Robursamochód, produkowany przez VEB ROBUR-Werke Zittau w NRD w latach 1961–1991 jako ciężarówka i autobus. Wytwarzano go z napędem na cztery koła AWD i 4x2.

Robur
Ilustracja
Robur LO 2002
Inne nazwy

IFA Robur

Producent

VEB Robur-Werke Zittau

Zaprezentowany

Lipsk 1961

Okres produkcji

1961–1991

Miejsce produkcji

Żytawa

Poprzednik

Robur Garant

Dane techniczne
Segment

ciężarowe, autobusy

Typy nadwozia

skrzyniowy, dźwig, platforma, podwójna kabina, nadwozie do zabudowy, furgon, autobus

Silniki

Benzynowe:
R4: 3,3 l o mocy 70 KM
R4: 3,3 l o mocy 75 KM
Diesla:
R4: 3,9 l o mocy 68 KM
R4: 3,9 l o mocy 70 KM
R4: 4,1 l o mocy 73 KM

Skrzynia biegów

5-biegowa, manualna

Napęd

4x2, 4x4

Długość

5380-6175 mm

Szerokość

2365-2385 mm

Wysokość

2780-3025 mm

Rozstaw osi

3025-3270 mm

Masa własna

3200-3400 kg

Zbiornik paliwa

90 l

Liczba miejsc

2-21

Ładowność

1800-3000 kg

Dane dodatkowe
Konkurencja

Avia A15/20/30/21/31
Star 200
ZiŁ-130

Historia i opis pojazdu

edytuj

Prace nad pojazdem rozpoczęto w 1957 roku, powstał wtedy m.in. prototyp LO 2500 w wersji autobus. W 1961 roku na wiosennych Targach Lipskich odbył się debiut Robura LO 2500. W tym samym roku rozpoczęła się produkcja seryjna samochodu. Pojazd ten był następcą przestarzałego już modelu Robur Garant 30K/32. Nowy Robur charakteryzował się nowoczesną na owe czasy stylistyką kabiny, chłodzonym powietrzem silnikiem R4 o pojemności 3,3 l i mocy 70 KM oraz ładownością do 2,5 tony. Powstała też wersja z napędem 4x4 o ładowności 1,8 tony, która otrzymała oznaczenie LO 1800A. Od 1964 do 1973 roku powstało około 2 tys. egzemplarzy z silnikiem Diesla[1][2].

W 1968 roku nastąpiła modernizacja Roburów, która ograniczała się do nowej atrapy wlotu powietrza oraz nowych oznaczeń LO 2501 i LO 1801A. Wersje terenowe przeznaczone były dla Nationale Volksarmee i straży granicznej NRD (Grenztruppen der DDR). W 1974 roku pojawił się model o ładowności do 3 ton, dostał on oznaczenie LO 3000, a wersja terenowa otrzymała oznaczenie LO 2002A. Model 2002 produkowano w latach 1973–1990 z przeznaczeniem dla armii NRD w wersjach: skrzyniowy, zdejmowany kontener sanitarny i wóz sztabowy. Jesienią 1982 roku pojawił się silnik wysokoprężny, chłodzony powietrzem. Modele z silnikiem Diesla otrzymały oznaczenia LD (od Diesel) 3001 i LD 3002 i charakteryzowały się m.in. powiększonym rozstawem osi. Na rynek eksportowy do krajów zamorskich przeznaczona była wersja Safari z klimatyzowaną kabiną. Od 1972 do 1979 roku trwały prace we współpracy z Automobilwerke Ludwigsfelde (L60) nad prototypami 0611 i D609, które charakteryzowały się nową, kanciastą kabiną. Z powodów ekonomicznych i politycznych pojazdy nie weszły do produkcji seryjnej[1][3]. W 1985 r zdecydowano zaprzestać produkcji autobusów.[4]

W 1991 roku Autosan rozpoczął współpracę z IFĄ (Robur-Werke). Strona niemiecka dostarczyła trzy podwozia Robura wraz z układem napędowym (4-cylindrowy silnik Deutz). Sanocka fabryka na bazie tego podwozia wykonała autobus międzymiastowy, towos z (7+1 miejscami siedzącymi) i furgon (2+1 miejsca). Pogarszająca się sytuacja finansowa niemieckiego producenta spowodowała jednak zaniechanie dalszej współpracy[5].

Po zjednoczeniu Niemiec w 1990 roku na nowym rynku niemieckim Robur był już mocno przestarzałą konstrukcją. Próbowano uratować pojazd m.in. poprzez zastosowanie silnika Diesla marki Deutz oraz unowocześnieniem kabiny w postaci nowego zderzaka, w który były wbudowane światła. Taka wersja dostała oznaczenie LD 3004 i powstała w liczbie ok. 350 sztuk. Nie pomogło to jednak w niekorzystnej sytuacji zakładów i w 1991 roku produkcja definitywnie została zakończona. Przez cały okres produkcji powstało ok. 250 tys. egzemplarzy[1][6].

W 1995 roku powstało Robur-Fahrzeug-Engineering GmbH z planem wskrzeszenia ciężarówki. W 1999 roku powstało drugie takie przedsiębiorstwo o nazwie FBZ GmbH. Oba zajmują się modernizowaniem istniejących już Roburów o montaż silników Deutz, nowych hamulców, wspomagania kierownicy i innych[1].

Dane techniczne

edytuj
Model Lata produkcji Silnik Pojemność Moc Prędkość maks.
Robur LO 2500 1961–1968 R4, benzynowy 3345 cm³ 70 KM (51,1 kW) 85 km/h
Robur LO 1800A 1961–1968 R4, benzynowy 3345 cm³ 70 KM (51,1 kW)
Robur LD 2500 1964–1968 R4, wysokoprężny 3927 cm³ 70 KM (51,1 kW) 80 km/h
Robur LO 2501 1968–1973 R4, benzynowy 3345 cm³ 70 KM (51,1 kW) 85 km/h
Robur LO 1801A 1968–1973 R4, benzynowy 3345 cm³ 70 KM (51,1 kW)
Robur LD 2501 1968–1973 R4, wysokoprężny 3927 cm³ 70 KM (51,1 kW) 80 km/h
Robur O 611(A) Prototyp R6, benzynowy 3357 cm³ 105 KM (77 kW)
Robur D 609 Prototyp R6, wysokoprężny 3357 cm³ 90 KM (66 kW)
Robur LO 3000 1973–1985 R4, benzynowy 3345 cm³ 75 KM (55,2 kW) 85 km/h
Robur LO 2002A/LO 2202A 1973–1990 R4, benzynowy 3345 cm³ 75 KM (55,2 kW) 80km/h
Robur LD 3000 1982–1985 R4, wysokoprężny 3927 cm³ 68 KM (50 kW) 80 km/h
Robur LD 2002A/LD 2202A 1982–1990 R4, wysokoprężny 3927 cm³ 68 KM (50 kW) 75 km/h
Robur LD 3002 1982–1990 R4, wysokoprężny 3927 cm³ 68 KM (50 kW)
Robur LD 3001 1985–1990 R4, wysokoprężny 3927 cm³ 68 KM (50 kW) 80 km/h
Robur LD 3004 1990–1991 R4, wysokoprężny 4089 cm³ 73 KM (54 kW)
Robur LD 2004 WD Prototyp R4, wysokoprężny 4089 cm³ 73 KM (54 kW)

Galeria

edytuj

Przypisy

edytuj
  1. a b c d Dobiesław Wieliński: Dwie fazy rozwoju. [dostęp 2016-07-28]. (pol.).
  2. Frank-Hartmut Jäger: IFA-Phänomen und Robur in Zittau. Die Geschichte der Feuerlöschfahrzeuge auf Granit, Garant und LO. Feuerwehr-Archiv. Verlag Technik, Berlin 2001, ISBN 3-341-01322-9.
  3. Hartmut Pfeffer: Phänomen/Robur. Geschichte eines Kraftfahrzeugwerkes und Dokumentation seiner Erzeugnisse 1888 – 1991. Band 1: 1888 bis 1945. Thon, Schwerin 2002, ISBN 3-928820-35-4.
  4. Autobusy ROBUR - InfoBus [online], web.archive.org, 16 marca 2012 [dostęp 2023-04-08] [zarchiwizowane z adresu 2012-03-16].
  5. Dariusz Więcławski: Ocalić od zapomnienia: Autosan w latach 1990–1991 – infobus. [w:] infobus.pl [on-line]. [dostęp 2012-03-10]. (pol.).
  6. Hartmut Pfeffer: Phänomen/Robur. Geschichte eines Kraftfahrzeugwerkes und Dokumentation seiner Erzeugnisse 1888 – 1991. Band 2: 1945 bis 1991. Thon, Schwerin 2002, ISBN 3-928820-36-2.