Reichsmarine: Różnice pomiędzy wersjami

|państwo = Niemcy{{państwo|DEU|1919}} →<br />{{państwo|DEU|1935}}

|sformowanie = [[1919]]

|rozformowanie = [[1935]]

[[Plik:Schlesien and Schleswig-Holstein.jpg|thumb|Pancerniki [[SMS Schlesien (1906)|„Schlesien”]] i [[SMS Schleswig-Holstein (1906)|„Schleswig-Holstein”]] -– jedne z najsilniejszych okrętów Reichsmarine]]

'''Reichsmarine''' -– marynarka wojenna [[Republika Weimarska|Republiki Weimarskiej]], a następnie [[III Rzesza|III Rzeszy]]. Istniała w latach [[1919]]-[[1935]]1919–1935. W 1935 roku została zastąpiona przez [[Kriegsmarine]].

Po klęsce [[Cesarstwo Niemieckie|Cesarstwa Niemieckiego]] w [[I wojna światowa|I wojnie światowej]], na podstawie art. XXIII warunków zawieszenia[[Rozejm broniw Compiègne (1918)|rozejmu z 11 listopada 1918 roku]], główne siły byłej cesarskiej floty niemieckiej [[Kaiserliche Marine]] w postaci 11 pancerników ([[drednot]]ów), 5 krążowników liniowych, 8 lekkich krążowników i 49 niszczycieli, zostały 21 listopada 1918 roku internowane w brytyjskiej bazie [[Scapa Flow]]. Cesarstwo musiało też wydać 160 okrętów podwodnych, a pozostałe zdemilitaryzować (art. XII zawieszenia bronirozejmu). Chcąc nie dopuścić do oddania okrętów zwycięskim państwom jako reparacje wojenne, 21 czerwca 1919 roku flota zgromadzona w Scapa Flow uległa [[Samozatopienie floty niemieckiej w Scapa Flow|samozatopieniu]] przez załogi. Przez to, również część pozostałych Niemcom starszych okrętów, a także taboru portowego, została następnie rozdysponowana między państwa [[ententa|ententy]] w ramach reparacji<ref name=conw>Robert Gardiner (red.): ''Conway'sConway’s All the World'sWorld’s Fighting Ships: 1906-1921'', US Naval Institute Press, Annapolis, 1985, {{ISBN|0870219073}}, s. 139.</ref>.

Z pozostawionych Niemcom starych okrętów utworzono początkowo 16 kwietnia 1919 roku „prowizoryczną Marynarkę Rzeszy” (''Vorläufige Reichsmarine'')<ref name=conw2 />. Jej dowódcą był początkowo wiceadmirał [[Adolf von Trotha]]. Znaczną część najstarszych jednostek od razu wycofano na złom. Początkowo duży nacisk położony był na siły trałowe, w związku z koniecznością przywrócenia bezpiecznej żeglugi<ref name=conw2 />.

Siłę marynarki na kolejne lata określił pokojowy [[traktat wersalski]], zgodnie z którym miała ona liczyć tylko 15 000 ludzi, 6 pancerników (oraz 2 w rezerwie), 6 lekkich krążowników (oraz 2 w rezerwie), 12 niszczycieli i 12 torpedowców (oraz po 4 w rezerwie). Zabroniono Niemcom posiadania okrętów podwodnych<ref name=conw />. Wszystkie pozostawione jednostki były przestarzałe: pancerniki generacji [[przeddrednot]]ów wodowane w latach 1902-19061902–1906, [[krążownik pancernopokładowy|krążowniki pancernopokładowe]] wodowane w latach 1899-19031899–1903 oraz starsze typy niszczycieli wodowane w latach 1906-19131906–1913 (w związku z niemiecką klasyfikacją okrętów odpowiadających niszczycielom w innych marynarkach, jako pełnomorskich torpedowców, zarówno okręty pozostawione Niemcom jako niszczyciele, jak i jako torpedowce, były faktycznie niewielkimi niszczycielami, o wyporności poniżej 700 t)<ref name=conw2>Roger Chesneau: ''Conway'sConway’s All the World'sWorld’s Fighting Ships 1922-1946'', Londyn 1992, {{ISBN|0-85177-146-7}}, s. 218-223218–223.</ref>. Nowe jednostki można było budować tylko na zamianę starych, przy tym limit wielkości dla pancerników: 10 000 ton [[wyporność|wyporności]] i niszczycieli -– 800 ton, uniemożliwiał zbudowanie pełnowartościowych jednostek. Również wielkość krążowników była limitowana do 6000 ton i torpedowców do 200 ton.

31 marca [[1921]] roku utworzono oficjalnie Marynarkę Rzeszy -– ''Reichsmarine'' (równocześnie z Siłami Zbrojnymi Rzeszy -– ''[[Reichswehra|Reichswehrą]]'')<ref name=conw2 />.

21 maja 1935 roku marynarka [[III Rzesza|III Rzeszy]] została przemianowana na ''[[Kriegsmarine]]''. W tym roku zostało też zawarte porozumienie morskie niemiecko-brytyjskie, w którym Wielka Brytania zgodziła się na rozwój niemieckiej marynarki i osiągnięcie przez nią poziomu 35% brytyjskiej<ref name=conw2 /> -– co ostatecznie przekreśliło ograniczenia nałożone traktatem wersalskim i stało się formalną podstawą do gwałtownego rozwoju ilościowego i jakościowego floty niemieckiej.