Carlos Palomino
Carlos Palomino (ur. 10 sierpnia 1949 w San Luis Río Colorado) – meksykański bokser, zawodowy mistrz świata kategorii półśredniej.
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Obywatelstwo | |
| Wzrost |
174 cm |
| Styl walki |
praworęczny |
| Kategoria wagowa |
półśrednia |
| Bilans walk zawodowych | |
| Liczba walk |
38 |
| Zwycięstwa |
31 |
| Przez nokauty |
19 |
| Porażki |
4 |
| Remisy |
3 |
Gdy miał dziesięć lat, jego rodzina przeniosła się do Stanów Zjednoczonych i zamieszkała w Santa Ana. Palomino odnosił sukcesy w boksie amatorskim, gdy służył w United States Army. Był mistrzem armii w 1971 i 1972 w wadze półśredniej, a także amatorskim mistrzem USA (AAU) w wadze lekkopółśredniej w 1972 (pokonał wówczas przyszłego mistrza olimpijskiego Sugar Raya Sealesa[1].
Rozpoczął karierę boksera zawodowego w 1972. Po wygraniu 10 walk i zremisowaniu jednej doznał w 1974 pierwszej porażki, gdy pokonał go Andy Price. W listopadzie 1975 zremisował z wysoko notowanym Hedgemonem Lewisem.
22 czerwca 1976 w Londynie zmierzył się z mistrzem świata organizacji World Boxing Council w wadze półśredniej Johnem Straceyem. Pokonał go przez techniczny nokaut w 12. rundzie i został nowym mistrzem świata[2].
Palomino w obronie zdobytego tytułu mistrzowskiego pokonał kolejno: Armando Muñíza 21 stycznia 1977 w Los Angeles przez techniczny nokaut w 15. rundzie[3], Dave’a Boya Greena 14 czerwca 1977 w Londynie przez nokaut w 11. rundzie[4], Everaldo Costę Azevedo 13 września 1977 w Los Angeles na punkty[5], José Palaciosa 10 grudnia 1977 w Los Angels przez nokaut w 13. rundzie[6], Ryu Sorimachi 11 lutego 1978 w Las Vegas przez nokaut w 7. rundzie[7], Mimouna Mohatara 18 marca 1978 w Las Vegas przez techniczny nokaut w 9. rundzie[8] i ponownie Armando Muñíza 25 maja 1978 w Los Angeles na punkty[9].
W kolejnej walce Palomino stracił tytuł mistrzowski. 14 stycznia 1979 w San Juan Wilfred Benítez pokonał go niejednogłośnie na punkty[10][11].
W następnej walce Palomino zmierzył się z Roberto Duránem, który przeszedł do wagi półśredniej po rezygnacji z tytułu mistrzowskiego w wadze lekkiej. 22 czerwca 1979 Durán jednogłośnie zwyciężył na punkty. Po tej walce Palomino wycofał się z zawodowego uprawiania boksu.
Próbował swych sił jako aktor, występując w wielu filmach i programach telewizyjnych. Jego młodszy brat Paul Palomino był bokserem amatorskim. Zginął wraz z pozostałymi członkami reprezentacji USA w katastrofie lotniczej na Okęciu w 1980.
Carlos Palomino powrócił do zawodowego uprawiania boksu w 1997. W wieku 48 lat wygrał cztery walki przez nokaut (w tym z byłym mistrzem świata René Arredondo, ale w kolejnej przegrał na punkty w maju 1998 z Wilfredo Riverą i ostatecznie zakończył karierę pięściarską.
Został wybrany w 2004 do Międzynarodowej Bokserskiej Galerii Sławy[12].
Przypisy
edytuj- ↑ James B. Roberts, Alexander G. Skutt: The Boxing Register. International Hall of Fame Official Record Book. Wyd. 4. Ithaca: McBooks Press, Inc., 2006, s. 558. ISBN 978-1-59013-121-3. (ang.).
- ↑ Barry J. Hugman, 1976-06-22 Carlos Palomino w rsc 12 (15) John H. Stracey, The Arena, Wembley, London, England - WBC [online], boxrec.com [dostęp 2013-09-15] [zarchiwizowane z adresu 2015-06-04] (ang.).
- ↑ Barry J. Hugman, 1977-01-22 Carlos Palomino w rsc 15 (15) Armando Muniz, Olympic Auditorium, Los Angeles, California, USA – WBC [online], boxrec.com [dostęp 2013-09-15] (ang.).
- ↑ Barry J. Hugman, 1977-06-14 Carlos Palomino w co 11 (15) Dave Boy Green, The Arena, Wembley, London, England - WBC [online], boxrec.com [dostęp 2013-09-15] [zarchiwizowane z adresu 2015-06-04] (ang.).
- ↑ Barry J. Hugman, 1977-09-13 Carlos Palomino w pts 15 Everaldo Costa Azevedo, Olympic Auditorium, Los Angeles, California, USA – WBC [online], boxrec.com [dostęp 2013-09-15] [zarchiwizowane z adresu 2015-06-04] (ang.).
- ↑ Barry J. Hugman, 1977-12-10 Carlos Palomino w co 13 (15) Jose Palacios, Olympic Auditorium, Los Angeles, California, USA – WBC [online], boxrec.com [dostęp 2013-09-15] [zarchiwizowane z adresu 2015-06-04] (ang.).
- ↑ Barry J. Hugman, 1978-02-11 Carlos Palomino w co 7 (15) Ryu Sorimachi, Hilton Sports Pavilion, Las Vegas, Nevada, USA – WBC [online], boxrec.com [dostęp 2013-09-15] [zarchiwizowane z adresu 2015-06-04] (ang.).
- ↑ Barry J. Hugman, 1978-03-18 Carlos Palomino w rsc 9 (15) Mimoun Mohatar, Aladdin Hotel, Las Vegas, Nevada, USA – WBC [online], boxrec.com [dostęp 2013-09-15] [zarchiwizowane z adresu 2015-06-04] (ang.).
- ↑ Barry J. Hugman, 1978-05-27 Carlos Palomino w pts 15 Armando Muniz, Olympic Auditorium, Los Angeles, California, USA – WBC [online], boxrec.com [dostęp 2013-09-15] [zarchiwizowane z adresu 2015-06-04] (ang.).
- ↑ Barry J. Hugman, 1979-01-14 Wilfred Benitez w pts 15 Carlos Palomino, Hiram Bithorn Stadium, San Juan, Puerto Rico - WBC [online], boxrec.com [dostęp 2013-09-15] [zarchiwizowane z adresu 2015-06-04] (ang.).
- ↑ Pat Putnam. It Was All Over Before The End. „Sports Illustrated”, 1979-01-11. [dostęp 2013-09-15]. (ang.).
- ↑ Carlos Palomino [online], International Boxing Hall of Fame [dostęp 2013-09-15] (ang.).
Bibliografia
edytuj- James B. Roberts, Alexander G. Skutt: The Boxing Register. International Hall of Fame Official Record Book. Wyd. 4. Ithaca: McBooks Press, Inc., 2006, s. 558-561. ISBN 978-1-59013-121-3. (ang.).
- Carlos Palomino [online], The Cyber Boxing Zone Encyclopedia [dostęp 2013-09-15] (ang.).
- Carlos Palomino [online], International Boxing Hall of Fame [dostęp 2013-09-15] (ang.).
- Wykaz walk zawodowych Palomino [online], boxrec.com [dostęp 2013-09-15] (ang.).
- Carlos PALOMINO [online], Sport & Note [dostęp 2013-09-15] (ang.).