Clemente Micara

Clemente Micara (ur. 24 grudnia 1879 we Frascati, zm. 11 marca 1965 w Rzymie), włoski duchowny katolicki, dyplomata watykański, wysoki urzędnik Kurii Rzymskiej, kardynał.

Clemente Micara

Kardynał biskup
In Domino confido Panu ja ufam
Kraj działania	Włochy
Data i miejsce urodzenia	24 grudnia 1879 Frascati
Data i miejsce śmierci	11 marca 1965 Rzym
Miejsce pochówku	Bazylika Santa Maria sopra Minerva
Wikariusz generalny Rzymu
Okres sprawowania	1951–1965
Proprefekt Kongregacji ds. Obrzędów
Okres sprawowania	1950–1953
Wyznanie	katolicyzm
Kościół	rzymskokatolicki
Prezbiterat	20 września 1902
Nominacja biskupia	7 maja 1920
Sakra biskupia	8 sierpnia 1920
Kreacja kardynalska	18 lutego 1946 Pius XII
Kościół tytularny	biskup Velletri e Segni
Odznaczenia

Sukcesja apostolska

Data konsekracji	8 sierpnia 1921
Konsekrator	Pietro Gasparri
Współkonsekratorzy	Antonio Valbonesi Karel Kašpar
Konsekrowani biskupi Karel Kmetko 13 lutego 1921 Ján Vojtaššák 13 lutego 1921 Marián Blaha 13 lutego 1921 Antonín Cyril Stojan 3 kwietnia 1921 Antonín Čech 29 kwietnia 1923 Joseph-Ernest van Roey 25 kwietnia 1926 Luigi Arrigoni 28 lipca 1946 Francisco Aldegunde Dorrego 2 marca 1947 Antonio Samorè 16 kwietnia 1950 Armando Lombardi 16 kwietnia 1950 Gennaro Verolino 7 października 1951 Ettore Cunial 17 maja 1953 Primo Gasbarri 20 września 1953 Salvatore Siino 29 listopada 1953 Ermenegildo Florit 12 września 1954 Luigi Punzolo 16 stycznia 1955 Cesario D’Amato 27 listopada 1955
Współkonsekrowani biskupi Lorenzo Schioppa 22 sierpnia 1920 George Joseph Caruana 28 października 1921 Joseph Patrick Hurley 6 października 1940

Życiorys

Studiował na kilku uczelniach rzymskich – w seminarium papieskim, na Uniwersytecie Gregoriańskim i Uniwersytecie Laterańskim oraz w Rzymskiej Akademii Duchownej, będącej szkołą dyplomatów watykańskich. Święcenia kapłańskie przyjął 20 września 1902 w Rzymie. Od 1904 pracował w Sekretariacie Stanu. Pierwszą placówkę dyplomatyczną objął w 1915, został wówczas sekretarzem nuncjatury w Argentynie. Otrzymał w tym okresie tytuł papieskiego tajnego szambelana (1910), potwierdzony w 1914 przez nowego papieża Benedykta XV. W 1915 był audytorem w nuncjaturze w Belgii, w latach 1916–1919 w nuncjaturze w Austrii. W sierpniu 1918 został papieskim prałatem domowym. Od 1919 specjalny wysłannik papieski w Czechosłowacji, w maju 1920 został pierwszym nuncjuszem w Czechosłowacji. Wraz z nominacją na nuncjusza otrzymał arcybiskupstwo tytularne Apamea di Siria, a sakry biskupiej udzielił mu 8 sierpnia 1920 w Rzymie kardynał-sekretarz stanu Pietro Gasparri.

Od marca 1923 był nuncjuszem w Belgii i internuncjuszem w Luksemburgu. W czasie wieloletniej misji pełnił m.in. funkcję nadzwyczajnego papieskiego wysłannika do wręczenia Złotej Róży królowej Belgii Elżbiecie (1923). W czasie okupacji niemieckiej w okresie II wojny światowej rezydował w Rzymie (1940–1944), powrócił do Belgii w 1944. W lutym 1946 papież Pius XII mianował go kardynałem, z tytułem prezbitera Santa Maria sopra Minerva. Już w czerwcu t.r. został podniesiony do godności kardynała biskupa, otrzymał rzymską diecezję podmiejską Velletri, zachowując zarazem dotychczasowy tytuł prezbiterski. W latach 1947–1950 był prefektem watykańskiej Kongregacji ds. Rytów, 1950-1953 prefektem Kongregacji ds. Zakonów (jednocześnie proprefektem Kongregacji ds. Rytów). Od stycznia 1951 wikariusz generalny Rzymu, pełnił równocześnie godność wicedziekana Kolegium Kardynalskiego. Wielokrotnie reprezentował papieża w charakterze legata, m.in. na Narodowym Kongresie Eucharystycznym Francji w Nîmes (wrzesień 1951).

Był uczestnikiem konklawe 1958 i 1963. Brał udział w pierwszych sesjach soboru watykańskiego II; końca Soboru nie dożył. Został pochowany w bazylice Santa Maria sopra Minerva.

Bibliografia

• sylwetka w słowniku biograficznym kardynałów Salvadora Mirandy. www2.fiu.edu. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-12-26)].