Angelsaksische landen
De Angelsaksische landen zijn een groep Engelssprekende landen die gemeenschappelijke culturele en historische banden hebben met het Verenigd Koninkrijk[1][2] en die tegenwoordig nauwe politieke, diplomatieke en militaire banden hebben. Hoewel de landen die door verschillende bronnen worden opgenomen variëren, worden de Angelsaksische landen meestal niet beschouwd als alle landen waar Engels een officiële taal is, het is dus niet synoniem met Engelstalig landen, hoewel de landen die gewoonlijk worden opgenomen allemaal ooit deel uitmaakten van het Britse rijk.[3]
De landen die meestal worden opgenomen in de definitie zijn: Australië, Canada, Nieuw-Zeeland, het Verenigd Koninkrijk en de Verenigde Staten.[4][5][6][7][8][9][10][11] De term kan ook betrekking hebben op Ierland[12][13] en de Engelssprekende Caraïbische landen, zoals de Bahama's, Barbados, en Jamaica.[14]
Definities
[bewerken | brontekst bewerken]
De term Anglosphere (Engelse benaming voor de Angelsaksische landen) werd voor het eerst bedacht, maar niet expliciet gedefinieerd, door de sciencefictionschrijver Neal Stephenson in zijn boek The Diamond Age, gepubliceerd in 1995.[15] John Lloyd nam deze term in 2000 over en definieerde deze als: Engelssprekende landen zoals het Verenigd Koninkrijk, de Verenigde Staten, Canada, Australië, Nieuw-Zeeland, Ierland, Zuid-Afrika en Brits West-Indië. [14] Het Merriam-Webster woordenboek definieert de Anglosphere als "de landen van de wereld waar de Engelse taal en culturele waarden overheersen".[16]
De kern van de Angelsaksische landen
[bewerken | brontekst bewerken]
De vijf belangrijkste landen (de "kern") binnen de Angelsaksische landen (Australië, Canada, Nieuw-Zeeland, het Verenigd Koninkrijk en de Verenigde Staten) onderhouden een nauwe banden op het gebied van cultuur, diplomatiek en defensie met elkaar. Ze werken samen onder programma's als:[12][15][17][14][18][19]
- ABCANZ-legers
- Air and Space Interoperability Council (luchtmacht)
- AUSCANNZUKUS (marines)
- Border Five
- Combined Communications Electronics Board (communicatie-elektronica)
- Five Country Conference (immigratie)
- Five Nations Passport Group
- The Technical Cooperation Program (technologie en wetenschap)
- Het UKUSA-akkoord (inlichtingendiensten).
Canada, Australië, Nieuw-Zeeland en het Verenigd Koninkrijk hebben Charles III als staatshoofd, maken deel uit van het Gemenebest van Naties en maken gebruik van het Westminster-model. De meeste kernlanden maken gebruik van een meerderheidsstelsel, maar Australië en Nieuw-Zeeland hebben hun stelsels hervormd en er zijn andere stelsels die bij sommige verkiezingen in het Verenigd Koninkrijk worden gebruikt. Als gevolg hiervan wordt de politiek in de meeste kernlanden gedomineerd door twee grote partijen.
Cultuur en economie
[bewerken | brontekst bewerken]Vanwege hun historische banden delen de Angelsaksische landen enkele culturele eigenschappen die nog steeds bestaan. De meeste Angelsaksische maken gebruik van common law in plaats van continentaal recht als hun rechtsstelsel, en geven de voorkeur aan democratie met wetgevende kamers boven andere politieke systemen.[20] Privé-eigendom wordt beschermd door de wet of grondwet.[21]
De marktvrijheid is hoog in de Verenigde Staten, het Verenigd Koninkrijk, Australië en Nieuw-Zeeland, omdat ze alle vier het Angelsaksische economische model delen – een kapitalistisch model dat in de jaren zeventig is ontstaan op basis van de Chicago School of Economics met een oorsprong uit het 18e-eeuws Verenigd Koninkrijk.[22] Het gedeelde gevoel van globalisering heeft ertoe geleid dat steden als New York, Londen, Los Angeles, Sydney en Toronto aanzienlijke impact hebben gemaakt op de financiële markten en de wereldeconomie.[23] De wereldcultuur is sterk beïnvloed door amerikanisering.[21]
Zie ook
[bewerken | brontekst bewerken]Referenties
[bewerken | brontekst bewerken]- Dit artikel of een eerdere versie ervan is een (gedeeltelijke) vertaling van het artikel Anglosphere op de Engelstalige Wikipedia, dat onder de licentie Creative Commons Naamsvermelding/Gelijk delen valt. Zie de bewerkingsgeschiedenis aldaar.
- ↑ Anglosphere definition and meaning – Collins English Dictionary. www.collinsdictionary.com. Gearchiveerd op 12 november 2020.
- ↑ CANZUK, Conservatives and Canada: Marching backward to empire – iPolitics (24 February 2017). Gearchiveerd op 27 oktober 2021.
- ↑ The Anglosphere and its Others: The 'English-speaking Peoples' in a Changing World Order – British Academy. British Academy. Gearchiveerd op 7 juli 2017.
- ↑ In the shadows of empire: how the Anglosphere dream lives on – UK in a changing Europe (11 May 2018). Gearchiveerd op 8 maart 2021.
- ↑ Press, Stanford University, The Anglosphere: A Genealogy of a Racialized Identity in International Relations | Srdjan Vucetic. www.sup.org. Gearchiveerd op 22 november 2021.
- ↑ Getting Real About the Anglosphere (17 February 2020). Gearchiveerd op 19 oktober 2021.
- ↑ Mycock, Andrew, Beyond Brexit: ‘Global Britain’ looks to the emerging Anglosphere for new opportunities. The Conversation. Gearchiveerd op 8 november 2021.
- ↑ The Anglosphere: Past, present and future. The British Academy.
- ↑ Five reasons the Anglosphere is more than just a romantic vision – but has real geopolitical teeth. CityAM (15 december 2016). Gearchiveerd op 19 oktober 2021.
- ↑ What is the Anglosphere, Anyway? (8 november 2019). Gearchiveerd op 15 december 2021.
- ↑ Mycock, Andrew, The UK after Brexit: Can and Will the Anglosphere Replace the EU?. Gearchiveerd op 8 maart 2021.
- ↑ a b Editorial, "The Guardian view on languages and the British: Brexit and an Anglosphere prison – Editorial", the Guardian, 3 november 2017. Gearchiveerd op 19 oktober 2021.
- ↑ Which way is Ireland going?. Financial Times. Gearchiveerd op 19 oktober 2021.
- ↑ a b c Lloyd 2000.
- ↑ a b Anglosphere – Word Spy. Word Spy. Gearchiveerd op 27 oktober 2014.
- ↑ Merriam-Webster Staff 2010.
- ↑ Bennett 2004.
- ↑ Legrand, Tim (1 december 2015). Transgovernmental Policy Networks in the Anglosphere. Public Administration 93 (4): 973–991. DOI: 10.1111/padm.12198.
- ↑ Legrand, Tim (22 June 2016). Elite, exclusive and elusive: transgovernmental policy networks and iterative policy transfer in the Anglosphere. Policy Studies 37 (5): 440–455. DOI: 10.1080/01442872.2016.1188912.
- ↑ The World Factbook - Central Intelligence Agency. www.cia.gov. Gearchiveerd op 31 oktober 2019. Geraadpleegd op 29 oktober 2019.
- ↑ a b Michael Chertoff, et a.l. (2008). Building an Americanization Movement for the Twenty-first Century: A Report to the President of the United States from the Task Force on New Americans, Washington D.C.. ISBN 978-0-16-082095-3. Gearchiveerd op 4 juli 2020.
- ↑ Kidd, John B.; Richter, Frank-Jürgen (2006). Development models, globalization and economies : a search for the Holy Grail?. Houndmills, Basingstoke, Hampshire: Palgrave Macmillan. ISBN 978-0230523555.
- ↑ Global Cities Index 2019. A.T. Kearney. Gearchiveerd op 20 december 2019.