Wikipedia

Owen Farrell

angielski rugbysta

Owen Farrell (ur. 24 września 1991 w Billinge Higher End w pobliżu Wigan[3]) – angielski rugbysta występujący na pozycji środkowego lub łącznika ataku[1][4], reprezentant kraju; syn Andy’ego Farrella.

Owen Farrell
Ilustracja
Pełne imię i nazwisko

Owen Andrew Farrell

Data i miejsce urodzenia

24 września 1991
Billinge Higher End, Metropolitan Borough of Wigan

Wzrost

188 cm[1]

Masa ciała

96 kg[1]

Rugby union
Pozycja

łącznik ataku (10),
wewnętrzny środkowy (12)

Kariera juniorska
Lata Zespół
St George's School (Harpenden)
2007–2010 Saracens
Kariera seniorska[a]
Lata Zespół Wyst. (Pkt.)
2008– Saracens[2] 123 (1338)
2010 → Bedford Blues (wyp.)[2] 2 (8)
Reprezentacja narodowa[b]
Lata Reprezentacja Wyst. (Pkt.)
 Anglia U-16
 Anglia U-17
 Anglia U-18
2011  Anglia U-20
2012–  Anglia[3] 83 (914)
2013–2017 British and Irish Lions[3] 4 (31)
Rugby league
Pozycja

filar młyna (13)

Kariera juniorska
Lata Zespół
1999–2005 Wigan St Patricks
  1. ↑ Mecze i punkty w lidze akt. w dniu 4 stycznia 2020 r.
  2. ↑ Mecze i punkty w reprez. akt. w dniu 7 marca 2020 r.

Kariera klubowa

edytuj

Ojciec Owena, Andy, profesjonalnie uprawiał rugby league w zespole Wigan Warriors, przez co jego syn od najmłodszych lat miał styczność z tym sportem. Wedle słów Andy’ego, Owen już w wieku dwóch lat wykonywał kopy z kozła[5]. Mając lat osiem dołączył do juniorów amatorskiego zespołu Wigan St Patricks[6]. Występował tam na pozycji numer 13 (tzw. loose- lub lock forward)[7]. Z zespołem wywalczył National Cup w rywalizacji U-14, a po dwóch latach U-16[6].

Wiele w życiu perspektywicznego zawodnika zmieniła decyzja jego ojca o porzuceniu rugby league i podpisaniu kontraktu z zespołem rugby union – Saracens F.C. Klub zlokalizowany jest w St Albans, a rodzina Farrellów zamieszkała w pobliskim Harpenden[8]. Południowa część Anglii, gdzie leży St Albans, to region, w którym 13-osobowa odmiana rugby jest stosunkowo mało popularna, zaś Owen nigdy wcześniej nie grał w odmianie o 15 zawodnikach[7]. Początkowo na weekendy wracał do Wigan, by tam uczestniczyć w treningach league[7], jednak wkrótce zaczął próbować swoich sił w union[9]. Trafił do St George's School w Harpenden[4]. Tam zaczynał od gry na pozycji analogicznej dla trzynastki w rugby league, a więc trzeciej linii młyna (rwacz i wiązacz) lecz nie umiał zaadaptować się do nowych obowiązków (głównie czyszczenia w przegrupowaniach). W związku z tym, po niedługim czasie przekwalifikował się na gracza formacji ataku[5] – początkowo środkowego, a z czasem łącznika[9]. W wieku 14 lat, dzięki specjalnym zabiegom szkoły, został dopuszczony do rozgrywek międzyszkolnych (do lat 18)[9]. W 2008 roku St George's School zdobyła tytuł mistrza kraju do lat 17, jednak RFU zabronił Farrellowi występów w fazie półfinałowej i finałowej, ze względu na umiejętności kwalifikujące go raczej do drużyn zawodowych, niż do rozgrywek szkolnych[9].

Faktycznie, w roku 2007 Farrell dołączył do akademii Saracens[1], a w sierpniu 2008 roku podczas przedsezonowego sparingu zmienił swojego kontuzjowanego ojca[4][10]. Już w październiku, w wieku zaledwie 17 lat i 11 dni, wystąpił w meczu Pucharu Anglo-Walijskiego przeciw Scarlets. Został wówczas najmłodszym zawodnikiem w historii, który zagrał w meczu angielskich rozgrywek. Rekord ten został później pobity przez George’a Forda[3][4][11]. Pomimo tak wczesnego debiutu, Farrell na swój pierwszy mecz ligowy musiał czekać do sezonu 2010/2011. Na jego początku młody zawodnik został wypożyczony do Bedford Blues z Championship[1][3][4], gdzie zdążył zagrać w dwóch meczach ligowych[2]. Wkrótce jednak sytuacja kadrowa (kontuzja Dericka Hougaarda) zmusiła władze Saracens do odwołania Farrella z wypożyczenia[12]. Owen przebojem wdarł się do pierwszej piętnastki, wygrywając rywalizację z Aleksem Goodem oraz sprowadzonym jako zastępstwo dla Hougaarda Gavinem Hensonem. Począwszy od połowy listopada, Farrell wystąpił jako numer 10 w 24 z 25 koljenych spotkań Sarries[12], w grudniu zostając nawet zawodnikiem meczu Pucharu Heinekena z Racing Métro 92[3]. W dalszej części sezonu wciąż grał na wysokim poziomie, czego ukoronowaniem był mecz finałowy z Leicester Tigers, a w którym to Owen Farrell zdobył 17 z 22 punktów zwycięskiej drużyny[3][4]. Dzięki pewnemu wykonywaniu podwyższeń i rzutów karnych, w grudniu 2012 roku na swoim koncie zebrał 360 punktów w 40 ligowych spotkaniach[4].

Kariera reprezentacyjna

edytuj

Farrell grę dla Anglii rozpoczął od drużyny do lat 16, której był kapitanem[13]. Z kadrą U-17 wziął udział w tournée po Argentynie. Następnie występował dla reprezentacji do lat 18 i 20. Z tą ostatnią w 2011 roku wywalczył Wielki Szlem podczas młodzieżowego Puchar Sześciu Narodów[3] (zaliczył wówczas dwa występy)[4]. W tym samym roku wziął jeszcze udział w Mistrzostwach Świata Juniorów we Włoszech[4]. Młodzi Anglicy dotarli wówczas do finału, w którym przegrali z reprezentacją Nowej Zelandii[3].

Na początku 2012 roku Farrell junior znalazł się w 32-osobowym składzie reprezentacji Anglii, którą Stuart Lancaster powołał na Puchar Sześciu Narodów[3]. W dorosłej drużynie zadebiutował 4 lutego na Murrayfield Stadium w meczu przeciw Szkocji[3]. W tym, podobnie jak i w kolejnym meczu przeciwko Włochom, grał na pozycji numer 12. W swoich dwóch pierwszych pojedynkach na arenie międzynarodowej, dzięki celnym kopom zdobył 22 punkty[3]. Gdy przed meczem z Walią kontuzji doznał łącznik młyna Charlie Hodgson, na „dziesiątce” zastąpił go Farrell[3]. Latem tego samego roku rozpoczął wszystkie trzy mecze podczas serii pojedynków ze Springboks, jednak później stracił miejsce w składzie na rzecz Toby’ego Flooda[3]. Kiedy w trakcie listopadowego meczu z drużyną z Południowej Afryki ten ostatni doznał kontuzji palca u stopy, stało się jasne, że w ostatnim jesiennym spotkaniu międzynarodowym, w którym rywalem Anglików mieli być All Blacks, szansę dostanie Farrell[14]. Kilka dni później IRB ogłosiła czterech nominowanych do nagrody Zawodnika Roku, wśród których, ku powszechnemu zaskoczeniu, znalazło się także nazwisko Owena[15] (ostatecznie zwyciężył idol Farrella, Daniel Carter)[4][16]. Trzy dni później, w meczu z Nową Zelandią Farrell rozwiał jednak wątpliwości co do swojego udziału w plebiscycie, zdobywając 17 punktów dla swojej drużyny (w tym pierwszych 15 w meczu). Ostatecznie dzięki trzem przyłożeniom Anglicy pokonali All Blacks 38-21, wygrywając z tym rywalem po raz pierwszy od dziesięciu spotkań[17]. W swoich pierwszych dwunastu meczach w kadrze Farrell wykonał 38 celnych kopów z podstawki (rzuty karne i podwyższenia) na 47 prób[4].

W 2019 roku brał udział w Pucharze Świata, podczas którego reprezentacja Anglii dotarła do finału. W nim jednak 12:32 uległa Południowej Afryce[18][19].

W maju 2021 roku ogłoszono, że zawodnik znalazł się w składzie British and Irish Lions na serię spotkań w Południowej Afryce[20].

Wyróżnienia

edytuj
  • nominacja do nagrody Odkrycia Sezonu 2009/2010 w Premiership[1][3],
  • nominacja do nagrody Młodego Zawodnika Sezonu 2009/2010 Stowarzyszenia Graczy Rugby (Rugby Players' Association, RPA)[1][3],
  • Odkrycie Sezonu 2010/2011 w Premiership[1][3],
  • Młody Zawodnik Sezonu 2010/2011 według RPA[1][3],
  • nominacja do nagrody Zawodnika Roku 2012 IRB[15][21]

Życie osobiste

edytuj

Przypisy

edytuj
  1. ↑ a b c d e f g h i Owen Farrell. Saracens F.C.. [dostęp 2012-12-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-11-05)]. (ang.).
  2. ↑ a b c Player statistics Farrell Owen club stats. It's Rugby. [dostęp 2012-12-09]. (ang.).
  3. ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q r Owen Farrell. ESPN Scrum. [dostęp 2012-12-09]. (ang.).
  4. ↑ a b c d e f g h i j k l m n Owen Farrell. Rugby Football Union. [dostęp 2012-12-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-12-25)]. (ang.).
  5. ↑ a b Mick Cleary: Early days yet but Saracens' Owen Farrell already taking big strides in dad Andy's footsteps. [w:] The Daily Telegraph [on-line]. 2010-12-10. [dostęp 2012-12-09]. (ang.).
  6. ↑ a b Marsh backs young Farrell. [w:] Wigan Today [on-line]. 2012-01-18. [dostęp 2012-12-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-02-22)]. (ang.).
  7. ↑ a b c d e Neil Squires: Owen Farrell: Before we moved south I’d never played union, only on a computer…. [w:] Daily Express [on-line]. 2011-12-03. [dostęp 2012-12-09]. (ang.).
  8. ↑ a b Hugh Godwin: Owen Farrell: All set to be the next big noise after Jonny. [w:] The Independent [on-line]. 2012-01-08. [dostęp 2012-12-09]. (ang.).
  9. ↑ a b c d Gavin Mairs: Six Nations 2012: the day the boy Owen became Farrell the man. [w:] The Daily Telegraph [on-line]. 2012-02-03. [dostęp 2012-12-09]. (ang.).
  10. ↑ Ian Malin: New horizon for Farrell - and a rising son. [w:] The Guardian [on-line]. 2008-10-28. [dostęp 2012-12-09]. (ang.).
  11. ↑ Mick Cleary: History boy Owen Farrell proves a chip off old block for Saracens. [w:] The Daily Telegraph [on-line]. 2008-10-05. [dostęp 2012-12-09]. (ang.).
  12. ↑ a b Paul Rees: Owen Farrell shines for Saracens and targets fly-half spot for England. [w:] The Guardian [on-line]. [dostęp 2012-12-09]. (ang.).
  13. ↑ Farrell captains England Under 16 in Four Nations Tournament opener. rfu.com. [dostęp 2013-01-21]. (ang.).
  14. ↑ Toby Flood ruled out of All Blacks Test at Twickenham with toe injury. [w:] The Guardian [on-line]. 2012-11-26. [dostęp 2012-12-09]. (ang.).
  15. ↑ a b Owen Farrell receives nomination for IRB player of the year award. [w:] The Guardian [on-line]. 2012-11-28. [dostęp 2012-12-09]. (ang.).
  16. ↑ Dan Carter named IRB Player of the Year. Międzynarodowa Rada Rugby, 2012-12-03. [dostęp 2012-12-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-12-06)]. (ang.).
  17. ↑ All Blacks stunned by inspired England. Television New Zealand, 2012-12-02. [dostęp 2012-12-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-07-02)]. (ang.).
  18. ↑ England men announce squad for Rugby World Cup. Rugby Football Union. [dostęp 2019-08-22]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-12-11)]. (ang.).
  19. ↑ Robert Kitson, Rugby World Cup: South Africa surge to glory as England fall short, „The Guardian”, 2 listopada 2019 [zarchiwizowane z adresu 2020-03-07] (ang.).
  20. ↑ British and Irish Lions 2021: Sam Simmonds in 37-man squad but Billy Vunipola misses out [online], BBC Sport, 6 maja 2021 [dostęp 2021-05-07] [zarchiwizowane z adresu 2021-05-06] (ang.).
  21. ↑ IRB Player of the Year shortlist revealed. Międzynarodowa Rada Rugby, 2012-11-28. [dostęp 2012-12-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-01-05)].
  22. ↑ Gary Carter: Owen could’ve played Farr Utd. [w:] The Sun [on-line]. 2012-01-13. [dostęp 2012-12-09]. (ang.).
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Owen_Farrell&oldid=71652661”