Gran Premio Caesars Palace de 1982

O Gran Premio Caesars Palace de 1982 foi unha carreira de Fórmula Un celebrada o 25 de setembro de 1982 na franxa de Las Vegas. Foi a última carreira da tempada de Fórmula Un de 1982. Foi gañado por Michele Alboreto co Tyrrell.

Gran Premio Caesars Palace de 1982

Nome oficial	2nd Caesars Palace Grand Prix
Tipo	Gran Premio Caesars Palace
Deporte	automobilismo
Parte de	Campionato Mundial de Fórmula 1 de 1982
Distancia do evento	75
Localización  e  Datas
Localización	Circuíto Caesars Palace (condado de Clark (pt) ) 36°07′20″N 115°10′32″O
País	Estados Unidos de América
Data	25 de setembro de 1982
Competición
Primeiro posto	Michele Alboreto
Pole position	Alain Prost
Volta máis rápida	Michele Alboreto

Resumo

Por primeira vez desde que comezara o Campionato Mundial en 1950, un país foi sede de tres roldas na mesma tempada de 1982. A última carreira do ano, e o terceira nos Estados Unidos, unha vez máis, decidía o campionato. Keke Rosberg de Williams tiña 42 puntos, avantaxaba a John Watson de McLaren que tiña 33, e necesitaba terminar sexto ou mellor para asegurar o título. A carreira foi o último Gran Premio do ex campión do mundo Mario Andretti.

As pechadas curvas do circuíto e as curtas rectas permitiron que os coches non turbo foran máis competitivos do habitual, con Michele Alboreto no Tyrrell e Eddie Cheever no Talbot Ligier entre os máis rápidos. Os Renault turboalimentados de Alain Prost e René Arnoux lograron a primeira e segunda posicións na cualificación, con máis de oito décimas de vantaxe sobre Alboreto. Os dous aspirantes ao título, Rosberg e Watson, pola súa banda, estaban en sexta e novena posición respectivamente, separados polos Ferraris de Mario Andretti e Patrick Tambay.

O sábado, Prost liderou desde a pole, seguido polo seu compañeiro Arnoux. Cheever, desde a cuarta posición da grella, estaba decidido a pasar a Alboreto polo exterior na primeira curva a esquerdas. Tocáronse cas rodas, pero ambos continuaron con Alboreto aínda diante, pero o Ligier de Cheever cunha roda dianteira vibrando e o Tyrrell de Alboreto cunha marca de pneumático no pontón lateral dereito.

Nas dez primeiras voltas, os Renault distanciáronse de Alboreto, con Arnoux agora líder. O Tyrrell comezou a igualar os tempos de Arnoux, pero cando se acercaba, Prost tomou o liderado na volta 15. O coche de Arnoux parecía ter problemas que resultaron ser certos, xa que o Renault retirouse na volta 21.

Watson, pola súa banda, caera a duodécima posición nas primeiras voltas, pero pasou a Piquet na volta 12, e a continuación, a Rosberg, Andretti e Cheever nas voltas sucesivas, ata alcanzar o terceiro lugar, con trinta segundos diferenza cos dous líderes. Pero, cando Andretti esperaba axudar a lograr o título de construtores para Ferrari, tivo que retirarse na volta 27 coa suspensión traseira rota, Rosberg fíxose cargo do quinto lugar que buscaba.

Entre os líderes, Alboreto estaba cada vez máis preto de Prost, e Watson continuaba a pechar a diferenza con deles. O Mclaren de Niki Lauda retirouse na volta 54, mentres que Alboreto eliminara a brecha con Prost, e conseguira tomar por primeira vez o liderado nun Gran Premio. Os pneumáticos de Prost recolleran caucho e desenvolveran vibracións. catro voltas despois, Watson tamén o capturara e pasara, pero tiña o mesmo problema que Prost, e non puido acercarse a Alboreto.

Alboreto logrou unha cómoda vitoria, a súa primeira e a primeira para Tyrrell en catro anos. Alboreto foi o 11º vencedor diferente dese ano. Cheever tamén foi capaz de superar a un débil Prost para ser terceiro, a nove voltas do final. A menos de tres segundos por detrás de Prost e o último coche na volta do líder, foi Rosberg, que polo tanto gañou o título.

Clasificación

Pos	Nº	Piloto	Construtor	Voltas	Tempo/Retirada	Grella	Puntos
1	3	Michele Alboreto	Tyrrell-Ford	75	1:41:56.888	3	9
2	7	John Watson	McLaren-Ford	75	+ 27.292 segs	9	6
3	25	Eddie Cheever	Ligier-Matra	75	+ 56.450 segs	4	4
4	15	Alain Prost	Renault	75	+ 1:08.648	1	3
5	6	Keke Rosberg	Williams-Ford	75	+ 1:11.375	6	2
6	5	Derek Daly	Williams-Ford	74	+ 1 volta	14	1
7	29	Marc Surer	Arrows-Ford	74	+ 1 volta	17
8	4	Brian Henton	Tyrrell-Ford	74	+ 1 volta	19
9	22	Andrea de Cesaris	Alfa Romeo	73	+ 2 voltas	18
10	23	Bruno Giacomelli	Alfa Romeo	73	+ 2 voltas	16
11	30	Mauro Baldi	Arrows-Ford	73	+ 2 voltas	23
12	17	Rupert Keegan	March-Ford	73	+ 2 voltas	25
13	18	Raul Boesel	March-Ford	69	+ 6 voltas	24
NC	9	Manfred Winkelhock	ATS-Ford	62	Nonclasificado	22
Ret	8	Niki Lauda	McLaren-Ford	53	Motor	13
Ret	33	Tommy Byrne	Theodore-Ford	39	Trompo	26
Ret	35	Derek Warwick	Toleman-Hart	32	Buxías	10
Ret	11	Elio de Angelis	Lotus-Ford	28	Motor	20
Ret	28	Mario Andretti	Ferrari	26	Suspensión traseira	7
Ret	1	Nelson Piquet	Brabham-BMW	26	Buxías	12
Ret	16	René Arnoux	Renault	20	Motor	2
Ret	2	Riccardo Patrese	Brabham-BMW	17	Embrague	5
Ret	12	Nigel Mansell	Lotus-Ford	8	Colisión	21
Ret	26	Jacques Laffite	Ligier-Matra	5	Encendido	11
NTS	27	Patrick Tambay	Ferrari	0	Piloto no apto	8
NTS	14	Roberto Guerrero	Ensign-Ford	0	Motor	15
NTS	31	Jean-Pierre Jarier	Osella-Cosworth	0	Accidente	27
DNQ	36	Teo Fabi	Toleman-Hart
NSC	10	Eliseo Salazar	ATS-Ford
NSC	20	Chico Serra	Fittipaldi-Ford

Notas

• Rosberg e Watson ambos entraron nesta carreira coa oportunidade de gañar o Campionato de Pilotos.
  • Rosberg (42pts) bastáballe con puntuar
    • Sexto ou mellor
    • Watson segundo ou peor
  • Watson (33pts) necesita gañar, con Rosberg sétimo ou peor.
    • Se Watson igualaba puntos de Rosberg se gañaba a carreira e Rosberg terminaba fóra dos puntos, Watson gañaba o Campionato de Pilotos, porque gañara unha carreira máis que Rosberg durante a tempada.
• Por primeira vez en 18 anos, tres equipos entraron na última carreira con posibilidades de gañar o Campionato de Construtores.
  • Ferrari (74pts) necesitaba ser ou ben que
    • Segundo (ou cuarto e quinto) ou mellor
    • Cuarto (ou quinto e sexto) ou mellor, cos McLaren primeiro e terceiro ou peor
    • Quinto ou mellor, cos McLaren primeiro e cuarto ou peor
    • Sexto ou mellor, cos McLaren primeiro e quinto ou peor
    • Os McLaren anotando menos de 11pts, cos Renault primeiro e terceiro ou peor
  • McLaren-Ford (63pts) necesitaba ser ou ben
    • Primeiro e segundo, cos Ferrari anotando menos de 5 puntos
    • Primeiro e terceiro, cos Ferrari anotando menos de 3 puntos
    • Primeiro e cuarto, cos Ferrari sexto ou peor
    • Primeiro e quinto, co Ferrari sétimo ou peor
  • Renault (59pts) necesita ser primeiro e segundo, cos Ferrari sétimo ou peor.

Posicións logo da carreira

Clasificación do campionato de pilotos

Pos	Driver	Points
1	Keke Rosberg	44
2	Didier Pironi	39
3	John Watson	39
4	Alain Prost	34
5	Niki Lauda	30

Clasificación do campionato de construtores

Pos	Construtor	Puntos
1	Ferrari	74
2	McLaren-Ford	69
3	Renault	62
4	Williams-Ford	58
5	Lotus-Ford	30

• Nota: Só están incluídos os cinco primeiros postos en ambos os grupos de clasificación.

Carreira anterior: Gran Premio de Italia de 1982	Campionato Mundial de Fórmula 1 da FIA Temporada 1982	Carreira seguinte: Gran Premio do Brasil de 1983
Carreira anterior: Gran Premio Caesars Palace de 1981	Gran Premio Caesars Palace	Carreira seguinte: Gran Premio Caesars Palace de 1983

Referencias

• Rob Walker (xaneiro de 1983). "2nd Las Vegas Grand Prix: King Keke". Road & Track, 96-99.
• Mike S. Lang (1992). Grand Prix!: Race-by-race account of Formula 1 World Championship motor racing. Volume 4: 1981 to 1984. Haynes Publishing Group. ISBN 0-85429-733-2

Véxase tamén