Centralna Biblioteka Narodowa we Florencji

Centralna Biblioteka Narodowa we Florencji (Biblioteca Nazionale Centrale di Firenze) – jedna z włoskich bibliotek narodowych, której zadaniem jest zachowanie włoskiego dziedzictwa narodowego.

Centralna Biblioteka Narodowa we Florencji

Biblioteca Nazionale Centrale di Firenze

Główne wejście (2008).
Państwo	Włochy
Miejscowość	Florencja
Adres	Piazza dei Cavalleggeri, 1 50122
Data założenia	1714
Położenie na mapie Włoch Centralna Biblioteka Narodowa we Florencji
43°46′01,36″N 11°15′44,80″E
Strona internetowa

Historia

Ze względów historycznych (zjednoczenie miało miejsce w 1861 roku) we Włoszech aż 10 bibliotek pełni funkcję bibliotek narodowych. Są to: Biblioteca Nazionale Centrale di Roma, Biblioteca Nazionale Centrale di Firenze, Biblioteca Nazionale Sagarigga Visconti di Bari, Biblioteca Nazionale di Coscenza, ‒ Biblioteca Nazionale di Potenza, Biblioteca Nazionale Braidese di Milano, Biblioteca Nazionale Vittorio Emmanuele di Napoli, Biblioteca Nazionale Marziana di Venezia, Biblioteca Nazionale di Macerata, Biblioteca Nazionale Universitaria di Torino. Dwie z nich: Centralna Biblioteka Narodowa w Rzymie i Centralna Biblioteka Narodowa we Florencji pełnią rolę bibliotek centralnych i ich zadaniem jest zachowanie dziedzictwa narodowego, mają prawo do otrzymywania egzemplarza obowiązkowego oraz są zobowiązane do tworzenia i publikowania bibliografii narodowej.

W 1714 roku Antonio Magliabecchi, uczony i bibliotekarz Kosmy III podarował Florencji swoją licząca 30 000 tomów bibliotekę. Aby rozbudowywać jej zbiory od 1737 biblioteka otrzymywała 1 kopię wszystkich wydawnictw we Florencji, a od 1743 wydawnictw z terenu Wielkiego Księstwa Toskanii. W 1747 jej zbiory udostępniono czytelnikom. W 1861 roku do zbiorów włączono Biblioteką Palatynatu i dodano do nazwy narodowa, a w 1885 roku centralna. Od 1870 roku biblioteka miała prawo do egzemplarza obowiązkowego z terenu Włoch.

Budynek

Początkowo zbiory przechowywano w pałacu Uffizi. W 1911 roku rozpoczęto prace nad budową nowego budynku dla biblioteki. Projekt przygotował Cesare Bazzani. W 1935 roku biblioteka przeniosła się do nowego budynku. Mieści się on nad brzegiem rzeki Arno, obok kościoła Santa Croce, dlatego w 1966 roku powódź uszkodziła jedną trzecią zbiorów.

Zbiory

Biblioteka od XVIII wieku miała prawo do egzemplarza obowiązkowego. W 1939 roku wprowadzono we Włoszech ustawę Norme per la consegna di esemplari degli stampati e delle publicazioni (Zasady przekazywania egzemplarzy druków i publikacji), która zobowiązywała drukarzy do bezpłatnego przekazywania 5 egzemplarzy obowiązkowych. Ustawa, modyfikowana w 1945 roku, przetrwała do kwietnia 2004 roku gdy wprowadzono Norme relative al deposito legale dei documenti di interesse culturali destinati all’uso pubblico (Zasady dotyczące egzemplarza obowiązkowego dokumentów o znaczeniu kulturalnym przeznaczonych do użytku publicznego). Wprowadzono zmiany: obowiązek przekazywania egzemplarzy przeszedł na wydawców, ograniczono liczbę egzemplarzy do czterech, w tym 2 są przekazywane do centralnych, a pozostałe trafiają do bibliotek regionalnych. Ustawą zostały również objęte czasopisma, mapy, atlasy, druki muzyczne, druki ulotne, płyty i inne.

W 2016 roku zbiory biblioteki we Florencji liczyły: 7 000 000 publikacji drukowanych, ponadto około 25 000 rękopisów, 3716 inkunabułów oraz 29 123 starodruki z XVI wieku.