Krímstríðið

Krímstríðið
	; Bardaginn við Sinope eftir rússneska málarann Ívan Ajvazovskíj.
Dagsetning	16. október 1853 – 30. mars 1856 (2 ár, 5 mánuðir, 14 dagar)
Staðsetning	Krímskagi, Kákasus, Balkanskagi, Svartahaf, Eystrasalt, Hvítahaf, Austurlönd fjær
Niðurstaða	Sigur Tyrkja, Frakka og Breta. Hlutleysi og ferðafrelsi á Svartahafi tryggt með Parísarsáttmálanum 1856.
Stríðsaðilar
Rússland; Grikkland (til 1854)	Tyrkjaveldi; Frakkland (frá 1854); Bretland (frá 1854); Sardinía (frá 1855)
Leiðtogar
Nikulás 1.; Alexander 2.; Ottó 1.	Abdúl Mejid 1.; Napóleon 3.; Viktoría drottning; Aberdeen lávarður; Palmerston lávarður; Viktor Emmanúel 2.
Fjöldi hermanna
Alls: 889.000; 888.000 kallaðir til starfa; 324.478 virkjaðir; 1.000;	Alls: 603.132; 165.000; 309.268; 107.864; 21.000;
Mannfall og tjón
530.125;	45.400; 135.485; 40.462; 2.166;

Krímstríðið var stríð sem var háð á árunum 1853—1856 (október 1853 til febrúar 1856). Þar höfðu Ottómanveldið, Bretar, Sardiníumenn og Frakkar gert með sér bandalag gegn útþenslu Rússa við Svartahaf. Mest var barist á Krímskaganum, en einnig í Búlgaríu, Rúmeníu, við Eystrasalt og í Tyrklandi. Oft er talað um Krímstríðið sem fyrsta nútímastríðið og talið að þar hafi ýmsar nýstárlegar tækninýjungar í stríðsrekstri fyrst verið prófaðar.

Eftir stríðið varð Balkanskaginn þrætuepli og síðan þá hefur órói endurtekið einkennt svæðið. Á meðan á stríðinu stóð vann breska hjúkrunarkonan Florence Nightingale á vígstöðvunum við hjúkrun særðra. Dró þá úr dánartíðni meðal særðra manna og hlaut hún góðan orðstír af. Nokkrum árum eftir lok stríðsins, árið 1861, aflétti Alexander II. Rússakeisari bændaánauð í Rússlandi, iðnaður jókst og samgöngur voru bættar. Ríkisstjórn Rússlands herti þó aftur tökin eftir að keisarinn var myrtur árið 1881.

Tengt efni

Þessi sagnfræðigrein er stubbur. Þú getur hjálpað til með því að bæta við greinina.