Bruno Nuytten
| Bruno Nuytten | ||||
|---|---|---|---|---|
| ||||
Bruno Nuytten in 2013
| ||||
| Algemene informatie | ||||
| Geboren | Melun, 28 augustus 1945 | |||
| Land |  Frankrijk
| |||
| Werk | ||||
| Jaren actief | 1969 - | |||
| Beroep | Filmregisseur en cameraman | |||
| (en) IMDb-profiel | ||||
| MovieMeter-profiel | ||||
| (mul) TMDb-profiel (en) AllMovie-profiel | ||||
| ||||
Bruno Nuytten (Melun, 28 augustus 1945) is een Frans cameraman en filmregisseur.
Leven en werk
[bewerken | brontekst bewerken]Opleiding
[bewerken | brontekst bewerken]Als adolescent speelde Nuytten amateurtoneel. Hij slaagde niet voor het toegangsexamen aan de École nationale supérieure des arts décoratifs (art deco) in Parijs, noch voor dat van het eveneens in Parijs gevestigde Institut des hautes études cinématographiques (IDHEC). Vervolgens ging hij in Brussel tussen 1967 en 1969 lessen volgen aan het Institut National Supérieur des Arts du Spectacle et des techniques de diffusion (INSAS). Nuytten kreeg er les van onder meer cameraman Ghislain Cloquet. Hij maakte zijn opleiding niet af, en uiteindelijk behaalde hij in Parijs een brevet de technicien supérieur (BTS) afdeling 'opnames'.
Cameraman
[bewerken | brontekst bewerken]Nuytten deed ervaring op als assistent bij zijn oud-leraar en vriend Cloquet en bij doorgewinterde cameramannen als Claude Lecomte en Ricardo Aronovitch. Hij maakte zijn debuut als zelfstandig cameraman met een aantal korte films. Met films als Les Valseuses (1974), Garde à vue (1981), Possession (1981) en La vie est un roman (1983) ontpopte hij zich tot een vermaard director of photography. Hij werkte ook even in de Verenigde Staten waar hij het camerawerk van het gevangenisdrama Brubaker (1980) verzorgde. In totaal verzorgde Nuytten de cameravoering van een dertigtal lange speelfilms. Hij werkte herhaaldelijk voor Marguerite Duras, André Téchiné en Claude Berri, voor wie hij de opnames van het Provence-tweeluik Jean de Florette-Manon des sources (1986) op zich nam.
Filmregisseur
[bewerken | brontekst bewerken]Op aandringen van zijn toenmalige partner Isabelle Adjani nam Nuytten in 1988 zijn eerste film als regisseur op: de dramatische biopic Camille Claudel (1988) waarvoor hij het scenario hielp schrijven. Adjani vertolkte de titelrol en was tevens coproducente, samen met Christian Fechner. Daarna verwezenlijkte Nuytten nog drie films.
Latere carrière
[bewerken | brontekst bewerken]Bruno Nuytten geeft les aan La fémis, de Franse nationale filmschool en heeft tevens een lesopdracht aan de Université Sorbonne Nouvelle - Paris 3. Hij schreef ook artikels voor het blad Le cinéma pratique. Daarnaast gaf hij lezingen voor de filmclub van zijn geboortestad Melun. In Zwitserland richtte hij een productiehuis voor bedrijfsfilms.
Privéleven
[bewerken | brontekst bewerken]Bruno Nuytten was de partner van Isabelle Adjani. Hij heeft een zoon met haar: Barnabé (1979). Sinds 1996 leeft hij samen met de regisseuse Tatiana Vialle met wie hij twee kinderen heeft.
Filmografie
[bewerken | brontekst bewerken]Filmregisseur
[bewerken | brontekst bewerken]- 1988 - Camille Claudel
- 1992 - Albert Souffre
- 2000 - Passionnément
- 2002 - Jim, la nuit (televisiefilm)
Scenarist
[bewerken | brontekst bewerken]- 1986 - Double messieurs (Jean-François Stévenin)
- 1988 - Camille Claudel
- 1992 - Albert Souffre
- 2000 - Passionnément
Cameraman
[bewerken | brontekst bewerken]- 1969 - L'Espace vital (Patrice Leconte) (korte film)
- 1971 - Les Machins de l'existence (Jean-François Dion) (korte film)
- 1971 - La Poule (Luc Béraud) (korte film)
- 1972 - Tristan et Iseult (Yvan Lagrange)
- 1974 - Les Valseuses (Bertrand Blier)
- 1974 - Le Jeu des preuves (Luc Béraud) (korte film)
- 1974 - La Femme du Gange (Marguerite Duras)
- 1975 - India Song (Marguerite Duras)
- 1975 - Souvenirs d'en France (André Téchiné)
- 1976 - Les Vécés étaient fermés de l'intérieur (Patrice Leconte)
- 1976 - La Meilleure Façon de marcher (Claude Miller)
- 1976 - L'Assassin musicien (Benoît Jacquot)
- 1976 - Mon cœur est rouge (Michèle Rosier)
- 1976 - Barocco (André Téchiné)
- 1976 - Son nom de Venise dans Calcutta désert (Marguerite Duras)
- 1977 - Le Camion (Marguerite Duras)
- 1977 - La nuit, tous les chats sont gris (Gérard Zingg)
- 1978 - L'Exercice du pouvoir (Philippe Galland)
- 1978 - La Tortue sur le dos (Luc Béraud)
- 1979 - Les Sœurs Brontë (André Téchiné)
- 1979 - Zoo zéro (Alain Fleischer)
- 1979 - French Postcards (Willard Huyck)
- 1980 - Brubaker (Stuart Rosenberg)
- 1981 - Hôtel des Amériques (André Téchiné)
- 1981 - Garde à vue (Claude Miller)
- 1981 - Possession (Andrzej Żuławski)
- 1981 - Un assassin qui passe (Michel Vianey)
- 1982 - Invitation au voyage (Peter Del Monte)
- 1983 - Tchao Pantin (Claude Berri)
- 1983 - La Pirate (Jacques Doillon)
- 1983 - La vie est un roman (Alain Resnais)
- 1984 - Fort Saganne (Alain Corneau)
- 1985 - Les Enfants (Marguerite Duras)
- 1985 - Détective (Jean-Luc Godard)
- 1986 - Jean de Florette (Claude Berri)
- 1986 - Manon des sources (Claude Berri)
Prijzen en nominaties
[bewerken | brontekst bewerken]Prijzen
[bewerken | brontekst bewerken]César voor de beste cinematografie
[bewerken | brontekst bewerken]- 1977 - La Meilleure Façon de marcher en Barocco
- 1984 - Tchao Pantin
- 1989 - Camille Claudel
Filmfestival van Cannes: Prix de la contribution artistique
[bewerken | brontekst bewerken]- 1982 - Invitation au voyage
British Academy Film Awards voor beste fotografie
[bewerken | brontekst bewerken]- 1988 - Jean de Florette
Nominaties
[bewerken | brontekst bewerken]César voor de beste cinematografie
[bewerken | brontekst bewerken]- 1980 - Les Sœurs Brontë
- 1982 - Garde à vue
- 1985 - Fort Saganne
- 1987 - Jean de Florette
- 1989 - Camille Claudel