Marilyn Monroe: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
m int. |
m →Droga do sławy: lit. |
||
Linia 46:
W kwietniu 1944, z pomocą teściowej, Ethel Dougherty, została zatrudniona w Radioplane Company, fabryce produkującej samoloty do celów szkoleniowych{{odn|Summers|2022|s=23}}, w której początkowo malowała i lakierowała części do samolotów, a następnie sprawdzała i zwijała spadochrony{{odn|Maerker|1998|s=103–104}}. Pracowała tam po 10 godzin dziennie<ref name=":0">{{odn|ref=nie|Spoto|2001|s=86–88}}.</ref> i zarabiała 20 dol. tygodniowo{{odn|Summers|2022|s=24}}. W trakcie pracy w fabryce spotkała fotografa [[David Connover|Davida Connovera]] z 1. Filmowej Jednostki Armii, który – na zlecenie oficera [[Ronald Reagan|Ronalda Reagana]]{{odn|Maerker|1998|s=104}} – wykonywał zdjęcia do fotoreportażu, który miał być opublikowany w czasopiśmie „Yank”{{odn|Summers|2022|s=24}}. Choć żadne ze zdjęć Monroe nie trafiło do druku, ta zdecydowała się na rozpoczęcie pracy jako fotomodelka – porzuciwszy pracę w fabryce, zrealizowała kilka sesji zdjęciowych z Connoverem; za godzinę pozowania zarabiała pięć dolarów{{odn|Summers|2022|s=24}}. W sierpniu 1945 podpisała kontrakt z [[Blue Book Model Agency]], dla której pracowała jako hostessa, a jej zdjęcia zdobiły okładki czasopism, takich jak „Pageant”, „Swank”, „Sir” czy „Peek”{{odn|Maerker|1998|s=106}}{{odn|Banner|2012|s=109}}{{odn|Summers|2022|s=25}}. W tym okresie pracowała także z fotografem André de Dienesem{{odn|Maerker|1998|s=107}}{{odn|Summers|2022|s=28–29}}.
Marzyła o karierze pokroju [[Jean Harlow]], która była jej idolką{{odn|Maerker|1998|s=24}}{{odn|Schneider|2012|s=334–335}}. W 1946 współpracą z aktorką zainteresowany był [[Howard Hughes]], szef [[RKO Pictures]], o czym poinformowała [[Hedda Hopper]] w notatce opublikowanej 29 lipca 1946 w magazynie „[[Los Angeles Times]]”{{odn|Maerker|1998|s=110}}{{odn|Summers|2022|s=46–47}}.
Przez pierwsze pół roku od zawarcia umowy z 20th Century Fox nie dostawała żadnej roli, ale mimo to prawie codziennie stawiała się w studiu i zgłaszała swoją gotowość do pracy, a także obserwowała kulisy kręcenia filmów{{odn|Maerker|1998|s=112}}. Zadebiutowała na planie filmowym epizodyczną rolą w komedii ''[[Scudda Hoo! Scudda Hay!]]'' (1947){{odn|Schneider|2012|s=169}}, w której wygłasza swoją pierwszą kwestię przed kamerą: „Hi, Rad!”{{odn|Maerker|1998|s=112}}. Choć grała tylko epizodyczną rolę, przykuwała uwagę ekipy filmowej swoją urodą{{odn|Maerker|1998|s=112–113}}. Następnie pojawiła się jako kelnerka Ewa w dramacie ''[[Niebezpieczne lata]]'' (''Dangerous Years'', 1947){{odn|Maerker|1998|s=114}}. Z pomocą wytwórni podjęła naukę w ''Actors’ Laboratory Theatre''{{odn|Maerker|1998|s=113}}. Po tym, jak w sierpniu 1947 wytwórnia nie przedłużyła z nią kontraktu, wróciła do pracy w fotomodelingu{{odn|Spoto|2001|s=120–121}}{{odn|Summers|2022|s=51}}. Dorabiała, pracując jako [[Prostytucja|dziewczyna na telefon]]{{odn|Żywczak|2014|s=21}}{{odn|Summers|2022|s=32}}. Nawiązała też współpracę z Lucille Ryman Carroll, poszukiwaczką talentów z wytwórni [[Metro-Goldwyn-Mayer]], dzięki której została aktorką studenckiego teatru, jednak przez częste spóźnianie się na próby szybko straciła w nim posadę{{odn|Maerker|1998|s=114–115}}.
| |||