Stożek sprężysty
Stożek sprężysty, stożek elastyczny (łac. conus elasticus) – w anatomii człowieka dolna część błony włóknisto-sprężystej krtani, wyściełającej wewnętrzne powierzchnie chrząstek krtani, odpowiadającej głębokiej warstwie blaszki właściwej błony śluzowej[1][2][3][4]. Jest mocniejszy i bardziej sprężysty niż błona czworokątna, stanowiąca część górną[1][2]. Górny, wolny, pogrubiały brzeg stożka sprężystego rozciąga się po obu stronach pomiędzy powierzchnią wewnętrzną dolnej połowy kąta chrząstki tarczowatej a wyrostkami głosowymi chrząstek nalewkowatych, tworząc więzadła głosowe, stanowiące podłoże fałdów głosowych. U dołu stożek sprężysty przyczepia się do górnego brzegu chrząstki pierścieniowatej. Z przodu, w linii pośrodkowej, stożek sprężysty wzmocniony jest przez pionowo biegnące więzadło pierścienno-tarczowe pośrodkowe, łączące górny brzeg chrząstki pierścieniowatej z dolnym brzegiem chrząstki tarczowatej[1][2].
Przypisy
edytuj- ↑ a b c Adam Bochenek, Michał Reicher, Anatomia człowieka. Tom II. Trzewa, wyd. X, Warszawa: Wydawnictwo Lekarskie PZWL, 2018, s. 354–358, ISBN 978-83-200-4501-7.
- ↑ a b c Richard L. Drake, A. Wayne Vogl, Adam W.M. Mitchell, Gray anatomia. Podręcznik dla studentów. T. 3, wyd. IV, Wrocław: Edra Urban & Partner, 2020, s. 226–227, ISBN 978-83-66548-16-9.
- ↑ Piotr Chęciński, Anatomia i fizjologia krtani i gardła dolnego, [w:] Kazimierz Niemczyk i inni red., Otorynolaryngologia kliniczna. Tom 2., Warszawa: Medipage, 2015, s. 526, ISBN 978-83-64737-25-1.
- ↑ Polska Akademia Nauk Wydział Nauk Medycznych, Wielki słownik medyczny, Warszawa: Wydawnictwo Lekarskie PZWL, 1996, s. 1271, ISBN 83-200-1923-0.
