Małgorzata z Kortony

włoska tercjarka, stygmatyczka, święta katolicka

Małgorzata z Cortony OFS, włos. Margherita da Cortona (ur. 1247 w Laviano, zm. 22 lutego 1297 w Kortonie) − tercjarka franciszkańska[1], rekluza, stygmatyczka, święta Kościoła katolickiego.

Święta
Małgorzata z Cortony
Margherita da Cortona
tercjarka
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

1247
Laviano

Data i miejsce śmierci

22 lutego 1297
Cortona

Czczona przez

Kościół katolicki

Beatyfikacja

1515
przez Leona X

Kanonizacja

16 maja 1728
przez Benedykta XIII

Wspomnienie

22 lutego i 16 maja (w zakonach)

Patronka

fałszywie oskarżonych, bezdomnych, trampów, szalonych, umysłowo chorych, zreformowanych prostytutek

Życiorys

edytuj

Dzieciństwo i młodość

edytuj

Była córką rolnika. Jej matka zmarła, gdy miała siedem lat. Dwa lata później ojciec ożenił się powtórnie, jednak macocha nie potrafiła zaakceptować pasierbicy. W wieku około siedemnastu lat uciekła z młodym arystokratą z Montepulciano, urodziła mu syna i żyła jako jego kochanka przez kolejnych dziewięć lat. Wielokrotnie prosiła go, by się z nią ożenił, jednak, mimo obietnic, tak się nie stało. W 1274 kochanek Małgorzaty został zamordowany przez rabusiów, którzy ukryli jego ciało w płytkim grobie. Odkrycie zwłok ukochanego doprowadziło ją do nawrócenia. Zwróciwszy krewnym zmarłego kochanka całą biżuterię i posiadłości ziemskie, podjęła próbę powrotu do domu ojca. Ten prawdopodobnie przyjąłby ją, lecz sprzeciwiła się temu macocha. Ostatecznie Małgorzata udała się z synem do Kortony, gdzie poddała się kierownictwu duchowemu franciszkanów. Prowadziła surowe życie, poszcząc i umartwiając się.

Mistyczne przeżycia i działalność

edytuj

Po trzech latach próby została przyjęta do Trzeciego Zakonu Franciszkańskiego. Żyła odtąd w ścisłym ubóstwie. Utrzymywała się z jałmużny. Opiekowała się chorymi, ubogimi bezdomnymi. Doświadczała wizji i ekstaz. Odznaczała się nabożeństwem do Eucharystii i Męki Jezusa. Została obdarzona stygmatami.

Założyła szpital w Kortonie i powołała zgromadzenie kobiet zwanych Poverelle, które zajmowały się opieką nad chorymi.

Ostatni okres życia spędziła jako rekluza. Zmarła 22 lutego 1297 w Kortonie, gdzie została pochowana.

Po dziś dzień jej nieulegające rozkładowi ciało eksponowane jest w kryształowym relikwiarzu w jej sanktuarium. Fakt, że ciało nie ulega rozkładowi długo poczytywano za cud (patrz: niezniszczalność ciał świętych). Jednak według nowych informacji, dostarczonych dzięki zbadaniu zwłok przez patologa Ezio Fulcheri na życzenie Watykańskiego Muzeum Egipskiego, okazało się, że zostało ono wcześniej zabalsamowane[2].

Małgorzata została beatyfikowana w 1515 roku przez papieża Leona X, a kanonizowana 16 maja 1728 przez Benedykta XIII.

Patronat

edytuj

Jest patronką fałszywie oskarżonych, bezdomnych, wagabundów, szalonych, umysłowo chorych, nawróconych prostytutek.

Dzień obchodów

edytuj

Wspomnienie liturgiczne w Kościele katolickim obchodzone jest 22 lutego.

W zakonach franciszkanów i kapucynów Dzień Pamięci urodzenia obchodzony jest 16 maja.

Przypisy

edytuj
  1. Lázaro Iriarte OFMCap, Józef Salezy Kafel OFMCap, Andrzej Józef Zębik OFMCap, Krystyna Kuklińska OSC: Historia franciszkanizmu. Kraków: Bracia Mniejsi Kapucyni, 1998, s. 566. ISBN 83-910410-0-X.
  2. Święci niezniszczalni. Nawet po śmierci [online], pch24.pl [dostęp 2024-04-24] (pol.).

Bibliografia

edytuj

Zobacz też

edytuj

Linki zewnętrzne

edytuj