Monika Płatek
Monika Stanisława Płatek (ur. 3 maja 1953) – polska prawniczka i nauczycielka akademicka, doktor habilitowana nauk prawnych, profesor uczelni na Uniwersytecie Warszawskim; feministka.
 Monika Płatek (2019) | |
| Państwo działania | |
|---|---|
| Data urodzenia |
3 maja 1953 |
| Doktor habilitowany nauk prawnych | |
| Specjalność: kryminologia, prawo karne wykonawcze | |
| Alma Mater | |
| Doktorat |
1982 – prawo |
| Habilitacja |
2008 – prawo |
| Nauczyciel akademicki | |
| Uczelnia |
Uniwersytet Warszawski |
| Wydział | |
| Odznaczenia | |
| |
Życiorys
edytujW 1976 ukończyła studia prawnicze na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Warszawskiego. Tamże uzyskiwała kolejne stopnie naukowe: w 1982 w oparciu o rozprawę pt. Przyczyny niepowodzenia okresu próby przy warunkowym przedterminowym zwolnieniu stopień doktora nauk prawnych ze specjalnością w zakresie kryminologii i prawa karnego wykonawczego, a w 2008 na podstawie dorobku naukowego i pracy pt. Systemy penitencjarne państw skandynawskich na tle polityki kryminalnej, karnej i penitencjarnej stopień doktora habilitowanego nauk prawnych w tej samej specjalności; ponadto w 1978, po ukończeniu aplikacji przy Sądzie Wojewódzkim w Warszawie, zdała egzamin sędziowski.
W 1976 została zatrudniona w Zakładzie Kryminologii w Instytucie Prawa Karnego na Wydziale Prawa i Administracji UW[1]. W 2008 objęła stanowisko profesora nadzwyczajnego UW (od 2019 profesora uczelni). W latach 1997–2000 pełniła funkcję zastępczyni dyrektora Instytutu Prawa Karnego.
Odbywała staże naukowe i studia postdoktoranckie, m.in. na Uniwersytecie w Oslo (1984), jako profesor wizytujący wykładała na uczelniach w Danii, Litwie i Stanach Zjednoczonych. Otrzymywała stypendia naukowe: Max-Planck-Institut für Ausländisches und Internationales Strafrecht (1992), Programu Fulbrighta (1992–1993), Maison des sciences de l’homme (1995), Jean-Monnet (1997).
Jej działalność naukowa i społeczno-polityczna koncentruje się na takich dziedzinach jak prawo karne wykonawcze, prawa człowieka, w tym prawa kobiet, penitencjarystyka, kryminologia, wiktymologia, penologia, psychologia społeczna, gender studies, mediacja, sprawiedliwość naprawcza i socjologia prawa.
Jest założycielką (1994) i długoletnią prezeską Polskiego Stowarzyszenia Edukacji Prawnej. Zasiadła także w radzie programowej fundacji Panoptykon[2]. Była pełnomocniczką rzecznika praw obywatelskich do spraw praw ofiar przestępstw (2002–2006), a także ekspertką ds. prawnych komisji sejmowych, Open Society Institute i Rady Europy.
W 2015 kandydowała do Senatu z ramienia Zjednoczonej Lewicy, zajmując 4. miejsce spośród 6 kandydatów w okręgu[3]. W 2017 została członkinią rady programowej Archiwum im. Wiktora Osiatyńskiego[4]. W 2019 kandydowała do Parlamentu Europejskiego z listy partii Wiosna Roberta Biedronia, nie uzyskując mandatu[5].
Od czerwca do listopada 2020 prowadziła autorską audycję na antenie rozgłośni Halo.Radio[6][7].
Życie prywatne
edytujJej przyrodni brat Jerzy urodził się w KL Auschwitz[8], gdzie jej matka Maria Wiśniewska trafiła po powstaniu warszawskim.
Zamężna z Krzysztofem Pawłowskim[9][10], filozofem, autorem książek popularnonaukowych, pracownikiem naukowym i działaczem organizacji pozarządowych[11]. Mają dwie córki: Marię i Natalię[12].
Odznaczenia
edytujW 2012, za działalność na rzecz przemian demokratycznych w Polsce, za osiągnięcia w pracy zawodowej i społecznej, prezydent Bronisław Komorowski odznaczył ją Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski[13].
Inne wyróżnienia i nagrody
edytuj- Złoty Telefon – Honorowa Odznaka Niebieskiej Linii za przeciwdziałanie przemocy w rodzinie (2003)
- Złote Odznaczenie za pracę na rzecz reform penitencjarnych przyznane przez Służbę Więzienną (2001)
- Odznaczenie za zasługi w dziele reform przyznane przez Litewską Służbę Penitencjarną (1998)
- Nagroda rektora UW za osiągnięcia naukowe (1983, 1996, 2004, 2006)
- Nagroda Dziekana Wydziału Prawa UW za osiągnięcia dydaktyczne (1990)
Wybrane publikacje
edytuj- Polskojęzyczne
- Karnoprawne modele przeciwdziałania przemocy, w: Archiwum Kryminologii, Tom XXIX–XXX, PAN, Warszawa 2009, s. 601–616.
- Granice racjonalnej polityki karnej i penitencjarnej, w: Prawo, a polityka, Liber, Warszawa 2007, s. 323–350.
- Systemy Penitencjarne Państw Skandynawskich, WPiA UW, Warszawa 2007.
- Rzecz o bezpieczeństwie kobiet w prawie karnym, w: Czarna księga kobiet, red C. Osckrent, WAB, Warszawa, 2007, s. 641–654.
- Miejsce kobiety w prawie w ujęciu historycznym, w: Wizerunki kobiet i mężczyzn w kulturze, red. E. Durys, E. Ostrowska, Rabid, Kraków 2005, s. 421–435.
- Obcojęzyczne
- Partial justice. On collateral consequences of imprisonment, w: Ikke kun straf … Festskrift til Vagn Greve, red. T. Elholm & al., Jurist- og Økonomforbundets Forlag, Kopenhaga 2008, s. 519–530.
- Socio-Legal Aspects of Child Abuse Prevention, w: Creative Child Advocacy. Global Perspectives, red. V. Kumari, S. Brookes, Sage, Nowe Delhi 2004, s. 247–285.
- On the margin of Life: Women’s Imprisonment in Poland, w: Harsh Punishment. International Experiences of Women’s Imprisonment, red. S. Cook, S. Davies, Northeastern University Press, Boston 2000, s. 160–172.
- Virgins, Housewifes and ladies of the night: The situation of women in Poland, w: Europe in transition: past trends and future perspective, red. M. Płatek, K. Bajończyk, B. Błońska, PSEP, Warszawa 1999, s. 93–113.
- Penal Practice and Social Theory in Poland Before and After the Events of 1989, w: Comparing Prison Systems. Towards Comparative and International Penology, red. R.P. Weiss & N. South, Gordon and Breach Publishers, Amsteldijk 1998, s. 263–289.
Przypisy
edytuj- ↑ Wniosek o mianowanie na stanowisko profesora nadzwyczajnego na czas określony. uw.edu.pl. [dostęp 2013-02-10].
- ↑ Ludzie. panoptykon.org. [dostęp 2013-02-10].
- ↑ Serwis PKW – Wybory 2015. [dostęp 2015-12-19].
- ↑ Prof. Mirosław Wyrzykowski: Pozakonstytucyjna zmiana ustroju staje się faktem. O tym trzeba debatować, panie Prezydencie. oko.press, 26 sierpnia 2017. [dostęp 2017-08-31].
- ↑ Serwis PKW – Wybory 2019. [dostęp 2019-06-25].
- ↑ Maciej Kozielski: Lempart, Płatek i Hartman w Halo.Radiu, współpracę zakończył Śpiewak. press.pl, 23 czerwca 2020. [dostęp 2020-08-04].
- ↑ Barbara Erling: Halo.Radio zmieni format na komercyjny. press.pl, 16 listopada 2020. [dostęp 2020-12-05].
- ↑ Monika Płatek: Dla mamy oceny nie były ważne, liczyło się, czy nie jestem potulna. wysokieobcasy.pl, 21 maja 2020. [dostęp 2020-07-22].
- ↑ Płatek, Ziółkowska i Król wśród laureatów „Okularów Równości”. wp.pl, 27 marca 2014. [dostęp 2020-07-22].
- ↑ Igor Nazarczuk: Marina z dworca w Brześciu: Jestem nauczycielką i uczę. Nieważne, czy więźniów, czy czeczeńskie dzieci w poczekalni dworcowej. wysokieobcasy.pl, 1 marca 2018. [dostęp 2020-07-22].
- ↑ Sprawozdanie z działalności Polskiego Stowarzyszenia Edukacji Prawnej za rok 2005. psep.pl. [dostęp 2020-07-22].
- ↑ Aleksandra Pezda: Cztery siostry. Prof. Monika Płatek o najważniejszych osobach w życiu. wyborcza.pl, 20 marca 2017. [dostęp 2020-07-22].
- ↑ M.P. z 2012 r. poz. 872.
Bibliografia
edytuj- Nota biograficzna na stronie Wydziału Prawa i Administracji Uniwersytetu Warszawskiego. [dostęp 2013-02-10].
- Dr hab. Monika Stanisława Płatek, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI PIB) [dostęp 2013-02-10].