Parochodaeus pudugatunek chrząszcza z rodziny wygonakowatych i podrodziny Ochodaeinae.

Parochodaeus pudu
Paulsen et Ocampo, 2012
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

zwierzęta

Typ

stawonogi

Gromada

owady

Rząd

chrząszcze

Podrząd

chrząszcze wielożerne

Rodzina

wygonakowate

Podrodzina

Ochodaeinae

Rodzaj

Parochodaeus

Gatunek

Parochodaeus pudu

Gatunek ten opisali w 2012 roku M.J. Paulsen i Federico Ocampo na podstawie 52 okazów. Jako miejsce typowe wskazano General Acha. Epitet gatunkowy pudu odnosi się do pudu południowego, sarny, której poroże przypominają jego wyrostki na cieminiu[1].

Chrząszcz o ciele długości od 5,1 do 8,8 mm i szerokości od 2,5 do 4,5 mm. Powierzchnię jego głowy pokrywają małe punkty; w okolicy oczu jest ona chropowata, a gdzie indziej błyszcząca. Jako jedyny gatunek z rodzaju Parochodaeus dysponuje on dwoma wyraźnymi guzkami na ciemieniu, przypominającymi kształtem rogi. Nadustek jest półkolisty, o niepogrubionej przedniej krawędzi i prawie dołkowato wgłębionej nasadzie. Długość nadustka wynosi połowę jego szerokości. Narządy gębowe cechuje prawie ścięta warga górna i zaokrąglone brzegi zewnętrzne żuwaczek. Nabrzmiała powierzchnia bródki pozbawiona jest bruzdy środkowej. Powierzchnia silnie wypukłego przedplecza jest gęsto pokryta małymi, oszczecionymi guzkami, a między guzkami drobno punktowana. Pokrywy mają guzki na międzyrzędach wyposażone w krótkie, sterczące szczecinki. Przednia para odnóży ma golenie zaopatrzone w zakrzywioną ostrogę wierzchołkową oraz pozbawione zęba wewnętrznego. Odnóże tylnej pary ma prostej budowy krętarz, bezzębną tylną krawędź uda, prostą i smukłą goleń oraz niepowiększony silnie pierwszy człon stopy. Odwłok nie ma wyrostka strydulacyjnego[1].

Owad neotropikalny, endemiczny dla Argentyny, znany z prowincji Buenos Aires, Catamarca, Córdoba, Jujuy, La Pampa, La Rioja, Salta oraz Tucumán. Odławiany od stycznia do maja[1].

Przypisy

edytuj
  1. a b c M.J. Paulsen, Federico C. Ocampo. The ochodaeidae of Argentina (coleoptera, scarabaeoidea). „Zookeys”. 174, s. 7-30, 2012. DOI: 10.3897/zookeys.174.2668.