Chicago Stingamerykański klub piłkarski z Chicago, w stanie Illinois. Drużyna występowała w lidze NASL (1975–84) i MISL (1982–83 i 1984–88), a jego domowymi obiektami były: Soldier Field (1975–1976), Wrigley Field (1977–1984) i Comiskey Park (1980–1985), a obiektami domowymi halowego zespołu były: Chicago Stadium (1980–1988) i Rosemont Horizon (1984–1988). Zespół istniał w latach 1974–1988.

Chicago Sting
Przydomek

The Sting, Der Sting

Barwy

żółto-czarne

Data założenia

1974

Data rozwiązania

1988

Liga

NASL (1975–84)
MISL (1982–83, 1984–88)

Państwo

 Stany Zjednoczone

Adres

Chicago
Illinois
Stany Zjednoczone

Stadion

Stadiony:
Soldier Field (1975–1976) - 55,000
Wrigley Field (1977–1984) - 37,000
Comiskey Park (1980–1985) - 45,000
Hale:
Chicago Stadium (1980–1988) - 18,472
Rosemont Horizon (1984–1988) - 16,143

Właściciel

Lee Stern

Stroje
domowe
Stroje
wyjazdowe

Historia

edytuj

Klub został założony w 1974 roku przez Lee Sterna, który starał się o to, by liga NASL była jedną z najważniejszych lig sportowych w Chicago. Wkrótce Lee Stern wybrał pierwszego trenera w historii klubu - Billa Foulksa, byłego obrońcy Manchesteru United.

Bill Foulkes zbudował zespół składający się w większości z brytyjskich piłkarzy (10 w sezonie 1975, 11 w sezonie 1976 i 1977), w tym Gordona Hilla - piłkarza Manchesteru United, 6-krotnego reprezentanta Anglii. W pierwszym sezonie na mecze zespołu przychodziło średnio 4,330 widzów, choć blisko 14,000 widzów oglądało mecz towarzyski swojej drużyny z reprezentacji Polski (skład z Mundialu 1974 (0:1) dnia 3 lipca 1975 roku[1].

W sezonie 1976 do zespołu dołączyli: polski napastnik Janusz Kowalik - król strzelców NASL w sezonie 1968 w barwach Chicago Mustangs oraz Brytyjczycy (John James (z Tranmere Rovers), John Lowey (z młodzieżówki Manchesteru United), Lammie Robertson (z Exeter City) i Alan Waldron (Bolton Wanderers i Blackpool F.C.).

Przełomowym sezonem Chicago Sting okazał się sezon 1981, w którym zespół zdobył mistrzostwo ligi oraz mistrzostwo sezonu zasadniczego, a halowa drużyna Chicago Sting zdobyła wicemistrzostwo halowej ligi NASL oraz mistrzostwo sezonu zasadniczego, a Karl-Heinz Granitza z 42 golami został królem strzelców tych rozgrywek. Drugie mistrzostwo ligi NASL drużyna zdobyła w sezonie 1984 - ostatnim sezonie ligi NASL.

Po upadku ligi NASL w 1984 roku drużyna Chicago Sting występowała już tylko wyłącznie w halowych rozgrywkach MISL. Podczas sezonu 1987/1988 klub zmagał się z problemami finansowymi, a właściciele klubu rozważali możliwość przeniesienia siedziby do Denver[2].

Kilka tygodni po zakończeniu rozgrywek MISL właściciel klubu Lee Stern ogłosił wycofanie Chicago Sting z ligi, powołując się na niską frekwencję na ich meczach, problemy ze znalezieniem inwestorów i obawy, że liga była na skraju załamania[3]. Jeszcze tego samego tygodnia FIFA przyznała Stanom Zjednoczonym prawo organizacji Mundialu 1994, wtedy Lee Stern stwierdził: "Piłka nożna wróci. Wraz ze zbliżającym się do kraju Mundialem, odsetki będą wysokie. Sting będzie w jakiś sposób zaangażowane w organizację tej imprezy"[4]. Wkrótce klub został rozwiązany.

Osiągnięcia

edytuj

Halowe NASL

edytuj

Nagrody indywidualne

edytuj

Król strzelców Halowego NASL

Trener Roku NASL

Odkrycie Sezonu NASL

MVP Meczu Gwiazd

Jedenastka Sezonu NASL

Jedenastka Sezonu Halowego NASL

Jedenastka Sezonu MISL

Jedenastka Dublerów NASL

Wyróżnienia NASL

Wyróżnienia MISL

Jedenastka Sezonu Halowego NASL

Członkowie Galerii Sław

Sezon po sezonie

edytuj
Sezon Liga Bilans meczów Sezon Playoff Śr. frekwencja
1975 NASL 12–10 2.miejsce, Dywizja Środkowa Nie zakwalifikował się 4,330
1976 NASL 15–9 1.miejsce, Dywizja Północna, Konferencja Amerykańska Ćwierćfinał 5,801
1977 NASL 10–16 4.miejsce, Dywizja Północna, Konferencja Amerykańska Nie zakwalifikował się 5,199
1978 NASL 12–18 2.miejsce, Dywizja Środkowa, Konferencja Amerykańska Pierwsza runda 4,188
1979 NASL 16–14 2.miejsce, Dywizja Środkowa, Konferencja Amerykańska Ćwierćfinał 8,036
1980 NASL 21–11 1.miejsce, Dywizja Środkowa, Konferencja Amerykańska Pierwsza runda 11,672
1981 NASL 23–9 1.miejsce, Dywizja Środkowa Mistrz 12,889
1982 NASL 13–19 4.miejsce, Dywizja Zachodnia Nie zakwalifikował się 9,377
1983 NASL 15–15 2.miejsce, Dywizja Zachodnia Ćwierćfinał 10,937
1984 NASL 13–11 1.miejsce, Dywizja Zachodnia Mistrz 8,376

Halowa NASL

edytuj
Sezon Liga Bilans meczów Sezon Playoff Śr. frekwencja
1976 Halowa NASL 1–1 2.miejsce, Region Midwest Nie zakwalifikował się 1,700
1980–81 Halowa NASL 13–5 1.miejsce, Dywizja Środkowa Finalista 6,164
1981–82 Halowa NASL 12–6 1.miejsce, Dywizja Środkowa First Round 13,322
1982–83 MISL 28–20 3.miejsce, Dywizja Zachodnia Pierwsza runda 9,201
1983–84 Halowa NASL 20–12 3.miejsce Półfinał 11,974
1984–85 MISL 28–20 2.miejsce, Dywizja Zachodnia Pierwsza runda 10,628
1985–86 MISL 23–25 6.miejsce, Dywizja Zachodnia Nie zakwalifikował się 7,345
1986–87 MISL 23–29 5.miejsce, Dywizja Zachodnia Nie zakwalifikował się 5,879
1987–88 MISL 24–32 5.miejsce, Dywizja Zachodnia Nie zakwalifikował się 5,977

Trenerzy

edytuj

Przypisy

edytuj
  1. Archives Chicago Tribune - Poles nip Sting 1-0 before 13,942 fans. pqasb.pqarchiver.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-12-14)]. (ang.)
  2. If Sting Heads West, Halos Could Be Born [dostęp:1988-03-20] (ang.)
  3. Sting Quits Misl, But... Stern Says He`ll Retain Name, Explore New Leagues [dostęp:1988-07-09] (ang.)
  4. Stern Just Keeps Sting Step Ahead [dostęp:1988-07-10] (ang.)
  5. Hey Now, You're An All-Star [dostęp:2009-02-09] (ang.)
  6. Rowdies, Sockers Head All-Stars [dostęp:1982-03-31] (ang.)
  7. NASL:All-Stars [dostęp:1984-04-10] (ang.)

Linki zewnętrzne

edytuj