پرش به محتوا

ولسوالی نسی

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

نسخه‌ای که می‌بینید نسخه‌ای قدیمی از صفحه است که توسط HARasoly (بحث | مشارکت‌ها) در تاریخ ‏۸ آوریل ۲۰۲۴، ساعت ۲۱:۴۷ ویرایش شده است. این نسخه ممکن است تفاوت‌های عمده‌ای با نسخهٔ فعلی داشته باشد.

نسی
درواز بالا
نمای قریه‌ای در ولسوالی نسی
موقعیت ولسوالی درواز در ولایت بدخشان
اطلاعات کلی
کشورافغانستان
ولایتبدخشان
مرکز ولسوالینسی
تعداد قریه۸۴
سال تأسیس۱۸۹۶
نام‌های پیشیندرواز
اداره
ولسوالملا جمعه خان فاتح
مردم
جمعیت۲۶٬۱۷۳ (۱۳۹۹)
دیناسلام
زبانفارسی
اطلاعات جغرافیا
مساحت۱۰۴۰ کیلومتر مربع
داده‌های دیگر
کدپستی۱۵۵۴
منطقه زمانی۴:۳۰+ (وقت استاندارد افغانستان)

ولسوالی نسی یا ولسوالی درواز بالا یکی از ۲۸ ولسوالی‌‌‌‌ ولایت بدخشان، به مرکزیت شهر نسی در شمال شرقی افغانستان است. نسی از ولسوالی‌های درجه دوم ولایت بدخشان بوده، پهناوری آن ۱۰۴۰ کیلومتر مربع است و با ۲۶٬۱۷۳ نفر جمعیت در سال ۱۳۹۹، یکی از پر جمعیت‌ترین ولسوالی ولایت بدخشان می‌باشد.[۱] مردم این شهرستان تاجیک هستند و اکثراً سنی مذهب(حنفی)می باشند.

این ولسوالی ولسوالی «درواز» قدیم بوده که بعد ازین که مرز دریای آمو گرفته شد و این ساحه مربوط افغانستان در سال ۱۸۹۶ گردید بحیث یک ولسوالی تشکیل گردید و بعد در سال ۱۳۷۴ دو ولسوالی دیگر به نام شکی و درواز پایان (مایمی) از این ولسوای جداشدند.

جمعیت این ناحیه نزدیک به ۲۷٬۰۰۰ نفر اعلام شده‌است. این ولسوالی با ولسوالی‌های شکی، کوف‌آب، مایمی و با ناحیهٔ درواز ولایت مختار کوهستان بدخشان، تاجیکستان هم‌مزر می‌باشد.

آب هوای این شهرستان، در بهار، تابستان و اوایل خزان متعدل و در اوخرا فصل خزان سرد و در زمستان برف باری های سنگین دارد.


دهکده های مشهور این ولسوالی عبارت اند از دهکده های شاخدره(ارگس، غومی، وراشان) بادشهر، دوآب و جامرچ که در زیبا و آب و هوای مناسب شهرت به سزای دارند. این منطقه در گذشته، بخشی از پادشاهی نیمه‌خودسالاری با فرمانروایی میر بود.[۲]

پل دوستی میان افغانستان و تاجیکستان در منطقه درواز: قلعه خمب، نسی

پانویس

  1. «برآورد نفوس کشور:١٣٩٩» (PDF). اداراه احصائیه مرکزی افغانستان. ٢٨ می ٢٠٢٠. بایگانی‌شده از اصلی (PDF) در ۳ ژوئیه ۲۰۲۰. دریافت‌شده در ٢٨ می ٢٠٢١.
  2. Seymour Becker. Russia’s Protectorates in Central Asia: Bukhara and Khiva, 1865-1924. Cambridge: انتشارات دانشگاه هاروارد. 1968.

منابع