Ulica Radzymińska w Warszawie
Ulica Radzymińska – ulica w warszawskich dzielnicach Praga-Północ i Targówek.
Przebieg
edytujUlica jest częścią ciągu – Okrzei – Ząbkowska – ul. Radzymińska – al. Piłsudskiego. Od skrzyżowania z ul. Naczelnikowską stanowi część drogi wyjazdowej z centrum miasta w kierunku północno-wschodnim.
Na odcinku od ul. Kawęczyńskiej do al. „Solidarności” jest jednojezdniowa, od skrzyżowania z al. „Solidarności” do końca przebiegu jest ulicą dwujezdniową, rozdzieloną pasem zieleni, o trzech pasach ruchu w każdym kierunku i fragmentami bocznych jezdni umożliwiających dojazd do posesji. Ulica biegnie trasą drogi wojewódzkiej nr 634 (od al. „Solidarności” do Łodygowej) i 629 (od Łodygowej do granicy miasta).
Historia
edytuj
Ulica stanowi fragment dawnej drogi do Wilna i na Litwę[1]. Około 1875 została przecięta torami Kolei Nadwiślańskiej[2]. Do ok. 1890 nazywano ją szosą radzymińską. Została przekształcona w ulicę w 1899, tj. po włączeniu do Warszawy Szmulowizny[1]. Nadana nazwa jest związana z podwarszawską miejscowością, w kierunku której prowadzi – Radzyminem[3].
Około 1899 wzdłuż ulicy ułożono tory kolejki mareckiej[1].
W 1916 ulicą Radzymińską nazwano także odcinek szosy radzymińskiej poza granicami miasta[1]. W 1939 jej zabudowa sięgała ul. Trockiej[2].
W latach 1941−1944 została przemianowana na Wilnaer Strasse. W październiku 1944 roku w domku pod numerem 102 uruchomiono pierwszy w wyzwolonym spod okupacji niemieckiej mieście oddział Poczty Polskiej[4].
W latach 1948−1949 w związku z budową trasy W-Z nad ulicą powstał wiadukt kolejowy[2].
Od 1954 do 1991 północny odcinek od ul. Trockiej do granicy miasta nosił nazwę ul. Generalskiej (ten odcinek stanowił bowiem przedłużenie al. gen. Karola Świerczewskiego)[5].
Po 1945 ulica została poszerzona jako arteria wylotowa[1]. W latach 1985[6]–2000 była częścią ówczesnej drogi krajowej nr 18[7].
Ważniejsze obiekty
edytujPrzypisy
edytuj- ↑ a b c d e Encyklopedia Warszawy. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1994, s. 720. ISBN 83-01-08836-2.
- ↑ a b c Eugeniusz Szwankowski: Ulice i place Warszawy. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1970, s. 177.
- ↑ Kwiryna Handke: Słownik nazewnictwa Warszawy. Warszawa: Slawistyczny Ośrodek Wydawniczy, 1998, s. 2454. ISBN 83-86619-97X.
- ↑ Grzegorz Piątek: Najlepsze miasto świata. Warszawa w odbudowie 1944−1949. Warszawa: Wydawnictwo W.A.B, 2020, s. 39. ISBN 978-83-280-3725-0.
- ↑ Dorota Wilkiewicz: Ulice i uliczki naszej Pragi. Warszawa: Towarzystwo Przyjaciół Pragi, 1999, s. 83. ISBN 83-906889-2-1.
- ↑ W 1985 roku zreformowano sieć drogową w Polsce i nadano nową numerację.
- ↑ Warszawa: Atlas aglomeracji 1:20 000. Wyd. pierwsze. Warszawa: Polskie Przedsiębiorstwo Wydawnictw Kartograficznych, 1996. ISBN 83-7000-086-X.