Wikipedia

Henryk Sienkiewicz

polski pisarz i publicysta, noblista literacki
To jest stara wersja tej strony, edytowana przez BartSmith85 (dyskusja | edycje) o 06:53, 14 maj 2022. Może się ona znacząco różnić od aktualnej wersji.
Następująca wersja przejrzana tej strony, którą oznaczono 14 maj 2022, była oparta na tej wersji.
Ten artykuł dotyczy pisarza. Zobacz też: Henryk Sienkiewicz – inżynier i polityk.

Henryk Adam Aleksander Pius Sienkiewicz herbu Oszyk, pseudonim „Litwos”, „Musagetes”, „Juliusz Polkowski”, „K. Dobrzyński” (ur. 5 maja 1846 w Woli Okrzejskiej, zm. 15 listopada 1916 w Vevey) – polski nowelista, powieściopisarz i publicysta; laureat Nagrody Nobla w dziedzinie literatury (1905) za całokształt twórczości[1], jeden z najpopularniejszych polskich pisarzy przełomu XIX i XX w.

Henryk Sienkiewicz
Litwos
Ilustracja
Henryk Sienkiewicz na fotografii Stanisława Bizańskiego, lata 80. XIX wieku
Imię i nazwisko

Henryk Adam Aleksander Pius Sienkiewicz

Data i miejsce urodzenia

5 maja 1846
Wola Okrzejska

Data i miejsce śmierci

15 listopada 1916
Vevey

Narodowość

polska

Dziedzina sztuki

literatura piękna

Muzeum artysty

• Muzeum Henryka Sienkiewicza w Oblęgorku
• Muzeum Literackie Henryka Sienkiewicza w Poznaniu
• Muzeum Henryka Sienkiewicza w Woli Okrzejskiej

Ważne dzieła
Odznaczenia
Kawaler Orderu Narodowego Legii Honorowej (Francja) Odznaka Honorowa za Dzieła Sztuki i Umiejętności (Austro-Węgry)
Nagrody
Nagroda Nobla w dziedzinie literatury
Multimedia w Wikimedia Commons
Teksty w Wikiźródłach
Cytaty w Wikicytatach
Henryk Sienkiewicz
ilustracja
Henryk Sienkiewicz około 1885
Herb
Herb Oszyk
Rodzina

Sienkiewiczowie

Ojciec

Józef Sienkiewicz

Matka

Stefania Cieciszowska

Żona

Maria Szetkiewiczówna
Maria Wołodkowiczówna
Maria Babska

Dzieci

Henryk Józef Sienkiewicz
Jadwiga Sienkiewicz

Faksymile

Życiorys

Rodzina

Henryk Sienkiewicz urodził się we wsi Wola Okrzejska, w zubożałej rodzinie szlacheckiej, pieczętującej się herbem Oszyk, znanej na Żmudzi od XVI wieku, wedle niektórych genealogów po mieczu wywodzącej się z Tatarów[a] osiadłych na Litwie, czego nie potwierdzają jednak zachowane dokumenty[2]. Jego rodzicami byli Józef Sienkiewicz (1813–1896) i Stefania Sienkiewicz z domu Cieciszowska (1820–1873). Matka, Stefania pochodziła ze starej i majętnej rodziny podlaskiej Cieciszowskich, skoligaconej m.in. z Łuszczewskimi i Lelewelami, pisywała wiersze, ogłosiła dwa opowiadania w „Tygodnik Illustrowanym” z 1864 oraz powieść „Jedynaczka”[3][4], której druk rozpoczął się na łamach pisma „Bazar – tygodnik ilustrowany mód i robót ręcznych” 5 lipca 1865.[5] Pisarz miał pięcioro rodzeństwa: starszego brata Kazimierza (uczestnika powstania styczniowego, potem emigranta, który zginął w 1871 w wojnie francusko-pruskiej) i siostry: Anielę (Janową Komierowską), Helenę (niezamężną), Zofię (Lucjanową Sieńkiewiczową) i wcześnie zmarłą Marię[6].

Wola Okrzejska należała do babki pisarza, Felicjany Cieciszowskiej. Został ochrzczony w sąsiedniej miejscowości Okrzeja w kościele pw. św. Piotra i Pawła[7], ufundowanym przez prababkę pisarza. Rodzina z czasem przeniosła się do Grotek, potem do Wygnanowa, Potkanny koło Przytyka, następnie do Grabowców i Wężyczyna, by ostatecznie od 1861 zamieszkać w Warszawie przy Nowym Świecie[8].

Dzieciństwo i młodość

 
Akt urodzenia i chrztu Henryka Sienkiewicza

W wieku 12 lat, mieszkając początkowo na stancji tuż obok Świętojańskiej, Sienkiewicz rozpoczął naukę w warszawskim Gimnazjum Realnym. Następnie od grudnia 1862 do lipca 1864 kontynuował edukację w Gimnazjum nr II, mieszczącym się w Pałacu Staszica (klasa piąta i szósta). Jesienią 1864 przeniósł się do Gimnazjum nr IV (Aleksandra Wielopolskiego) przy ul. Królewskiej 13[8]. Zdobył też pierwszą nagrodę za wypracowanie Mowa Żółkiewskiego do wojska pod Cecorą na egzaminie. Nie uzyskiwał jednak wysokich not, najlepiej szły mu przedmioty humanistyczne. W tym czasie zarabiał korepetycjami, mieszkając u rodziców. Wskutek trudnej sytuacji materialnej, nie mogąc liczyć na pomoc finansową rodziców, dziewiętnastoletni Sienkiewicz przerwał szkołę w końcu 1864, a następnie w sierpniu 1865 przyjął posadę guwernera Stasia Weyhera, syna Aleksandry i Ludwika Weyherów w Poświętnem koło Płońska. We wrześniu 1866 uzyskał świadectwo dojrzałości, które zdał na ocenę dostateczną[8]. Został przyjęty na wydział prawa do Szkoły Głównej Warszawskiej 25 października 1866, jednak szybko zrezygnował z tego kierunku i podjął – zgodnie z wolą rodziców – studia medyczne, które zmienił z kolei na wydział filologiczno-historyczny. Ostatecznie, w czerwcu 1871, nie zdał egzaminu z języka greckiego, przez co porzucił uczelnię bez uzyskania dyplomu[8]. Zdobył tam jednak gruntowną znajomość literatury i języka staropolskiego.

Prawdopodobnie w tym czasie napisał swoją pierwszą (niepublikowaną) powieść – Ofiara. Pracował także nad swoją pierwszą opublikowaną powieścią – Na marne. Pierwszą próbę literacką podjął jeszcze w 1867, gdy napisał wierszowany utwór Sielanka młodości, odrzucony przez „Tygodnik Illustrowany”.

Kariera literacka i dziennikarska

 
Pomnik Henryka Sienkiewicza na szczycie kopca jego imienia w Okrzei, w głębi widoczna Wola Okrzejska

W 1869 debiutował jako dziennikarz. „Przegląd Tygodniowy” wydrukował jego recenzję sztuki teatralnej, a „Tygodnik Ilustrowany” zamieścił rozprawkę historyczno-literacką o Mikołaju Sępie Szarzyńskim. Sienkiewicz pisał pod pseudonimem „Litwos” do „Gazety Polskiej” oraz „Niwy”. W 1873 objął w „Gazecie Polskiej” stały felieton Bez tytułu, a w 1875 cykl Chwila obecna. Od 1874 prowadził dział literacki w „Niwie”.

W 1872 wydał powieść Na marne oraz Humoreski z teki Worszyłły, a następnie Stary sługa (1875), Hania (1876), oraz Selim Mirza (1877). Trzy ostatnie utwory nazywane są małą trylogią. Bywał w popularnych w owym czasie salonach warszawskich: u swej krewnej Jadwigi Łuszczewskiej, znanej pod literackim pseudonimem Deotyma, oraz u aktorki Heleny Modrzejewskiej.

Wraz z Heleną Modrzejewską i grupą znajomych wybrał się w podróż do USA w lutym 1876[9]. W owym czasie nie było to czymś powszednim. W swej korespondencji do gazety pisał o tym: „Człowiek, który wyjeżdża do Ameryki, jest jeszcze u nas rzadkością. Wyobrażam sobie nawet, że po powrocie, w powiecie łukowskim, z którym łączą mnie liczne stosunki, przynajmniej przez miesiąc będą mnie uważać za rodzaj powiatowego Ferdynanda Korteza.” Z tego okresu pochodzą Listy z podróży do Ameryki, drukowane w Gazecie Polskiej, zyskały szerokie uznanie czytelników. 8 września 1877 opublikował w dzienniku „Daily Evening Post” artykuł Poland and Russia, w którym zaatakował dwulicową politykę władz rosyjskich, które na Bałkanach występowały jako obrońca Słowian, w Królestwie Polskim natomiast gnębiły i prześladowały Polaków[10]. Pisał też Szkice węglem (1876). Pod wpływem podróży do Stanów Zjednoczonych napisał kilka dalszych utworów: Komedia z pomyłek (1878), Przez stepy (1879), Za chlebem (1880), W krainie złota (1881), Latarnik (1881), Wspomnienie z Maripozy (1882), Sachem (1883).

W 1878 wrócił do Europy. Zatrzymał się w Londynie, następnie przez rok przebywał w Paryżu. Podczas pobytu we Francji Sienkiewicz poznał nowy prąd w literaturze – naturalizm. Pod pseudonimem „Litwos” wydał na łamach „Kurjera Warszawskiego” nowelę Janko Muzykant w 1879[11]. W tym samym roku, w artykule Z Paryża, stwierdza: „Dla powieści naturalizm był w zasadzie znakomitym, niezbędnym i może jedynym krokiem naprzód”. Dwa lata później zmienił jednak zdanie i wypowiedział się o naturalizmie w tonie krytycznym. Wyrazem przekonań na temat naturalizmu i pisarstwa jako takiego były wydane drukiem odczyty: O naturalizmie w powieści (1881), O powieści historycznej (1889), Listy o Zoli (1893).

Korespondencje ze Stanów Zjednoczonych publikowane w prasie polskiej, zyskały szerokie uznanie i wzbudziły zainteresowanie jego osobą. Powodzenie pisarza świetnie odmalował Bolesław Prus w artykule Co p. Sienkiewicz wyrabia z piękniejszą połową Warszawy na łamach „Kuriera Warszawskiego” z 1880. „Już po powrocie z Ameryki, prawie każda z dam, przechodząc ulicą, posądzała prawie każdego wyższego i przystojnego mężczyznę o to, że jest Sienkiewiczem. (...) Nareszcie spotykając co krok fryzury à la Sienkiewicz, wiedząc, że młodzi panowie jeden po drugim zapuszczają Hiszpanki, starają się mieć posągowe rysy i śniadą cerę, postanowiłem poznać jego samego (...) Z mego kąta widzę, że sala prawie wyłącznie zapełniona jest przez płeć piękną. Kilku mężczyzn, którzy tam byli do robienia grzeczności damom albo pisania sprawozdań, tak już w ciżbie kobiet potracili poczucie własnej indywidualności, że mówili: byłam, czytałam, wypiłyśmy we dwie sześć butelek…”

W 1879 Sienkiewicz wygłosił we Lwowie odczyt pod tytułem Z Nowego Jorku do Kalifornii. W drodze powrotnej, w Szczawnicy także dał odczyt o swym pobycie w Ameryce. Po raz pierwszy spotkał tam swoją przyszłą żonę, Marię Szetkiewiczównę. Na wiadomość, że rodzina Szetkiewiczów wybiera się do Wenecji, ruszył za nimi i tam poznał Marię bliżej. W 1880 przedstawił w poznańskim hotelu Bazar nowelę Za chlebem, następnie w Warszawie wygłosił dwa odczyty o naturalizmie w literaturze. W latach 1879–1881 napisał utwór dramatyczny Na jedną kartę wystawiany w teatrach we Lwowie i Warszawie.

W 1882 Henryk Sienkiewicz nawiązał współpracę z dziennikiem „Słowo” (pismo o tendencjach konserwatywno-szlacheckich) i początkowo był nawet jego redaktorem naczelnym. Tam w miesiącach luty-marzec ukazała się w prasie kolejna nowela Bartek Zwycięzca.

W 1880 napisał utwór historyczny Niewola tatarska i pracował nad powieścią historyczną Ogniem i mieczem. W liście do redaktora krakowskiej gazety „Czas” Stanisława Smolki z 1 lutego 1884 pisał: „Co do powieści wielkiej, ta będzie nosiła prawdopodobnie tytuł Wilcze gniazdo. Rzecz dzieje się za Jana Kazimierza, w czasie insurekcji kozackiej.” Wspomniana w liście powieść Wilcze gniazdo ukazała się ostatecznie w odcinkach na łamach „Słowa” od 2 maja 1883 do 1 marca 1884 pod tytułem Ogniem i mieczem. Była jednocześnie drukowana w warszawskim „Słowie” i krakowskim „Czasie”.

Powieść ta (podobnie zresztą jak kolejne części Trylogii) przyniosła pisarzowi wielką popularność i spotkała się z nadzwyczajnym odbiorem społecznym. Wiele osób korespondencyjnie pytało o dalsze losy ulubionych bohaterów. Miasto Zbaraż w 1879 nazwało jedną z ulic imieniem Sienkiewicza, w 1884 Jacek Malczewski wystawił tak zwane żywe obrazy na podstawie Ogniem i mieczem, powstała sztuka teatralna oparta na powieści, a w 1900 mieszkańcy Zbaraża nie zgodzili się nawet na oddanie pod budowę placu kościelnego, twierdząc, że spoczywają tam szczątki Podbipięty. Powieść spotkała się też z krytyką. Wytykano jej zwłaszcza przeinaczenia historyczne.

Druga połowa lat osiemdziesiątych i początek lat dziewięćdziesiątych to dla pisarza okres bardzo wytężonej pracy nad kilkoma powieściami. Wkrótce pisarz rozpoczął pracę nad kolejną częścią Trylogii – Potopem; tytuł odnosił się do potopu szwedzkiego. Także ta powieść była drukowana w odcinkach w „Słowie” – (od 23 grudnia 1884 do 2 września 1886). Był to trudny okres w życiu pisarza, gdyż w tym czasie zmarła jego żona Maria Sienkiewiczowa. Mimo to, powieść szybko podbiła serca czytelników i utwierdziła jego literacką pozycję. Po śmierci żony pisarz udał się w podróż do Konstantynopola (przez Bukareszt i Warnę), z której pisał korespondencje. Po powrocie do Warszawy wydał trzecią część Trylogii – Pana Wołodyjowskiego. I ta powieść ukazała się w „Słowie” (od maja 1887 do maja 1888). Trylogia wyniosła Sienkiewicza na szczyty popularności i uczyniła z niego najpopularniejszego polskiego pisarza. Stefan Żeromski w swych Dziennikach napisał: „Sam widziałem w Sandomierskiem, jak wszyscy, tacy nawet, którzy nic nie czytują, dobijali się o Potop.” Jako wyraz uznania Sienkiewicz dostał od nieznanego wielbiciela podpisanego Michał Wołodyjowski bardzo pokaźną sumę 15 tysięcy rubli. Pieniądze te przeznaczył na fundusz imienia Marii Sienkiewiczowej dla artystów zagrożonych gruźlicą.

Po napisaniu trylogii Sienkiewicz napisał nowelę Ta trzecia (1888), z życia cyganerii. W 1888 odbył podróż do Hiszpanii. W 1890 włączył się w organizację roku Mickiewiczowskiego. W styczniu 1891 wyruszył w podróż do Afryki. Podróż ta zaowocowała Listami z Afryki. W 1891 ukazało się książkowe wydanie Bez dogmatu, które drukowane było wcześniej (od 1889 do 1890) na łamach „Słowa”. W 1892 Sienkiewicz podpisał umowę na powieść Rodzina Połanieckich (której książkowe wydanie ukazało się w 1895); w tym samym roku prasa donosiła, że pisarz przystąpił do prac nad powieścią z czasów krzyżackich, w 1893 rozpoczął przygotowania do powieści Quo vadis, a latem 1894 odczytał w Zakopanem fragmenty Krzyżaków[potrzebny przypis]. W październiku 1894 napisał powieść Rodzina Połanieckich.

9 maja 1893 został wybrany zagranicznym członkiem czynnym wydziału filologicznego Cesarskiej Akademii Umiejętności w Krakowie[12][13]. W 1894 powstały pierwsze rozdziały Quo vadis, które ukazały się drukiem od marca 1895 w warszawskiej „Gazecie Polskiej”, krakowskim „Czasie” oraz „Dzienniku Poznańskim” (do lutego 1896). Wydanie książkowe pojawiło się niedługo później i zrobiło zawrotną karierę w całej Europie. Książka do dziś cieszy się wyjątkową popularnością, została przetłumaczona na 57 języków, w tym na arabski czy japoński, a także esperanto i opublikowana w ponad 70 krajach[14]. Quo vadis wielokrotnie adaptowano i wystawiano na deskach teatrów, ukazała się nawet opera oparta na motywach powieści, a w 1913 zostało po raz pierwszy sfilmowane. Potem była ekranizowana jeszcze kilkakrotnie.

 
Kazimierz Pochwalski, Portret Henryka Sienkiewicza, 1890
 
Dworek w Oblęgorku, dar narodu polskiego dla Henryka Sienkiewicza w 1900

Od 1896 pisarz rozpoczął prace nad nową powieścią Krzyżacy, którą ukończył po czterech latach w 1900. W tym też roku pisarz, przy zaangażowaniu całego społeczeństwa, obchodził jubileusz 25-lecia pracy twórczej i otrzymał od narodu majątek ziemski w Oblęgorku, gdzie utworzył ochronkę dla dzieci. Sienkiewicz angażował się w sprawy społeczne. 30 czerwca 1900 został wybrany zagranicznym członkiem Czeskiej Akademii Umiejętności[15]. Napisał odezwę w sprawie strajku dzieci we Wrześni w 1901. W 1906 wzywał rodaków z USA do pomocy głodującym w Królestwie Polskim. W 1905 otrzymał nagrodę Nobla za całokształt twórczości. W przemówieniu wygłaszanym z tej okazji Sienkiewicz mówił, że zaszczyt ten jest szczególnie cenny dla syna Polski. Głoszono ją umarłą, a oto jeden z tysięcznych dowodów, że żyje. Dodał też Głoszono ją podbitą, a oto nowy dowód, że umie zwyciężać. Napisał powieść Na polu chwały (1903–1909), która miała być początkiem nowej trylogii. W „Kurierze Warszawskim” ukazała się w 1910 w odcinkach jego powieść dla młodzieży W pustyni i w puszczy.

Był jednym z założycieli Towarzystwa Polskiej Macierzy Szkolnej w 1905[16] oraz Towarzystwa Kursów Naukowych[17]. Był członkiem Towarzystwa Tajnego Nauczania w Warszawie[18].

W 1905, odpowiadając na ankietę rozesłaną przez paryską gazetę „Le Courrier Européen”, napisał: „Należy miłować ojczyznę nade wszystko i należy myśleć przede wszystkim o jej szczęściu. Ale jednocześnie pierwszym obowiązkiem prawdziwego patrioty jest czuwać nad tym, by idea jego Ojczyzny nie tylko nie stanęła w przeciwieństwie do szczęścia ludzkości, lecz by się stała jedną z jego podstaw. Tylko w tych warunkach istnienie i rozwój Ojczyzny staną się sprawą, na której całej ludzkości zależy. Innymi słowy, hasłem wszystkich patriotów powinno być: przez Ojczyznę do ludzkości, nie zaś: dla Ojczyzny przeciw ludzkości”.

W 1906 odrzucił propozycję kandydowania do Dumy Państwowej Imperium Rosyjskiego, został jednak przewodniczącym „centralnego” komitetu wyborczego, utworzonego przez przedstawicieli Narodowej Demokracji, Partii Polityki Realnej i Polskiej Partii Postępowej[19]. W 1908 został skazany przez trybunał w Wiedniu na karę grzywny w związku za publikację dotyczącą studentów ukraińskich[20].

Około 1910 figurował wówczas pod warszawskim adresem ulicy Hożej 22[12]. Był zapalonym myśliwym, w listopadzie 1911 został ranny podczas polowania w majątku Pawłowice u Jana Brzezińskiego[21]. Po wybuchu wojny światowej Henryk Sienkiewicz wyjechał do Szwajcarii. Wraz z Ignacym Janem Paderewskim był jednym ze współzałożycieli Szwajcarskiego Komitetu Generalnego Pomocy Ofiarom Wojny w Polsce. W 1916 otrzymał Nagrodę Fundacji Erazma i Anny Jerzmanowskich przyznaną przez Polską Akademię Umiejętności.

Członek Warszawskiego Towarzystwa Cyklistów[22], Towarzystwa Historycznego we Lwowie[23]. Henryk Sienkiewicz był członkiem zagranicznym Czeskiej i Serbskiej Akademii Nauk i Sztuk.

 
Kurier Warszawski informujący o śmierci Henryka Sienkiewicza

Zmarł wieczorem 15 listopada 1916 na anewryzm serca w Vevey i został tam pochowany. Na jego pogrzeb w katedrze wawelskiej nie zgodził się biskup krakowski Adam Sapieha. W 1924, już w wolnej Polsce, prochy pisarza uroczyście sprowadzono do Polski. W drodze przez kraje Szwajcarii, Austrii i Czechosłowacji składano mu hołd. 27 października 1924 odbyła się uroczystość obok pomnika Adama Mickiewicza w Warszawie, gdzie przemówienie okolicznościowe wygłosił Stanisław Wojciechowski. Na koniec prochy złożono w specjalnie przygotowanej krypcie i sarkofagu według projektu Konstantego Jakimowicza, w podziemiach katedry św. Jana, tuż obok prezydenta Gabriela Narutowicza. W czasie trwania powstania warszawskiego w 1944 żołnierze niemieccy wysadzili katedrę, ale sarkofag ocalał. Uszkodzony został dopiero później – przez rodzimych szabrowników, którzy rozbili go w kilku miejscach[24]. Po wojnie katedrę zrekonstruowano, a sarkofag odrestaurowano.

W 1935 w Oblęgorku został odnaleziony testament Henryka Sienkiewicza[25].

 
Sarkofag Henryka Sienkiewicza w krypcie bazyliki archikatedralnej św. Jana Chrzciciela w Warszawie
 
Jacek Malczewski Portret Henryka Józefa Sienkiewicza, syna pisarza.

Życie prywatne

Henryk Sienkiewicz był trzykrotnie żonaty[26]:

Syn Henryka Sienkiewicza, Henryk Józef, z wykształcenia był architektem[32]. Miał czworo dzieci: Jadwigę (ur. 1926), Zuzannę Józefę (1927–2000), Marię (1930–2011) i Juliusza (1932–2021)[33]. Synem Juliusza, wnukiem Henryka Józefa, a prawnukiem Henryka jest były minister spraw wewnętrznych Bartłomiej Sienkiewicz[34].

Córka Henryka Sienkiewicza, Jadwiga Korniłowiczowa, była tłumaczką literatury pięknej, m.in. Josepha Conrada i Thomasa Hardy’ego, zamężna z Tadeuszem Korniłowiczem (pułkownikiem Wojska Polskiego, ofiarą zbrodni katyńskiej). Jej córką, a wnuczką Henryka, była Maria Korniłowicz, psycholog, pisarka i tłumaczka.

Twórczość

 
Pierwszy w Polsce pomnik Henryka Sienkiewicza w Bydgoszczy odsłonięty w 1927 w obecności prezydenta RP Ignacego Mościckiego, zburzony przez Niemców we wrześniu 1939, odbudowany po II wojnie światowej w innej formie

Nowele

Powieści

Inne utwory

Odznaczenia i wyróżnienia

Ekranizacje dzieł

Z tym tematem związana jest kategoria: Filmowe adaptacje utworów Henryka Sienkiewicza.

Upamiętnienie

Z tym tematem związane są kategorie: Polskie licea ogólnokształcące im. Henryka Sienkiewicza, Pomniki Henryka Sienkiewicza, Ulice Henryka Sienkiewicza.
  • Jeszcze za życia pisarza powstało Towarzystwo Przyjaciół Uczącej się Młodzieży im. Henryka Sienkiewicza we Lwowie[71].
  • 12 września 1928 Poczta Polska, dla uczczenia pamięci Henryka Sienkiewicza, wprowadziła do obiegu znaczek z jego wizerunkiem o wartości 15 gr. (numer katalogowy 240). Znaczek wycofano – 1 czerwca 1936[72]
  • W 1977 wyemitowano z jego wizerunkiem polską monetę kolekcjonerską o nominale 100 zł. Moneta ta została wykonana ze srebra próby 625 w nakładzie 20 000 egzemplarzy, miała średnicę 32 mm i wagę 16,5 g, rant gładki[73].
  • Wizerunek Sienkiewicza widniał na banknocie o nominale 500 000 zł, będącym w obiegu w latach 1990–1996[74].
  • Zarówno uchwałą Senatu RP z 18 grudnia 2015[75], jak i uchwałą Sejmu RP z 22 grudnia 2015[76], 2016 został ustanowiony Rokiem Henryka Sienkiewicza.

Uwagi

  1. ↑ „Rodzina Sienkiewiczów vel Sieńkiewiczów wywodzi się z tatarów zawołżańskich, zapisani do tzw. Chorągwi juszyńskiej – były to dolne szczeble w drabinie hierarchicznej utytułowanych rodów tatarskich. Według dokumentu wydanego w Radomiu 6 lutego 1782 protoplastą tej rodziny był Piotr Oszyk Sienkiewicz”. Źródło: Andrzej Kulikowski: Heraldyka szlachecka. 1990. s. 89; „Sienkiewicz herbu Oszyk, 1775 nobilitowany: Sienkiewicze trockie, podolskie, Królestwo Polskie. Gałąź rodziny tatarskiej osiadłej na Litwie, przyjęła chrzest i uzyskała nobilitację z herbem Oszyk w osobie Michała Sienkiewicza. Z tej rodziny: Henryk 1847–1916, powieściopisarz”. Źródło: Jan Ciechanowicz: Rody rycerskie Wielkiego Księstwa Litewskiego. 2001. s. 72.

Przypisy

  1. ↑ „Because of his outstanding merits as an epic writer”, Literacka Nagroda Nobla 1905 (ang.); w wielu źródłach błędnie podawane jest, że Sienkiewicz dostał Nobla za Quo vadis.
  2. ↑ Juliusz Karol Ostrowski: Księga herbowa rodów polskich. T. 2. Warszawa: Główny skład księgarnia antykwarska B. Bolcewicza, 1897–1906, s. 249.
  3. ↑ Odnaleziono nieznaną powieść matki Henryka Sienkiewicza. Wyjątkowe odkrycie kustosza Biblioteki Narodowej [online] [dostęp 2018-09-13].
  4. ↑ Polish Libraries vol. 5, 2017 [online] [dostęp 2018-09-13].
  5. ↑ Bazar. Tygodnik mód i robót ręcznych. R. 1, 1865, no 1, w drukarni Jana Jaworskiego, 1865 [dostęp 2018-09-13].
  6. ↑ Henryk Adam Aleksander Pius Sienkiewicz, hasło autorstwa Henryka Markiewicza w XXXVII tomie Polskiego Słownika Biograficznego.
  7. ↑ Miejsce chrzcin pisarza.
  8. ↑ a b c d Kamil Kartasiński: Henryk Sienkiewicz, dwója! Szkolna i studencka edukacja twórcy „Trylogii”. [w:] Cykl z okazji Roku Henryka Sienkiewicza [on-line]. histmag.org, 2016-11-10. [dostęp 2022-05-14].
  9. ↑ Por.: film dokumentalny Włodzimierza Szpaka „Impuls amerykański. Rzecz O Henryku Sienkiewiczu” (2001), o którym w dzienniku „Rzeczpospolita” w dodatku „Tele 35” z 13–19 kwietnia 2001 – Agnieszka Kwiecień pisała: „Z życiorysu noblisty Włodzimierz Szpak wybrał przede wszystkim epizod amerykański. Okazuje się bowiem, że właśnie te kilka lat (1876–1878) spędzonych w USA miały dla twórczości Sienkiewicza przełomowe znaczenie.” [...]
  10. ↑ Danieja Kołodziej, Henryk Sienkiewicz wobec rewolucji 1905–1907, w: „Annales Universitatis Mariae Curie-Skłodowska”. Sectio F, Humaniora. Vol. 31, s. 182.
  11. ↑ Litwos. Janko Muzykant. „Kurjer Warszawski”. Rok 59. 159, s. 1–3, 1879-07-18. Wacław Szymanowski – redaktor naczelny. Gustaw Gebethner. [dostęp 2018-02-15]. 
  12. ↑ a b c Rocznik Akademii Umiejętności w Krakowie. Rok 1910/1911. Kraków: 1911, s. 11.
  13. ↑ a b Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1914. Lwów: 1914, s. 565–566.
  14. ↑ Grażyna Federowicz (red.), Quo vadis Henryka Sienkiewicza. Bibliografia wydań polskich i obcojęzycznych, 2016, ISBN 978-83-7009-655-7.
  15. ↑ Kronika. „Gazeta Lwowska”, s. 3, nr 158 z 13 lipca 1900. 
  16. ↑ Józef Stemler, Dzieło samopomocy narodowej. Polska Macierz Szkolna 1905–1935, Warszawa 1935, s. 39.
  17. ↑ Dziesięciolecie Wolnej Wszechnicy Polskiej TKN: sprawozdanie z działalności Towarzystwa Kursów Naukowych, 1906-1916, opracowali Ryszard Błędowski, Stanisław Orłowski, Henryk Mościcki, Warszawa 1917, Podkarpacka BC – wersja elektroniczna.
  18. ↑ Cecylia Ceysingerówna, Tajne nauczanie w Warszawie (1894–l906/7), w: Niepodległość, t. II, z. 1(3), wydanie II, 1933, s. 98.
  19. ↑ Bohdan Urbankowski, Józef Piłsudski. Marzyciel i strateg, t. I, Warszawa 1997, s. 237.
  20. ↑ Wyrok na Sienkiewicza. „Nowości Illustrowane”. Nr 21, s. 2, 23 maja 1908. 
  21. ↑ Sienkiewicz raniony na polowaniu. „Nowości Illustrowane”. Nr 46, s. 15, 18 listopada 1911. 
  22. ↑ Jubileusz warszawskiego Tow. cyklistów. „Nowości Illustrowane”. Nr 4, s. 15-16, 27 stycznia 1912. 
  23. ↑ Teofil Emil Modelski, Towarzystwo Historyczne 1914–1924, w: „Kwartalnik Historyczny”, rocznik LI, zeszyt 1–2, Lwów 1937, s. 52.
  24. ↑ Maria Korniłowiczówna: Onegdaj. Opowieść o Henryku Sienkiewiczu i ludziach mu bliskich. Wyd. 2. Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy, 1973, s. 293–294.
  25. ↑ Nowiny. Testament Henryka Sienkiewicza. „Gazeta Świąteczna”. 38 (2851), s. 3, 22 września 1935. 
  26. ↑ Henryk Adam Aleksander Sienkiewicz h. Oszyk (ID: 3.364.297). Genealogia potomków Sejmu Wielkiego. [dostęp 2020-06-21].
  27. ↑ Julian Krzyżanowski: Henryka Sienkiewicza żywot i sprawy. Państwowy Instytut Wydawniczy, 1973, s. 92.
  28. ↑ Zdjęcie portretowe z informacja o śmierci; [w:] „Łódź w Ilustracji”, 23-9.1925, nr 34, s. 3.
  29. ↑ Stefan Majchrowski: Sienkiewicz. Opowieść biograficzna. Warszawa: Ludowa Spółdzielnia Wydawnicza, 1975.: Maria Babska, córka Zofii Dmochowskiej, ciotecznej siostry Sienkiewicza.
  30. ↑ Maria Korniłowicz: Sienkiewicz. W 100-lecie pierwszego polskiego Nobla. Warszawa: Orlęta, 2005.: cioteczna siostrzenica, Maria Babska, także kanoniczka, to trzecia żona pisarza.
  31. ↑ Maria z Babskich Sienkiewiczowa. „Ilustracja Polska”, s. 299, nr 19 z 20 maja 1904. 
  32. ↑ Henryk Józef Sienkiewicz [online], 4 czerwca 2006 [dostęp 2021-10-20].
  33. ↑ Zmarł Juliusz Sienkiewicz, wnuk autora "Trylogii" [online], kultura.onet.pl [dostęp 2021-11-10].
  34. ↑ Bartłomiej Sienkiewicz: prawnuk noblisty, ekspert od Rosji. Nowy szef MSW. tvn24.pl, 20 lutego 2013. [dostęp 2013-02-20].
  35. ↑ Sienkiewicz, Henryk (1846–1916): Humoreski z teki Worszyłły / odał do druku Henryk Sienkiewicz. [online], polona.pl [dostęp 2016-09-26].
  36. ↑ Sienkiewicz, Henryk (1846–1916): Pisma Henryka Sienkiewicza. T. 1, Szkice węglem; Janko muzykant; Stary sługa; Hania. [online], polona.pl [dostęp 2016-09-26].
  37. ↑ Sienkiewicz, Henryk (1846–1916): Pisma Henryka Sienkiewicza. T. 1, Szkice węglem; Janko muzykant; Stary sługa; Hania. [online], polona.pl [dostęp 2016-09-26].
  38. ↑ Sienkiewicz, Henryk (1846–1916): Selim Mirza; Czy ci najmilszy? [online], polona.pl [dostęp 2016-09-26].
  39. ↑ Sienkiewicz, Henryk (1846–1916): Pisma Henryka Sienkiewicza. T. 1, Szkice węglem; Janko muzykant; Stary sługa; Hania. [online], polona.pl [dostęp 2016-09-26].
  40. ↑ Sienkiewicz, Henryk (1846–1916): Szkice węglem, czyli epopeja pod tytułem. Co się działo w Baraniej Głowie. Napisał Litwos. [online], polona.pl [dostęp 2016-09-26].
  41. ↑ Sienkiewicz, Henryk (1846–1916): Pisma Henryka Sienkiewicza. T. 1, Szkice węglem; Janko muzykant; Stary sługa; Hania. [online], polona.pl [dostęp 2016-09-26].
  42. ↑ Sienkiewicz, Henryk (1846–1916): Pisma Henryka Sienkiewicza. T. 4, Przez stepy; Orso; Z pamiętnika poznańskiego nauczyciela; Czyja wina?; Za chlebem. [online], polona.pl [dostęp 2016-09-26].
  43. ↑ Henryk Sienkiewicz, Pisma Henryka Sienkiewicza. T. 4, Przez stepy ; Orso ; Z pamiętnika poznańskiego nauczyciela ; Czyja wina? ; Za chlebem, wyd. 1880 [online], polona.pl [dostęp 2018-07-13].
  44. ↑ Henryk Sienkiewicz, Pisma Henryka Sienkiewicza. T. 4, Przez stepy ; Orso ; Z pamiętnika poznańskiego nauczyciela ; Czyja wina? ; Za chlebem, wyd. 1880 [online], polona.pl [dostęp 2018-07-13].
  45. ↑ Henryk, Pisma Henryka Sienkiewicza. T. 4, Przez stepy ; Orso ; Z pamiętnika poznańskiego nauczyciela ; Czyja wina? ; Za chlebem, wyd. 1880 [online], polona.pl [dostęp 2018-07-13].
  46. ↑ Wspomnienie z Maripozy z opowiadania napisał Henryk Sienkiewicz (rękopis, 1882) [online], polona.pl [dostęp 2018-07-13].
  47. ↑ Henryk Sienkiewicz, Na jasnym brzegu. Nowela, wyd. 1897 [online], polona.pl [dostęp 2018-07-13].
  48. ↑ Henryk Sienkiewicz, Potop. Powieść historyczna. T. 1, wyd. 1886 [online], polona.pl [dostęp 2018-07-13].
  49. ↑ Henryk Sienkiewicz, Potop. Powieść historyczna. T. 2, wyd. 1886 [online], polona.pl [dostęp 2018-07-13].
  50. ↑ Henryk Sienkiewicz, Potop. Powieść historyczna. T. 3, wyd. 1886 [online], polona.pl [dostęp 2018-07-13].
  51. ↑ Henryk Sienkiewicz, Potop. Powieść historyczna. T. 4, wyd. 1886 [online], polona.pl [dostęp 2018-07-13].
  52. ↑ Henryk Sienkiewicz, Potop. Powieść historyczna. T. 5, wyd. 1886 [online], polona.pl [dostęp 2018-07-13].
  53. ↑ Henryk Sienkiewicz, Potop. Powieść historyczna. T. 6, wyd. 1886 [online], polona.pl [dostęp 2018-07-13].
  54. ↑ Henryk Sienkiewicz, Pan Wołodyjowski. Powieść historyczna. T. 1, wyd. 1888 [online], polona.pl [dostęp 2018-07-13].
  55. ↑ Henryk Sienkiewicz, Pan Wołodyjowski. Powieść historyczna. T. 2, wyd. 1888 [online], polona.pl [dostęp 2018-07-13].
  56. ↑ Henryk Sienkiewicz, Pan Wołodyjowski. Powieść historyczna. T. 3, wyd. 1888 [online], polona.pl [dostęp 2018-07-13].
  57. ↑ Bez dogmatu (rękopis, 1889) [online], polona.pl [dostęp 2018-07-13].
  58. ↑ Quo vadis, Henryk Sienkiewicz (rękopis) [online], Karty 249, 261, 283 mniejsze, zawierają wstawki do tekstu. Zamiast oprawy jest pudło w kształcie księgi, okładziny pudła obciągnięte pergaminem. Na grzbiecie ozdobne złocenia. Wewnątrz pudła rękopis leży w pergaminowej kopercie zamykanej na paski, również ze złoceniami. Fundatorem pudła był Leopold Kronenberg. W 1951 rękopis przejęto z Banku Handlowego w Warszawie, gdzie został złożony przez rodzinę Kronenbergów., polona.pl [dostęp 2018-07-14].
  59. ↑ Krzyżacy, Henryk Sienkiewicz (rękopis) [online], polona.pl [dostęp 2018-07-14].
  60. ↑ Na polu chwały. Powieść historyczna z czasów króla Jana Sobieskiego. Henryk Sienkiewicz; z il. St. Sawiczewskiego, wyd. 1906 [online], polona.pl [dostęp 2018-07-14].
  61. ↑ Henryk Sienkiewicz, Wiry. Powieść. T. 1, wyd. 1910 [online], polona.pl [dostęp 2018-07-14].
  62. ↑ Henryk Sienkiewicz, Wiry. Powieść. T. 2, wyd. 1910 [online], polona.pl [dostęp 2018-07-14].
  63. ↑ Henryk Sienkiewicz, W pustyni i w puszczy, wyd. 1912 [online], polona.pl [dostęp 2018-07-14].
  64. ↑ Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1914. Lwów: 1914, s. 1069.
  65. ↑ Rada miasta Lwowa. „Gazeta Lwowska”. Nr 149, s. 4, 2 lipca 1902. 
  66. ↑ „Gazeta Lwowska”, 19 lutego 1904. 
  67. ↑ Dyplom i medal złoty dla Pana Prezydenta R. P.. „Gazeta Lwowska”, s. 1, nr 206 z 9 września 1936. 
  68. ↑ Notatki literacko-artystyczne. „Gazeta Lwowska”. Nr 26, s. 4–5, 1 lutego 1901. 
  69. ↑ Raut w Sukiennicach. „Gazeta Lwowska”. Nr 131, s. 3, 9 czerwca 1900. 
  70. ↑ Ostatnie wiadomości. Odznaczenie Sienkiewicza. „Kurier Warszawski”. Nr 92, s. 10, 1 kwietnia 1904. 
  71. ↑ Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1914. Lwów: 1914, s. 1070.
  72. ↑ Andrzej Fiszer, Katalog polskich znaków pocztowych. Tom I, s. 73, 2013.
  73. ↑ Janusz Parchimowicz: Katalog monet polskich obiegowych i kolekcjonerskich od 1916. Szczecin: Nefryt, 1995, s. 90. ISBN 83-902670-1-2.
  74. ↑ To już 20 lat. Pamiętasz jeszcze stare banknoty?. businessinsider.com.pl. [dostęp 2017-08-08]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-08-25)]. (pol.).
  75. ↑ M.P. z 2016 r. poz. 8.
  76. ↑ M.P. z 2016 r. poz. 44.

Bibliografia

  • Henryk Sienkiewicz, Baśnie i legendy / Henryk Sienkiewicz; wyboru dokonał, wstępem i przypisami opatrzył Tomasz Jodełka-Burzecki, Tomasz Jodełka-Burzecki, Warszawa: Ludowa Spółdzielnia Wydawnicza, 1986, ISBN 83-205-3582-4, OCLC 830216872.

Linki zewnętrzne

Biografie
Genealogia
Inne
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Henryk_Sienkiewicz&oldid=67185836”