Անարխո-կապիտալիզմ

Անարխո-կապիտալիզմ (անգլ.՝ Anarcho-capitalism), քաղաքական գաղափարախոսություն, որը պաշտպանում է պետության և այլ հարկադիր սոցիալական ինստիտուտների վերացումը ինքնիշխանության ազատ շուկայական միջավայրում` հօգուտ անհատի^[2]^[3]։ Անարխո-կապիտալիզմի կենտրոնական դրույթը ոչ հարձակողական սկզբունքն է, որը հայտարարում է սոցիալական բոլոր խնդիրների և կարիքների կամավոր շուկայական լուծում, ներառյալ օրենքի և կարգի հանրային կարիքը։

Այս իմաստով «անարխո-կապիտալիզմ» տերմինը հաճախ հոմանիշ է «ազատականության» հետ, այն արժեքային համակարգ է, որը մշակվել է 1960-ականներից սկսած՝ հիմնված ազատության գաղափարի վրա՝ որպես ագրեսիայի և հարկադրանքի բացակայություն։

Անարխո-կապիտալիզմը մերժում է պետությունը որպես «նստակյաց ավազակ» և դեմ է նրա ֆինանսավորմանը հարկման միջոցով։ Դոկտրինի կողմնակիցները ձգտում են ապահովել անձնական ազատության և մասնավոր սեփականության պաշտպանությունը առանց պետության մասնակցության՝ մասնավոր ձեռներեցների և ձեռնարկությունների (կազմակերպությունների) օգնությամբ, որոնք իրենց գործունեությունը հիմնում են շահույթի դրդապատճառների վրա։

«Անարխո-կապիտալիզմ» տերմինը ստեղծվել է Մյուրեյ Ռոթբարդի կողմից, ով վաթսունականներին սինթեզել է ավստրիական տնտեսագիտության դպրոցի, դասական լիբերալիզմի և 19-րդ դարի ամերիկացի ինդիվիդուալիստ անարխիստներ Լայզանդեր Սփուների և Բենջամին Թաքերի սկզբունքները (միաժամանակ մերժելով նրանց արժեքի աշխատանքային տեսությունը և դրանից բխող նորմերը) նոր քաղաքական փիլիսոփայության մեջ^[4]^[5]։ Թեև որոշ պատմաբաններ, ներառյալ անձամբ Ռոթբարդը, այս անարխիստական շարժման արմատները տեսնում են 19-րդ դարի կեսերին շուկայի տեսաբանների աշխատանքում, ինչպիսին Գուստավ դե Մոլինարին է։

Անարխո-կապիտալիզմի վրա ազդել են շուկայամետ տեսաբաններ, ինչպիսիք են Մոլինարին, Ֆրեդերիկ Բաստիան և Ռոբերտ Նոզիկը, ինչպես նաև ամերիկացի անհատապաշտ տեսաբաններ, ինչպիսիք են Բենջամին Թակերը և Լիզանդեր Սփուները։ Անարխիստական ինդիվիդուալիզմի մշակված ձև է, այն տարբերվում է 19-րդ դարի «Բոստոնյան անարխիստների» ինդիվիդուալիզմից՝ մերժելով արժեքի աշխատանքային տեսությունը (և դրա նորմատիվ հետևանքները)՝ հօգուտ նեոկլասիկական կամ ավստրիական մարգինալիզմի դպրոցի։ Իր հերթին, անարխո-կապիտալիստական գաղափարները նպաստել են ագորիզմի, կամավորության և կրիպտո-անարխիզմի զարգացմանը։ Կան ինստիտուտներ, որոնք շատ սերտորեն կապված են կապիտալիստական անարխիզմի հետ՝ Լիբերտարիական հետազոտման կենտրոնը և Լյուդվիգ ֆոն Միզեսի ինստիտուտը։

Անարխոկապիտալիզմը մինարխիզմի հետ մեկտեղ, լիբերտարիզմի երկու սյուներից մեկն է՝ գաղափարական ուղենիշ, մինչդեռ մինարխիզմը լիբերտարիզմի պրակտիկա է պետության ինստիտուտի գոյության համատեքստում։ Անարխո-կապիտալիզմը նույնպես տարբերվում է անարխիզմի այլ տեսակներից, որոնք ձգտում են վերացնել մասնավոր սեփականությունը և կապիտալիզմի այլ ասպեկտները։

Փիլիսոփայություն

Էթիկա

Անարխո-կապիտալիզմը պաշտպանում է մասնավոր սեփականության և ծառայությունների կամավոր առևտրի վրա հիմնված հասարակությունը (ընդհանուր առմամբ, բոլոր հարաբերությունները, որոնք պայմանավորված չեն սպառնալիքներով կամ բռնությամբ, ներառյալ փողի փոխանակումը, սպառողական ապրանքները, հողը և կապիտալ ապրանքները)՝ նպատակ ունենալով նվազագույնի հասցնել հակամարտությունը, միևնույն ժամանակ առավելագույնի հասցնելով անձնական ազատությունն ու բարգավաճումը։ Այնուամենայնիվ անարխո-կապիտալիստները նույնպես ճանաչում են բարեգործությունը և համայնքային ծառայությունը որպես նույն բարյացակամ էթիկայի մաս^[6]։ Չնայած անարխո-կապիտալիզմը պաշտպանում է մասնավոր (անհատական կամ համատեղ) սեփականության իրավունքը, ոմանք ենթադրում են, որ ոչ պետական հանրային կամ որպես այդպիսին հանրային սեփականություն կարող է գոյություն ունենալ նաև անարխո-կապիտալիստական հասարակության մեջ^[7]։ Կարևորն այն է, որ այն ձեռք բերվի և փոխանցվի պետության կողմից առանց աջակցության կամ խոչընդոտի։ Լիբերտարիանները կարծում են, որ սեփականություն ձեռք բերելու միակ արդար և տնտեսապես առավել շահավետ միջոցը կամավոր առևտուրն է, նվերը կամ նախնական յուրացումը ՝ հիմնված աշխատանքի վրա, այլ ոչ թե ագրեսիայի կամ խարդախության^[8]։

Անարխո-կապիտալիզմը դիտարկում է ազատ շուկայական կապիտալիզմը որպես ազատ և բարգավաճ հասարակության հիմք։ Ռոտբարդ Մյուրեյը կարծել է, որ ազատ շուկայական կապիտալիզմի և պետական կապիտալիզմի միջև տարբերությունը խաղաղ կամավոր փոխանակման և բիզնեսի և կառավարության միջև դավաճանության միջև տարբերությունն է, որն օգտագործում է հարկադրանք՝ ազատ շուկան խարխլելու համար^[9]։ Ըստ անարխո-կապիտալիզմի՝ կապիտալիզմը չպետք է շփոթել պետական-մենաշնորհային կապիտալիզմի, հարակից կապիտալիզմի, կորպորատիզմի կամ ժամանակակից խառը տնտեսության հետ, որտեղ շուկայական խթաններն ու զսպիչ միջոցները կարող են փոփոխվել պետական գործողություններով^[10]։ Հետևաբար անարխո-կապիտալիզմը մերժում է պետությունը՝ այն դիտարկելով որպես սեփականություն գողացող (հարկերի և օտարման միջոցով), ագրեսիա նախաձեռնող, ուժի կիրառման հարկադիր մենաշնորհ, իր հարկադրական լիազորություններն օգտագործում է որոշ բիզնեսների և անհատների շահերի հաշվին և ստեղծում արհեստական մենաշնորհներ, սահմանափակում առևտուրը և սահմանափակում անձնական ազատությունները թմրամիջոցների մասին օրենքների, պարտադիր կրթության, զորակոչի, բարոյականության մասին օրենքների և այլնի միջոցով։

Շատ անարխիստներ կապիտալիզմը դիտարկում են որպես ի սկզբանե ավտորիտար, հիերարխիկ համակարգ և ձգտում են վերացնել մասնավոր սեփականությունը^[11]։ Այս ձախակողմյան անարխիստների և laissez-faire անարխոկապիտալիստների միջև առկա տարաձայնություններ կան^[12]։ Առաջինները հիմնականում մերժում են անարխո-կապիտալիզմը որպես անարխիզմի ձև և անարխո-կապիտալիզմը համարում են օքսիմորոն^[13]^[14]^[15], մինչդեռ երկրորդները կարծում են, որ մասնավոր սեփականության վերացումը կպահանջի օտարումներ, որոնք հակաարդյունավետ կլինեն պատվերի համար և կպահանջեն պետության անհրաժեշտությունը^[16]։ Նոլանի դիագրամում անարխո-կապիտալիզմը գտնվում է ազատական քառակուսի ծայրում, քանի որ այն ամբողջությամբ մերժում է կառավարության միջամտությունը տնտեսական և անձնական գործերին^[17]։

Անարխո-կապիտալիզմը պնդում է, որ պետությունը հենվում է բռնություն նախաձեռնելու վրա, քանի որ բռնությունը կարող է կիրառվել նրանց նկատմամբ, ովքեր չեն գողացել անձնական ունեցվածքը, թալանել են մասնավոր սեփականությունը, հարձակվել որևէ մեկի վրա կամ չեն կատարել խարդախություն։ Շատ ազատականներ նաև պնդում են, որ սուբսիդավորվող մենաշնորհները ի վերջո դառնում են կոռումպացված և անարդյունավետ։ Մյուրեյ Ռոտբարդը պնդել է, որ բոլոր պետական ծառայությունները, ներառյալ պաշտպանությունը, անարդյունավետ են, քանի որ չունեն շուկայական գնագոյացման մեխանիզմ, որը կարգավորվում է սպառողների կամավոր որոշումներով՝ գնելու ծառայություններ, որոնք բավարարում են իրենց առաջնահերթ կարիքները և ներդրողները, ովքեր փնտրում են ամենաեկամտաբեր բիզնեսները ներդրումներ կատարելու համար^[18]։ Շատ ազատականներ նաև պնդում են, որ մասնավոր պաշտպանական և դատական մարմինները պետք է լավ վիճակում լինեն շուկայում մնալու համար։ Լինդա և Մորիս Թենելիհիները պնդում են, որ բռնության ոչ մի հարկադիր մենաշնորհ չի կարող առաջանալ իսկապես ազատ շուկայում և որ քաղաքացիական կառավարությունը չի կարող հրաժարվել նրանցից՝ հօգուտ պաշտպանության և պաշտպանության իրավասու գործակալության^[19]։

Ռոթբարդը հիմնում է իր փիլիսոփայությունը բնական իրավունքի վրա, ինչպես նաև տալիս է տնտեսական բացատրություններ, թե ինչու է նա համարում անարխոկապիտալիզմը նախընտրելի և պրագմատիկ հիմքի վրա։ Դեյվիդ Դ. Ֆրիդմանը ասում է, որ ինքը իրավունքների բացարձակ տեսաբան չէ, բայց նաև ուտիլիտարիստ չէ։ Այնուամենայնիվ նա կարծում է, որ «օգտակար փաստարկները սովորաբար ազատական հայացքները պաշտպանելու լավագույն միջոցն են»^[20]։ Փիթեր Լիսոնը պնդում է, որ «անարխիայի փաստարկը հիմնված է ոչ թե տեսության, այլ էմպիրիկ ապացույցների վրա»^[21]։ Հանս-Հերման Հոփը փոխարենը օգտագործում է փաստարկների էթիկան «մասնավոր սեփականության անարխիզմի» իր հիմքի համար^[22], որն ավելի մոտ է Ռոթբարդի բնական իրավունքի մոտեցմանը.

Անարխիստական հասարակությունը ես սահմանում եմ որպես հասարակություն, որտեղ չկա որևէ անձի կամ սեփականության դեմ բռնի ագրեսիայի օրինական հնարավորություն։ Անարխիստները ընդդիմանում են պետությանը, քանի որ նա գտնվում է նման ագրեսիայի տակ, այն է՝ մասնավոր սեփականության օտարումը հարկման միջոցով, պաշտպանական այլ մատակարարների հարկադիր հեռացումը նրա տարածքից և մնացած բոլոր թալանն ու հարկադրանքը, որը հիմնված է նրանց վրա։ Անհատական իրավունքների ներխուժման երկակի օջախներ. - Մյուրեյ Ռոթբարդ, Հասարակություն առանց պետության

Թեև Ֆրիդմանի անարխո-կապիտալիզմի ձևակերպումը դիմացկուն է բռնության առկայությանը և իրականում ենթադրում է բռնության որոշակի աստիճան^[23], Ռոթբարդի և մյուսների կողմից ձևավորված անարխո-կապիտալիզմը խստորեն պահպանում է չհարձակման կենտրոնական ազատական աքսիոմը․

Ազատական քաղաքական տեսության հիմնական աքսիոմն այն է, որ յուրաքանչյուր մարդ սեփականատեր է և բացարձակ իրավասություն ունի իր մարմնի նկատմամբ։ Ըստ էության սա նշանակում է, որ ոչ ոք չի կարող արդարացիորեն ներխուժել կամ կիրառել ագրեսիվ բռնություն այլ անձի անձի նկատմամբ։ Այստեղից հետևում է, որ յուրաքանչյուր մարդ արդարացիորեն տիրապետում է այն ռեսուրսներին, որոնք նախկինում ոչ մեկին չեն պատկանել, և որոնք նա յուրացրել կամ «իր գործն արել է նրանց վրա»։ Այս զույգ աքսիոմներից՝ սեփականության սեփականություն և տնային տնտեսություն, հետևում է ազատ շուկայական հասարակության սեփականության իրավունքի ողջ համակարգի հիմնավորմանը։ Այս համակարգը սահմանում է յուրաքանչյուր անձի իրավունքը իր անձի նկատմամբ, նվիրատվության, կտակի իրավունքը (և, համապատասխանաբար, կտակ կամ ժառանգություն ստանալու իրավունքը), ինչպես նաև գույքային իրավունքների պայմանագրային փոխանակման իրավունքը^[24]։

Ռոթբարդն օգտագործեց «անարխո-կապիտալիզմ» տերմինը, որպեսզի տարբերի իր փիլիսոփայությունը դասական անարխիզմից, որը հակադրվում է մասնավոր սեփականությանը^[25], և անհատապաշտ անարխիզմի այլ ձևերից^[26]։ Այլ տերմիններ երբեմն օգտագործվում են այս փիլիսոփայությանը վերաբերելու համար.

Հակապետական կապիտալիզմ
հակապետական շուկայականություն
Կապիտալիստական անարխիզմ
Ազատ շուկայական անարխիզմ
Ինդիվիդուալիստական անարխիզմ^[27]
Շուկայական անարխիզմ
Ինքնաբուխ կարգի անարխիա^[28]
Մասնավոր իրավունքի հասարակություն^[28]
Մասնավոր սեփականության անարխիա^[28]
Մաքուր կապիտալիզմ
Արմատական կապիտալիզմ^[28]
Պետություն չունեցող կապիտալիզմ
Վոլունտարիզմ

Ինքնասեփականության սկզբունքի պաշտպանությունը Ռոթբարդի կողմից բխել է նրանից, որ նա համարել է բոլոր մյուս այլընտրանքները կեղծված, ըստ նրա կա՛մ մի խումբ մարդիկ կարող են տիրել մարդկանց մեկ այլ խմբի, կա՛մ ոչ ոք չի կարող ամբողջությամբ տիրապետել իր սեփականությանը։ Ռոթբարդը մերժում է այս երկու դեպքերը՝ պատճառաբանելով, որ դրանք չեն կարող հանգեցնել համընդհանուր էթիկայի, այսինքն՝ արդար բնական օրենքի, որը կարող է կառավարել բոլոր մարդկանց՝ անկախ տեղից և ժամանակից։ Միակ այլընտրանքը, որը մնում է Ռոթբարդի համար, ինքնատիրապետումն է, որը նրա կարծիքով աքսիոմատիկ է և ունիվերսալ^[29]։

Ընդհանրապես, կարելի է ասել, որ չհարձակվելու աքսիոմը ուժի կամ ուժի սպառնալիքի կիրառման արգելքն է մարդկանց (այսինքն՝ ուղղակի բռնություն, հարձակում, սպանություն) կամ գույքի (այսինքն՝ խարդախություն, կողոպուտ, գողություն և հարկում) նկատմամբ^[30]։ Նախաձեռնող ուժը սովորաբար կոչվում է ագրեսիա կամ հարկադրանք։ Անարխո-կապիտալիզմի և մինարխիզմի միջև տարբերությունը մեծապես կայանում է այս աքսիոմի գաղափարական ընդունման և գործնականում դրա կիրառման մեջ։ Մինարխիստական տեսանկյունից՝ ազատականները և հատկապես ազատական քաղաքական կուսակցություններում ներգրավված մարդկանց մեծ մասը պետք է պաշտպանեն պետությունը նվազագույնի հասցնելու համար անհրաժեշտ նվազագույնը, պահպանելով առնվազն պետական ոստիկանություն, դատարաններ և բանակ։ Մինիմալ վիճակի գործառույթների ցանկը կարելի է ընդլայնել։ Ի հակադրություն դրան՝ անարխո-կապիտալիզմը գաղափարապես մերժում է ցանկացած պետական միջամտություն՝ պետությունը սահմանելով որպես բռնության մենաշնորհ և որպես միակ սուբյեկտ մարդկային հասարակության մեջ, որը շահում է օրինական ագրեսիայից՝ սուբյեկտ, որն իր բնույթով խախտում է ազատականության կենտրոնական աքսիոմը^[29]։

Որոշ ազատականներ (Օրինակ՝ Ռոտբարդը) ընդունում են ոչ ագրեսիվ աքսիոմը՝ հիմնված բարոյական կամ բնական իրավունքի վրա։ Ոչ ագրեսիվ սկզբունքի տեսանկյունից էր, որ Ռոթբարդը անարխիզմը սահմանեց որպես «համակարգ, որը չի նախատեսում որևէ իրավական պատժամիջոց անհատի և ունեցվածքի դեմ նման ագրեսիայի համար» և ասել է, որ «այն, ինչ անարխիզմն առաջարկում է անել, պետությունը վերացնելն է, այսինքն ՝ վերացնել ագրեսիվ հարկադրանքի կարգավորված ինստիտուտը»^[31]։ «New Banner» ազատական ամսագրում հրապարակված հարցազրույցում Ռոթբարդն ասել է, որ «կապիտալիզմն անարխիզմի ամենաընդգրկուն արտահայտությունն է, իսկ անարխիզմը ՝ կապիտալիզմի ամենաընդգրկուն արտահայտությունը»^[32]։

Սեփականություն

Մասնավոր սեփականություն

Ռոթբարդի անարխո-կապիտալիզմի հիմքում ընկած են ինքնասեփականատիրության և սկզբնական յուրացման հասկացությունները՝ համատեղելով անձնական և մասնավոր սեփականությունը.

Յուրաքանչյուր մարդ իր ֆիզիկական մարմնի, ինչպես նաև ամբողջ հողի և բնական ռեսուրսների տերն է, որը նա զբաղեցնում և օգտագործում է իր մարմնի համար, պայմանով, որ իրենից առաջ ոչ ոք չի գրավել և օգտագործել նույն հողերն ու ապրանքները։ Անձի «ի սկզբանե յուրացված» վայրերի և ապրանքների նկատմամբ սեփականության այս իրավունքը ենթադրում է նրա իրավունքը՝ օգտագործելու և փոխակերպելու այդ վայրերն ու ապրանքները ցանկացած ձևով, որը նա հարմար է գտնում, պայմանով, որ նա այդպիսով չփոխի ի սկզբանե յուրացված հողի և ապրանքների ֆիզիկական ամբողջականությունը։ ուրիշների կողմից։ Ինչպես ասում է Ջոն Լոքը, հողը կամ ապրանքը սկզբում յուրացվել է «իր աշխատանքի կիրառմամբ»^[33]։

Հետևյալ տերմինների իմաստները անարխո-կապիտալիզմի համատեքստում կարող են տարբերվել այլ անարխիստական շարժումներում արմատացած դրանց օգտագործման պրակտիկայից։

Անարխիզմ. փիլիսոփայությունների մի շարք, որոնք մերժում են մարդու հարկադիր իշխանությունը մարդու վրա և կառավարության վերահսկողությունը հասարակության վրա։
Պայմանագիր՝ կամավոր համաձայնություն, որը կողմերին կապում է փոխադարձ պարտավորությունների հետ։
Կամավոր գործողություն. ցանկացած գործողություն, որը չի կատարվել որևէ անձի կամ կազմակերպության կողմից հարկադրանքի կամ խարդախության ազդեցության տակ։
Շուկա. ցանկացած կամավոր հարաբերությունների շարք։
Հարկադրանք՝ ֆիզիկական ուժ կամ դրա կիրառման սպառնալիք՝ ուղղված անձի և/կամ նրա ունեցվածքի դեմ։
Կապիտալիզմ. Տնտեսական համակարգ, որտեղ արտադրության միջոցները մասնավոր սեփականություն են, իսկ ներդրումները, արտադրությունը, բաշխումը, եկամուտը և գները կախված են ազատ շուկաներից, այլ ոչ թե պետական կարգավորումից։
Ազատ շուկա. շուկա, որտեղ փողի, ապրանքների (ներառյալ հիմնական և հիմնական ապրանքների) և ծառայությունների փոխանցման վերաբերյալ բոլոր որոշումները կամավոր են և չեն պատժվում պետության կողմից։
Խարդախություն՝ անազնվության միջոցով ուրիշի սեփականության նկատմամբ իրավունքներ ձեռք բերելը։
Պետություն՝ ոչ պայմանագրային ծագում ունեցող կազմակերպություն, որը պարտադրում է հարկային պարտավորություններ, ինչպես նաև իրականացնում է կանոնավոր և ինստիտուցիոնալ ագրեսիվ հարկադրանք։

Սա անարխո-կապիտալիստական սեփականության իրավունքի հիմքն է։ Նրանք տարբերվում են իրենց գործընկերներից անարխիզմի կոլեկտիվիստական ձևերով, ինչպիսին է անարխոկոմունիզմը, որտեղ արտադրության միջոցները վերահսկվում են ողջ համայնքի կողմից, իսկ աշխատանքի արդյունքը կոլեկտիվացվում է ապրանքների պահեստում և բաշխվում «ըստ անհրաժեշտության» (ինչը պետք է լինի. որոշվում և կիրառվում են հավաքականորեն)։ Անարխո-կապիտալիզմը պաշտպանում է արտադրության միջոցների և աշխատանքի արտադրանքի անհատական կամ համատեղ (այսինքն՝ մասնավոր) սեփականությունը՝ անկախ անհատական «կարիքներից» կամ ոչ կարիքներից։ Ինչպես ասել է Ռոթբարդը` «Եթե յուրաքանչյուր մարդ իրավունք ունի ունենալ իր սեփական մարմինը և եթե նա պետք է օգտագործի և փոխակերպի նյութական բնական առարկաները՝ գոյատևելու համար, ապա նա իրավունք ունի ունենալ իր արտադրած արտադրանքը»։ Երբ գույքը փոխակերպվում է աշխատանքի միջոցով, այն կարող է օրինական կերպով փոխանակվել առևտրի կամ նվերների միջոցով. հարկադիր փոխանցումները համարվում են անօրինական։ Նախնական յուրացումը թույլ է տալիս անձին պահանջել նախկինում չշահագործված ցանկացած ռեսուրս, ներառյալ հողը, և, բարելավելով կամ այլ կերպ օգտագործելով այն, ունենալ այն նույն «բացարձակ իրավունքով», ինչ անձի սեփականությունը սեփական մարմնի նկատմամբ։ Ըստ Ռոթբարդի, սեփականությունը կարելի է ձեռք բերել միայն աշխատանքի միջոցով, ուստի հողի սկզբնական յուրացումը օրինական չէ պարզապես պահանջելով կամ դրա շուրջ ցանկապատ կառուցելով։ «Նոր ռեսուրս պահանջելու ցանկացած փորձ, որը ինչ-որ մեկը չի օգտագործում, պետք է դիտարկվի որպես մակաբուծական սեփականության իրավունքի նկատմամբ, ով պատահում է, որ դրա առաջին օգտագործողը լինի»^[34]^[35]։ Գործնական տեսակետից հողի սեփականության առումով՝ անարխո-կապիտալիստները գիտակցում են, որ Երկրի վրա մնացել են մի քանի (եթե այդպիսիք կան) հողատարածքներ, որոնց նկատմամբ սեփականությունը ձեռք չի բերվել ժամանակի ինչ-որ պահի՝ խախտելով տնամերձության սկզբունքը՝ «կառավարության տիրացումը» կամ պետության աջակցությամբ հանձնելը մասնավորին»։ Ռոթբարդն ասում է.

Բավական չէ պարզապես կոչ անել «մասնավոր սեփականության իրավունքների» պաշտպանությանը, պետք է լինի արդարադատության համարժեք տեսություն սեփականության իրավունքի վերաբերյալ, հակառակ դեպքում ցանկացած գույք, որը որոշ պետություն ժամանակին որոշել էր «մասնավոր» լինել, այժմ պետք է պաշտպանված լինի ազատականների կողմից, անկախ նրանից, թե որքան անարդար է ընթացակարգը կամ որքան վնասակար է դրա հետևանքները^[36]։

Ռոթբարդն «Արդարության և սեփականության իրավունքում» ասում է, որ «յուրաքանչյուր ճանաչելի սեփականատեր (հափշտակության սկզբնական զոհը կամ նրա ժառանգը) պետք է ստանա իր ունեցվածքը»։ Ստրկության դեպքում Ռոթբարդն ասում է, որ շատ դեպքերում «հին պլանտացիաները և նախկին ստրուկների ժառանգներն ու հետնորդները կարող են նույնականացվել և հատուցումները կարող են իսկապես շատ կոնկրետ դառնալ»։ Նա կարծում է, որ ստրուկներն իրավամբ տիրապետում են ցանկացած հողի, որտեղ նրանք ստիպված են եղել աշխատել տնամերձ սկզբունքով։ Եթե գույքը գտնվում է կառավարության ձեռքում՝ Ռոթբարդը պաշտպանում է դրա բռնագրավումը և «վերադարձը մասնավոր հատված»՝ հայտարարելով, որ «կառավարության ձեռքերում գտնվող ցանկացած գույք գողերի ձեռքում է և պետք է հնարավորինս շուտ ազատագրվի»։ Օրինակ, նա կողմնակից է, որ պետական բուհերը տնօրինեն ուսանողներն ու ուսուցիչները։ Ռոթբարդը նաև աջակցում է անվանապես «մասնավոր սեփականության» օտարմանը, եթե դա կառավարության նախաձեռնած ընկերության արդյունք է, օրինակ՝ դրամաշնորհներ և սուբսիդիաներ ստացող բիզնեսները։ Նա առաջարկում է, որ այն բիզնեսները, որոնք ստանում են իրենց ֆինանսավորման առնվազն 50%-ը կառավարությունից, պետք է կալանք դրվեն իրենց աշխատողների վրա։ Նա ասում է՝ «Մենք՝ ազատամարտիկներս, առարկում ենք ոչ թե ինքը պետությունը, այլ հանցագործությունը, որին մենք առարկում ենք, անարդար կամ հանցավոր սեփականության իրավունքն է։ Այն, ինչի համար մենք հանդես ենք գալիս, ոչ թե «մասնավոր» սեփականությունն է որպես այդպիսին, այլ պարզապես մասնավոր սեփականություն՝ ոչ քրեական»։ Նմանապես, Կարլ Հեսն ասում է, որ «ազատականությունը խթանում է սեփականության սկզբունքները, բայց ոչ մի կերպ չի ցանկանում պաշտպանել ամբողջ ունեցվածքը, որն այժմ կոչվում է մասնավոր […]։ Դրա մեծ մասը կասկածելի կարգավիճակ ունի։ Այս ամենը խորապես միահյուսված է անբարոյական, հարկադրական պետական համակարգի հետ»^[37]։ Ընդունելով մասնավոր սեփականության և սեփականության իրավունքի աքսիոմատիկ սահմանումը, անարխոկապիտալիզմը սկզբունքորեն ժխտում է պետության լեգիտիմությունը.

Բացառելով այնպիսի գործողություններ, ինչպիսիք են սպանությունը, մարդասպանությունը, բռնաբարությունը, հարձակումը, կողոպուտը, գողությունը և խարդախությունը, մասնավոր սեփականության էթիկան նույնպես անհամատեղելի է պետության գոյության հետ, որը սահմանվում է որպես գործակալություն, որն ունի տարածքային պարտադիր մենաշնորհ, որն ունի տարածքային պարտադիր մոնոպոլիա վերջնական որոշման (իրավասություն) և/կամ հարկման իրավունքի վրա^[38]։

Հանրային սեփականություն

Մինչ ազատականները պաշտպանում են մասնավոր սեփականության իրավունքը՝ ոմանք նաև նշում են, որ ընդհանուր սեփականությունը կարող է նաև իրավամբ գոյություն ունենալ անարխո-կապիտալիստական համակարգում։ Ինչպես անհատը ձեռք է բերում մի բան, որը իրեն չի պատկանում՝ իր աշխատանքը խառնելով այդ բանի հետ, այնպես էլ մի ամբողջ համայնք կամ հասարակություն կարող է ընդհանուր տիրապետության գալ՝ իր աշխատանքը հավաքականորեն խառնելով դրա հետ, այսինքն՝ այնպես, որ ոչ ոք չկարողանա յուրացնել այն որպես իր սեփականը։ Սա կարող է վերաբերել ճանապարհներին, այգիներին, գետերին և օվկիանոսների մասերին^[39]։ Անարխիստ տեսաբան Ռոդերիկ Թ Լոնգը բերում է հետևյալ օրինակը.

Դիտարկենք գյուղը լճի կողքին։ Գյուղացիները սովորաբար իջնում են լիճ ձկնորսության։ Համայնքի սկզբնական շրջանում դժվար է լինում լիճ հասնել ճանապարհին բոլոր թփերի ու տապալված ճյուղերի պատճառով։ Բայց ժամանակի ընթացքում ճանապարհը մաքրվում է և ճանապարհ է ձևավորվում ոչ թե համակարգված ջանքերով, այլ պարզապես մարդկանց օրեցօր այդ ճանապարհով քայլելու արդյունքում։ Մաքրված ճանապարհը աշխատանքի արդյունք է, բայց ոչ թե անհատի, այլ համատեղ աշխատանքի արդյունք։ Եթե գյուղացիներից մեկը օգտվեր ներկայումս հաստատված ճանապարհից՝ դարպասներ տեղադրելով և տուրքեր գանձելով, նա կխախտեր կոլեկտիվ սեփականության իրավունքը, որը գյուղացիները միասին վաստակել են^[40]։

Այնուամենայնիվ, անարխո-կապիտալիստները կարծում են, որ սեփականատերերը, ովքեր տիրապետում են կոլեկտիվ սեփականությանը, կախված սեփականատերերի քանակից, ժամանակի ընթացքում կորցնում են պատասխանատվության այն մակարդակը, որը բավականին բարձր է անհատական սեփականություն օգտագործելիս^[41]՝ դրանով իսկ կոնսենսուս ընդունելով օգտագործման և պահպանման վերաբերյալ որոշումների վերաբերյալ։ գույքը գնալով ավելի քիչ հավանական է (կոլեկտիվ սեփականության սեփականատերերի թվի համամասնությամբ)։ Հետևաբար, ազատականները հակված են անվստահության և հակված են խուսափել միտումնավոր համայնքային գործունեությունից։ Ազատական նպատակները հաճախ սեփականաշնորհումն են, ապակենտրոնացումը և անհատականացումը։ Սակայն որոշ դեպքերում դրանք ոչ միայն խնդիրներ են ստեղծում, այլեւ գործնականում անհնարին են համարվում։ Օրինակ՝ հաստատված օվկիանոսային ուղիները սովորաբար համարվում են մասնավոր ֆինանսավորման հասանելիությունից դուրս։

Ազատականները հակված են համաձայնության գալ էնվայրոմենտալիստական ազատ շուկայի և այլ «սոցիալական մեխանիզմների էկոլոգիապես կործանարար միտումների վերաբերյալ»։ Օրինակ՝ օդի, ջրի և հողի աղտոտվածությունը դիտվում է սեփականության կոլեկտիվացման արդյունքում։ Նրանք կարծում են, որ կառավարությունները սովորաբար հաշվի չեն առնում շրջակա միջավայրն աղտոտողների նկատմամբ անհատական կամ կոլեկտիվ քննադատությունը։ Այստեղ այս կառավարությունները, իբր, գործում են «մեծամասնության շահերից» և ծանր արդյունաբերության օրենսդրական և տնտեսական աջակցությունը, շատ քաղաքական գործիչների կարծիքով, արդարացված է նրանով, որ այն աշխատատեղեր է ստեղծում կոնկրետ քաղաքական սահմաններում^[42]։

Տնտեսագիտություն

Ավստրիական տնտեսագիտության դպրոցը պնդում է, որ սոցիալիզմը և պլանավորված տնտեսությունը անկայուն են։ Ավստրիական դպրոցի հիմնադիր Կառլ Մենգերի գործընկեր Յուգեն ֆոն Բյոմ-Բավերկը իր «Սոցիալիզմ-կոմունիզմի շահագործման տեսությունը» տրակտատում գրել է սոցիալիզմի վերաբերյալ առաջին քննադատական հոդվածներից մեկը։ Ֆրիդրիխ ֆոն Հայեկը ավելի ուշ գրել է «Ճորտատիրության ճանապարհը» (1944), որը պնդում է, որ պլանավորված տնտեսությունները չունեն շուկայական գների տեղեկատվական գործառույթ և որ տնտեսության վրա կենտրոնական իշխանությունը տանում է դեպի տոտալիտարիզմ։ Մեկ այլ ավստրիացի տնտեսագետ Լյուդվիգ ֆոն Միզեսը, ով գրել է «Մարդկային գործողություն» տրակտատը, դրանում նկարագրել է մի մեթոդի վաղ ներկայացում, որը նա անվանել է պրաքսեոլոգիա։

Ռոթբարդը փորձեց համատեղել ավստրիական տնտեսագիտությունը դասական լիբերալիզմի և անհատապաշտական անարխիզմի հետ։ Նա գրել է իր առաջին հոդվածը՝ ի պաշտպանություն «մասնավոր սեփականության անարխիզմի» 1949 թվականին, իսկ հետո առաջարկել է այլընտրանքային անվանումը՝ «անարխո-կապիտալիզմ»։ Նա, հավանաբար, առաջինն էր, ով ձեւակերպեց ազատականությունը ներկայիս տեսքով։ Նրա ակադեմիական կրթությունը տնտեսագիտության մեջ էր, բայց նրա աշխատանքները վերաբերում են նաև պատմությանն ու քաղաքական փիլիսոփայությանը։ Երիտասարդ տարիքում նա իրեն համարել է Հին աջերից Հանրապետական կուսակցության հակապետական և հակաինտերվենցիոնիստական թևի մաս։ 1950-ականների վերջին նա սերտորեն շփվել է Այն Ռենդի հետ, սակայն հետագայում նրանց միջև կոնֆլիկտ է ծագել։ Երբ 1950 - ականներին «National Review» -ի «Սառը պատերազմի» միջամտության կողմնակիցները, ինչպիսին Ուիլյամ Ֆ։ Նա կարծել է, որ այս «սառը պատերազմի զինվորները» իրենց տեսակետների մեծ մասը պարտական են ձախ և իմպերիալիստական մտածողությամբ առաջադեմներին, հատկապես տրոցկիստական տեսությանը^[43]։ Ռոթբարդը դեմ էր ԱՄՆ-ի Ազատական կուսակցության հիմնադրմանը, բայց միացավ 1973-ին և դարձավ նրա առաջատար ակտիվիստներից մեկը։

Պայմանագրային հասարակություն

Նամականիշ՝ նվիրված Իսլանդիայի խորհրդարանի հազարամյակին։ Տնտեսագետ Դեյվիդ Դ. Ֆրիդմանի տեսության համաձայն՝ միջնադարյան իսլանդական հասարակությունն ուներ անարխո-կապիտալիզմի որոշ առանձնահատկություններ. պետերին կարելի էր աշխատանքի ընդունել և ազատել աշխատանքից, չունեին օրինական բռնության կամ դատական լիազորությունների կիրառման աշխարհագրական մենաշնորհ. մարդիկ կարող էին կամավոր ընտրել ցանկացած պետի կլանի անդամակցությունը։

Անարխո-կապիտալիզմի պատկերացրած հասարակությունը կոչվում է «պայմանագրային հասարակություն», այսինքն՝ «հասարակություն, որը հիմնված է ամբողջովին կամավոր սկզբունքների վրա, բացարձակապես զուրկ ագրեսիայից կամ ագրեսիայի սպառնալիքներից»^[44], որտեղ համակարգը հենվում է կամավոր համաձայնությունների վրա ( պայմանագրեր) ֆիզիկական անձանց միջև որպես իրավական հիմք։ Դժվար է ճշգրիտ կանխատեսել, թե ինչպիսին կլինեն այս հասարակության առանձնահատկությունները՝ պայմանավորված պայմանագրերի մանրամասներով և բարդությամբ։

Հատուկ հետևանքներից մեկն այն է, որ գույքի և ծառայությունների փոխանցումը պետք է համարվի կամավոր երկու կողմերի կողմից։ Ոչ մի արտաքին սուբյեկտ չի կարող ստիպել անձին ընդունել կամ մերժել որոշակի գործարք։ Գործատուներից մեկը կարող է ապահովագրության և մահվան նպաստներ առաջարկել միասեռ զույգերին, մյուսը կարող է հրաժարվել իր հավատքից դուրս որևէ միություն ճանաչելուց։ Անհատներն ունեն պայմանագրային համաձայնագրեր կնքելու կամ մերժելու հայեցողություն։

Ռոթբարդը նշում է, որ կորպորացիաները գոյություն կունենան ազատ հասարակության մեջ, քանի որ նրանք պարզապես միավորում են կապիտալը։ Նա ասում է, որ կորպորացիաների համար սահմանափակ պատասխանատվություն կարող է լինել նաև պայմանագրերով. «Կորպորացիաներն ընդհանրապես մենաշնորհային արտոնություններ չունեն, դրանք անհատների ազատ միավորումներ են, որոնք միավորում են իրենց կապիտալը։ Իսկապես ազատ շուկայում նման անհատները պարզապես հայտարարում են իրենց պարտատերերին, որ «իրենց պատասխանատվությունը սահմանափակվում է կորպորացիայի մեջ հատուկ ներդրված կապիտալով»^[45]։ Այնուամենայնիվ այս ձևով ստեղծված կորպորացիաները չեն կարողանա կրկնօրինակել ոչ պայմանագրային ձևով բխող պարտավորությունների սահմանափակումը, ինչպիսին է բնապահպանական աղետների կամ անձնական վնասվածքի համար պատժի պատասխանատվությունը, որից ներկայումս օգտվում են կորպորացիաները։ Ինքը՝ Ռոթբարդը ընդունում է, որ «սխալ արարքների համար սահմանափակ պատասխանատվությունը հատուկ արտոնության յուրացում է»^[46]։

Անարխո-կապիտալիզմի որոշ մեկնաբանություններում առկա են պայմանագրեր կնքելու իրավունքի սահմանափակումներ։ Ինքը՝ Ռոթբարդը պնդում է, որ պայմանագիր կնքելու իրավունքը հիմնված է մարդու անօտարելի իրավունքների վրա^[47] և հետևաբար ցանկացած պայմանագիր, որն անուղղակիորեն խախտում է այդ իրավունքները, կարող է դադարեցվել ըստ ցանկության։ Սա օրինակ թույլ չի տա մարդուն անորոշ ձևով հավերժ վաճառել իրեն ստրկության։ Այլ մեկնաբանությունները եզրակացնում են, որ նման պայմանագրերի արգելումն ինքնին անթույլատրելիորեն ինվազիվ միջամտություն կլինի պայմանագիր կնքելու իրավունքին^[48]։

Պայմանագրային իրավունքը ներառում է այլ մարդկանց համար աշխատանքի պայմանագրային իրավունքը։ Ի տարբերություն անարխո-կոմունիզմի, անարխո-կապիտալիզմն աջակցում է անհատների՝ ինքնազբաղված լինելու կամ այլ մարդկանց համար աշխատանքի պայմանագրով աշխատելու ազատությանը, ում էլ որ նրանք նախընտրեն և աշխատավարձ վճարելու և ստանալու ազատության համար։ Որոշ ազատամարտիկներ նախընտրում են ինքնազբաղվածությունը գերակայել վարձու աշխատանքին։ Օրինակ Դեյվիդ Դ. Ֆրիդմանը նախապատվություն է հայտնել մի հասարակության, որտեղ «գրեթե բոլորն ինքնազբաղված են» և որտեղ «կորպորացիաների փոխարեն կան ձեռնարկատերերի մեծ խմբեր, որոնք կապված են առևտրի, այլ ոչ թե իշխանության հետ։ Յուրաքանչյուրը չի վաճառում իր ժամանակը, այլ արտադրում է իր ժամանակը»^[49]։ Մյուսները, ինչպիսին Ռոթբարդն է, ոչ մի կերպ նախապատվություն չեն հայտնում, այլ արդարացնում են աշխատանքի տեղավորումը որպես բնական երևույթ ազատ շուկայում, որը ոչ մի կերպ անբարոյական չէ։

Օրենք, կարգ ու բռնության գործադրում

Տարբեր ազատականներ առաջարկում են անարխո-կապիտալիզմի տարբեր ձևեր և անհամաձայնության մի ոլորտ օրենքի ոլորտում է։ «Ազատության շուկայում» Մորիսը և Լինդա Թանհիլը վիճում են կանոնադրության ցանկացած օրենքի դեմ։ Նրանք պնդում են, որ այն ամենը ինչ պետք է անել դա է իմանալ, թե արդյոք կատարվել է ագրեսիվ գործողություն (խախտման և պայմանագրային օրենքը), որպեսզի որոշի, թե արարքը ճիշտ է, թե սխալ^[50]։ Այնուամենայնիվ միաժամանակ պաշտպանելով ագրեսիայի և խարդախության դեմ բնական արգելքը՝ Ռոթբարդն աջակցում է փոխհամաձայնեցված կենտրոնացված ազատական իրավական օրենսգրքի ստեղծմանը, որին մասնավոր դատարանները պարտավոր են հետևել։

Ազատական գաղափարախոս Դ. Ֆրիդմանը կարծել է, որ «Միջնադարյան իսլանդական ինստիտուտները որոշակի առումով առանձնանում են յուրօրինակ և հետաքրքիր հատկանիշներով։ Դրանք կարող են լինել խելագար տնտեսագետի երևակայության արդյունքը, որը որոշել է ստուգել, թե արդյոք շուկայական համակարգերը կարող են փոխարինել պետությանը իր ամենահիմնական գործառույթներում»^[51]։ Չանվանելով իսլանդական հասարակությանը անարխո-կապիտալիստական ամբողջ իմաստով՝ Ֆրիդմանը կարծում է, որ Իսլանդական Համագործակցության իրավական համակարգը շատ մոտ է անարխո-կապիտալիստականին^[52], քանի որ չնայած այն հանգամանքին, որ այն ժամանակ գործել է միասնական օրենսդրական համակարգ՝ Իրավապահ պրակտիկան ինքնին ուներ բացառապես մասնավոր և որոշակի առումով կապիտալիստական բնույթ։ Այսպիսով դա կարող է օրինակ ծառայել, թե ինչպես կարող է գործել անարխո-կապիտալիստական հասարակությունը։ «Նույնիսկ այն դեպքերում, երբ Իսլանդիայի իրավական համակարգը վերաբերվել է «հրապարակային» իրավախախտմանը, վարույթն իրականացվել է որոշակի անձի (որոշ իրավիճակներում վիճակահանությամբ ընտրված վարույթում ներգրավված անձանցից) գործը վարելու իրավունք շնորհելով և գանձել տուգանքներ՝ այդպիսով գործընթացը վերածելով դե ֆակտո մասնավոր արբիտրաժի»^[51]։ Մեկնաբանելով Իսլանդիայի քաղաքական համակարգը՝ լիբերտարիացի Ռոդերիկ Լոնգը նշում է^[53]։

Ազատականները հանդուրժում են անհատական ազատության կոլեկտիվ պաշտպանությունը (այսինքն՝ դատարաններ, զինվորականներ կամ ոստիկանություն) միայն այն դեպքում, եթե այդպիսի խմբեր ստեղծվեն և վճարվեն բացահայտ կամավոր հիմունքներով։ Այնուամենայնիվ, նրանց պնդումը ոչ միայն այն է, որ պետության պաշտպանական ծառայությունները ֆինանսավորվում են հարկերից, այլև այն, որ պետությունը ենթադրում է, որ ինքը ֆիզիկական բռնության միակ օրինական կիրառողն է, այսինքն՝ բռնի կերպով խոչընդոտում է մասնավոր հատվածին համապարփակ անվտանգություն ապահովելուց, ինչպիսին են ոստիկանության, դատական և բանտային համակարգերը՝ անհատին ագրեսորներից պաշտպանելու համար։ Ազատականները կարծում են, որ պետության մեջ բարոյապես գերազանցող ոչինչ չկա, որը նրան, բայց ոչ մասնավոր անձանց, ագրեսորներին զսպելու համար ֆիզիկական ուժ գործադրելու իրավունք կտա։ Եթե մրցակցությունը թույլատրվեր անվտանգության ոլորտում, գներն ավելի ցածր կլինեին, իսկ ծառայությունները՝ ավելի լավը։ Ըստ Մոլինարիի ՝ «Ազատ ռեժիմի պայմաններում անվտանգության արդյունաբերության բնական կազմակերպումը չի տարբերվում մյուս ճյուղերից»^[54]։ Անարխո-կապիտալիզմի կողմնակիցները նշում են, որ արդարադատության և պաշտպանության մասնավոր համակարգեր արդեն գոյություն ունեն, բնականաբար ձևավորվելով այնտեղ, որտեղ շուկային թույլատրվում է փոխհատուցել կառավարության ձախողումը՝ մասնավոր արբիտրաժ, անվտանգության աշխատակիցներ, թաղամասի հսկող խմբեր և այլն^[55]^[56]^[57]^[58]։

Նրանց պաշտպանությունը, որոնք չեն կարող վճարել նման պաշտպանության համար, կարող են ֆինանսավորվել անհատների կամ բարեգործական ինքնաօգնության խմբերի կամ բարեգործական կազմակերպությունների կողմից, որոնք հիմնվում են կամավոր նվիրատվությունների վրա, այլ ոչ թե պետական կառույցները, որոնք ապավինում են հարկադիր հարկմանը^[59]։

Լիբերտարիանները կարծում են, որ փոխարինումը, որը թույլ է տալիս ագրեսորներին ֆինանսավորել վնասները, նվազեցնում է ապահովագրական ծախսերը և կարող է ինքնին բիզնես լինել՝ հաճախորդներին վճարելուց տուժածներին վերածելով ուղղակի շահառուների։ Փոխանցման և փոխհատուցման հայեցակարգը (RTR) ուսումնասիրվել է ազատության տեսաբան Ջոն Ֆրեդերիկ Կոսանկեի կողմից^[60]։ Գործակալություններն ըստ անհրաժեշտության, պետք է վարձեն կապող գործակալություններ, մասնավոր քննիչներ, մասնավոր վեճերի լուծման կազմակերպություններ և մասնավոր զսպող գործակալություններ։ Փոխհատուցման դիմաց վճարելու փոխարեն՝ տուժողները փոխհատուցման իրավունքները վաճառել են գործակալություններին։ Այս ամենը կարելի է համեմատել Իսլանդական Համագործակցությունում մրցակից պետերի կողմից օգտագործվող Goðorð համակարգի պայմանագրային բնույթի հետ։

Էդվարդ Սթրինգհեմը պնդում է, որ մասնավոր վեճերի լուծումը կարող է թույլ տալ շուկային ներդնել արտաքին ազդեցությունները և տրամադրել այն ծառայությունները, որոնք ցանկանում են հաճախորդները^[61]^[62]։

Դասական լիբերալիզմի նման և ի տարբերություն անարխո-պացիֆիզմի, անարխո-կապիտալիզմը թույլ է տալիս ուժ կիրառել այնքան ժամանակ, քանի դեռ այն օգտագործվում է մարդկանց կամ սեփականությունը պաշտպանելու համար։ Այս պաշտպանական ուժի կիրառման թույլատրելի չափը վիճելի կետ է ազատամարտիկների շրջանում։ Արդար հատուցումը, որը նշանակում է պատասխան ուժ՝ հաճախ անարխոկապիտալիստական հասարակության համար նախատեսված պայմանագրերի անբաժանելի մասն է։ Ոմանք կարծում են, որ բանտերը կամ պարտքային ստրկությունը արդարացված հաստատություններ կլինեն նրանց համար, ովքեր խախտում են ուրիշի կյանքի և ունեցվածքի սրբությունը, իսկ մյուսները կարծում են, որ աքսորը կամ հարկադիր փոխհատուցումը բավարար են^[63]։

Բրյուս Բենսոնը պնդում է, որ իրավական օրենսգրքերը կարող են պատիժներ սահմանել դիտավորյալ հանցագործությունների համար՝ հանցավորության կանխարգելման շահերից ելնելով։ Օրինակ՝ գողը, որը ներխուժում է տուն, վերցնում կողպեքը և բռնվում, նախքան որևէ բան անելը, պետք է տուժողին փոխհատուցում վճարի իր սեփականության իրավունքը խախտելու համար։ Բենսոնը ենթադրում է, որ, չնայած նման դեպքերում օբյեկտիվորեն չափելի կորուստների բացակայությանը, «ստանդարտացված կանոնները, որոնք ընդհանուր առմամբ արդար են ընկալվում համայնքի անդամների կողմից, ամենայն հավանականությամբ, կստեղծվեն նախադեպով, ինչը թույլ է տալիս դատողություններին նշել վճարումներ, որոնք ողջամտորեն տեղին են հանցագործների մեծամասնության համար»^[64]։ Լինդան և Մորիս Թանինհիլները ներկայացնում են նմանատիպ օրինակ՝ նշելով, որ բանկի կողոպտիչը, ով զղջում է և վերադարձնում գումարը, դեռևս պետք է փոխհատուցում վճարի աշխատակիցների և հաճախորդների կյանքն ու անվտանգությունը վտանգի ենթարկելու համար՝ ի լրումն պաշտպանական գործակալության ծախսերի, որոնք գանձողը պատճառել է։ Ավազակը նույնպես կարող է կորցնել իր հեղինակության զգալի մասը։ Մասնագիտացված ընկերությունները կարող են ցուցակագրել ագրեսորներին, որպեսզի յուրաքանչյուր ոք, ով ցանկանում է գործ ունենալ անձի հետ, կարողանա նախ ստուգել նրա գրառումը։ Բանկը կողոպտողը կարող է գտնել ապահովագրական ընկերություններ, որոնք նրան թվարկում են որպես շատ վատ ռիսկ, իսկ մյուս ընկերությունները չեն ցանկանա նրա հետ պայմանագիր կնքել^[65]։

Պաշտպանական բռնության բարդ կիրառություններից մեկը հեղափոխական բռնության գործողությունն է (ներառյալ ազատական հեղափոխությունը) բռնակալ ռեժիմների դեմ։ Շատ ազատականներ հիանում են ամերիկյան հեղափոխությամբ՝ որպես «մարդկանց օրինական գործողություն, որոնք միասին աշխատում են պայքարել իրենց ազատությունների բռնակալական սահմանափակումների դեմ»։ Իրականում ըստ Ռոթբարդի Ամերիկյան հեղափոխական պատերազմը Միացյալ Նահանգների մասնակցությամբ միակ պատերազմն է եղել, որը հնարավոր է եղել արդարացնել^[66]։ Որոշ ազատականներ ինչպիսիք են Սամուել Էդվարդ Կոնկին III-ը, կարծում են, որ բռնի հեղափոխությունը հակաարդյունավետ է և հնարավորության դեպքում նախընտրում է տնտեսական անջատման կամավոր ձևեր։

Անարխո-կապիտալիզմի ճյուղերը

Անարխո-կապիտալիզմի երկու հիմնական բարոյական մոտեցումները տարբերվում են այն հարցում, թե արդյոք անարխո-կապիտալիստական հասարակությունը արդարացված է դեոնտոլոգիական կամ հետևանքային էթիկայով, թե երկուսն էլ։ Բնական իրավունքի անարխո-կապիտալիզմը (որը պաշտպանել է Ռոթբարդը) գտնում է, որ իրավունքների համընդհանուր համակարգը կարող է բխել բնական իրավունքից։ Որոշ այլ անարխո-կապիտալիստներ չեն հենվում բնական իրավունքների գաղափարի վրա, փոխարենը ներկայացնում են տնտեսական գործը ազատ շուկայական կապիտալիստական հասարակության համար։ Այս վերջին մոտեցումն առաջարկել է Դեյվիդ Դ. Ֆրիդմանը «Ազատության մեխանիկա» աշխատությունում^[67]։ Ի տարբերություն այլ անարխո-կապիտալիստների (և հատկապես Ռոթբարդի)՝ Ֆրիդմանը երբեք չի փորձել ժխտել նեոկլասիկական «շուկայական ձախողում» գրականության տեսական համոզմունքը, այլ բացահայտորեն կիրառել է տեսությունը ինչպես շուկայական, այնպես էլ պետական ինստիտուտների նկատմամբ (պետական ձախողում)՝ մաքուր արդյունքը համեմատելու համար։ Այնուամենայնիվ նա հակված չի եղել քննադատել տնտեսական արդյունավետությունը որպես նորմատիվ ուղեցույց^[68]։

Կոսանկեն համարում է, որ նման բանավեճը տեղին չէ, քանի որ կանոնադրական իրավունքի բացակայության դեպքում, բնականաբար, կիրառվում է չհարձակման սկզբունքը, քանի որ անհատները ինքնաբերաբար պատասխանատվություն են կրում իրենց գործողությունների համար՝ խախտման և պայմանագրային իրավունքի միջոցով։ Ինքնիշխան անհատների համայնքները բնականաբար դուրս են մղում ագրեսորներին, ճիշտ այնպես, ինչպես էթիկական բիզնես գործելակերպը, բնականաբար նաև պահանջվում է մրցակից բիզնեսների կողմից, որոնք ենթակա են շուկայի կարգապահությանը։ Նրա կարծիքով միակ բանը, որ պետք է քննարկվի, պայմանագրային մեխանիզմի բնույթն է, որը վերացնում է պետությունը կամ կանխում դրա առաջացումը, որտեղ ձևավորվում են նոր համայնքներ^[69]։

Անարխո-կապիտալիզմ և այլ անարխիստական դպրոցներ

Թե իր կոլեկտիվիստական, թե անհատական ձևերով անարխիզմը ընդհանուր առմամբ համարվում է արմատական ձախ և հակակապիտալիստական գաղափարախոսություն, որն աջակցում է սոցիալիստական տնտեսական տեսություններին, ինչպիսիք են կոմունիզմը, սինդիկալիզմը և մյութուելիզմը^[70]^[71]։ Դասական անարխիստները կարծում են, որ կապիտալիզմը անհամատեղելի է սոցիալական և տնտեսական հավասարության հետ և հետևաբար չեն ճանաչում անարխո-կապիտալիզմը որպես անարխիստական մտքի դպրոց^[72]^[73]^[74]։ Մասնավորապես նրանք պնդում են, որ կապիտալիստական գործարքները կամավոր չեն և որ կապիտալիստական հասարակության դասակարգային կառուցվածքի պահպանումը պահանջում է հարկադրանք, որն անհամատեղելի է անարխիստական հասարակության հետ^[67]։

Մյուրեյ Ռոթբարդը պնդում է, որ ժամանակակից կապիտալիստական համակարգն իրականում պատշաճ կերպով անարխիստական չէ, քանի որ այն հաճախ է դավադրության մեջ մտնում պետության հետ։ Ըստ Ռոթբարդի՝ «Այն, ինչ արել են Մարքսը և ավելի ուշ գրողները, երկու ծայրահեղ տարբեր և նույնիսկ հակասական հասկացություններն ու գործողությունները համատեղելն է մեկ պորտմանտոյի տերմինի ներքո։ Այս երկու հակասական հասկացությունները ես կանվանեի մի կողմից ազատ շուկայական կապիտալիզմ և մյուս կողմից պետական կապիտալիզմ»^[75]։ «Շուկայական կապիտալիզմի և պետական կապիտալիզմի միջև տարբերությունը, - գրում է Ռոթբարդը, - հենց տարբերությունն է մի կողմից խաղաղ և կամավոր փոխանակման, իսկ մյուս կողմից՝ բռնի օտարման միջև։ Նա շարունակում է. «Պետական կապիտալիզմը անխուսափելիորեն ստեղծում է բոլոր տեսակի խնդիրներ, որոնք դառնում են անլուծելի»։ Չնայած Ռոթբարդի պնդումներին՝ մարքսիստները տարբերակում են ազատ շուկայական կապիտալիզմ և պետական կապիտալիզմ միջև^[76]։ «Պետական կապիտալիզմ» տերմինն առաջին անգամ օգտագործել է մարքսիստ քաղաքական գործիչ Վիլհելմ Լիբկնեխտը 1896 թվականին^[77] և Ֆրիդրիխ Էնգելսը, որը մշակել է մարքսիստական տեսությունը, խոսել է պետական կապիտալիզմի մասին՝ որպես կապիտալիզմի այլ ձև^[78]։

Ռոթբարդը պնդում է, որ անարխո-կապիտալիզմը անարխիզմի միակ ճշմարիտ ձևն է՝ անարխիզմի միակ ձևը, որը կարող է գոյություն ունենալ իրականում, քանի որ նա պնդում է, որ ցանկացած այլ ձև ներառում է քաղաքական գաղափարախոսության ավտորիտար պարտադրանք, ինչպիսին է «մասնավոր սեփականության վերաբաշխումը»^[79]։ Ըստ այս փաստարկի՝ ազատ շուկան պարզապես բնական իրավիճակ է, որը ծագում է մարդկանց հարկադիր իշխանությունից ազատագրելուց և ենթադրում է բոլոր հասարակական միավորումների ստեղծումը՝ կոոպերատիվներ, շահույթ չհետապնդող կազմակերպություններ, բիզնեսներ և այլն։

Ավելին՝ ազատականները պնդում են, որ ձախ անարխիստական իդեալները կիրառելու համար պետք է լինի ինչ-որ ավտորիտար մարմին, որը կիրականացնի դրանք։ Ելնելով անարխիզմի մասին նրանց ըմբռնումից՝ մարդկանց անձնական հարստություն կուտակելուց բռնի կերպով կանխելու համար պետք է անպայման լինի ինչ-որ վերաբաշխման կազմակերպություն, որը կարող է էապես հարկել և վերաբաշխել արդյունքում ստացված ռեսուրսները մարդկանց ավելի մեծ խմբի վրա։ Նրանք եզրակացնում են, որ այս մարմինն իր բնույթով ունենալու է քաղաքական իշխանություն և լինելու է ոչ այլ ինչ, քան պետություն։ Նման պայմանավորվածության և անարխո-կապիտալիստական համակարգի միջև տարբերությունն այն է, որ անարխո-կապիտալիստները կազմակերպության կամավոր բնույթն անարխո-կապիտալիզմում տեսնում են որպես հակադրվող կենտրոնացված գաղափարախոսության և երկակի գործադիր մեխանիզմի հետ, որոնք նրանց կարծիքով՝ անհրաժեշտ կլինեն հարկադրանքի պայմաններում։ էգալիտար-անարխիստական համակարգ^[67]։ Մյուս կողմից՝ դասական անարխիստները պնդում են, որ պետությունը պարզապես անհրաժեշտ է մասնավոր սեփականության ամբողջականությունը և կապիտալիզմի գործունեությունը պահպանելու համար^[80]։

Այնուամենայնիվ Ռոթբարդը նաև հետմահու հրապարակված հոդված է գրել «Արդյո՞ք ազատականները «անարխիստներ են» վերնագրով, որտեղ նա փնտրել է անարխիստական փիլիսոփայության ստուգաբանական արմատները՝ ի վերջո եզրակացնելով, որ «մենք գտնում ենք, որ բոլոր ներկայիս անարխիստները իռացիոնալ կոլեկտիվիստներ են և հետևաբար գտնվում են հակառակ բևեռներում։ Դավանող անարխիստական խմբերից և ոչ մեկը չի համապատասխանում ազատական դիրքորոշմանը, որ նույնիսկ նրանցից լավագույններն ունեն անիրատեսական և սոցիալիստական տարրեր իրենց դոկտրիններում»։ Ավելին նա ասել է՝ «Հետևաբար, մենք պետք է եզրակացնենք, որ մենք անարխիստ չենք, և որ նրանք, ովքեր մեզ անարխիստ են անվանում, հիմնավոր ստուգաբանական հիմքեր չունեն և ամբողջովին անպատմական են։ Մյուս կողմից ակնհայտ է, որ մենք արխիստ չենք մենք չենք հավատում արդյունավետ բռնակալ կենտրոնական իշխանության ստեղծմանը, որը կարող է բռնի կամ ոչ բռնի կերպով ամեն ինչ իր վերահսկողության տակ պահել։ Միգուցե այդ ժամանակ մենք մեզ նոր անունով կոչեինք՝ նեարխիստ»^[81]։

Որոշ անարխիստական շարժումների ներկայացուցիչներ ժխտում են անարխո-կապիտալիզմի անդամակցությունը անարխիզմին՝ պնդելով, որ անարխիզմը ավանդաբար զարգանում է որպես հակակապիտալիստական դոկտրին։ Ենթադրվում է, որ անարխիզմի հիմնադիրները, ինչպիսիք են Ուիլյամ Գոդվինը և Պիեռ-Ժոզեֆ Պրուդոնը դեմ են եղել արտադրության միջոցների և կապիտալիզմի սեփականությանը։ Այնուամենայնիվ, տերմինների սահմանումները 19-րդ դարի անարխիստների շրջանում. Որպես կանոն, դրանք տարբերվում են հեղինակից հեղինակ և դեռևս չունեն օգտագործման հաստատված ավանդույթ, երբեմն փոխվում են նույն հեղինակի ստեղծագործությունից։ Մասնավորապես, հենց Պրուդոնն է առաջ քաշել հետևյալ կարգախոսը՝ «Ոչնչացնել ունեցվածքը և պահպանել սեփականությունը»^[82]։ Սեփականության իրավունք ասելով Պրուդոնը նկատի ուներ ուզուֆրուկտ, ուզուֆրուկտորի իրավունքը բացառել է ժառանգության իրավունքը, դրամական կապիտալը չէր կարող լինել ուզուֆրուկտի առարկա։ Այստեղից էլ փողային կապիտալի հատուկ բնույթը։

Որոշ անարխիստական շարժումների ներկայացուցիչներ ժխտում են անարխո-կապիտալիզմի անդամակցությունը անարխիզմին՝ պնդելով, որ անարխիզմը ավանդաբար զարգանում է որպես հակակապիտալիստական դոկտրին։ Ենթադրվում է, որ անարխիզմի հիմնադիրները, ինչպիսիք են Ուիլյամ Գոդվինը և Պիեռ-Ժոզեֆ Պրուդոնը, դեմ էին արտադրության միջոցների և կապիտալիզմի սեփականությանը։ Այնուամենայնիվ տերմինների սահմանումները 19-րդ դարի անարխիստների շրջանում. որպես կանոն, դրանք տարբերվում են հեղինակից հեղինակ և դեռևս չունեն օգտագործման հաստատված ավանդույթ, երբեմն փոխվում են նույն հեղինակի ստեղծագործությունից։ Մասնավորապես Պրուդոնն է առաջ քաշել հետևյալ կարգախոսը՝ «Վերացրեք ունեցվածքը և պահպանեք տիրակալությունը»^[83]։ Սեփականության իրավունք ասելով Պրուդոնը նկատի ուներ ուզուֆրուկտ, ուզուֆրուկտորի իրավունքը բացառել է ժառանգության իրավունքը, դրամական կապիտալը չի կարող լինել ուզուֆրուկտի առարկա։ Այստեղից էլ փողային կապիտալի հատուկ բնույթը։

Ժառանգության ինստիտուտը Պրուդոնը դիտարկել է որպես սեփականության ձևավորվող ինստիտուտի հետևանք։ Ժառանգության ինստիտուտը կարգավորել է հարաբերությունները սեփականատիրոջ մահից հետո ազգակցական կապի հիման վրա սեփականության փոխանցման, ինչպես նաև նրա ընտանիքի անդամների միջև բաժանելու հետ կապված։ Այդպիսի գույքը փոխանցվում է ուզուֆուկտուարի իրավունք ունեցող անձին (գույքն օգտագործողին)։ Մանսիպացիան սեփականության ինստիտուտի զարգացումն է։ Պրուդոնի հակակապիտալիստական պաթոսը չի ենթադրում մասնավոր սեփականության ժխտում որպես այդպիսին և տարբերությունները, որոնք նա դնում է «սեփականության» և «տիրության» միջև, միանգամայն կամայական են։ Բացի այդ Պրուդոնի դիրքորոշումը սեփականության վերաբերյալ զգալի փոփոխություններ է կրել^[84]։ Լինելով կապիտալիզմի հակառակորդ՝ Պրուդոնը նույնպես դեմ է եղել կոմունիզմին։ Նրա ժամանակակից հետևորդներն իրենց սահմանում են որպես «ազատ շուկայի հակակապիտալիստներ»^[85]։ Կոմունիզմի դեմ սուր ելույթները հայտնի են նաև այլ հայտնի անարխիստների կողմից, օրինակ՝ Մաքս Շտիրները, Բենջամին Թակերը, Միխայիլ Բակունինը, Ալեքսեյ Բորովոյը և Լև Չերնին^[86]։ Այսպիսով անարխիզմի հակակապիտալիստական կողմնորոշման մասին գաղափարները, իրականում գոյություն ունեցող կապիտալիզմի ժխտման իմաստով միշտ չէ, որ ունեն պրոկոմունիստական և հակաշուկայական բնույթ։

Անարխո-կապիտալիզմից անարխիստական շարժումներին անդամակցելու մերժման մեկ այլ ընդհանուր պատճառ է հանդիսանում անարխո-կապիտալիստների մուտքը խորհրդարանական կուսակցություններ (օրինակ՝ ԱՄՆ-ի ազատական կուսակցություն)։ Այնուամենայնիվ անարխո-կապիտալիստները կարող են նաև կիսել ավանդական եվրոպական անարխիզմի հակախորհրդարանական գաղափարները (կամավորներ, ագորիստներ)։ 19-րդ դարի հայտնի հակակապիտալիստական անարխիստները, ինչպիսիք են Պիեռ-Ժոզեֆ Պրուդոնը կամ Ալբերտ Լիբերտադը նույնպես առաջադրվել են և ընտրվել տեղական ինքնակառավարման մարմիններում, ինչպես և 20-ականների կեսերին կոմունիստական անարխիզմի պլատֆորմիստ տեսաբան Ժորժ Ֆոնտենին։ Այսպիսով խորհրդարանական գործունեությունը հատուկ չէ անարխոկապիտալիզմի ներկայացուցիչներին։

Պատմություն

Դասական լիբերալիզմ

Դասական լիբերալիզմը առաջնային ազդեցություն ունի անարխո-կապիտալիստական տեսության վրա։ Քանի որ Ջոն Լոքը առաջին անգամ ներկայացրել է ազատական փիլիսոփայությունը, դասական լիբերալներն ունեցել են երկու հիմնական թեմա՝ մարդու ազատություն և կառավարության իշխանության սահմանափակում։ Մարդու ազատությունն արտահայտվել է բնական իրավունքների մեջ, մինչդեռ պետության սահմանափակումը հիմնված էր (Լոքի համար) համաձայնության թեորիայի վրա։

19-րդ դարում դասական լիբերալները գլխավորում էին էտատիզմի դեմ մեղադրանքը։ Նշանավոր հեղինակներից մեկը Ֆրեդերիկ Բաստիան էր, որը գրել է՝ «Պետությունը մեծ գեղարվեստական գրականություն է, որի միջոցով բոլորը ձգտում են ապրել բոլորի հաշվին»։ Հենրի Դեյվիդ Թորոն գրել է՝ «Ես ամբողջ սրտով ընդունում եմ «Լավագույն կառավարությունն այն կառավարությունն է, որը հնարավորինս քիչ է կառավարում» կարգախոսը և կցանկանայի տեսնել այս կարգախոսի իրականացումը ավելի արագ և համակարգված։ Իրականացված կերպով այն ի վերջո իջնում է և ես նույնպես կողմ եմ այն կարգախոսին, որ՝ Լավագույն կառավարությունն այն կառավարությունն է, որն ընդհանրապես չի կառավարում և երբ մարդիկ պատրաստ լինեն դրան, այն ժամանակ կունենան հենց այդպիսի կառավարություններ»^[87]։

Վաղ լիբերալները կարծել են, որ պետությունը պետք է սահմանափակվի ազատության և սեփականության պաշտպանության դերով և դեմ են եղել բոլոր տնտեսական կանոններին՝ բացառությամբ նվազագույնի։ Դասական լիբերալիզմի «նորմատիվ առանցքը» այն գաղափարն է, որ չմիջամտելու պայմաններում մարդկանց կարիքները բավարարող ապրանքների և ծառայությունների փոխանակման ժամանակ առաջանում է համագործակցության ինքնաբուխ կարգ^[88]։ Որոշ ինդիվիդուալիստներ եզրակացրել են, որ ազատական պետությունն ինքն է հարկադրաբար վերցրել սեփականությունը հարկման միջոցով՝ իր պաշտպանական ծառայությունները ֆինանսավորելու համար և հետևաբար՝ տրամաբանորեն անհետևողական էր թվում հակադրվել գողությանը՝ միևնույն ժամանակ աջակցելով հարկերից ֆինանսավորվող պաշտպանին։ Այսպիսով նրանք պաշտպանել են այն, ինչը կարելի է դիտարկել որպես արմատական դասական ազատականություն, որն աջակցել է միայն մրցակցող մասնավոր մատակարարների կամավոր ֆինանսավորվող պաշտպանությանը։ Առաջին լիբերալներից մեկը, որը քննարկել է անհատի ազատության և սեփականության պաշտպանության սեփականաշնորհման հնարավորությունը՝ 18-րդ ֆրանսիացի Ժակոբ Մովիյոնն է եղել։ 1840-ականներին Յուլիուս Ֆոշեն և Գուստավ դը Մոլինարին ելույթ են ունեցել նույն բանի համար։

Իր «Անվտանգության արտադրությունը» էսսեում Մոլինարին պնդել է, որ «Ոչ մի կառավարություն չպետք է իրավունք ունենա կանխելու մեկ այլ կառավարության մրցակցությունը իր հետ կամ պահանջել, որ անվտանգության սպառողները գան բացառապես այդ ապրանքի համար»։ Մոլինարին և հակապետական լիբերալների այս նոր տեսակն իրենց փաստարկները հիմնում էին ազատական իդեալների և դասական տնտեսագիտության վրա։ Պատմաբան և ազատատենչ Ռալֆ Ռայկոն հաստատել են, որ այս լիբերալ փիլիսոփաները «հանգեցրել են» ինդիվիդուալիստական անարխիզմի կամ, ինչպես այսօր կոչվում է, անարխոկապիտալիզմի կամ շուկայական անարխիզմի ձևի^[89]։ Ի տարբերություն Լոքի լիբերալիզմի, որը կարծել է, որ պետությունը զարգանում է հասարակությունից դուրս, հակապետական լիբերալները տեսնում էին հիմնարար հակամարտություն մարդկանց (այսինքն՝ հասարակության) կամավոր փոխազդեցության և ագրեսիայի ինստիտուտների (այսինքն՝ պետության) միջև։ «Հասարակություն ընդդեմ պետության» գաղափարը արտահայտվել է տարբեր ձևերով՝ բնական հասարակություն ընդդեմ արհեստական հասարակության, ազատություն ընդդեմ իշխանության, պայմանագրային հասարակություն՝ ընդդեմ ուժային հասարակության և արդյունաբերական հասարակություն՝ ընդդեմ ռազմատենչ հասարակության և սա միայն նրանցից մի քանիսը^[90]։ Եվրոպայում և Միացյալ Նահանգներում հակապետական լիբերալ ավանդույթը շարունակվել է Մոլինարիից հետո՝ Հերբերտ Սպենսերի վաղ աշխատություններում, ինչպես նաև այնպիսի մտածողների մոտ, ինչպիսիք են Փոլ դե Փյոյդը և Օբերոն Հերբերտը։

20-րդ դարի սկզբին «հին աջերը» ստանձնել են հակապետական լիբերալիզմի «թիկնոցը»։ Նրանք եղել են հակամիլիտարիստներ, հակաիմպերիալիստներ և (հետագայում) նոր կուրսի հակառակորդներ։ Հին ամենանշանավոր անդամներից են եղել Ալբերտ Ջեյ Նոկը, Ռոուզ Ուայլդեր Լեյնը, Իզաբել Պատերսոնը, Ֆրենկ Չոդորովը, Գարեթ, Գարեթթը և Հենրի Մենքենը։ 1950-ականներին ԱՄՆ-ում աջ կողմում հայտնվել է նոր «միասնական պահպանողականություն», որը նաև կոչվել է «Սառը պատերազմի պահպանողականություն», որն ընդգծել էհակակոմունիզմը։ Սա դրդել է ազատատենչ հին աջակողմյաններին հետ կանգնել իրենց դիրքորոշումից և դաշինքներ փնտրել (այժմ ձախակողմյան) հակապատերազմական շարժման հետ և սկսել ստեղծել հատուկ ազատական կազմակերպություններ, ինչպիսին է Ազատական կուսակցությունը։

19-րդ դարի անհատական անարխիզմը Միացյալ Նահանգներում

Ամերիկացի անհատապաշտ անարխիստները, ինչպիսին է Լիզանդեր Սփուները (1808–1887), մեծ ազդեցություն են ունեցել անարխոկապիտալիզմի վրա։

Ռոթբարդի վրա ազդելցություն է թողել 19-րդ դարի ամերիկացի անհատապաշտ անարխիստների աշխատանքները^[91] (որոնք նույնպես կրել են դասական լիբերալիզմի ազդեցությունը)։ 1949 թվականի ձմռանը 19-րդ դարի մի քանի անհատապաշտ անարխիստների ազդեցության տակ՝ Ռոթբարդը որոշել է հրաժարվել կառավարության նվազագույն միջամտությունից և ընդունել անհատապաշտ անարխիզմը^[92]։ 1965 թվականին նա ասել է՝ «Լայզանդեր Սփուները և Բենջամին Ռ. Թաքերը կատարյալ քաղաքական փիլիսոփաներ են եղել և այսօր ոչինչ ավելի անհրաժեշտ չէ, քան այն մեծապես մոռացված ժառանգության վերածնունդն ու զարգացումը, որը նրանք թողել են քաղաքական փիլիսոփայությանը»^[93]։ Նա կարծել է, որ նրանք սխալ են հասկանում տնտեսագիտությունը, քանի որ 19-րդ դարի ինդիվիդուալիստները՝ դասական տնտեսագետների ազդեցության տակ, առաջնորդվել են արժեքի աշխատանքի տեսությամբ, իսկ Ռոթբարդը պատկանել է ավստրիական դպրոցին, որը համաձայն չէր արժեքի աշխատանքային տեսության հետ։ Նա ձգտել է համատեղել 19-րդ դարի ամերիկացի անհատապաշտների ազատ շուկան և մասնավոր պաշտպանությունը ավստրիական տնտեսագիտության սկզբունքների հետ՝ ««Ավստրիական տնտեսագիտություն» անունով հայտնի մտքի մեջ կա ազատ շուկայի աշխատանքի և այդ շուկայում կառավարության միջամտության հետևանքների գիտական բացատրությունը, որը անհատապաշտ անարխիստները հեշտությամբ կարող են ներառել իրենց քաղաքական և սոցիալական աշխարհայացքի մեջ»^[94]։ Նա կարծել է, որ իրենց կողմից պաշտպանված քաղաքական համակարգի տնտեսական հետևանքները չեն հանգեցնի այնպիսի տնտեսության, որտեղ մարդիկ վարձատրվում են իրենց կատարած աշխատանքի չափով, առանց շահույթի և տոկոսների անհետացման, ինչպես ակնկալում էին անարխո-ինդիվիդուալիստները։ Թակերը կարծել է, որ չկարգավորված բանկային գործունեությունը և փողի զանգվածը կհանգեցնեն փողի զանգվածի աճին, այնպես, որ տոկոսադրույքները կիջնեն զրոյի կամ կմոտենան նրան։

Ռոթբարդը իր անհամաձայնությունը այդ հարցի շուրջ հայտնել է «Սփուներ-Տակերի դոկտրին. տնտեսագետի տեսակետը» աշխատության մեջ։ Նա ասել է, որ Թակերը սխալվել է՝ մտածելով, որ դա կհանգեցնի փողի զանգվածի ավելացմանը, քանի որ ազատ շուկայում փողի առաջարկը ինքնակարգավորվող կլինի։ Եթե դա այդպես չլիներ, ապա գնաճ կլիներ՝ ուստի միշտ չէ, որ ցանկալի է մեծացնել փողի զանգվածը։ Երկրորդ՝ նա ասում է, որ Թակերը սխալմամբ կարծում է, որ տոկոսները կվերանան անկախ դրանից, որովհետև մարդիկ ընդհանրապես չեն ցանկանում իրենց գումարները տալ ուրիշներին առանց փոխհատուցման, ուստի պատճառ չկա, թե ինչու դա փոխվի միայն այն պատճառով, որ բանկային գործունեությունը եղել է չկարգավորված։ Թակերը հետևել է արժեքի աշխատանքի տեսությանը և արդյունքում մտածել է, որ ազատ շուկայում մարդիկ պետք է վարձատրվեն իրենց աշխատուժի համամասնությամբ և եթե նրանք չզբաղվեին դրանով՝ կկատարվեր շահագործում կամ «վաշխառություն»։ Ինչպես նա բացատրում է «Պետական սոցիալիզմ և անարխիզմ» աշխատությունում, իր տեսությունն այն էր, որ չկարգավորված բանկային գործունեությունը կհանգեցնի ավելի շատ փողի հասանելիությանը և որ դա թույլ կտա նոր բիզնեսներին բազմանալ, ինչն իր հերթին կավելացնի աշխատուժի պահանջարկը։ Դա նրան ստիպել է ենթադրել, որ արժեքի աշխատանքի տեսությունը արդարացված կլինի և հավասար աշխատանքը կստանա հավասար վարձատրություն։ Որպես Ավստրիական դպրոցի տնտեսագետ Ռոթբարդը համաձայն չի եղել աշխատանքի տեսության հետ և կարծել է, որ ապրանքների և ծառայությունների գները համաչափ են սահմանային օգտակարությանը, այլ ոչ թե աշխատուժի քանակին ազատ շուկայում։ Նա չէր կարծում, որ շահագործական որևէ բան կա մարդկանց մեջ, որոնք եկամուտ են ստանում՝ հիմնված այն բանի վրա, թե իրենց ծառայությունների գնորդները որքանով են գնահատում իրենց աշխատանքը կամ ինչ է արտադրում այդ աշխատանքը։

Անարխո-կապիտալիստների համար Թաքերը և Սփուները առանձնահատուկ նշանակություն ունեն «անհատական ինքնիշխանության», շուկայական տնտեսագիտության և կոլեկտիվիզմին հակադրվելու գաղափարները։ Որոշիչ կետը, որի շուրջ նրանք համաձայն են եղել՝ այն է, որ ազատության և սեփականության պաշտպանությունը պետք է ապահովի ազատ շուկան, ոչ թե կառավարությունը։ Թաքերը կարծել է, որ «Պաշտպանությունը նաև ծառայություն է, որը ոչնչով չի տարբերվում այլ ծառայություններից, և պաշտպանության ծառայությունների մատուցումը հավասարապես օգտակար և պահանջարկ ունեցող մասնագիտություն է և հետևաբար դրանց շրջանառությունը կարող է ամբողջությամբ դիտարկվել առաջարկի և պահանջարկի շուկայի օրենքի համատեքստում։ Այս իմաստով, ազատ շուկայի շրջանակներում «պաշտպանության» արտադրանքը կվաճառվի արտադրության ինքնարժեքով, այնպես որ հաճախորդների մրցակցային առավելությունն ու նախասիրությունները բաժին կհասնեն նրանց, ովքեր ապահովում են տրամադրվող արտադրանքի լավագույն որակը ամենացածր գնով։ Այսինքն մենք կարող ենք պնդել, որ այս պահին այդ ապրանքի (ծառայության) արտադրությունն ու վաճառքը մոնոպոլիզացված է պետության կողմի, և պետությունը (ինչպես ցանկացած մոնոպոլիստ) սահմանում է չափազանց մեծ գներ»^[95]։

Ազատ հասարակության մոդել

Անարխո-կապիտալիզմի տեսանկյունից՝ ազատ հասարակության մեջ իրավապահ, դատական և անվտանգության այլ ծառայություններ պետք է տրամադրվեն ազատ շուկայում՝ այդ ծառայություններ մատուցողների միջև մրցակցության շրջանակներում և կամավոր ընտրված ու ֆինանսավորվող սպառողների կողմից և ոչ կենտրոնական՝ «բռնագրավման» հարկման միջոցով։ Փողը՝ բոլոր այլ ապրանքների և ծառայությունների հետ մեկտեղ, պետք է տրամադրվի մասնավոր և մրցունակ բաց շուկայում։ Հետևաբար անարխո-կապիտալիզմի պայմաններում անձնական և տնտեսական գործունեությունը պետք է կարգավորվի ուղղակիորեն զոհերի և նրանց ուղղակիորեն ընտրված գործակալների կողմից շուկայական կազմակերպությունների միջոցով վեճերը պայմանագրով լուծելու համար, այլ ոչ թե օրենքով՝ քաղաքական մենաշնորհների ներքո կենտրոնացված պատժի միջոցով, որոնք հակված են կոռուպցիա սերմանել սեփականության կոլեկտիվացման միջոցով և շուկայական ազդանշանների աղավաղում։

Բիզնեսի կարգավորումը, ինչպիսիք են կորպորատիվ ստանդարտները, հասարակայնության հետ կապերը, արտադրանքի պիտակավորումը, սպառողների պաշտպանության կանոնակարգերը, էթիկան և աշխատանքային հարաբերությունները, պետք է կարգավորվեն կամավոր՝ մրցակցային առևտրային ասոցիացիաների, մասնագիտական ընկերությունների և ստանդարտների մարմինների կիրառմամբ, դա տեսականորեն շուկայական հասանելիություն կապահովի ձեռնարկությունների որոշումներին և թույլ կտա շուկային արդյունավետորեն համագործակցել ձեռնարկությունների հետ սպառողների միությունների միջոցով՝ ընկերությունների համար կենտրոնացված կառավարության կողմից պարտադրված կարգավորող մանդատների փոխարեն, որոնք ազատականները պնդում են, որ անարդյունավետ են կարգավորող մարմինների գրավման պատճառով^[96]։

Պատմական նախադեպեր

Որոշ ազատականներ կարծում են, որ կան մի քանի պատմական հասարակություններ, որոնք մոտ են անարխոկապիտալիզմին։

Անարխո-կապիտալիզմի որոշ քննադատներ (օրինակ՝ գեոլիբերտարիանները), ովքեր աջակցում են կապիտալի ամբողջական սեփականաշնորհմանը, կարծում են, որ հողը և բնական նյութերը մնում են արտադրության ևս մեկ գործոն և չեն կարող արդարացիորեն վերածվել մասնավոր սեփականության, քանի որ դրանք մարդկային աշխատանքի արդյունք չեն։ Որոշ սոցիալիստներ (ներառյալ այլ շուկայական անարխիստներ, ինչպիսիք են մուտուալիստները) կտրականապես դեմ են սեփականության բացակայող իրավունքներին։ Անարխոկապիտալիզմն ունի սեփականության օտարման բավականին խիստ չափանիշներ՝ բոլորը պահպանում են իրենց ունեցվածքը այնքան ժամանակ, քանի դեռ այն չեն վաճառում կամ նվիրաբերում։ Այս տեսակետը քննադատող անարխիստները սովորաբար պահպանում են սեփականության իրավունքի օտարման շատ ավելի քիչ խիստ չափանիշներ։ Օրինակ՝ անձը կարող է կորցնել իրի նկատմամբ սեփականության իրավունքը, երբ դադարում է օգտագործել այն, կամ հողի նկատմամբ, երբ դադարում է այն զբաղեցնել։ Ավելին, սկզբնական յուրացման գաղափարը լիովին հակադրվում է սոցիալիզմին և ավանդական անարխիստական դպրոցներին, ինչպես նաև ցանկացած բարոյական կամ տնտեսական փիլիսոփայությանը, որը մարդկանց տալիս է հողի և բնական ռեսուրսների նկատմամբ հավասար իրավունքներ^[97] :

Միջնադարյան Եվրոպայի ազատ քաղաքներ

Տնտեսագետ և ազատատենչ Բրայան Կապլանն առաջարկել է, որ մենք կարող ենք դիտարկել միջնադարյան Եվրոպայի ազատ քաղաքները որպես ւչ պետական կամ փաստացի քաղաքացիություն չունեցող հասարակությունների օրինակներ^[98]․

«Միջնադարյան Եվրոպայի ազատ քաղաքների քաղաքական կառուցվածքի օրինակը ոգեշնչել է բոլոր շերտերի անարխիստներին։ Որպես ֆեոդալիզմի շղթայի առաջին ազատ օղակները՝ այս քաղաքները դարձել են Եվրոպայի տնտեսական զարգացման, առևտրի, արվեստի և մշակույթի կենտրոններ։ Նրանք ապաստան են հանդիսացել փախստական ճորտերի համար, որոնք այդ կերպ օրինական կերպով կարող էին ձեռք բերել իրենց ազատությունը, եթե աննկատ մնային մեկ տարի և մեկ օր։ Այս հասարակությունները նաև օրինակ են եղել, թե ինչպես մարդիկ կարող էին ինքնուրույն ստեղծել և միավորվել մարդու իրավունքների, ապահովագրության և համայնքային ասոցիացիաներում։ Իհարկե՝ ձախակողմյան անարխիստներն ու անարխո-կապիտալիստները տարբեր կերպ են դիտարկում ազատ քաղաքների օրինակը։ ձախակողմյանն ընդգծում է ազատ քաղաքների նախագծման կոմունիստական և էգալիտար ասպեկտները, մինչդեռ աջակողմյանները մատնանշում են հիմնականում չկարգավորված ազատ շուկան և ինքնաբուխ կարգը, որի շրջանակներում մեծ թվով ծառայություններ են մշակվել (ներառյալ պաշտպանությունը, անվտանգությունը և դատական համակարգը), որոնք տրամադրվում են մասնավոր առևտրականների կողմից ազատ շուկայում»։

Միջնադարյան Իսլանդիա

Ազատական գաղափարախոսություն Դ. Ֆրիդման նա հավատել է, որ «միջնադարյան իսլանդական ինստիտուտները որոշակի իմաստով տարբերվում են յուրահատուկ և հետաքրքիր առանձնահատկություններով ։ Դրանք կարող էին լինել խենթ տնտեսագետի ֆանտազիայի արդյունքը, որը որոշել է ստուգել, թե արդյոք շուկայական համակարգերը կարող են դուրս մղել պետությանը իր ամենահիմնական գործառույթներում»^[51]։ Իսլանդական հասարակությունը լրիվ իմաստով Անարխո-կապիտալիստական անվանելով ՝ Ֆրիդմանը կարծում է, որ իրավական համակարգը Իսլանդիայի համագործակցության շատ մոտ է Անարխո-կապիտալիստական^[52], քանի որ չնայած այն հանգամանքին, որ այդ ժամանակ գոյություն ուներ միասնական օրենսդրական համակարգ, իրավակիրառ պրակտիկան ինքնին կրել է բացառապես մասնավոր և որոշակի իմաստով կապիտալիստական բնույթ։ Անարխո-կապիտալիստական հասարակությունը «նույնիսկ այն դեպքերում, երբ Իսլանդիայի իրավական համակարգի շրջանակներում դիտարկվել է «հանրային» իրավախախտում՝ վարույթը տեղի էր ունենում որոշակի անհատի (որոշ իրավիճակներում նա ընտրվել է դատավարության մասնակիցների շրջանում վիճակահանությամբ) իրավունք տալով վարել գործը և տուգանքներ հավաքելով՝ այդպիսով գործընթացը վերածելով դե ֆակտո մասնավոր միջնորդության»^[51]։ Մեկնաբանելով իսլանդական քաղաքական կառուցվածքը՝ ազատականը Ռոդերիկ Լոնգ նշում է^[53]։

«Իրավական համակարգի կառավարումը (այն չափով, որով այն գոյություն ուներ) մոտ 40 սպաներից բաղկացած խորհրդարանի պարտականությունն է եղել, որոնց պատմաբանները հաճախ սխալմամբ անվանում են «պետեր»։ Այս խորհրդարանը բյուջե ու աշխատակազմ չի ունեցել, այն հավաքվել է տարեկան ընդամենը 2 շաբաթով։ Բացի այս պարտականությունից, պետերին տրվել է նաև դատավորներ նշանակելու և իրենց տարածքում խաղաղություն պահպանելու պարտականությունը։ Դե ֆակտո այդ պարտականությունները կատարելու համար պետերը վարձատրություն են ստացել իրենց վարձած բնակիչներից։ Դատավճիռների կատարումը հիմնականում թողնված էր հաջողակ կողմին (հետևաբար՝ Իսլանդիայի համբավը անվերջ մասնավոր վեճերի համար), բայց զոհերը, ովքեր բավականաչափ հզոր չէին փոխհատուցում հավաքելու համար, կարող էին իրենց դատավճիռները փոխհատուցման դիմաց վաճառել մեկ ուրիշին։ ինչ-որ ավելի հզոր բան, օրինակ՝ առաջնորդ։ Այսպիսով, նույնիսկ աղքատ, թույլ և միայնակ մարդիկ չդարձան անպատասխան զոհեր։ Այսինքն՝ առաջնորդի քաղաքական ուժի հիմքը հասարակության մեջ նրա ձեռք բերած կշիռն ու հեղինակությունն է եղել։ Պետի պաշտոնը մասնավոր սեփականություն էր և կարելի էր գնել կամ վաճառել, հետևաբար, տնտեսապես հաջողակ մարդիկ սովորաբար դառնում էին պետ։ Բայց միայն սա բավարար չէր։ Ինչպես նշում է պատմաբան և տնտեսագետ Բիրգիր Սոլվասոնը այդ ժամանակաշրջանի իր ընդգծված մասնագիտական ուսումնասիրության մեջ, «գլխավորի տիտղոս գնելն ինքնին իշխանության երաշխիք չէր»։ Տիտղոսն ինքնին գործնականում անօգուտ էր, եթե պետը չկարողացավ «համոզել ազատ մշակներին հետևել իրեն»։ Առաջնորդների իշխանությունը տարածվել է ոչ թե որոշակի տարածքների վրա, այլ այն մարդկանց վրա, ովքեր համաձայնեցին ճանաչել իրենց իշխանությունը։ Այսպիսով, պետը պետք է հաճախորդների համար մրցեր նույն աշխարհագրական տարածքի այլ ղեկավարների հետ։

Ֆերմերների և հրամանատարների միջև ազատ պայմանագրերի համակարգը վտանգի տակ է հայտնվել սկանդինավյան թագավորների էքսպանսիայի ժամանակ, սկսած մոտ 1000 թվականից, որի կազմում իսլանդացիները ստիպված են եղել ընդունել քրիստոնեությունը որպես ազգային կրոն, ինչը հանգեցրել է պարտադիր եկեղեցական հարկի սահմանմանը 1096 վականին։ Հարկը վճարվել է տեղի պետին, որին պատկանել է եկեղեցու բակը։ Լոնգը կարծում է, որ դա անարդար առավելություն է տվել որոշ ղեկավարների, ովքեր այժմ ստիպված չեն եղել ապավինել իրենց հաճախորդների կամավոր աջակցությանը իրենց եկամուտն ապահովելու համար։ Սա աստիճանաբար հանգեցրել է իշխանության կենտրոնացմանը մի քանի հաջողակ առաջնորդների ձեռքում, ինչը թույլ է տվել նրանց դադարեցնել մրցակցությունը և հաստատել մենաշնորհներ։ Չնայած այն հանգամանքին, որ համագործակցությունը քաղաքականապես կայուն է եղել 3 դար (այսինքն՝ ավելի երկար, քան ցանկացած ժողովրդավարություն), նրա անկումը, ըստ Լոնգի պայմանավորված էր ոչ թե «սեփականաշնորհման ավելցուկով, այլ ընդհակառակը՝ դրա բացակայությամբ»^[53]։ Նա նշում է․

«Ազատ պետությունը ձախողվել է ոչ թե շատ սեփականաշնորհման, այլ շատ քչի պատճառով։ Եկեղեցու տասանորդը (և հատկապես դրա այն մասը, որը հատկացվել է եկեղեցիների բակերի պահպանմանը) համակարգի մենաշնորհային և ոչ մրցակցային տարրն է եղել։ Իր հերթին այս տասանորդի ներդրման պատճառ է դարձել մեկ այլ ոչ շուկայական, ոչ մրցակցային տարր՝ պետական պաշտոնական եկեղեցու ստեղծումը, որին իրավաբանորեն պարտավոր են եղել աջակցել բացարձակապես բոլորը։ Ավելին՝ ղեկավարի կոչումների ձեռքբերումը քիչ բան կարող է ապահովել այս մասնագիտության ազատ մուտքի համատեքստում։ Բայց փոխարենը կառավարիչների թիվը կարգավորվել է օրենքով, իսկ նոր տիտղոսների ստեղծումը հնարավոր է եղել միայն խորհրդարանի հաստատմամբ, այսինքն՝ գործող ղեկավարների հավանությամբ, որոնք, իհարկե, չէին ձգտում խրախուսել մրցակիցներին և մրցակցությունը։ որպես այդպիսին։ Այսպիսով, սոցիալական կյանքի հենց այն կողմերն էին, որոնք հանգեցրին Ազատ պետության փլուզմանը, որոնք ավելի քիչ սեփականաշնորհում են ստացել և ավելի շատ կապված են եղել պետական որևէ բանի հետ, մինչդեռ իսլանդական հասարակության «անարխո-կապիտալիստական» ասպեկտներն են եղել միակը, որ հետաձգել են դա և պահպանել այդ դեկադանսը 3 տարով»։

Ամերիկյան Հին Արևմուտք

Համաձայն Թերի Լ. Անդերսոնի և Պ. Դ. Հիլի հետազոտության՝ Հին Արևմուտքը Միացյալ Նահանգներում 1830-1900 թվականներին նման է եղել անարխո-կապիտալիստական հասարակությանը, քանի որ «մասնավոր գործակալությունները հիմք են հանդիսացել կանոնակարգված հասարակության գործունեության համար, որտեղ սեփականության իրավունքները պաշտպանված են և հակամարտությունները լուծվում են»։ Նրանք կարծում են, որ տարածված թյուր կարծիքը, թե Հին Արևմուտքը քաոսային էր և քիչ ընդհանուր բան ունի մասնավոր սեփականության ուժեղ ինստիտուտների հետ, պարզապես ճիշտ չէ^[99], քանի որ վերաբնակիչները դաշնային օրենքի համաձայն չեն հավակնել արևմտյան հողերին, զանազան անօրինական կազմակերպություններ են առաջացել այդ բացը լրացնելու համար։ Ինչը Բենսոնը բացատրում է^[100]․

«Հողատիրական ակումբները և սեփականաշնորհման ասոցիացիաները ստեղծել են իրենց պայմանագրային համակարգերը, որոնք սահմանում են օրենքներ, որոնք կարգավորում են հողի սեփականության իրավունքի սահմանումն ու պաշտպանությունը։ Նրանք սահմանել են հողի նկատմամբ պահանջների գրանցման կարգը, ինչպես նաև այդ պահանջները կողմնակի անձանցից պաշտպանելու կարգը, լուծել և լուծել ներքին վեճերն ու դատավարությունները։ Փոխադարձ պաշտպանության այս պայմանավորվածությունները վավեր են եղել միայն այն դեպքում, եթե այդ ասոցիացիայի անդամը միանա դրան, աջակցի նրա իրավասությանը, հավատարմորեն պահպանի նրա կանոններն ու օրենքները և ենթարկվի իր դատարանի որոշումներին։ Նրանք, ովքեր հրաժարվեցին, սոցիալապես հեռացվեցին։ Այս օստրակիզմը նշանակել է, որ ակումբի և ասոցիացիայի անդամները որևէ աջակցություն չէին ցուցաբերում հանցագործին, եթե նա որևէ կոնֆլիկտ ունենար։ Այսինքն՝ ագրեսիայից պաշտպանվելիս կարող էր հույսը դնել միայն սեփական ուժերի վրա»։

Անդերսոնը գրում է, որ «Անարխո-կապիտալիզմը սահմանելով որպես նվազագույն կառավարություն ունեցող հասարակություն՝ սեփականության իրավունքի համակարգով, որը ձևավորվում և զարգանում է ներքևից վեր, ամերիկյան արևմտյան սահմանն ակնհայտորեն մոտ էր անարխո-կապիտալիզմին։ Սահմանին գտնվող մարդիկ ստեղծել են հաստատություններ, որոնք համապատասխանում են ռեսուրսների սահմանափակումներին, որոնց նրանք ստիպված են եղել դիմակայել»։

Կելտական Իռլանդիա

Իր «Դեպի նոր ազատություն» աշխատության մեջ Մյուրեյ Ռոթբարդը բերեց հին կելտական Իռլանդիա անարխոկապիտալիզմին շատ մոտ հասարակության օրինակ^[101] Անդրադառնալով պրոֆեսոր Ջոզեֆ Պեդենի աշխատանքին^[102], նա ասում է, որ հին Իռլանդիայի հիմնական քաղաքական միավորը տուաթն էր, որը սովորաբար պատկերվում է որպես «մարդկանց մարմին, որը կամավոր միավորված է սոցիալական նշանակալի նպատակներին հասնելու համար» և տարածքային առումով սահմանափակված է « իր անդամների հողերի հանրագումարը»։ Քաղաքացիական վեճերը պատկանում էին մասնավոր արբիտրներին և դատավորներին, որոնք կոչվում էին «բրոններ», իսկ տուժող կողմի փոխհատուցումը ապահովագրվել է կամավոր երաշխիքների միջոցով։ Խոսելով տուատների «թագավորների» մասին Ռոթբարդը նշում է.

«Թուաթիները թագավորական ընտանիքի անդամներից (դերբֆինե) ընտրեցին թագավոր, որը հանդես էր գալիս որպես ժառանգության պահապան քահանաներ։ Այնուամենայնիվ, թագավորի քաղաքական լիազորությունները խիստ սահմանափակ էին. նա ղեկավարել է տուաթական զորքերը պատերազմի ժամանակ և ղեկավարում տուաթական ժողովները։ Բայց նա կարող էր պատերազմ վարել և խաղաղ բանակցություններ վարել միայն որպես այս նույն ժողովների ներկայացուցիչ, այլ ոչ թե որպես քաղաքական հարաբերությունների սուբյեկտ։ Թագավորը բառի ոչ մի իմաստով ինքնիշխան չէր և իրավունք չուներ դատելու տուատների անդամներին։ Նա չէր կարող զբաղվել օրենսդրական գործունեությամբ, և երբ ինքը դատական գործընթացի մասնակից էր, ստիպված էր իր գործը հանձնել անկախ դատական արբիտրին»^[101]։

Քննադատություն

Պետություն, արդարադատություն և պաշտպանություն

Շատ անարխիստներ, ինչպիսիք են Բրայան Մորիսը պնդում են, որ անարխոկապիտալիզմը իրականում չի ազատվում պետությունից։ Նա կարծում է, որ անարխո-կապիտալիստները «պարզապես պետությունը փոխարինեցին մասնավոր անվտանգության ընկերություններով, և դժվար թե անարխիստ կոչվեն այդ տերմինի դասական իմաստով»^[103]։ Ինչպես նշում է անարխիստ Պիտեր Սաբատինին.

Ազատականության շրջանակներում Ռոթբարդը ներկայացնում է փոքրամասնության տեսակետ, որն արդյունավետորեն պաշտպանում է պետության ամբողջական վերացումը։ Այնուամենայնիվ, Ռոթբարդի՝ որպես անարխիստ նույնականացումը անմիջապես սխալ է դառնում, երբ պարզվում է, որ նա ցանկանում է միայն պետական պետության վերջը։ Փոխարենը, նա պատկերացնում է անթիվ մասնավոր պետություններ, որոնցից յուրաքանչյուրը պահպանում է իր ոստիկանությունը, բանակը և օրենքը, կամ գնում է այդ ծառայությունները կապիտալիստ վաճառականներից (...): Ռոթբարդը վատ բան չի տեսնում հարստության կուտակման մեջ, ուստի մեծ կապիտալ ունեցող մարդիկ անխուսափելիորեն իրենց տրամադրության տակ ունեն հարկադրանքի ուժ, ինչպես հիմա են^[104]։

Նույն կերպ Բոբ Բլեքը պնդում է, որ անարխո-կապիտալիստը ցանկանում է «վերացնել պետությունը իր գոհունակությամբ՝ այն անվանելով այլ կերպ»։ Նա նշում է, որ իրենք չեն դատապարտում պետության արածը, ուղղակի «առարկում են անողին»^[105]։

Որոշ քննադատներ պնդում են, որ անարխո-կապիտալիզմը ապրանք է դարձնում արդարությունը՝ մասնավոր պաշտպանական և դատավարական ընկերությունները նախընտրում են նրանց, որոնք ավելի շատ են վճարում իրենց ծառայությունների համար^[106]։ Ռենդել Հոլքոմբը պնդում է, որ պաշտպանական գերատեսչությունները կարող են ստեղծել կարտելներ և ճնշել մարդկանց՝ առանց մրցակցության վախի^[107]։ Փիլիսոփա Ալբերտ Մելցերը պնդել է, որ քանի որ անարխո-կապիտալիզմը խթանում է մասնավոր բանակների գաղափարը, այն իրականում աջակցում է «սահմանափակ պետությանը»։ Նա պնդում է, որ «կարելի է միայն պատկերացնել անարխիզմը, որն ազատ է, կոմունիստական և չի առաջարկում տնտեսական անհրաժեշտություն՝ ճնշելու դրա դեմ ընդդիմությունը»^[108]։

«Անարխիա, պետություն և ուտոպիա» աշխատության մեջ Նոզիկը պնդում է, որ անարխո-կապիտալիստական հասարակությունը անխուսափելիորեն կվերածվի նվազագույն պետության՝ վերջնականապես ի հայտ գալու մենաշնորհային մասնավոր պաշտպանության և դատական համակարգի, որն այլևս չի բախվի մրցակցության։ Նա պնդում է, որ անարխո-կապիտալիզմը հանգեցնում է անկայուն համակարգի, որը գոյություն չի ունենա իրական աշխարհում։ Փոլ Բերչը պնդում է, որ բազմաթիվ իրավասությունների և տարբեր իրավական համակարգերի հետ կապված իրավական վեճերը չափազանց բարդ և թանկ կլինեն, ուստի այդ տարածքում ամենամեծ մասնավոր անվտանգության բիզնեսը կդառնա բնական մենաշնորհ^[109]։ Ռոբերտ Էլիքսոնը հայտարարել է, որ անարխո-կապիտալիստները «պատկերացնելով մրցակցող մասնավոր ասոցիացիաների կայուն համակարգը, անտեսում են ինչպես տարածքային մենաշնորհատերերի անխուսափելիությունը կառավարման մեջ, այնպես էլ ինստիտուտների կարևորությունը՝ սահմանափակելու այդ մենաշնորհատերերի չարաշահումները^[110]։

Անարխո-կապիտալիստները հակադարձում են, որ այս փաստարկը շրջանաձև է, քանի որ նրանք կարծում են, որ մենաշնորհները արհեստական կառուցվածքներ են, որոնք կարող են պահպանվել միայն բնական շուկայական գործընթացների նկատմամբ քաղաքական անձեռնմխելիությամբ կամ բարձրակարգ ապրանքների և ծառայությունների շարունակական տրամադրմամբ։ Եթե մրցակիցներին չխանգարեն մուտք գործել շուկա, նրանք կարծում են, որ շահույթի խթանումը, որը սնուցվում է «բարելավման մշտական պահանջարկով», համամասնորեն կներգրավի նրանց դեպի շուկա^[16]։ Ավելին նրանք կարծում են, որ Իռլանդիայի և Իսլանդիայի միջնադարյան համակարգերը ցույց են տալիս, որ արդարադատության իրավունքը որպես սեփականություն դիտարկելը նշանակում է, որ այն վաճառվում է (ոչ թե գնվում) զոհերի կողմից։ Որոշ ազատատենչներ առաջարկում են արդարադատության վերականգնման համակարգ, որտեղ զոհերի ունեցվածքի խախտման հետևանքով առաջացած վնասների փոխհատուցման իրավունքը կարող է տնօրինվել պարգև որսորդներից, ովքեր հանցագործներին պատասխանատվության են ենթարկում, դրանով իսկ մարդկանց համար ստեղծելով աշխատելու զոհերի իրավունքները պաշտպանելու համար։ ովքեր հակառակ դեպքում չեն կարողանա վճարել ծառայության համար^[111]։

Իրավունքներ և ազատություններ

Շատ անարխո-կապիտալիստներ կարծում են, որ լեգիտիմ են միայն բացասական (բայց ոչ դրական) իրավունքները^[109]։ Որոշ քննադատներ (ներառյալ Նոամ Չոմսկին) կարծում են, որ տարբերություն չկա դրական և բացասական իրավունքների միջև^[109]։

«Անարխո-կապիտալիզմն իմ կարծիքով, դոկտրինալ համակարգ է, որը կյանքի կոչելու դեպքում կհանգեցնի այնպիսի մեծության բռնակալության և ճնշումների, որ մարդկությունը դժվար թե անցյալում նման սարսափելի բանի առերեսվի։ Ես հավատում եմ, որ նրա հակամարդկային գաղափարները երբեք չեն իրականանա, քանի որ այս գաղափարախոսությունը վայրկենապես կոչնչացնի ցանկացած հասարակության, որը թույլ է տվել նման ճակատագրական սխալ։ Ինքնիշխանի և նրա սովամահ ծառայի միջև «կամավոր պայմանագրի» գաղափարը ինձ հիվանդ կատակ է թվում, որը, հավանաբար, արժանի է քննարկման միայն ակադեմիական սեմինարի շրջանակներում, որը նվիրված է դրա հետևանքների ուսումնասիրությանը (իմ կարծիքով՝ բոլորովին անհեթեթ. ) անարխո-կապիտալիզմի գաղափարները, բայց այս սեմինարը, թերևս, է, և սա միակ տեղն է, որտեղ կարելի է լրջորեն դիտարկել նման գաղափարները»։ Նոամ Չոմսկի, «Անարխիզմի մասին»^[112]

Բրիտանացի անարխիստ պատմաբան Փիթեր Մարշալը պնդում է, որ ազատության անարխո-կապիտալիստական սահմանումը լիովին բացասական է և դրա շրջանակներում անհնար է երաշխավորել անհատական ինքնավարության և անկախության դրական ազատությունը^[72]։

Տնտեսագիտություն և ունեցվածք

Անարխիստների մեծ մասը կարծում է, որ որոշ կապիտալիստական գործարքներ կամավոր չեն, և որ կապիտալիստական հասարակության դասակարգային կառուցվածքի պահպանումը ներառում է հարկադրանք, որը խախտում է հիմնական անարխիստական սկզբունքները^[113]։ Դեյվիդ Գրեբերն իր թերահավատությունը անարխո-կապիտալիզմի նկատմամբ հիմնավորեց նույն կերպ.

«Անկեղծ ասած, ես բավականին թերահավատորեն եմ վերաբերվում անարխո-կապիտալիզմի գաղափարներին։ Եթե անկապները պատկերացնում է մի աշխարհ, որը բաժանված է սեփականության սեփականատեր գործատուների և ունեզրկված աշխատողների միջև, բայց առանց ինստիտուցիոնալ կիրառման մեխանիզմների […], ապա ես պարզապես չեմ կարող հասկանալ, թե այն կոնկրետ ինչպես կգործի։ Դուք անընդհատ կտեսնեք, թե ինչպես են կապիկները ասում. «Եթե ես ուզում եմ ինչ-որ մեկին վարձել իմ այգում աշխատելու համար, ինչպե՞ս եք դուք ինձ կանգնեցնելու առանց ինձ ստիպելու»։ Նկատի ունեցեք, որ երբեք չեք լսի նման բան. «Եթե ես պատրաստվում եմ ընդունվել աշխատանքի և աշխատել ուրիշի այգում, ինչպե՞ս ես ինձ կանգնեցնելու։ Պատմականորեն ոչ ոք երբեք իր կամքով նման աշխատանք չի կատարել, եթե որևէ այլընտրանք կար^[114]։

Որոշ քննադատներ պնդում են, որ կամավոր ընտրության անարխո-կապիտալիստական հայեցակարգը հաշվի չի առնում ինչպես մարդկային, այնպես էլ ոչ մարդկային գործոնների պարտադրանքը, ինչպիսիք են սննդի և ապաստանի անհրաժեշտությունը, ինչպես նաև գործողությունների հետևանքով առաջացած այդ ռեսուրսների արհեստական սակավությունը։ դրանց սեփականատերերի (ներառյալ և հատկապես մարդկանց (կամ դասակարգի) սեփականատերերը, որոնք հանդիսանում են արտադրության միջոցների նկատմամբ սեփականության իրավունքը)^[115]։ Օրինակ՝ եթե մարդուն աշխատանք է պետք կերակրելու և իրեն տուն տալու համար, աշխատողի և գործատուի հարաբերությունները կարող են ակամա համարվել։ Մեկ այլ քննադատությունն այն է, որ աշխատողը կարող է գործել ակամա, քանի որ տնտեսական համակարգը, որի շրջանակներում նա ապրում և աշխատում է, կարող է ստիպել որոշ անհատների աշխատել ուրիշների համար՝ մասնավոր սեփականության իրավունքներով որոշված առկա հարկադրական հարաբերությունների համատեքստում։

Որոշ փիլիսոփայություններ հողի նկատմամբ ցանկացած իրավունք կամ տիտղոս համարում են անբարոյական և անօրինական^[116]։

Անարխո-կապիտալիզմի որոշ քննադատներ (օրինակ՝ գեոլիբերտարիանները), որոնք աջակցում են կապիտալի ամբողջական սեփականաշնորհմանը, կարծում են, որ հողը և բնական նյութերը մնում են արտադրության ևս մեկ գործոն և չեն կարող արդարացիորեն վերածվել մասնավոր սեփականության, քանի որ դրանք մարդկային աշխատանքի արդյունք չեն։ Որոշ սոցիալիստներ (ներառյալ այլ շուկայական անարխիստներ, ինչպիսիք են մուտուալիստները) կտրականապես դեմ են սեփականության բացակայող իրավունքներին։ Անարխոկապիտալիզմն ունի սեփականության օտարման բավականին խիստ չափանիշներ՝ բոլորը պահպանում են իրենց ունեցվածքը այնքան ժամանակ, քանի դեռ այն չեն վաճառում կամ նվիրաբերում։ Այս տեսակետը քննադատող անարխիստները սովորաբար պահպանում են սեփականության իրավունքի օտարման շատ ավելի քիչ խիստ չափանիշներ։ Օրինակ՝ անձը կարող է կորցնել իրի նկատմամբ սեփականության իրավունքը, երբ դադարում է օգտագործել այն, կամ հողի նկատմամբ, երբ դադարում է այն զբաղեցնել։ Ավելին, սկզբնական յուրացման գաղափարը լիովին հակադրվում է սոցիալիզմին և ավանդական անարխիստական դպրոցներին, ինչպես նաև ցանկացած բարոյական կամ տնտեսական փիլիսոփայությանը, որը մարդկանց տալիս է հողի և բնական ռեսուրսների նկատմամբ հավասար իրավունքներ^[97]։

Անարխո-կապիտալիստները հակադարձում են, որ սեփականությունը ոչ միայն բնական է, այլև անխուսափելի։ Միևնույն ժամանակ, նրանք Խորհրդային Միությունը համարում են նրա արգելքի և կոլեկտիվացման անխուսափելի արդյունք, ինչը, նրանց կարծիքով, վերացնում է ազատ շուկայի խթաններն ու սեփականատիրոջ պատասխանատվությունը՝ առաջացնելով սև շուկաներ։ Կոսանկեն այնուհետև փաստերով հակադարձում է այսպես կոչված «հավասարակշռության դոգմային» փաստերով, ցուցադրելով, որ բոլոր կենցաղային ծախսերը որոշվում են միանգամայն բնական ճանապարհով և կախված մի շարք գործոններից՝ չեն կարող կարգավորվել քաղաքական միջոցներով՝ առանց բացասական հետևանքների^[16]։

Գրականություն

Վավերագրական գրականություն

Ստորև բերված է Անարխո-կապիտալիզմին նվիրված նշանավոր գիտական աշխատությունների մասնակի ցուցակ․

Մյուրեյ Ռոթբարդ, անարխո-կապիտալիզմի հիմնադիր.
- Դեպի նոր ազատություն, Ազատական մանիֆեստը (Արխիվացված է) ազատական տեսության և անարխո-կապիտալիստական հասարակության գործունեության համահունչ հայտարարություն։
- Ազատության էթիկան , ազատ հասարակության բարոյական հիմնավորումը
- Իշխանությունը և շուկան. պետությունը և տնտեսությունը (Արխիվացված է) կառավարության տնտեսական միջամտությունների դասակարգում
- Մարդը, տնտեսությունը և պետությունը, Ավստրիայի միկրո և մակրոէկոնոմիկա
Դեյվիդ Դ. Ֆրիդման, Ազատության մեխանիկաԱրխիվացված 2013-12-17 Wayback Machine Անարխո-կապիտալիզմի դասական համահունչ պաշտպանություն, որը բացատրում է, թե ինչպես են դատարանները աշխատելու անարխո-կապիտալիստական հասարակությունում և ով է կառուցելու ճանապարհները։
Մայքլ Հյումեր,Քաղաքական իշխանության խնդիրը, փիլիսոփայական և քաղաքական անարխիզմի երկարատև պաշտպանություն (անարխո-կապիտալիստական բազմազանության վերջին տարբերակով)՝ հիմնված բնական իրավունքների և հիմնավորված փաստարկների համակցության վրա։
Հանս-Հերման Հոփփ, Անարխո-կապիտալիզմ. ծանոթագրված մատենագիտություն Արխիվացված 2014-01-11 Wayback Machine
- Սոցիալիզմի և կապիտալիզմի տեսությունԱրխիվացված 2013-08-31 Wayback Machine
- Մասնավոր սեփականության տնտեսագիտությունը և էթիկան ուսումնասիրություն քաղաքական տնտեսության և փիլիսոփայության մեջ
- Ժողովրդավարություն՝ պարտված Աստված,միապետության տնտեսագիտություն և քաղաքականություն, ժողովրդավարություն և բնական կարգ
Բրյուս Բենսոն, Օրենքի ձեռնարկություն. արդարադատություն առանց պետության
- Ծառայել և պաշտպանել. սեփականաշնորհումը և համայնքը քրեական արդարադատության մեջ
Ջեյմս Դեյլ Դևիդսոն և Ուիլյամ Ռիս-Մոգ Ինքնիշխան մարդ
Օբերոն Հերբերտ, [iarchive:rightandwrongco01herbgoog/page/n9]Պետական հարկադրանքի ճիշտն ու սխալը
Ալբերտ Ջեյ Նոք, «Մեր թշնամին՝ պետությունը» Ֆրանց Օպենհայմերի թեզը, որը կիրառվել է Միացյալ Նահանգների վաղ պատմության համար
Հերբերտ Սփենսերը, Սոցիալական վիճակագրություն, ներառում է «Պետությունն անտեսելու իրավունքը» էսսեը, չնայած Սպենսերը անարխոկապիտալիստ չէր, նրա շատ գաղափարներ, ներառյալ հավասար ազատության օրենքը, ժամանակակից անարխո-կապիտալիզմի նախադրյալներն էին։
Ջորջ Գ. Սմիթ, «Արդարադատության ձեռնարկատիրությունը ազատ շուկայում»Արխիվացված 2014-09-06 Wayback Machine Ուսումնասիրում է արդարադատության գործակալությունների ձեռնարկատիրական դերը
Էդուարդ Սթրինգհեմ Անարխիա և իրավունք. Ընտրության քաղաքական տնտեսությունԱրխիվացված 2018-10-01 Wayback Machine 700 էջանոց գիրք, որը ներկայացնում է անարխո-կապիտալիզմի վերաբերյալ պատմական հետազոտության հիմնական փաստարկները։

Գեղարվեստական գրականություն

Անարխո-կապիտալիզմը ուսումնասիրվել է որոշ գրական ստեղծագործություններում, հատկապես գիտաֆանտաստիկ գրականության մեջ։ Վաղ օրինակը Ռոբերտ Հայնլայնն է՝ 1966 թվականին թողարկված «Լուսինը դաժան սիրուհի է» վեպով, որտեղ նա ուսումնասիրում է այն, ինչ նա անվանում է «ռացիոնալ անարխիզմ»։

Կիբերփանք և հետ-կիբերփանք գրողները հատկապես հիացած են եղել ազգային պետությունների փլուզման գաղափարով։ Վերնոր Վինգեի մի քանի պատմություններ, այդ թվում՝ Marooned in Realtime^[en] «Լուռ գրավում» պատկերում են անարխո-կապիտալիստական հասարակությունները՝ երբեմն բարենպաստ լույսի ներքո, երբեմն՝ ոչ։ Նիլ Թաուն Սթիվենսոնը «Ավալանշ» և «Ադամանդի դարաշրջան» ֆիլմերով, Մաքս Բարրին «Ջեննիֆերի իշխանությունը», Նիլ Սմիթը «Բոլոր հավանականները» օգտագործում են անարխո-կապիտալիզմի գաղափարները։ Կիբերփանքի անարխիայի պատկերումը տատանվում է վատից մինչև լավատեսական։ Սակայն նման գաղափարների օգտագործումը ոչինչ չի ասում հեղինակի քաղաքական հայացքների մասին։ Մասնավորապես՝ Նիլ Սթիվենսոնը ձեռնպահ է մնացել արմատական քաղաքական հայտարարություններ անելուց, երբ միտումնավոր հրահրվում է այն^[117]^[118]։

Մեթ Սթոունի «Կենտրոնական Ասիայի տափաստաններում» վեպում^[119] ամերիկացի ուսանող Գրադը վարձվում է աշխատելու մոնղոլիական թերթում և հայտնաբերում է, որ մոնղոլական հասարակությունը փաստացիորեն քաղաքացիություն չունի և գտնվում է կիսաանարխո-կապիտալիստական ուղին։ Վեպն ի սկզբանե գրվել է Ֆյուրլեի 1986 թվականի «Ընտրության մաքուր տրամաբանությունը» տնտեսական տրակտատը խթանելու համար։

«Sharper Security. A Sovereign Security Company Novel»-ը, Թոմաս Սյուելի շարքի մի մասը, «շարադրված է մոտ ապագայում մի քանի տասնամյակ անց՝ անհատի ընտրության և ազատ շուկայական տնտեսության վրա հիմնված ազատ հասարակության տեսանկյունից»^[120] և պարունակում է հասարակություն, որտեղ մարդիկ աշխատում են անվտանգության ընկերությունում՝ նրանց հանցագործությունից պաշտպանելու և ապահովագրելու համար։ Անվտանգության ընկերությունները ինքնիշխան են, բայց հաճախորդներն ազատ են փոխելու նրանց միջև։ Նրանք իրենց պահել են ապահովագրական և կիսառազմական ոստիկանության ուժերի համակցությամբ։ Անարխո-կապիտալիստական թեմաները շատ են, այդ թվում՝ ինքնիշխան անձեռնմխելիության ձախողման, մասնավոր ճանապարհային համակարգերի, laissez-faire շուկաների և մրցակցող արժույթների ուսումնասիրությունները։

Սենդի Սենդֆորտի, Սքոթ Բիզերի և Լի Օուքսի «Փախուստ Տերայից» վեբկոմիքսն ուսումնասիրում է քաղաքացիություն չունեցող կապիտալիզմը, որը հիմնված է Ցերեսի վրա և դրա փոխազդեցությունը Տերրայի ագրեսիվ էտատիստական հասարակության հետ^[121]։

Տես նաև

Ագորիզմ

Ծանոթագրություններ

↑ kanopiadmin (2014 թ․ օգոստոսի 18). «The Betrayal of the American Right» (անգլերեն). Mises Institute. Արխիվացված օրիգինալից 2017 թ․ հոկտեմբերի 30-ին. Վերցված է 2019 թ․ հուլիսի 29-ին.
↑ Edward Stringham, Anarchy and the law: the political economy of choice, p 51 Արխիվացված 2017-03-23 Wayback Machine
↑ Ronald Hamowy, Editor, The encyclopedia of libertarianism, SAGE, 2008, p 10-12 Արխիվացված 2017-03-13 Wayback Machine, p 195 Արխիվացված 2017-03-13 Wayback Machine, ISBN 978-1-4129-6580-4, 9781412965804
↑ Roberta Modugno Crocetta, Murray Rothbard’s anarcho-capitalism in the contemporary debate. A critical defense Արխիվացված 2013-02-27 Wayback Machine, Ludwig Von Mises Institute.
↑ Michael Oliver, «Exclusive Interview With Murray Rothbard» Արխիվացված 2007-08-07 Wayback Machine, originally published in The New Banner: A Fortnightly Libertarian Journal, February 25, 1972. For an earlier published use of «anarcho-capitalism» by Rothbard, see his «Know Your Rights» Արխիվացված 2011-08-11 Wayback Machine WIN: Peace and Freedom through Nonviolent Action, Volume 7, No. 4, March 1, 1971, 6-10.
↑ «The Death of Politics, by Karl Hess». fare.tunes.org. Արխիվացված օրիգինալից 2019 թ․ օգոստոսի 2-ին. Վերցված է 2019 թ․ օգոստոսի 17-ին.
↑ kanopiadmin (2014 թ․ հուլիսի 30). «Common Property in Anarcho-Capitalism» (անգլերեն). Mises Institute. Արխիվացված օրիգինալից 2019 թ․ դեկտեմբերի 11-ին. Վերցված է 2019 թ․ օգոստոսի 17-ին.
↑ Аврич, Пол . Голоса анархистов: устная история анархизма в Америке, сокращённое издание в мягкой обложке (1996), с. 282
↑ Ротбард, Мюррей Н., Будущее мира и капитализма Արխիվացված 2008-10-16 Wayback Machine ; Мюррей Ротбард, слева и справа: перспективы свободы
↑ Адамс, Ян Политическая идеология сегодня. Издательство Manchester University Press 2001. с. 33
↑ {{{վերնագիր}}}.
↑ Мюррей Ротбард . «Концепции роли интеллектуалов в социальных изменениях по отношению к laissez faire» (PDF) . Архивировано из оригинального (PDF) 16 декабря 2008 года . Источник +28 декабря 2008 .
↑ Вейк, Дэвид. Анархистское правосудие . с. 223-24
↑ Сабатини, Питер. Либертарианство: фиктивная анархия
↑ Кропоткин, Пётр. Анархизм
↑ ^16,0 ^16,1 ^16,2 «Обзор Косанке вместо политики — Дон Стейси» Արխիվացված 2018-10-01 Wayback Machine . Либертарианские документы VOL. 3, ст. NO. 3 (2011).
↑ «Q8. What is the Nolan Chart?». www.nolanchart.com. Արխիվացված է օրիգինալից 2019 թ․ օգոստոսի 18-ին. Վերցված է 2019 թ․ օգոստոսի 18-ին.
↑ Мюррей Ротбард . Власть и Рынок: Оборонные услуги на Свободном Рынке Archive copy Wayback Machine-ի միջոցով: . п. 1051. Между прочим, тем более любопытно, что в то время как сторонники справедливости должны по логике своей позиции быть ревностными сторонниками единогo мирового правительства, чтобы никто не жил в состоянии «анархии» в отношении никому другому они почти никогда не являются.
↑ kanopiadmin (2014 թ․ օգոստոսի 18). «The Market for Liberty» (անգլերեն). Mises Institute. Արխիվացված (PDF) օրիգինալից 2012 թ․ մարտի 7-ին. Վերցված է 2019 թ․ օգոստոսի 18-ին.
↑ Фридман, Дэвид Д. Машины свободы. Глава 42
↑ Лисон, Питер. «Анархия свободна; или, почему самоуправление работает лучше, чем вы думаете». Институт Катона, 6 августа 2007 года. Cato-Unbound.org
↑ Ханс-Германн Хоппе «Аргументация этики» Արխիվացված 2019-09-13 Wayback Machine . Получено 6 февраля 2007 г.
↑ Фридман, Дэвид Д. (1982) «Глава 41: Проблемы» Механизм свободы. Արխիվացված 2024-01-19 Wayback Machine Получено 27 апреля 2015 г.
↑ kanopiadmin (2014 թ․ օգոստոսի 18). «Law, Property Rights, and Air Pollution» (անգլերեն). Mises Institute. Արխիվացված օրիգինալից 2019 թ․ օգոստոսի 6-ին. Վերցված է 2019 թ․ օգոստոսի 18-ին.
↑ libertarianism. (2007). In Encyclopædia Britannica. Retrieved 30 July 2007, from Encyclopædia Britannica Online
↑ Murray Rothbard (2000). «Egalitarianism as A Revolt Against Nature And Other Essays: and other essays»". Ludwig von Mises Institute, 2000. p. 207.
↑ «Murray N. Rothbard (1926—1995), American economist, historian, and individualist anarchist.» Avrich, Paul. Anarchist Voices: An Oral History of Anarchism in America, Abridged Paperback Edition (1996), p. 282 «Although there are many honorable exceptions who still embrace the „socialist“ label, most people who call themselves individualist anarchists today are followers of Murray Rothbard’s Austrian economics, and have abandoned the labor theory of value.» Carson, Kevin. Mutualist Political Economy, Preface Արխիվացված 2016-10-01 Wayback Machine.
↑ ^28,0 ^28,1 ^28,2 ^28,3 Hoppe, Hans-Hermann (2001) «Anarcho-Capitalism: An Annotated Bibliography» Արխիվացված 2014-01-11 Wayback Machine Retrieved 23 May 2005
↑ ^29,0 ^29,1 kanopiadmin (2014 թ․ օգոստոսի 18). «The Ethics of Liberty» (անգլերեն). Mises Institute. Արխիվացված օրիգինալից 2019 թ․ օգոստոսի 11-ին. Վերցված է 2019 թ․ օգոստոսի 18-ին.
↑ kanopiadmin (2014 թ․ օգոստոսի 18). «For a New Liberty: The Libertarian Manifesto» (անգլերեն). Mises Institute. Արխիվացված օրիգինալից 2011 թ․ դեկտեմբերի 13-ին. Վերցված է 2019 թ․ օգոստոսի 18-ին.
↑ Ротбард, Мюррей Н. (1975) Общество без государства Արխիվացված 2013-12-10 Wayback Machine Информационный бюллетень Либертарианского форума (январь 1975)
↑ Эксклюзивное интервью с Мюрреем Ротбардом «Новое знамя: двухнедельный либертарианский журнал» (25 февраля 1972 г.)
↑ «Rothbardian Ethics - LewRockwell LewRockwell.com» (անգլերեն). LewRockwell.com. Արխիվացված օրիգինալից 2015 թ․ հունիսի 18-ին. Վերցված է 2019 թ․ օգոստոսի 18-ին.
↑ Man, Economy, and State(անգլ.) // Wikipedia. — 2019-06-04.
↑ Power and Market(անգլ.) // Wikipedia. — 2018-09-14.
↑ Мюррей Ротбард (2000). «Эгалитаризм как восстание против природы и другие очерки: и другие очерки» ", Институт Людвига фон Мизеса, 2000. С. 207.
↑ Гесс, Карл (1969) Письмо из Вашингтона Արխիվացված 2012-12-24 Wayback Machine . Libertatian Forum Vol. I, № VI (15 июня 1969 г.)
↑ «Rothbardian Ethics - LewRockwell LewRockwell.com» (անգլերեն). LewRockwell.com. Արխիվացված օրիգինալից 2015 թ․ հունիսի 18-ին. Վերցված է 2019 թ․ օգոստոսի 18-ին.
↑ kanopiadmin (2014 թ․ հուլիսի 30). «Common Property in Anarcho-Capitalism» (անգլերեն). Mises Institute. Արխիվացված օրիգինալից 2019 թ․ դեկտեմբերի 11-ին. Վերցված է 2019 թ․ օգոստոսի 18-ին.
↑ Лонг, Родерик Т. 199. «Призыв к публичной собственности». Составов 5, нет. 3 (весна)
↑ «Обзор Косанке вместо политики — Дон Стейси» Արխիվացված 2018-10-01 Wayback Machine . Либертарианские документы VOL. 3, ст. NO. 3 (2011).
↑ «Обзор Косанке вместо политики — Дон Стейси» Արխիվացված 2018-10-01 Wayback Machine . Либертарианские документы VOL. 3, ст. NO. 3 (2011).
↑ «Why Conservatives Love War and the State - LewRockwell LewRockwell.com» (անգլերեն). LewRockwell.com. Արխիվացված օրիգինալից 2019 թ․ հունիսի 26-ին. Վերցված է 2019 թ․ օգոստոսի 20-ին.
↑ Ротбард, Мюррей Н. (1962) Институт Людвига фон Мизеса Արխիվացված 2014-10-06 Wayback Machine Человек, экономика и государство и Власть и рынок Институт Людвига фон Мизеса ISBN 978-0-945466-30-7 гл. 2
↑ Ротбард, Мюррей Н. (1962) Институт Людвига фон Мизеса Արխիվացված 2014-10-06 Wayback Machine Человек, экономика и государство и Власть и рынок Институт Людвига фон Мизеса ISBN 978-0-945466-30-7 гл. 2
↑ Ротбард, Мюррей Н. (1962) Человек, экономика и государство с властью и рынком, Mises.org
↑ kanopiadmin (2014 թ․ օգոստոսի 18). «The Ethics of Liberty» (անգլերեն). Mises Institute. Արխիվացված օրիգինալից 2019 թ․ օգոստոսի 11-ին. Վերցված է 2019 թ․ օգոստոսի 20-ին.
↑ Нозик, Роберт (1973) Анархия, государство и утопия
↑ Фридман, Дэвид. Механизм свободы: руководство к радикальному капитализму. Harper & Row. С. 144—145
↑ Браун, Сьюзен Лав, Свободный рынок как спасение от правительства: Анархо-капиталистический взгляд, Значение рынка: Свободный рынок в западной культуре, под редакцией Джеймса Дж. Карриера, Берг / Оксфорд, 1997, с. 113.
↑ ^51,0 ^51,1 ^51,2 ^51,3 «Private Creation and Enforcement of Law: A Historical Case». www.daviddfriedman.com. Արխիվացված օրիգինալից 2021 թ․ ապրիլի 18-ին. Վերցված է 2019 թ․ օգոստոսի 5-ին.
↑ ^52,0 ^52,1 Friedman, David D. The machinery of freedom : guide to a radical capitalism. — Third edition. — New York, NY. — xv, 361 pages с. — ISBN 9781507785607, 1507785607
↑ ^53,0 ^53,1 ^53,2 «The Vikings Were Libertarians - LewRockwell LewRockwell.com» (անգլերեն). LewRockwell.com. Արխիվացված օրիգինալից 2019 թ․ սեպտեմբերի 4-ին. Վերցված է 2019 թ․ օգոստոսի 5-ին.
↑ «Gustave de Molinari - The Production of Security». praxeology.net. Արխիվացված օրիգինալից 2007 թ․ սեպտեմբերի 27-ին. Վերցված է 2019 թ․ օգոստոսի 20-ին.
↑ Стрингем, Эдвард; Куротт, Николас (2010). «Повышение правопорядка правительства в Англии». Преследование правосудия: право и экономика юридических учреждений, Эдвард Лопес, ред. Независимый институт 2010
↑ Стрингем, Эдвард (зима 1998—1999). «Закон о рынке». Журнал либертарианских исследований.
↑ Стрингем, Эдвард; Живицкий, Тодд (5 ноября 2005 г.). «Соперничество и превосходная отправка: анализ конкурирующих судов в средневековой и ранней современной Англии». Джордж Мейсон Юридические и экономические исследования
↑ {{{վերնագիր}}}(անգլ.).
↑ kanopiadmin (2014 թ․ օգոստոսի 18). «For a New Liberty: The Libertarian Manifesto» (անգլերեն). Mises Institute. Արխիվացված օրիգինալից 2011 թ․ դեկտեմբերի 13-ին. Վերցված է 2019 թ․ օգոստոսի 20-ին.
↑ «Restitution Transfer and Recoupment - Seasteading». wiki.seasteading.org. Արխիվացված օրիգինալից 2019 թ․ օգոստոսի 20-ին. Վերցված է 2019 թ․ օգոստոսի 20-ին.
↑ Стрингем, Эдвард (2015). Частное правительство. Издательство Оксфордского университета.
↑ Каплан, Брайан; Стрингем, Эдвард (2008). «Приватизация разрешения споров». Теоретические вопросы в области права .
↑ О’Киф, Мэтью (1989) «Правосудие против реституции» Արխիվացված 2020-11-11 Wayback Machine. Юридические заметки № 5, Либертарианский альянс.
↑ Бенсон, Брюс (1998). Служить и защищать: приватизация и сообщество в сфере уголовного правосудия
↑ kanopiadmin (2014 թ․ օգոստոսի 18). «The Market for Liberty» (անգլերեն). Mises Institute. Արխիվացված (PDF) օրիգինալից 2012 թ․ մարտի 7-ին. Վերցված է 2019 թ․ օգոստոսի 20-ին.
↑ «Rothbard on War». www.antiwar.com. Արխիվացված օրիգինալից 2013 թ․ հուլիսի 3-ին. Վերցված է 2019 թ․ օգոստոսի 20-ին.
↑ ^67,0 ^67,1 ^67,2 Тэм, Крис Р., октябрь 1983 года. Чикагская школа: уроки тридцатых и восьмидесятых. Экономические вопросы. п. 56
↑ The Machinery of Freedom(անգլ.) // Wikipedia. — 2019-07-06.
↑ «Обзор Косанке вместо политики — Дон Стейси» Արխիվացված 2018-10-01 Wayback Machine . Либертарианские документы VOL. 3, ст. NO. 3 (2011).
↑ Брукс, Фрэнк Х. (1994). Индивидуалистические анархисты: антология свободы (1881—1908) . Издательство транзакций. п. XI. ISBN 1-56000-132-1, Обычно считающийся крайне левой идеологией, анархизм всегда включал значительное напряжение радикального индивидуализма, от гиперрационализма Годвина, до эгоизма Штирнера, до либертарианцев и анархо-капиталистов сегодняшнего дня.
↑ Джозеф Кан (2000). «Анархизм, символ веры, который не останется мёртвым; распространение мирового капитализма воскрешает давнишнее движение». Нью-Йорк Таймс (5 августа). Колин Мойнихан (2007). «Книжная ярмарка объединяет анархистов. Во всяком случае, в духе». Нью-Йорк Таймс (16 апреля).
↑ ^72,0 ^72,1 Маршалл, Питер (2008). Требование невозможного: история анархизма . Лондон: Харпер Многолетник. п. 565. «Фактически, немногие анархисты приняли бы» анархо-капиталистов "в анархистский лагерь, поскольку они не разделяют озабоченность экономическим равенством и социальной справедливостью. Их корыстные, расчётливые рыночные люди не могли бы практиковать добровольное совместное сотрудничество. операция и взаимопомощь. Поэтому анархо-капиталистов, даже если они отвергают государство, лучше всего назвать правыми либертарианцами, а не анархистами ".
↑ Newman, Saul (2010). Политика постанархизма. Издательство Эдинбургского университета. п. 43. «Важно различать анархизм и некоторые направления правого либертарианства, которые порой носят одноимённое имя (например, анархо-капитализм Ротбарда)». ISBN 0748634959
↑ McKay, Iain (2008). «Раздел F — Является ли» анархо-капитализм «типом анархизма?» Анархист FAQ: Том 1 . Окленд / Эдинбург: АК Пресс. ISBN 978-1902593906
↑ Ротбард, Мюррей N (1973). «Будущее мира и капитализма Արխիվացված 2008-10-16 Wayback Machine». Джеймс Х. Уивер, под ред. Современная политическая экономия . Бостон: Аллин и Бэкон. С. 419-30.
↑ «Foreign Policy In Focus | Chomsky: Understanding the Crisis — Markets, the State and Hypocrisy». web.archive.org. 2009 թ․ սեպտեմբերի 2. Արխիվացված է օրիգինալից 2009 թ․ հոկտեմբերի 12-ին. Վերցված է 2019 թ․ օգոստոսի 11-ին.
↑ «Our Recent Congress by Wilhelm Liebknecht 1896». www.marxists.org. Արխիվացված օրիգինալից 2020 թ․ հոկտեմբերի 19-ին. Վերցված է 2019 թ․ օգոստոսի 11-ին.
↑ «Socialism: Utopian and Scientific (Chpt. 3)». www.marxists.org. Արխիվացված օրիգինալից 2017 թ․ նոյեմբերի 18-ին. Վերցված է 2019 թ․ օգոստոսի 11-ին.
↑ Ротбард, Мюррей N (25 февраля 1972 года). Эксклюзивное интервью с Мюрреем Ротбардом Արխիվացված 2015-06-18 Wayback Machine. Новый баннер: двухнедельный либертарианский журнал.
↑ Рокер, Рудольф (1938). Анархо-синдикализм: теория и практика. Введение в предмет, который испанская война привела к подавляющей известности. Секер и Варбург. п. 11. (…) до тех пор, пока внутри общества обладающая и не обладающая группа людей сталкивается друг с другом во враждебности, государство будет незаменимо для обладающего меньшинства в защите своих привилегий.
↑ kanopiadmin (2007 թ․ դեկտեմբերի 3). «Are Libertarians "Anarchists"?» (անգլերեն). Mises Institute. Արխիվացված օրիգինալից 2018 թ․ հոկտեմբերի 1-ին. Վերցված է 2019 թ․ օգոստոսի 11-ին.
↑ «Индивидуальное владение является необходимым условием социальной жизни; собственность убивает жизнь — это доказано всем пятитысячелетним существованием собственности; владение соответствует праву, собственность враждебна ему. Уничтожьте собственность и сохраните владение…» — Прудон П. Ж.. Что такое собственность? или Исследование о принципе права и власти Արխիվացված 2011-11-14 Wayback Machine — М.: Республика, 1998.
↑ «Индивидуальное владение является необходимым условием социальной жизни; собственность убивает жизнь — это доказано всем пятитысячелетним существованием собственности; владение соответствует праву, собственность враждебна ему. Уничтожьте собственность и сохраните владение…» — Прудон П. Ж.. Что такое собственность? или Исследование о принципе права и власти Արխիվացված 2011-11-14 Wayback Machine — М.: Республика, 1998.
↑ "В 1840 году он требовал замены собственности индивидуальным владением, чем должно быть на свете уничтожено зло. Но уже в 1841 году он объясняет, что под собственностью он разумеет единственно лишь злоупотребление ею, он тогда же указывает на необходимость создания общественной системы, где найдут своё место право на торговлю и обмен, право наследования родственниками, право первородства, право завещания. В 1846 году он говорит: «В один прекрасный день преобразованная собственность станет положительной, совершенной, социальной и истинной идеей; новая собственность заступит место старой и будет одинаково для всех действительна и благодетельна», В 1848 году он объясняет: «Собственность никогда не может исчезнуть, поскольку человеческая личность образует её основание и содержание. Как постоянное побуждение к работе, как противник, без которого работа ослабела бы и исчезла, собственность должна жить в сердце человека». А в 1858 году он говорит: «То, чего я хотел ещё в 1840 году, определяя понятие собственности, и чего я хочу ещё и теперь, есть не разрушение собственности — мне уже надоело повторять это, да это, кроме того, означало бы, что вместе с Руссо, Платоном, также Лук Бланом и всеми другими противниками собственности я впадаю в коммунизм, от которого я себя охраняю со всею строгостью» — Эльцбахер П. Суть анархизма — М.: АСТ, 2009.
↑ «Mutualist.Org: Free Market Anti-Capitalism». Արխիվացված օրիգինալից 2019 թ․ հունիսի 17-ին. Վերցված է 2010 թ․ նոյեմբերի 8-ին.
↑ Пётр Рауш. Коммунизм и анархия Արխիվացված 2016-03-04 Wayback Machine
↑ Торо, Генри Дэвид (1849) Гражданское неповиновение Արխիվացված 2012-06-12 Wayback Machine.
↑ Разин, Салли. Классический либерализм и международный экономический порядок: исследования по теории и интеллектуальной истории, Routledge (Великобритания) ISBN 978-0-415-16493-1, 1998, с. 17
↑ kanopiadmin (2005 թ․ ապրիլի 5). «Authentic German Liberalism of the 19th Century» (անգլերեն). Mises Institute. Արխիվացված օրիգինալից 2018 թ․ հոկտեմբերի 1-ին. Վերցված է 2019 թ․ օգոստոսի 15-ին.
↑ «Gustave de Molinari - The Production of Security». praxeology.net. Արխիվացված օրիգինալից 2007 թ․ սեպտեմբերի 27-ին. Վերցված է 2019 թ․ օգոստոսի 15-ին.
↑ «[…] только несколько человек, таких как Мюррей Ротбард из „Власти и рынка“, и некоторые авторы статей находились под влиянием этих людей. Большинство сознательно не эволюционировали из этой традиции; они были довольно автоматическим продуктом американской среды». ДеЛеон, Дэвид. Американец как анархист: размышления о коренном радикализме. Johns Hopkins University Press, 1978, с. 127
↑ Гордон, Дэвид. Основной Ротбард. Институт Людвига фон Мизеса, 2007. С. 12-13.
↑ «Доктрина Спунер-Такер: взгляд экономиста». Выход. Май — июнь 1965 года. Позднее Ротбард опубликовал «Эгалитаризм как восстание против природы», 1974. Позднее опубликован в « Журнале либертарианских исследований», 2000 год. Доктрина Спунера-Такера: взгляд экономиста Արխիվացված 2012-11-02 Wayback Machine
↑ kanopiadmin (2014 թ․ հուլիսի 30). «The Spooner-Tucker Doctrine: An Economist's View» (անգլերեն). Mises Institute. Արխիվացված (PDF) օրիգինալից 2012 թ․ նոյեմբերի 2-ին. Վերցված է 2019 թ․ օգոստոսի 15-ին.
↑ Такер, Бенджамин. «Вместо книги» (1893)
↑ Yesim Yilmaz April 20, 1998 (1998 թ․ ապրիլի 20). «Private Regulation: A Real Alternative for Regulatory Reform» (անգլերեն). Cato Institute. Արխիվացված օրիգինալից 2019 թ․ մարտի 28-ին. Վերցված է 2019 թ․ հուլիսի 29-ին.{{cite web}}: CS1 սպաս․ թվային անուններ: authors list (link)
↑ ^97,0 ^97,1 П. Бёрч (1998). «Анархо-капитализм растворяется в государствах городов» Archive copy Wayback Machine-ի միջոցով:(PDF). Либертарианский Альянс. Юридические заметки. нет. 28: 4. ISSN 0267-7083. Проверен 5 июль 2010.
↑ «Anarchist Theory FAQ Version 5.2». econfaculty.gmu.edu. Արխիվացված օրիգինալից 2019 թ․ օգոստոսի 4-ին. Վերցված է 2019 թ․ օգոստոսի 5-ին.
↑ Terry L. Anderson, P. J. Hill An American Experiment in Anarcho-Capitalism: The Not So Wild, Wild West // Anarchy And the Law. — Routledge, 2017-07-05. — С. 639–657. — ISBN 9781315082349.
↑ Benson, Bruce L., 1949- To serve and protect : privatization and community in criminal justice. — New York: New YorK University Press, 1998. — xxviii, 372 pages с. — ISBN 0814713270, 9780814713273
↑ ^101,0 ^101,1 {{{վերնագիր}}}. — ISBN 9781441142092, 9781501301599.
↑ PeaceRequiresAnarchy (2012 թ․ դեկտեմբերի 30). «Stateless Societies: Ancient Ireland» (անգլերեն). Peace Requires Anarchy. Արխիվացված օրիգինալից 2019 թ․ օգոստոսի 5-ին. Վերցված է 2019 թ․ օգոստոսի 5-ին.
↑ Брайан Моррис, «Глобальный антикапитализм», с. 170-6, Anarchist Studies, vol. 14, нет 2, стр. 175
↑ Питер Сабатини. «Либертарианство: фиктивная анархия» Արխիվացված 2019-08-30 Wayback Machine.
↑ «Либертарианец как консерватор», «Отмена труда и другие очерки», с. 144
↑ Холкомб, Рэндалл Г. «Правительство: ненужное, но неизбежное» Արխիվացված 2009-07-05 Wayback Machine (PDF).
↑ Холкомб, Рэндалл Г. «Правительство: ненужное, но неизбежное» Archive copy Wayback Machine-ի միջոցով: (PDF).
↑ Мельцер, Альберт (2000). Анархизм: аргументы за и против. АК Пресс. п. 50. ISBN 978-1873176573,
↑ ^109,0 ^109,1 ^109,2 П. Бёрч (1998). «Анархо-капитализм растворяется в государствах городов» Արխիվացված 2010-11-05 Wayback Machine(PDF). Либертарианский Альянс. Юридические заметки. нет. 28: 4. ISSN 0267-7083. Проверен 5 июль 2010.
↑ Элликсон, Роберт С. (26 января 2017 года). «Дело Хайека против анархо-капитализма: уличных сетей, маяков и помощи погибшим». Йельский юридический и экономический исследовательский документ № 569. SSRN 2906383.
↑ «Архивированная копия» (PDF). Արխիվացված է օրիգինալից (PDF) 2020 թ․ նոյեմբերի 11-ին. Վերցված է 2019 թ․ օգոստոսի 30-ին.
↑ «Об анархизме: Ноам Хомский, интервью Тома Лейна» Archive copy Wayback Machine-ի միջոցով:. chomsky.info. 23 декабря 2006.
↑ Иэн Маккей; и другие. (21 января 2010 г.) «Раздел F — Являются ли анархо-капиталисты действительно анархистами?» Արխիվացված 2017-01-16 Wayback Machine , Анархист-FAQ. Infoshop.org.
↑ david_graeber (2013 թ․ հունվարի 28). «yes well I helped in…». r/IAmA. Վերցված է 2024 թ․ հունվարի 25-ին.
↑ Фридман, Дэвид. «Несостоятельность рынка: аргументы за и против государства» Արխիվացված 2021-04-15 Wayback Machine. Нужно ли нам правительство?, Www.daviddfriedman.com
↑ МакЭлрой, Венди (1995) Интеллектуальная собственность: либертарианские дебаты конца девятнадцатого века Արխիվացված 2021-01-02 Wayback Machine Либертарианское наследие № 14 ISBN 1-85637-281-2
↑ Годвин, Майк ; Нил Стивенсон (февраль 2005 г.) «Прошлое, настоящее и будущее Нила Стивенсона; автор широко известного „Барокко цикла“ о науке, рынках и Америке после 11 сентября» (печатная статья). Reason. Архивировано из оригинального 10 августа 2007 года. Проверено 11 августа 2007.
↑ «Neal Stephenson Responds With Wit and Humor - Slashdot» (անգլերեն). slashdot.org. Արխիվացված օրիգինալից 2019 թ․ օգոստոսի 20-ին. Վերցված է 2019 թ․ օգոստոսի 20-ին.
↑ «ANARCHISM.net: On the Steppes of Central Asia, by Matt Stone». www.anarchism.net. Արխիվացված օրիգինալից 2008 թ․ ապրիլի 24-ին. Վերցված է 2019 թ․ օգոստոսի 20-ին.
↑ «Sharper Security | Catallaxy Media». archive.fo. 2013 թ․ հունվարի 18. Արխիվացված օրիգինալից 2013 թ․ հունվարի 18. Վերցված է 2019 թ․ օգոստոսի 20-ին.{{cite web}}: CS1 սպաս․ unfit URL (link)
↑ «Escape From Terra - by Sandy Sandfort, Scott Bieser and Lee Oaks! - Big Head Press, publishing Thoughtful Stories since 2002». www.bigheadpress.com. Արխիվացված օրիգինալից 2019 թ․ օգոստոսի 20-ին. Վերցված է 2019 թ․ օգոստոսի 20-ին.

Արտաքին հղումներ

Լյուդվիգ ֆոն Միզեսի ինստիտուտ Արխիվացված 2019-08-21 Wayback Machine Ազատականության գիտակրթական կենտրոնը, ներառյալ անարխո-կապիտալիզմը, ազատական քաղաքական տեսությունը և ավստրիական տնտեսագիտության դպրոցը։
Ազատության ռադիոկայան Արխիվացված 2019-08-14 Wayback Machine Հաղորդավար Ստեֆան Մոլինյոն, քննարկում է անարխո-կապիտալիզմի թեմաները։
անարխո-կապիտալիստական FAQ Արխիվացված 2021-01-08 Wayback Machine
Anti-state.com Արխիվացված 2008-07-29 Wayback Machine «Շուկայական անարխիզմի առցանց կենտրոն», ունի ակտիվ ֆորում և անարխոկապիտալիզմի հայտնի ջատագովների տեսական և գործնական հոդվածների արխիվ։
LewRockwell.com Ղեկավարում է Լյու Ռոքվելը
Սեփականության և ազատության հասարակություն Արխիվացված 2011-06-16 Wayback Machine Միջազգային անարխո-կապիտալիստական հասարակություն
Strike The Root Արխիվացված 2019-08-20 Wayback Machine Անարխո-կապիտալիստական կայք էսսեներով, նորություններով և ֆորումով

[1] (2014 թ․ օգոստոսի 18). «The Betrayal of the American Right» (անգլերեն). Mises Institute. Արխիվացված օրիգինալից 2017 թ․ հոկտեմբերի 30-ին. Վերցված է 2019 թ․ հուլիսի 29-ին.

[Stringham512-2] Edward Stringham, Anarchy and the law: the political economy of choice, p 51 Արխիվացված 2017-03-23 Wayback Machine

[3] Ronald Hamowy, Editor, The encyclopedia of libertarianism, SAGE, 2008, p 10-12 Արխիվացված 2017-03-13 Wayback Machine, p 195 Արխիվացված 2017-03-13 Wayback Machine, ISBN 978-1-4129-6580-4, 9781412965804

[4] Roberta Modugno Crocetta, Murray Rothbard’s anarcho-capitalism in the contemporary debate. A critical defense Արխիվացված 2013-02-27 Wayback Machine, Ludwig Von Mises Institute.

[5] Michael Oliver, «Exclusive Interview With Murray Rothbard» Արխիվացված 2007-08-07 Wayback Machine, originally published in The New Banner: A Fortnightly Libertarian Journal, February 25, 1972. For an earlier published use of «anarcho-capitalism» by Rothbard, see his «Know Your Rights» Արխիվացված 2011-08-11 Wayback Machine WIN: Peace and Freedom through Nonviolent Action, Volume 7, No. 4, March 1, 1971, 6-10.

[6] «The Death of Politics, by Karl Hess». fare.tunes.org. Արխիվացված օրիգինալից 2019 թ․ օգոստոսի 2-ին. Վերցված է 2019 թ․ օգոստոսի 17-ին.

[7] (2014 թ․ հուլիսի 30). «Common Property in Anarcho-Capitalism» (անգլերեն). Mises Institute. Արխիվացված օրիգինալից 2019 թ․ դեկտեմբերի 11-ին. Վերցված է 2019 թ․ օգոստոսի 17-ին.

[8] Аврич, Пол . Голоса анархистов: устная история анархизма в Америке, сокращённое издание в мягкой обложке (1996), с. 282

[9] Ротбард, Мюррей Н., Будущее мира и капитализма Արխիվացված 2008-10-16 Wayback Machine ; Мюррей Ротбард, слева и справа: перспективы свободы

[10] Адамс, Ян Политическая идеология сегодня. Издательство Manchester University Press 2001. с. 33

[11] {{{վերնագիր}}}.

[12] Мюррей Ротбард . «Концепции роли интеллектуалов в социальных изменениях по отношению к laissez faire» (PDF) . Архивировано из оригинального (PDF) 16 декабря 2008 года . Источник +28 декабря 2008 .

[13] Вейк, Дэвид. Анархистское правосудие . с. 223-24

[14] Сабатини, Питер. Либертарианство: фиктивная анархия

[15] Кропоткин, Пётр. Анархизм

[:1-16] 16,0 ^16,1 ^16,2 «Обзор Косанке вместо политики — Дон Стейси» Արխիվացված 2018-10-01 Wayback Machine . Либертарианские документы VOL. 3, ст. NO. 3 (2011).

[17] «Q8. What is the Nolan Chart?». www.nolanchart.com. Արխիվացված է օրիգինալից 2019 թ․ օգոստոսի 18-ին. Վերցված է 2019 թ․ օգոստոսի 18-ին.

[18] Мюррей Ротбард . Власть и Рынок: Оборонные услуги на Свободном Рынке Archive copy Wayback Machine-ի միջոցով: . п. 1051. Между прочим, тем более любопытно, что в то время как сторонники справедливости должны по логике своей позиции быть ревностными сторонниками единогo мирового правительства, чтобы никто не жил в состоянии «анархии» в отношении никому другому они почти никогда не являются.

[19] (2014 թ․ օգոստոսի 18). «The Market for Liberty» (անգլերեն). Mises Institute. Արխիվացված (PDF) օրիգինալից 2012 թ․ մարտի 7-ին. Վերցված է 2019 թ․ օգոստոսի 18-ին.

[20] Фридман, Дэвид Д. Машины свободы. Глава 42

[21] Лисон, Питер. «Анархия свободна; или, почему самоуправление работает лучше, чем вы думаете». Институт Катона, 6 августа 2007 года. Cato-Unbound.org

[22] Ханс-Германн Хоппе «Аргументация этики» Արխիվացված 2019-09-13 Wayback Machine . Получено 6 февраля 2007 г.

[23] Фридман, Дэвид Д. (1982) «Глава 41: Проблемы» Механизм свободы. Արխիվացված 2024-01-19 Wayback Machine Получено 27 апреля 2015 г.

[24] (2014 թ․ օգոստոսի 18). «Law, Property Rights, and Air Pollution» (անգլերեն). Mises Institute. Արխիվացված օրիգինալից 2019 թ․ օգոստոսի 6-ին. Վերցված է 2019 թ․ օգոստոսի 18-ին.

[25] rtarianism. (2007). In Encyclopædia Britannica. Retrieved 30 July 2007, from Encyclopædia Britannica Online

[autogenerated12-26] Murray Rothbard (2000). «Egalitarianism as A Revolt Against Nature And Other Essays: and other essays»". Ludwig von Mises Institute, 2000. p. 207.

[27] «Murray N. Rothbard (1926—1995), American economist, historian, and individualist anarchist.» Avrich, Paul. Anarchist Voices: An Oral History of Anarchism in America, Abridged Paperback Edition (1996), p. 282 «Although there are many honorable exceptions who still embrace the „socialist“ label, most people who call themselves individualist anarchists today are followers of Murray Rothbard’s Austrian economics, and have abandoned the labor theory of value.» Carson, Kevin. Mutualist Political Economy, Preface Արխիվացված 2016-10-01 Wayback Machine.

[Hoppe-20012-28] 28,0 ^28,1 ^28,2 ^28,3 Hoppe, Hans-Hermann (2001) «Anarcho-Capitalism: An Annotated Bibliography» Արխիվացված 2014-01-11 Wayback Machine Retrieved 23 May 2005

[автоссылка13-29] 29,0 ^29,1 kanopiadmin (2014 թ․ օգոստոսի 18). «The Ethics of Liberty» (անգլերեն). Mises Institute. Արխիվացված օրիգինալից 2019 թ․ օգոստոսի 11-ին. Վերցված է 2019 թ․ օգոստոսի 18-ին.

[30] (2014 թ․ օգոստոսի 18). «For a New Liberty: The Libertarian Manifesto» (անգլերեն). Mises Institute. Արխիվացված օրիգինալից 2011 թ․ դեկտեմբերի 13-ին. Վերցված է 2019 թ․ օգոստոսի 18-ին.

[31] Ротбард, Мюррей Н. (1975) Общество без государства Արխիվացված 2013-12-10 Wayback Machine Информационный бюллетень Либертарианского форума (январь 1975)

[32] Эксклюзивное интервью с Мюрреем Ротбардом «Новое знамя: двухнедельный либертарианский журнал» (25 февраля 1972 г.)

[автоссылка22-33] «Rothbardian Ethics - LewRockwell LewRockwell.com» (անգլերեն). LewRockwell.com. Արխիվացված օրիգինալից 2015 թ․ հունիսի 18-ին. Վերցված է 2019 թ․ օգոստոսի 18-ին.

[34] Man, Economy, and State(անգլ.) // Wikipedia. — 2019-06-04.

[35] Power and Market(անգլ.) // Wikipedia. — 2018-09-14.

[36] Мюррей Ротбард (2000). «Эгалитаризм как восстание против природы и другие очерки: и другие очерки» ", Институт Людвига фон Мизеса, 2000. С. 207.

[37] Гесс, Карл (1969) Письмо из Вашингтона Արխիվացված 2012-12-24 Wayback Machine . Libertatian Forum Vol. I, № VI (15 июня 1969 г.)

[автоссылка2-38] «Rothbardian Ethics - LewRockwell LewRockwell.com» (անգլերեն). LewRockwell.com. Արխիվացված օրիգինալից 2015 թ․ հունիսի 18-ին. Վերցված է 2019 թ․ օգոստոսի 18-ին.

[39] (2014 թ․ հուլիսի 30). «Common Property in Anarcho-Capitalism» (անգլերեն). Mises Institute. Արխիվացված օրիգինալից 2019 թ․ դեկտեմբերի 11-ին. Վերցված է 2019 թ․ օգոստոսի 18-ին.

[40] Лонг, Родерик Т. 199. «Призыв к публичной собственности». Составов 5, нет. 3 (весна)

[:12-41] «Обзор Косанке вместо политики — Дон Стейси» Արխիվացված 2018-10-01 Wayback Machine . Либертарианские документы VOL. 3, ст. NO. 3 (2011).

[:13-42] «Обзор Косанке вместо политики — Дон Стейси» Արխիվացված 2018-10-01 Wayback Machine . Либертарианские документы VOL. 3, ст. NO. 3 (2011).

[43] «Why Conservatives Love War and the State - LewRockwell LewRockwell.com» (անգլերեն). LewRockwell.com. Արխիվացված օրիգինալից 2019 թ․ հունիսի 26-ին. Վերցված է 2019 թ․ օգոստոսի 20-ին.

[:2-44] Ротбард, Мюррей Н. (1962) Институт Людвига фон Мизеса Արխիվացված 2014-10-06 Wayback Machine Человек, экономика и государство и Власть и рынок Институт Людвига фон Мизеса ISBN 978-0-945466-30-7 гл. 2

[:22-45] Ротбард, Мюррей Н. (1962) Институт Людвига фон Мизеса Արխիվացված 2014-10-06 Wayback Machine Человек, экономика и государство и Власть и рынок Институт Людвига фон Мизеса ISBN 978-0-945466-30-7 гл. 2

[46] Ротбард, Мюррей Н. (1962) Человек, экономика и государство с властью и рынком, Mises.org

[47] (2014 թ․ օգոստոսի 18). «The Ethics of Liberty» (անգլերեն). Mises Institute. Արխիվացված օրիգինալից 2019 թ․ օգոստոսի 11-ին. Վերցված է 2019 թ․ օգոստոսի 20-ին.

[48] Нозик, Роберт (1973) Анархия, государство и утопия

[49] Фридман, Дэвид. Механизм свободы: руководство к радикальному капитализму. Harper & Row. С. 144—145

[50] Браун, Сьюзен Лав, Свободный рынок как спасение от правительства: Анархо-капиталистический взгляд, Значение рынка: Свободный рынок в западной культуре, под редакцией Джеймса Дж. Карриера, Берг / Оксфорд, 1997, с. 113.

[автоссылка53-51] 51,0 ^51,1 ^51,2 ^51,3 «Private Creation and Enforcement of Law: A Historical Case». www.daviddfriedman.com. Արխիվացված օրիգինալից 2021 թ․ ապրիլի 18-ին. Վերցված է 2019 թ․ օգոստոսի 5-ին.

[worldcat.org-52] 52,0 ^52,1 Friedman, David D. The machinery of freedom : guide to a radical capitalism. — Third edition. — New York, NY. — xv, 361 pages с. — ISBN 9781507785607, 1507785607

[автоссылка64-53] 53,0 ^53,1 ^53,2 «The Vikings Were Libertarians - LewRockwell LewRockwell.com» (անգլերեն). LewRockwell.com. Արխիվացված օրիգինալից 2019 թ․ սեպտեմբերի 4-ին. Վերցված է 2019 թ․ օգոստոսի 5-ին.

[54] «Gustave de Molinari - The Production of Security». praxeology.net. Արխիվացված օրիգինալից 2007 թ․ սեպտեմբերի 27-ին. Վերցված է 2019 թ․ օգոստոսի 20-ին.

[55] Стрингем, Эдвард; Куротт, Николас (2010). «Повышение правопорядка правительства в Англии». Преследование правосудия: право и экономика юридических учреждений, Эдвард Лопес, ред. Независимый институт 2010

[56] Стрингем, Эдвард (зима 1998—1999). «Закон о рынке». Журнал либертарианских исследований.

[57] Стрингем, Эдвард; Живицкий, Тодд (5 ноября 2005 г.). «Соперничество и превосходная отправка: анализ конкурирующих судов в средневековой и ранней современной Англии». Джордж Мейсон Юридические и экономические исследования

[автоссылка32-58] {{{վերնագիր}}}(անգլ.).

[59] (2014 թ․ օգոստոսի 18). «For a New Liberty: The Libertarian Manifesto» (անգլերեն). Mises Institute. Արխիվացված օրիգինալից 2011 թ․ դեկտեմբերի 13-ին. Վերցված է 2019 թ․ օգոստոսի 20-ին.

[60] «Restitution Transfer and Recoupment - Seasteading». wiki.seasteading.org. Արխիվացված օրիգինալից 2019 թ․ օգոստոսի 20-ին. Վերցված է 2019 թ․ օգոստոսի 20-ին.

[61] Стрингем, Эдвард (2015). Частное правительство. Издательство Оксфордского университета.

[62] Каплан, Брайан; Стрингем, Эдвард (2008). «Приватизация разрешения споров». Теоретические вопросы в области права .

[63] О’Киф, Мэтью (1989) «Правосудие против реституции» Արխիվացված 2020-11-11 Wayback Machine. Юридические заметки № 5, Либертарианский альянс.

[64] Бенсон, Брюс (1998). Служить и защищать: приватизация и сообщество в сфере уголовного правосудия

[65] (2014 թ․ օգոստոսի 18). «The Market for Liberty» (անգլերեն). Mises Institute. Արխիվացված (PDF) օրիգինալից 2012 թ․ մարտի 7-ին. Վերցված է 2019 թ․ օգոստոսի 20-ին.

[66] «Rothbard on War». www.antiwar.com. Արխիվացված օրիգինալից 2013 թ․ հուլիսի 3-ին. Վերցված է 2019 թ․ օգոստոսի 20-ին.

[автоссылка44-67] 67,0 ^67,1 ^67,2 Тэм, Крис Р., октябрь 1983 года. Чикагская школа: уроки тридцатых и восьмидесятых. Экономические вопросы. п. 56

[автоссылка3-68] The Machinery of Freedom(անգլ.) // Wikipedia. — 2019-07-06.

[:14-69] «Обзор Косанке вместо политики — Дон Стейси» Արխիվացված 2018-10-01 Wayback Machine . Либертарианские документы VOL. 3, ст. NO. 3 (2011).

[70] Брукс, Фрэнк Х. (1994). Индивидуалистические анархисты: антология свободы (1881—1908) . Издательство транзакций. п. XI. ISBN 1-56000-132-1, Обычно считающийся крайне левой идеологией, анархизм всегда включал значительное напряжение радикального индивидуализма, от гиперрационализма Годвина, до эгоизма Штирнера, до либертарианцев и анархо-капиталистов сегодняшнего дня.

[71] Джозеф Кан (2000). «Анархизм, символ веры, который не останется мёртвым; распространение мирового капитализма воскрешает давнишнее движение». Нью-Йорк Таймс (5 августа). Колин Мойнихан (2007). «Книжная ярмарка объединяет анархистов. Во всяком случае, в духе». Нью-Йорк Таймс (16 апреля).

[:43-72] 72,0 ^72,1 Маршалл, Питер (2008). Требование невозможного: история анархизма . Лондон: Харпер Многолетник. п. 565. «Фактически, немногие анархисты приняли бы» анархо-капиталистов "в анархистский лагерь, поскольку они не разделяют озабоченность экономическим равенством и социальной справедливостью. Их корыстные, расчётливые рыночные люди не могли бы практиковать добровольное совместное сотрудничество. операция и взаимопомощь. Поэтому анархо-капиталистов, даже если они отвергают государство, лучше всего назвать правыми либертарианцами, а не анархистами ".

[73] Newman, Saul (2010). Политика постанархизма. Издательство Эдинбургского университета. п. 43. «Важно различать анархизм и некоторые направления правого либертарианства, которые порой носят одноимённое имя (например, анархо-капитализм Ротбарда)». ISBN 0748634959

[74] McKay, Iain (2008). «Раздел F — Является ли» анархо-капитализм «типом анархизма?» Анархист FAQ: Том 1 . Окленд / Эдинбург: АК Пресс. ISBN 978-1902593906

[75] Ротбард, Мюррей N (1973). «Будущее мира и капитализма Արխիվացված 2008-10-16 Wayback Machine». Джеймс Х. Уивер, под ред. Современная политическая экономия . Бостон: Аллин и Бэкон. С. 419-30.

[76] «Foreign Policy In Focus | Chomsky: Understanding the Crisis — Markets, the State and Hypocrisy». web.archive.org. 2009 թ․ սեպտեմբերի 2. Արխիվացված է օրիգինալից 2009 թ․ հոկտեմբերի 12-ին. Վերցված է 2019 թ․ օգոստոսի 11-ին.

[77] «Our Recent Congress by Wilhelm Liebknecht 1896». www.marxists.org. Արխիվացված օրիգինալից 2020 թ․ հոկտեմբերի 19-ին. Վերցված է 2019 թ․ օգոստոսի 11-ին.

[78] «Socialism: Utopian and Scientific (Chpt. 3)». www.marxists.org. Արխիվացված օրիգինալից 2017 թ․ նոյեմբերի 18-ին. Վերցված է 2019 թ․ օգոստոսի 11-ին.

[79] Ротбард, Мюррей N (25 февраля 1972 года). Эксклюзивное интервью с Мюрреем Ротбардом Արխիվացված 2015-06-18 Wayback Machine. Новый баннер: двухнедельный либертарианский журнал.

[80] Рокер, Рудольф (1938). Анархо-синдикализм: теория и практика. Введение в предмет, который испанская война привела к подавляющей известности. Секер и Варбург. п. 11. (…) до тех пор, пока внутри общества обладающая и не обладающая группа людей сталкивается друг с другом во враждебности, государство будет незаменимо для обладающего меньшинства в защите своих привилегий.

[81] (2007 թ․ դեկտեմբերի 3). «Are Libertarians "Anarchists"?» (անգլերեն). Mises Institute. Արխիվացված օրիգինալից 2018 թ․ հոկտեմբերի 1-ին. Վերցված է 2019 թ․ օգոստոսի 11-ին.

[82] «Индивидуальное владение является необходимым условием социальной жизни; собственность убивает жизнь — это доказано всем пятитысячелетним существованием собственности; владение соответствует праву, собственность враждебна ему. Уничтожьте собственность и сохраните владение…» — Прудон П. Ж.. Что такое собственность? или Исследование о принципе права и власти Արխիվացված 2011-11-14 Wayback Machine — М.: Республика, 1998.

[83] «Индивидуальное владение является необходимым условием социальной жизни; собственность убивает жизнь — это доказано всем пятитысячелетним существованием собственности; владение соответствует праву, собственность враждебна ему. Уничтожьте собственность и сохраните владение…» — Прудон П. Ж.. Что такое собственность? или Исследование о принципе права и власти Արխիվացված 2011-11-14 Wayback Machine — М.: Республика, 1998.

[84] "В 1840 году он требовал замены собственности индивидуальным владением, чем должно быть на свете уничтожено зло. Но уже в 1841 году он объясняет, что под собственностью он разумеет единственно лишь злоупотребление ею, он тогда же указывает на необходимость создания общественной системы, где найдут своё место право на торговлю и обмен, право наследования родственниками, право первородства, право завещания. В 1846 году он говорит: «В один прекрасный день преобразованная собственность станет положительной, совершенной, социальной и истинной идеей; новая собственность заступит место старой и будет одинаково для всех действительна и благодетельна», В 1848 году он объясняет: «Собственность никогда не может исчезнуть, поскольку человеческая личность образует её основание и содержание. Как постоянное побуждение к работе, как противник, без которого работа ослабела бы и исчезла, собственность должна жить в сердце человека». А в 1858 году он говорит: «То, чего я хотел ещё в 1840 году, определяя понятие собственности, и чего я хочу ещё и теперь, есть не разрушение собственности — мне уже надоело повторять это, да это, кроме того, означало бы, что вместе с Руссо, Платоном, также Лук Бланом и всеми другими противниками собственности я впадаю в коммунизм, от которого я себя охраняю со всею строгостью» — Эльцбахер П. Суть анархизма — М.: АСТ, 2009.

[85] «Mutualist.Org: Free Market Anti-Capitalism». Արխիվացված օրիգինալից 2019 թ․ հունիսի 17-ին. Վերցված է 2010 թ․ նոյեմբերի 8-ին.

[86] Пётр Рауш. Коммунизм и анархия Արխիվացված 2016-03-04 Wayback Machine

[87] Торо, Генри Дэвид (1849) Гражданское неповиновение Արխիվացված 2012-06-12 Wayback Machine.

[88] Разин, Салли. Классический либерализм и международный экономический порядок: исследования по теории и интеллектуальной истории, Routledge (Великобритания) ISBN 978-0-415-16493-1, 1998, с. 17

[89] (2005 թ․ ապրիլի 5). «Authentic German Liberalism of the 19th Century» (անգլերեն). Mises Institute. Արխիվացված օրիգինալից 2018 թ․ հոկտեմբերի 1-ին. Վերցված է 2019 թ․ օգոստոսի 15-ին.

[90] «Gustave de Molinari - The Production of Security». praxeology.net. Արխիվացված օրիգինալից 2007 թ․ սեպտեմբերի 27-ին. Վերցված է 2019 թ․ օգոստոսի 15-ին.

[91] «[…] только несколько человек, таких как Мюррей Ротбард из „Власти и рынка“, и некоторые авторы статей находились под влиянием этих людей. Большинство сознательно не эволюционировали из этой традиции; они были довольно автоматическим продуктом американской среды». ДеЛеон, Дэвид. Американец как анархист: размышления о коренном радикализме. Johns Hopkins University Press, 1978, с. 127

[92] Гордон, Дэвид. Основной Ротбард. Институт Людвига фон Мизеса, 2007. С. 12-13.

[93] «Доктрина Спунер-Такер: взгляд экономиста». Выход. Май — июнь 1965 года. Позднее Ротбард опубликовал «Эгалитаризм как восстание против природы», 1974. Позднее опубликован в « Журнале либертарианских исследований», 2000 год. Доктрина Спунера-Такера: взгляд экономиста Արխիվացված 2012-11-02 Wayback Machine

[94] (2014 թ․ հուլիսի 30). «The Spooner-Tucker Doctrine: An Economist's View» (անգլերեն). Mises Institute. Արխիվացված (PDF) օրիգինալից 2012 թ․ նոյեմբերի 2-ին. Վերցված է 2019 թ․ օգոստոսի 15-ին.

[95] Такер, Бенджамин. «Вместо книги» (1893)

[96] Yesim Yilmaz April 20, 1998 (1998 թ․ ապրիլի 20). «Private Regulation: A Real Alternative for Regulatory Reform» (անգլերեն). Cato Institute. Արխիվացված օրիգինալից 2019 թ․ մարտի 28-ին. Վերցված է 2019 թ․ հուլիսի 29-ին.{{cite web}}: CS1 սպաս․ թվային անուններ: authors list (link)

[:53-97] 97,0 ^97,1 П. Бёрч (1998). «Анархо-капитализм растворяется в государствах городов» Archive copy Wayback Machine-ի միջոցով:(PDF). Либертарианский Альянс. Юридические заметки. нет. 28: 4. ISSN 0267-7083. Проверен 5 июль 2010.

[98] «Anarchist Theory FAQ Version 5.2». econfaculty.gmu.edu. Արխիվացված օրիգինալից 2019 թ․ օգոստոսի 4-ին. Վերցված է 2019 թ․ օգոստոսի 5-ին.

[99] Terry L. Anderson, P. J. Hill An American Experiment in Anarcho-Capitalism: The Not So Wild, Wild West // Anarchy And the Law. — Routledge, 2017-07-05. — С. 639–657. — ISBN 9781315082349.

[100] Benson, Bruce L., 1949- To serve and protect : privatization and community in criminal justice. — New York: New YorK University Press, 1998. — xxviii, 372 pages с. — ISBN 0814713270, 9780814713273

[:03-101] 101,0 ^101,1 {{{վերնագիր}}}. — ISBN 9781441142092, 9781501301599.

[102] PeaceRequiresAnarchy (2012 թ․ դեկտեմբերի 30). «Stateless Societies: Ancient Ireland» (անգլերեն). Peace Requires Anarchy. Արխիվացված օրիգինալից 2019 թ․ օգոստոսի 5-ին. Վերցված է 2019 թ․ օգոստոսի 5-ին.

[103] Брайан Моррис, «Глобальный антикапитализм», с. 170-6, Anarchist Studies, vol. 14, нет 2, стр. 175

[104] Питер Сабатини. «Либертарианство: фиктивная анархия» Արխիվացված 2019-08-30 Wayback Machine.

[105] «Либертарианец как консерватор», «Отмена труда и другие очерки», с. 144

[:3-106] Холкомб, Рэндалл Г. «Правительство: ненужное, но неизбежное» Արխիվացված 2009-07-05 Wayback Machine (PDF).

[:32-107] Холкомб, Рэндалл Г. «Правительство: ненужное, но неизбежное» Archive copy Wayback Machine-ի միջոցով: (PDF).

[108] Мельцер, Альберт (2000). Анархизм: аргументы за и против. АК Пресс. п. 50. ISBN 978-1873176573,

[:5-109] 109,0 ^109,1 ^109,2 П. Бёрч (1998). «Анархо-капитализм растворяется в государствах городов» Արխիվացված 2010-11-05 Wayback Machine(PDF). Либертарианский Альянс. Юридические заметки. нет. 28: 4. ISSN 0267-7083. Проверен 5 июль 2010.

[110] Элликсон, Роберт С. (26 января 2017 года). «Дело Хайека против анархо-капитализма: уличных сетей, маяков и помощи погибшим». Йельский юридический и экономический исследовательский документ № 569. SSRN 2906383.

[111] «Архивированная копия» (PDF). Արխիվացված է օրիգինալից (PDF) 2020 թ․ նոյեմբերի 11-ին. Վերցված է 2019 թ․ օգոստոսի 30-ին.

[112] «Об анархизме: Ноам Хомский, интервью Тома Лейна» Archive copy Wayback Machine-ի միջոցով:. chomsky.info. 23 декабря 2006.

[113] Иэн Маккей; и другие. (21 января 2010 г.) «Раздел F — Являются ли анархо-капиталисты действительно анархистами?» Արխիվացված 2017-01-16 Wayback Machine , Анархист-FAQ. Infoshop.org.

[114] vid_graeber (2013 թ․ հունվարի 28). «yes well I helped in…». r/IAmA. Վերցված է 2024 թ․ հունվարի 25-ին.

[115] Фридман, Дэвид. «Несостоятельность рынка: аргументы за и против государства» Արխիվացված 2021-04-15 Wayback Machine. Нужно ли нам правительство?, Www.daviddfriedman.com

[116] МакЭлрой, Венди (1995) Интеллектуальная собственность: либертарианские дебаты конца девятнадцатого века Արխիվացված 2021-01-02 Wayback Machine Либертарианское наследие № 14 ISBN 1-85637-281-2

[117] Годвин, Майк ; Нил Стивенсон (февраль 2005 г.) «Прошлое, настоящее и будущее Нила Стивенсона; автор широко известного „Барокко цикла“ о науке, рынках и Америке после 11 сентября» (печатная статья). Reason. Архивировано из оригинального 10 августа 2007 года. Проверено 11 августа 2007.

[118] «Neal Stephenson Responds With Wit and Humor - Slashdot» (անգլերեն). slashdot.org. Արխիվացված օրիգինալից 2019 թ․ օգոստոսի 20-ին. Վերցված է 2019 թ․ օգոստոսի 20-ին.

[119] «ANARCHISM.net: On the Steppes of Central Asia, by Matt Stone». www.anarchism.net. Արխիվացված օրիգինալից 2008 թ․ ապրիլի 24-ին. Վերցված է 2019 թ․ օգոստոսի 20-ին.

[120] «Sharper Security | Catallaxy Media». archive.fo. 2013 թ․ հունվարի 18. Արխիվացված օրիգինալից 2013 թ․ հունվարի 18. Վերցված է 2019 թ․ օգոստոսի 20-ին.{{cite web}}: CS1 սպաս․ unfit URL (link)

[121] «Escape From Terra - by Sandy Sandfort, Scott Bieser and Lee Oaks! - Big Head Press, publishing Thoughtful Stories since 2002». www.bigheadpress.com. Արխիվացված օրիգինալից 2019 թ․ օգոստոսի 20-ին. Վերցված է 2019 թ․ օգոստոսի 20-ին.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]

[11]

[12]

[13]

[14]

[15]

[16]

[17]

[18]

[19]

[20]

[21]

[22]

[23]

[24]

[25]

[26]

[27]

[28]

[29]

[30]

[31]

[32]

[33]

[34]

[35]

[36]

[37]

[38]

[39]

[40]

[41]

[42]

[43]

[44]

[45]

[46]

[47]

[48]

[49]

[50]

[51]

[52]

[53]

[54]

[55]

[56]

[57]

[58]

[59]

[60]

[61]

[62]

[63]

[64]

[65]

[66]

[67]

[68]

[69]

[70]

[71]

[72]

[73]

[74]

[75]

[76]

[77]

[78]

[79]

[80]

[81]

[82]

[83]

[84]

[85]

[86]

[87]

[88]

[89]

[90]

[91]

[92]

[93]

[94]

[95]

[96]

[97]

[98]

[99]

[100]