Ostróg (góra)
Ostróg (niem. Spitzberg, 627 m n.p.m.) – góra w południowo-zachodniej Polsce w Sudetach Środkowych na Grzbiecie Zachodnim Gór Bardzkich.
 Łysa Góra i Ostróg (po prawej) | |
| Państwo | |
|---|---|
| Pasmo | |
| Wysokość |
627[1] m n.p.m. |
Położenie na mapie Sudetów  | |
 50°34′14,41″N 16°39′03,25″E/50,570669 16,650903
| |
Położenie i opis
edytujWzniesienie położone jest w północno-zachodniej części Gór Bardzkich, w Grzbiecie Zachodnim, w bocznym ramieniu, odchodzącym od Łysej Góry ku wschodowi i północnemu wschodowi[1]. Jest najdalej na północ wysuniętym szczytem Gór Bardzkich. Leży na południowy zachód od miejscowości Srebrna Góra[1].
Jest to wzniesienie o stromych zboczach z płaskim wierzchołkiem[1]. Na południowym zboczu poniżej fortu znajduje się grupa skałek.
Zbudowane jest z dolnokarbońskich szarogłazów, zlepieńców i łupków ilastych struktury bardzkiej oraz brekcji i kataklazytów, związanych z uskokiem ograniczającym od południa blok sowiogórski[1].
Zbocza porasta w całości las dolnoreglowy[1].
Ostróg znajduje się na obszarze Parku Krajobrazowego Gór Sowich.
Turystyka
edytujNa szczycie położony jest "Fort Ostróg" – fort pomocniczy Twierdzy Srebnogórskiej z lat 1763-1777[1]. W forcie w czasie II wojny światowej znajdował się niemiecki obóz karny dla oficerów wziętych do niewoli o ciężkich warunkach Oflag VIIIB (niem. Oflag VIIIB Silberberg)[1]. Przy wejściu wmurowane tablice upamiętniające o istnieniu obozu[1]. Z obozu mimo ciężkich warunków i ścisłego nadzoru uciekło trzech polskich oficerów[1].
W chwili obecnej fort jest ponownie udostępniony do zwiedzania. Oprowadza żołnierz pruskiego regimentu i prezentuje m.in. wystrzał z pruskiego moździerza. Obecny dzierżawca przeprowadził prace częściowo zabezpieczające fort. Część kazamat została oczyszczona, z korony fortu usunięto stare domki letniskowe, wyczyszczono fosy i mury. W forcie organizowane są imprezy integracyjne dla firm oraz biesiady historyczne.
Na wschodnim stoku góry znajduje się stadnina oraz startowisko paralotniowe[2] używane przy wiatrach północno-wschodnich.
Przypisy
edytuj- ↑ a b c d e f g h i j Słownik geografii turystycznej Sudetów. redakcja Marek Staffa. T. 12: Góry Bardzkie. Wrocław: Wydawnictwo I-BiS, 1993, s. 174-176. ISBN 83-85773-04-5.
- ↑ Stowarzyszenie Paralotniowe „SUDETY”. [dostęp 2019-04-23].
Bibliografia
edytuj- Słownik geografii turystycznej Sudetów. Marek Staffa (redakcja). T. 12: Góry Bardzkie. Wrocław: Wydawnictwo I-BiS, 1993, ISBN 83-85773-04-5.
- Praca zbiorowa; Mapa: Góry Bardzkie i Złote. Skala 1:60 000: Wyd. P.P.W.Kartogr. im. E.Romera; Warszawa/Wrocław 1993r.; nr BN PB 1005/94