Wikipedia

Adolf Drwota

oficer Wojska Polskiego

Adolf Władysław Drwota (ur. 26 stycznia 1880 w m. Chobot, zm. 1 stycznia 1936 w Kościelisku) – major taborów Wojska Polskiego.

Adolf Władysław Drwota
major taborów major taborów
Data i miejsce urodzenia

26 stycznia 1880
Chobot

Data i miejsce śmierci

1 stycznia 1936
Kościelisko

Przebieg służby
Lata służby

1902-1927

Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie

Jednostki

Komenda Uzupełnień Koni Nr 25
10 Szwadron Taborów

Stanowiska

komendant uzupełnień koni
dowódca szwadronu taborów

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa

Życiorys

edytuj

Adolf Władysław Drwota urodził się 26 stycznia 1880 roku w miejscowości Chobot, w rodzinie Ferdynanda i Bronisławy Marii z Wimmerów. Miał siedmioro rodzeństwa, w tym pięciu braci: Jana (1884-1959), Antoniego, Stanisława, Franciszka Ksawerego i Władysława oraz siostry Eugenię i Emilię. 19 marca 1912 roku ożenił się ze Stefanią Marianną z domu Mrazek (1888–1944)[1].

W latach 1902–1903 odbył obowiązkową służbę wojskową, w charakterze jednorocznego ochotnika, w c. i k. 13 pułku piechoty, który wówczas stacjonował w Krakowie i Bochni. Na porucznika rezerwy piechoty awansował 1 stycznia 1904 roku. Był wówczas oficerem rezerwowym c. i k. 13 pułku piechoty[2]. W 1905 roku został powołany do służby czynnej, w stopniu porucznika (niem. Leutnant) ze starszeństwem z 1 listopada 1905 roku, i wcielony do c. i k. 13 pułku piechoty[3]. W 1911 roku został przeniesiony w stan spoczynku. W latach 1911–1914, jako oficer stanu spoczynku pełnił funkcję oficera magazynowego (niem. Magazinsoffizier) w c. i k. 1 Galicyjskim pułku ułanów we Lwowie. 1 maja 1912 roku awansował na starszego porucznika (niem. Oberleutnant)[4].

28 listopada 1918 roku został przyjęty do Wojska Polskiego i przydzielony do Żandarmerii Polowej[5]. Pierwszym stanowiskiem służbowym było stanowisko dowódcy powiatowego żandarmerii w Łodzi. 28 stycznia 1919 roku objął dowództwo Żandarmerii Okręgu Generalnego „Łódź” w Łodzi. 25 września 1919 roku został formalnie przyjęty do Wojska Polskiego z byłej armii austro-węgierskiej, z zatwierdzeniem posiadanego stopnia rotmistrza ze starszeństwem z dniem 1 maja 1916 roku, i przydzielony do dowództwa żandarmerii Dowództwa Okręgu Generalnego „Łódź”[6]. 1 października 1919 roku został dowódcą stada ogierów w Mniszku[7]. 12 listopada 1919 roku został przeniesiony do dyspozycji generała Józefa Hallera[8]. Później został przeniesiony do rezerwy i zatrzymany w służbie czynnej. 27 sierpnia 1920 został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu rotmistrza, w kawalerii, w grupie oficerów byłej armii austriacko-węgierskiej[9]. 28 lipca 1921 roku, jako rotmistrz kawalerii „zwolniony do Rezerwy Armii”, został wcielony do 27 pułku ułanów[10].

Zweryfikowany w stopniu majora ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku w korpusie oficerów rezerwowych taborowych i przydzielony w rezerwie do 10 dywizjonu taborów w Przemyślu[11]. W grudniu 1923 roku został przydzielony do Szefostwa Remontu Dowództwa Okręgu Korpusu Nr X w Przemyślu na stanowisko referenta, pozostając oficerem nadetatowym 10 dywizjonu taborów[12][13]. Z dniem 1 lipca 1924 roku został przemianowany na oficera zawodowego w stopniu majora ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1919 roku i 2. lokatą w korpusie oficerów taborowych[14]. W maju 1925 został przydzielony do Komendy Uzupełnień Koni Nr 25 w Brześciu nad Bugiem stanowisko komendanta[15]. 26 lipca 1926 roku, w związku z redukcją stanów liczebnych formacji taborowych, został zatwierdzony na stanowisku dowódcy 10 szwadronu taborów[16]. Z dniem 30 kwietnia 1927 roku został przeniesiony w stan spoczynku[17]. W 1928 roku mieszkał w Jaśle[18]. W 1932 roku był komisarzem rządowym w Załoścach[19].

W 1934 roku pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Kraków Miasto. Posiadał przydział do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr V. Był wówczas „przewidziany do użycia w czasie wojny”[20]. Zmarł 1 stycznia 1936 roku w Sanatorium Wojskowym w Kościelisku. Pochowany na Cmentarzu Podgórskim w Krakowie (kwatera IIIB-zach.-5) (pas 2-zach.-9)[21].

 
Grób Adolfa Drwoty z małżonką i Józefa Wimmera na Cmentarzu Podgórskim

Ze związku Adolfa ze Stefanią Marią urodziło się dwóch synów: Eugeniusz i Władysław[22]. Eugeniusz Mieczysław Drwota, urodzony 25 grudnia 1912 roku w Krakowie, był żołnierzem AK, posługująca się pseudonimem "Bronisław". Od 1945 roku był członkiem Stronnictwa Demokratycznego, a w okresie od 27 października 1980 roku do 19 lutego 1982 roku był członkiem Prezydium Dzielnicowego Komitetu Kraków-Podgórze tej partii oraz radnym Dzielnicowej Radzie Narodowej Kraków-Podgórze w latach 1958–1961[23].

Jan Drwota, starszy brat Adolfa, urodził się 27 lutego 1884 roku w Dobroniowcach na Bukowinie. Był urzędnikiem kolejowym. Żonaty z Leontyną z domu Czap, urodzoną 10 listopada 1882 roku, z którą miał syna Witolda i córkę Helenę, urodzoną 30 czerwca 1918 roku w Czerniowcach[24].

Witold Kazimierz Drwota ps. „Murzyn” urodził się 9 listopada 1914 roku w Obergrafendorf, w Dolnej Austrii. Był podporucznikiem Wojska Polskiego. W czasie powstania warszawskiego walczył w Grupie „Kampinos” i uczestniczył w natarciu na Dworzec Gdański[25].

Przypisy

edytuj
  1. ↑ Adolf Władysław Drwota, Geni , tu podano, że urodził się 24 stycznia 1880 roku, a zmarł w Krakowie.
  2. ↑ Schematismus für das k.u.k. Heer und für die k.u.k. Kriegsmarine für 1905, Wiedeń grudzień 1904, s. 364, 435.
  3. ↑ Schematismus für das k.u.k. Heer und für die k.u.k. Kriegsmarine für 1906, Wiedeń grudzień 1905, s. 319, 443. Schematismus für das k.u.k. Heer und für die k.u.k. Kriegsmarine für 1907, Wiedeń grudzień 1906, s. 317, 451. Schematismus für das k.u.k. Heer und für die k.u.k. Kriegsmarine für 1908, Wiedeń grudzień 1908, s. 319, 457. Schematismus für das k.u.k. Heer und für die k.u.k. Kriegsmarine für 1909, Wiedeń styczeń 1909, s. 332, 474. Schematismus für das k.u.k. Heer und für die k.u.k. Kriegsmarine für 1910, Wiedeń grudzień 1909, s. 332, 480. Schematismus für das k.u.k. Heer und für die k.u.k. Kriegsmarine für 1911, Wiedeń grudzień 1910, s. 333, 486.
  4. ↑ Schematismus für das k.u.k. Heer und für die k.u.k. Kriegsmarine für 1912, Wiedeń grudzień 1911, s. 817, 1165. Schematismus für das k.u.k. Heer und für die k.u.k. Kriegsmarine für 1914, Wiedeń 1914, s. 727, 1050.
  5. ↑ Dziennik Rozporządzeń Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 8 z 4 grudnia 1918 roku, poz. 159.
  6. ↑ Dziennik Rozkazów Wojskowych Nr 93 z 25 października 1919 roku, poz. 3514.
  7. ↑ Jan Suliński, Żandarmeria DOK IV ..., s. 43.
  8. ↑ Dziennik Rozkazów Wojskowych Nr 97 z 27 grudnia 1919 roku, poz. 4077.
  9. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 33 z 1 września 1920 roku, s. 792.
  10. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 31 z 6 sierpnia 1921 roku, s. 1271.
  11. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 1037, 1044.
  12. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 75 z 6 grudnia 1923 roku, s. 702.
  13. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 947, 949.
  14. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 85 z 27 sierpnia 1924 roku, s. 487.
  15. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 52 z 13 maja 1925 roku, s. 250.
  16. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 29 z 26 lipca 1926 roku, s. 229, 231.
  17. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 5 z 5 lutego 1927 roku, s. 39.
  18. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 898.
  19. ↑ Stefania Spittal, Kronika szkoły w Załoścach, cz. 16 [1]. Jan Suliński, Żandarmeria DOK IV ..., s. 44 podał, że do końca 1930 roku był komisarzem rządowym w Złoczowie, po czym przeniósł się do Krakowa.
  20. ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 357, 946.
  21. ↑ Lokalizator Grobów - Zarząd Cmentarzy Komunalnych [online], zck-krakow.pl [dostęp 2020-07-16].
  22. ↑ Jan Suliński, Żandarmeria DOK IV ..., s. 41-42.
  23. ↑ Katalog kierowniczych stanowisk partyjnych i państwowych PRL [online], bip.ipn.gov.pl [dostęp 2015-09-13].
  24. ↑ Akta Miasta Poznania. Kartoteka ewidencji ludności .
  25. ↑ Witold Kazimierz Drwota, Powstańcze Biogramy .

Bibliografia

edytuj
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Adolf_Drwota&oldid=75008531”