Elon (Izrael)

(Przekierowano z Eilon)

Elon (hebr. אילון) – kibuc położony w Samorządzie Regionu Matte Aszer, w Dystrykcie Północnym, w Izraelu. Członek Ruchu Kibuców (HaTenoa’a HaKibbutzit).

Elon
‏אילון‎
Ilustracja
Widok na kibuc Elon
Państwo

 Izrael

Dystrykt

Północny

Poddystrykt

Akka

Samorząd Regionu

Matte Aszer

Wysokość

306 m n.p.m.

Populacja (2011)
• liczba ludności


937

Kod pocztowy

22845

Położenie na mapie Izraela
Mapa konturowa Izraela, u góry znajduje się punkt z opisem „Elon”
Położenie na mapie Dystryktu Północnego
Mapa konturowa Dystryktu Północnego, u góry nieco na lewo znajduje się punkt z opisem „Elon”
Ziemia33°03′49″N 35°13′14″E/33,063611 35,220556
Strona internetowa

Położenie

edytuj

Kibuc Elon jest położony na wysokości 306 metrów n.p.m. w górzystej okolicy północno-zachodniej części Górnej Galilei. Leży na północno-zachodnim skraju zboczy góry Har HaGlili (551 m n.p.m.). Na północy przebiega wadi strumienia Becet, za którym wznosi się wysoka na 200 metrów skarpa Wyżyny Adamit (ok. 460 m n.p.m.). Na północnym wschodzie jest wadi strumienia Galil, za którym wznosi się góra Har Uchman (451 m n.p.m.). Na południu przepływa strumień Cuva, i dalej wadi strumienia Keziw, za którym jest położony zamek Montfort. Okoliczny teren opada w kierunku zachodnim do wzgórz Zachodniej Galilei. Położone wokół wzgórza są zalesione. W otoczeniu Elon znajdują się kibuce Adamit i Gaton, moszawy Ja’ara, Zarit, Szomera, Ewen Menachem, Goren, En Ja’akow, Manot i Awdon, wsie komunalne Gornot ha-Galil i Micpe Hilla, oraz arabska wieś Aramisza. Na północny wschód od kibucu znajduje się baza wojskowa Szomera.

Podział administracyjny

edytuj

Elon jest położony w Samorządzie Regionu Matte Aszer, w Poddystrykcie Akka, w Dystrykcie Północnym.

Demografia

edytuj

Stałymi mieszkańcami kibucu są wyłącznie Żydzi. Tutejsza populacja jest świecka[1][2]:


Źródło danych: Central Bureau of Statistics.

Historia

edytuj
 
Mieszkańcy kibucu Elon około 1940 roku

Na początku XX wieku tutejszą ziemię wykupił od arabskich właścicieli Żydowski Fundusz Narodowy. Grupa założycielska kibucu zawiązała się w 1935 roku w Petach Tikwie. W jej skład wchodzili członkowie młodzieżowej organizacji syjonistycznej Ha-Szomer Ha-Cair, którzy przeszli szkolenie w Polsce. W październiku 1938 roku Żydowski Fundusz Narodowy przekazał im 40 hektarów ziemi w tej okolicy. Dzięki temu założyli kibuc, który był typową osadą obronną z wieżą strażniczą i obronną palisadą. W owym czasie trwało arabskie powstanie w Palestynie, i nowy kibuc został kilkakrotnie ostrzelany przez Arabów[3]. Mieszkańcy prowadzili prace rekultywacji okolicznych skalistych gruntów, rozwijając przy tym nowe metody rolnictwa w trudnych górskich warunkach. Największą trudnością był jednak niedobór pitnej wody, którą dostarczano z pobliskiego strumienia Becet. Na tablicy ogłoszeń wisiało wówczas następujące ogłoszenie:

„Członkowie proszeni są o korzystanie co najwyżej z 4 szklanek wody dziennie.”[4]

Niektórzy mieszkańcy szybko zdali sobie sprawę, że działalność rolnicza nie przynosi wystarczających dochodów, by uzyskać samowystarczalność ekonomiczną. Z tego powodu zaczęli bardzo szybko poszukiwać nowych źródeł dochodu, prowadząc różnorodną działalność rzemieślniczą i produkcyjną. Gdy w 1944 roku kibuc odwiedził przywódca ruchu syjonistycznego Chaim Weizman, powiedział on:

„Widzę, że nie macie surowców, ale macie jedną bezcenną substancję i jest nią człowiek, który tutaj w górach zwrócił się w stronę działalności produkcyjnej. Jest to niesamowite nawet dla Szwajcarii, która dobrze rozwija się w dziedzinie przemysłu.”[4]

Przyjęta 29 listopada 1947 roku Rezolucja Zgromadzenia Ogólnego ONZ nr 181 przyznała ten obszar państwu arabskiemu[5]. Mieszkańcy zdecydowali się jednak na pozostanie w swoim kibucu, i gdy kilka dni później wybuchła wojna domowa w Palestynie, zostali całkowicie odcięci od pozostałej żydowskiej społeczności w Brytyjskim Mandacie Palestyny. W rejonie kibucu działały siły Arabskiej Armii Wyzwoleńczej, które sparaliżowały żydowską komunikację w prawie całej Galilei. Podczas trwającego sześć miesięcy oblężenia kibucu zorganizowano udaną operację ewakuowania wszystkich dzieci (przewieziono je do Hajfy). Podczas I wojny izraelsko-arabskiej w październiku 1948 roku Izraelczycy przeprowadzili operację „Hiram”, w trakcie której oczyszczono okolicę z arabskich milicji i zniesiono blokadę kibucu Elon[4]. Po wojnie nastąpiła rozbudowa kibucu, a nowi mieszkańcy wzmocnili jego siłę gospodarczą. Bliskie sąsiedztwo granicy libańskiej powodowało, że kibuc wielokrotnie padał ofiarą ostrzału prowadzonego przez terrorystów z terytorium Libanu. W latach 90. XX wieku kibuc przeżywał poważne trudności finansowe, które doprowadziły do przeprowadzenia w 2000 roku procesu częściowej prywatyzacji i restrukturyzacji. W następnych latach w zachodniej części kibucu wybudowano nowe osiedle mieszkaniowe, którego domy zostały wystawione na sprzedaż[6].

Edukacja

edytuj

Kibuc utrzymuje przedszkole. Starsze dzieci są dowożone do szkoły podstawowej i średniej w kibucu Kabri[7].

Kultura i sport

edytuj

W kibucu znajduje się ośrodek kultury z biblioteką. Znajduje się tutaj unikatowy ośrodek muzyczny Keszet Elon, w którym każdego roku uczy się około pięćdziesięciu młodych skrzypków z całego świata. Z obiektów sportowych jest basen pływacki, sala sportowa z siłownią, korty tenisowe oraz boisko do piłki nożnej.

Turystyka

edytuj

Kibuc stanowi dogodny punkt wypadowy do wycieczek po górach Górnej Galilei. W jego pobliżu znajdują się rezerwat przyrody strumienia Becet, rezerwat przyrody strumienia Keziw oraz zamek krzyżowców Montfort. W kibucu można wynająć pokoje noclegowe.

Gospodarka

edytuj

Lokalna gospodarka opiera się na rolnictwie i sadownictwie. Uprawy obejmują banany, awokado, tytoń, ciecierzycę, bawełnę i winorośl. Dodatkowo przy kibucu jest ferma drobiu i stodoła bydła. Swoją działalność prowadzi tutaj spółka Eshet Eilon, produkująca systemy do sortowania i pakowania warzyw oraz owoców. Firma Mosaic Eilon produkuje ozdobne mozaiki.

Infrastruktura

edytuj

W kibucu jest sklep wielobranżowy, ośrodek zdrowia, warsztat mechaniczny i stolarnia.

Komunikacja

edytuj

Wzdłuż południowej granicy kibucu przebiega droga nr 899, którą jadąc na zachód, dojeżdża się do moszawu Ja’ara lub jadąc na wschód, dojeżdża się do moszawu Goren.

Przypisy

edytuj
  1. Dane statystyczne z lat 1948-1995. [w:] Israel Central Bureau of Statistics [on-line]. [dostęp 2013-04-26]. (hebr.).
  2. Dane statystyczne z lat 2001-2009. [w:] Israel Central Bureau of Statistics [on-line]. [dostęp 2013-04-26]. (hebr.).
  3. Jewish National Fund: Jewish Villages in Israel. Jerusalem: Hamadpis Liphshitz Press, 1949, s. 33.
  4. a b c Elon. [w:] Bet Alon [on-line]. [dostęp 2011-11-29]. (hebr.).
  5. Oficjalna mapa podziału Palestyny opracowana przez UNSCOP. [w:] United Nations [on-line]. 1948. [dostęp 2013-04-26]. (ang.).
  6. Elon. [w:] Rom Galil [on-line]. [dostęp 2013-04-27]. (hebr.).
  7. Elon. [w:] Galil Net [on-line]. [dostęp 2013-04-27]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-05)]. (hebr.).

Linki zewnętrzne

edytuj