Jerzy Jasiewicz
Jerzy Jasiewicz (ur. 24 listopada 1900 w Łomży, zm. 17 maja 1979 w Warszawie) – major kawalerii Wojska Polskiego.
| |
 major kawalerii
| |
| Data i miejsce urodzenia |
24 listopada 1900 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
17 maja 1979 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1918–1945 |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki |
Armia Ochotnicza, |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
 
| |
Życiorys
edytuj_01.jpg)
Jerzy Jasiewicz urodził się 24 listopada 1900 roku w Łomży, w rodzinie Stanisława herbu Rawicz (1850–1917) i Jadwigi Dunin-Brzezińskiej herbu Łabędź (1870–1956), jako szósty z dziewięciorga rodzeństwa. Był młodszym bratem pułkownika Wincentego Jasiewicza.
W 1918 ukończył Korpus Kadetów w Połtawie. Walczył w Armii Ochotniczej Denikina.
25 lipca 1920 roku został przyjęty do Wojska Polskiego i przydzielony do 2 pułku Ułanów Grochowskich. W dniach 10–11 października 1920 roku w walkach pod wsią Baranowska Rudnia okrążony z oddziałem, przedostał się do pułku, wywołując zamieszanie w szeregach nieprzyjaciela i powstrzymując jego kontratak. Został za to odznaczony Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari[1].
Od 14 lutego do 21 czerwca 1921 roku był słuchaczem 38. klasy Szkoły Podchorążych Piechoty w Warszawie[2]. 3 marca 1922 roku Naczelnik Państwa i Naczelny Wódz mianował go podporucznikiem z dniem 1 listopada 1921 roku w korpusie oficerów jazdy i wcielił do 2 pułku Ułanów Grochowskich[3]. 17 listopada 1923 roku został awansowany do stopnia porucznika. W 1926 roku został wyznaczony na stanowisko instruktora w Szkole Podoficerów Zawodowych Kawalerii w Jaworowie. 23 sierpnia 1929 roku otrzymał przeniesienie do 3 pułku Ułanów Śląskich w Tarnowskich Górach[4]. We wrześniu 1930 roku został przeniesiony do 1 dywizjonu samochodów pancernych w Brześciu[5], a z dniem 1 września 1931 roku do 4 dywizjonu pancernego w Brześciu[6]. 17 grudnia 1931 roku został awansowany do stopnia rotmistrza ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1932 roku i 23. lokatą w korpusie oficerów kawalerii[7]. Od 1934 roku dowódca szwadronu w 12 pułku Ułanów Podolskich[8]. W lipcu 1938 roku został przeniesiony do dywizjonu rozpoznawczego 10 Brygady Kawalerii w Rzeszowie na stanowisko dowódcy szwadronu strzeleckiego. W grudniu 1938 roku został przesunięty na stanowisko zastępcy dowódcy dywizjonu[9]. Na majora awansował ze starszeństwem z dniem 19 marca 1939 roku. W sierpniu 1939 roku został instruktorem w Centrum Wyszkolenia Kawalerii w Grudziądzu.
Podczas wojny obronnej 1939 dowodził oddziałem wydzielonym grupy kawalerii płk. Tadeusza Komorowskiego. Za udział w walkach wrześniowych 11 listopada 1948 roku został odznaczony przez Biuro Kapituły Virtuti Militari w Londynie Krzyżem Złotym Orderu Virtuti Militari. Ciężko ranny, trafił do szpitala, a od 1941 przebywał w obozach jenieckich. Najpierw w Stalagu XXI-A a następnie w Oflagu II C Woldenberg, nr jeniecki 6933[10]. W styczniu 1945 opuścił oflag. Przeniesiony do rezerwy, osiadł w Gnieźnie, a w 1963 roku w Warszawie, gdzie zmarł i został pochowany na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera 346 wprost-1-6)[11]. Był żonaty, miał dwie córki.
Przypisy
edytuj- ↑ Dekret Wodza Naczelnego L. 3112 z 30 czerwca 1921 r. (Dziennik Personalny z 1921 r. Nr 28, poz. 1116)
- ↑ Księga pamiątkowa 1830 – 29 XI 1930. Szkice z dziejów szkół piechoty polskiej, Szkoła Podchorążych Piechoty, Ostrów-Komorowo 1930, s. 461.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 7 z 25 marca 1922 roku, s. 242.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 15 z 23 sierpnia 1929 roku, s. 295.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 20 września 1930 roku, s. 298.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 7 z 23 października 1931 roku, s. 348.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 12 z 18 grudnia 1931 roku, s. 401.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 7 czerwca 1934 roku, s. 161.
- ↑ Nowak 1999 ↓, s. 13, 27, 33.
- ↑ straty osobowe - Szukaj w bazie [online], www.straty.pl [dostęp 2018-10-06] (pol.).
- ↑ Cmentarz Stare Powązki: ELEONORA KOWALEWSKA, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2019-11-19].
Bibliografia
edytuj- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2018-03-11].
- Kawalerowie Virtuti Militari 1792-1945. Słownik biograficzny t. II (1914-1921) cz. I, Koszalin 1991, s. 57.
- Eugeniusz P. Nowak: Dywizjon Rozpoznawczy 10 Brygady Kawalerii 1938-1939. Kraków: Towarzystwo Przyjaciół Historii, 1999. ISBN 83-912784-0-9.