Marian Prudzienica

polski wojskowy

Marian Prudzienica (ur. 20 stycznia 1950) – polski wiceadmirał i inżynier techniki nawigacji. W 1967 rozpoczął służbę w Siłach Zbrojnych, jest morskim oficerem pokładowym okrętów przeciwminowych. Dowodził OORP „Czapla” i „Pelikan”, 13 dywizjonem Trałowców, 9 Flotyllą Obrony Wybrzeża oraz Centrum Operacji Morskich. Od 2004 do 2007 był zastępcą dowódcy Dowództwa Operacyjnego.

Marian Prudzienica
wiceadmirał wiceadmirał
Data i miejsce urodzenia

20 stycznia 1950
Kwidzyn

Przebieg służby
Lata służby

1967–2007

Siły zbrojne

 Marynarka Wojenna (PRL)
 Marynarka Wojenna

Jednostki

9 Flotylla Obrony Wybrzeża
13 dywizjon Trałowców
ORP „Pelikan”
ORP „Czapla"

Stanowiska

zastępca dowódcy Dowództwa Operacyjnego

Odznaczenia
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Złoty Krzyż Zasługi Złoty Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” Srebrny Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” Brązowy Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” Złoty Medal „Za zasługi dla obronności kraju”

Wykształcenie

edytuj

Marian Prudzienica urodził się 20 stycznia 1950 w Kwidzynie. W latach 1967–1971 ukończył wyższe zawodowe studia wojskowe o kierunku nawigacja w Wyższej Szkoły Marynarki Wojennej w Gdyni, uzyskując tytuł inżyniera nawigatora statku morskiego. Jest również absolwentem studiów dowódczo-sztabowych w Wojskowej Akademii Narodowej Armii Ludowej NRD w Dreźnie (1977–1980) i Podyplomowych Studiów Operacyjno-Strategicznych w Akademii Obrony Narodowej w Warszawie (1991–1992).

W okresie od 1982 do 1983 odbył podyplomowy kurs broni podwodnej w Akademii Marynarki Wojennej ZSRR w Leningradzie, a w 2002 zaliczył kurs zabezpieczenia na Uniwersytecie St John (St John College) w Yorku (Wielka Brytania). W 2005 ukończył kolejno Kurs dla Generałów, Admirałów i Ambasadorów w Akademii Obrony NATO (NATO Defence College) w Rzymie (Włochy) oraz Wyższy Kurs Bezpieczeństwa Narodowego w Europejskim Centrum Studiów nad Bezpieczeństwem im. George’a Marshalla (George C. Marshall European Centre for Security Studies) w Garmisch-Partenkirchen (Niemcy). Posiada znajomość języka angielskiego, niemieckiego i rosyjskiego.

Służba wojskowa

edytuj

Początkowo został skierowany do 13 dywizjonu Trałowców na Helu, w którym służył na trałowcach bazowych projektu 206F. Zajmował stanowiska dowódcy działu II/III artylerii i broni podwodnej (1971–1972), a także zastępcy dowódcy okrętu na ORP „Czapla” (1972–1973). Następnie wyznaczono go zastępcą dowódcy ORP „Kormoran”. W 1974 objął funkcję dowódcy okrętu na ORP „Czapla”, natomiast od 1976 dowodził ORP „Pelikan”.

Od 1980 do 1982 był starszym specjalistą Wydziału Operacyjnego, a potem przez krótki czas oficerem flagowym broni podwodnej w Dowództwie 9 Flotylli Obrony Wybrzeża na Helu. W latach 1983–1988 dowodził 13 dywizjonem Trałowców. Następnie pracował w Dowództwie Marynarki Wojennej w Gdyni jako starszy specjalista Oddziału Szkolenia Morskiego (1988–1991) i starszy specjalista Oddziału Planowania (1992). Od 1992 do 1993 pełnił funkcję szefa Sztabu – I zastępcy dowódcy 9 Flotylli Obrony Wybrzeża, po czym powrócił na starszego specjalistę do Oddziału Planowania Sztabu Marynarki Wojennej. W 1994 został szefem Szkolenia – zastępcą dowódcy 9 Flotylli Obrony Wybrzeża, a w 1997 szefował Szefostwu Szkolenia Morskiego Dowództwa Marynarki Wojennej. Następnie dowodził 9 Flotyllą Obrony Wybrzeża. W 2000 objął stanowisko szefa Zarządu Operacji Morskich (G-3) – zastępcy szefa Sztabu Marynarki Wojennej. Od 2002 do 2004 był dowódcą Centrum Operacji Morskich w Gdyni. W momencie utworzenia Dowództwa Operacyjnego w Warszawie wyznaczono go zastępcą dowódcy tej jednostki. Podał się do dymisji 6 kwietnia 2007, po odwołaniu dowódcy gen. broni Henryka Tacika.

Awansował kolejno na stopnie oficerskie:

Odznaczenia

edytuj

Przypisy

edytuj

Bibliografia

edytuj

Linki zewnętrzne

edytuj