ، ۲: ۱۰۰۷.
منابع
ویرایش- دادجو، درّه (۱۳۹۷). «خوشخوانیهای دیوان حافظ». در بهاءالدین خرمشاهی. دانشنامهٔ حافظ و حافظپژوهی. ج. ۲. تهران: نخستان پارسی. شابک ۹۷۸-۶۰۰-۹۹۷۶۴-۴-۷.
- حافظ شیرازی، شمسالدین محمد بن بهاءالدین محمد. قزوینی، محمد؛ غنی، قاسم، ویراستاران. دیوان حافظ. تهران: سینا.