Ukończył [[Écoleoficerską Spéciale Militaire de Saint-Cyr|szkołę oficerską w Saint-Cyr]] w 1887.Był instruktorem kawaleriiroku. Uczestnik [[I wojna światowa|I wojny światowej]]. Od listopada 1917 roku członek Wyższej Rady Wojskowej, od marca następnego roku [[szef sztabu|szef]] [[Sztab]]u Generalnego. Był członkiem [[Komisja Ministerstwa Spraw Zagranicznych Francji do określenia granic państwa polskiego|Komisji Ministerstwa Spraw Zagranicznych Francji do określenia granic państwa polskiego]]<ref>Eugeniusz Romer, ''Pamiętnik paryski 1918-1919'', przypisy Andrzej Garlicki, Ryszard Świętek, t. I, Wrocław 2010, s. 283-284</ref>. W latach 1920−1922 szef Misji Wojskowej w [[Polska|Polsce]], zajmującej się sprawami szkolenia i zaopatrzenia Wojska Polskiego. Od 1923 roku dowódca wojsk francuskich na Bliskim Wschodzie i wysoki komisarz Francji w Syrii i Libanie. W latach 1930−1935 szef Sztabu Generalnego, wiceprezydent Wyższej Rady Wojskowej Republiki i Inspektor Armii. Od 1935 w stanie spoczynku.▼
Jego rodzice nie są znani. Według najpopularniejszych wersji był nieślubnym synem córki króla Belgów [[Leopold I Koburg|Leopolda I]] - [[Maria Charlotta Koburg|Charlotty]], cesarzowej Meksyku, i generała Alfreda Van der Smissena, choć istnieją teorie, że jego matką była belgijska dama dworu Mélanie Zichy-Metternich (córka byłego [[Klemens Lothar von Metternich|kanclerza Austrii]]), a ojcem późniejszy król Belgów [[Leopold II Koburg]]. Do szóstego roku życia był wychowywany w [[Marsylia|Marsylii]] przez wdowę Virginie Saget, a następnie w domu kupca Davida de Léon Cohena. Już jako pełnoletni człowiek został adoptowany przez jego księgowego Francois-Josepha Weyganda, dzięki czemu otrzymał francuskie obywatelstwo.
WOd 1935 roku w stanie spoczynku, w 1939 ponownieroku powołany do wojskaarmii ponownie, dowódca Armii „Lewant”. 19 maja 1940 roku mianowany Naczelnym Wodzem Sił Zbrojnych Francji i sił alianckich we Francji. Współodpowiedzialny za [[Kampania francuska 1940|klęskę i kapitulację Francji]] w tym samym roku. W okresie czerwiec – wrzesień 1940 roku minister obrony w [[Francja Vichy|rządzie Vichy]], od jesieni delegat [[Philippe Pétain|Philippe'a Pétaina]] i Naczelny Dowódca wojsk francuskich w Afryce Północnej. Podpisał układ z [[Stany Zjednoczone|USA]] w 1941 roku. Po zajęciu przez [[Wehrmacht]] w listopadzie 1942 roku nieokupowanej strefy Francji aresztowany przez Niemców i deportowany do [[III Rzesza|Rzeszy]], przebywał w obozie jenieckim. Zwolniony w 1945 roku. Po wojnie sądzony, zrehabilitowany w 1948 roku.▼
▲Ukończył [[École Spéciale Militaire de Saint-Cyr|szkołę oficerską w Saint-Cyr]] w 1887. Był instruktorem kawalerii. Uczestnik [[I wojna światowa|I wojny światowej]]. Od listopada 1917 członek Wyższej Rady Wojskowej, od marca następnego roku [[szef sztabu|szef]] [[Sztab]]u Generalnego. Był członkiem [[Komisja Ministerstwa Spraw Zagranicznych Francji do określenia granic państwa polskiego|Komisji Ministerstwa Spraw Zagranicznych Francji do określenia granic państwa polskiego]]<ref>Eugeniusz Romer, ''Pamiętnik paryski 1918-1919'', przypisy Andrzej Garlicki, Ryszard Świętek, t. I, Wrocław 2010, s. 283-284</ref>. W latach 1920−1922 szef Misji Wojskowej w [[Polska|Polsce]], zajmującej się sprawami szkolenia i zaopatrzenia Wojska Polskiego. Od 1923 dowódca wojsk francuskich na Bliskim Wschodzie i wysoki komisarz w Syrii i Libanie. W latach 1930−1935 szef Sztabu Generalnego, wiceprezydent Wyższej Rady Wojskowej Republiki i Inspektor Armii. Od 1935 w stanie spoczynku.
▲W 1939 ponownie powołany do wojska, dowódca Armii „Lewant”. 19 maja 1940 mianowany Naczelnym Wodzem Sił Zbrojnych Francji i sił alianckich we Francji. Współodpowiedzialny za [[Kampania francuska 1940|klęskę i kapitulację Francji]] w tym samym roku. W okresie czerwiec – wrzesień 1940 minister obrony w [[Francja Vichy|rządzie Vichy]], od jesieni delegat [[Philippe Pétain|Philippe'a Pétaina]] i Naczelny Dowódca wojsk francuskich w Afryce Północnej. Podpisał układ z [[Stany Zjednoczone|USA]] w 1941. Po zajęciu przez [[Wehrmacht]] w listopadzie 1942 nieokupowanej strefy Francji aresztowany przez Niemców i deportowany do [[III Rzesza|Rzeszy]], przebywał w obozie jenieckim. Zwolniony w 1945. Po wojnie sądzony, zrehabilitowany w 1948.
[[Honorowi Obywatele miasta stołecznego Warszawy|Honorowy Obywatel miasta stołecznego Warszawy]].
