Jan Maria Jackowski
Jan Maria Jackowski (ur. 23 stycznia 1958 w Olsztynie) – polski polityk, pisarz, dziennikarz, historyk, doktor nauk humanistycznych, poseł na Sejm III kadencji, senator VIII i IX kadencji.
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Przewodniczący Rady Warszawy | |
| Okres |
od marca 2004 |
| Przynależność polityczna | |
| Poprzednik |
Jan Wieteska (p.o.) |
| Następca | |
| |
Życiorys
Wykształcenie i praca zawodowa
Urodził się jako syn zasłużonego leśnika Jerzego Jackowskiego[1] (1912–1976) i publicystki oraz działaczki społecznej Jadwigi Jackowskiej z domu Kornaga (1915–2006)[2]. W 1982 ukończył studia na Wydziale Historycznym Uniwersytetu Warszawskiego, został także absolwentem Podyplomowego Studium Fotografii Naukowej i Technicznej na Wydziale Biologii tej uczelni. W 2007 ukończył studia podyplomowe z zarządzania nieruchomościami w Wyższej Szkole Przedsiębiorczości i Zarządzania im. Leona Koźmińskiego. W 2017 uzyskał stopień doktora nauk humanistycznych w dyscyplinie historia[3].
Podczas studiów był związany z opozycją demokratyczną, w 2002 uzyskał nadany przez prezesa IPN status osoby pokrzywdzonej[4]. W pierwszej połowie lat 80. pracował jako nauczyciel w szkole średniej. Później pracował w wydawnictwach, zajmował się też publicystyką i pisarstwem. W 1981 został fotoreporterem „Tygodnika Solidarność”, a w 1982 podjął pracę w „Tygodniku Powszechnym”. Od 1984 do 1990 był redaktorem kwartalnika „Fotografia”.
W 1990 został zatrudniony na etacie w Telewizji Polskiej w charakterze dziennikarza. W latach 1990–1997 tworzył lub współtworzył kilka cykli programów telewizyjnych dla TVP1, m.in. Drogi do wolności (1992–1993), Interpelacje (1989–1991), Pro Familia (1994), Gabinet Cieni (1990) i Rodzina Rodzinie (1991–1997), a także film dokumentalny Nadzieja jutra (1994)[5]. Od 1993 do 1995 zasiadał w Radzie ds. Mediów i Informacji przy prezydencie Lechu Wałęsie. Publikuje w „Naszym Dzienniku”, „Niedzieli” i „Mojej Rodzinie”. Jest również publicystą Radia Maryja. Jest laureatem Nagrody im. Sługi Bożego Jerzego Ciesielskiego, a także Nagrody im. Włodzimierza Pietrzaka. Jest autorem kilkunastu publikacji książkowych i ponad 1500 artykułów prasowych[4]. W latach 2001–2016 przez wszystkie trzy kadencje był członkiem Rady Powierniczej Zamku Królewskiego w Warszawie[6].
Działalność polityczna
Był jednym z założycieli związanego z Radiem Maryja Stowarzyszenia Rodzina Polska. W 1997 został posłem na Sejm III kadencji w okręgu podwarszawskim z listy Akcji Wyborczej Solidarność (otrzymał 37 239 głosów). Przewodniczył Komisji Kultury i Środków Przekazu. W 2001 należał krótko do Przymierza Prawicy. W tym samym roku z listy Akcji Wyborczej Solidarności Prawicy bez powodzenia ubiegał się o reelekcję jako bezpartyjny z poparciem Zjednoczenia Chrześcijańsko-Narodowego (otrzymał 4240 głosów[7]). Tuż po wyborach wstąpił do ZChN, z którego w 2002 przeszedł do Ligi Polskich Rodzin[8]. Z jej listy w wyborach samorządowych w tym samym roku bez powodzenia kandydował na prezydenta Warszawy (otrzymał 2,16% głosów[9]) oraz uzyskał mandat radnego tego miasta. W latach 2002–2004 pełnił funkcję wiceprzewodniczącego, a następnie – do 2005 – przewodniczącego rady Warszawy[10]. Od 2005 do 2007 zasiadał w Trybunale Stanu. W 2005 bezskutecznie kandydował do Sejmu, a w 2006 został wykluczony z LPR.
W wyborach parlamentarnych w 2011 został wybrany do Senatu jako bezpartyjny kandydat z ramienia Prawa i Sprawiedliwości z wynikiem 33 421 głosów[11]. W 2015 z powodzeniem ubiegał się o senacką reelekcję, otrzymując 56 216 głosów[12]. W Senacie IX kadencji został m.in. zastępcą przewodniczącego Komisji Kultury i Środków Przekazu[4].
Wybrane publikacje
- Kulisy manipulacji (1990), ze Szczepanem Żarynem
- Bitwa o Polskę (1993)
- Bitwa o Prawdę (1997)
- Usłyszeć głos ludzi (2001)
- Drogi i bezdroża III RP (2004)
- Polska w globalnej sieci (2005)
- Czas rodzin (2007)
- Na tropach IV RP (2008)
- Znad Dniepru nad Odrę (2008), z Jadwigą Jackowską
- Bitwa o Polskę w Europie (2010)
- Bitwa o III RP (2014)
- Tęcza zamiast krzyża. Polska w czasach Tuska (2015)
Życie prywatne
Jest żonaty, ma sześć córek.
- ↑ Internetowa Encyklopedia Szczecina [online] [dostęp 2017-12-27].
- ↑ Jan Maria Dominik Jackowski. sejm-wielki.pl. [dostęp 2017-01-26].
- ↑ Ogólnopolski wykaz osób, którym nadano stopień doktora lub doktora habilitowanego [online] [dostęp 2017-12-27].
- ↑ a b c Biogram na stronie Senatu (VIII kadencja). [dostęp 2017-01-26].
- ↑ Telewizja Polska. janmariajackowski.pl. [dostęp 2017-08-30]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-08-30)].
- ↑ Rada Powiernicza. zamek-krolewski.pl. [dostęp 2017-01-26].
- ↑ Serwis PKW – Wybory 2001. [dostęp 2015-08-05].
- ↑ Republika okrągłostołowa wciąż się broni – wywiad Jana Marii Jackowskiego dla „Rzeczpospolitej”. janmariajackowski.pl, 15 stycznia 2016. [dostęp 2016-02-02].
- ↑ Serwis PKW – Wybory 2002. [dostęp 2015-08-05].
- ↑ Jan Maria Jackowski został przewodniczącym Rady Warszawy. wp.pl, 24 marca 2004. [dostęp 2015-08-05].
- ↑ Serwis PKW – Wybory 2011. [dostęp 2015-08-05].
- ↑ Serwis PKW – Wybory 2015. [dostęp 2015-10-26].
Bibliografia
- Biogram na stronie Senatu (VIII kadencja). [dostęp 2017-01-26].
- Strona sejmowa posła III kadencji. [dostęp 2015-08-05].
Linki zewnętrzne
- Jan Maria Jackowski – strona prywatna. [dostęp 2015-08-05].