Ustawa o embargu (1807)
Ustawa o embargu z 1807 roku – uchwalona przez Kongres Stanów Zjednoczonych[1] nakładała pełne embargo na zaangażowane w wojnę Cesarstwo Francuskie oraz Wielką Brytanię[2]. (Zob. blokada kontynentalna).
| Państwo | |
|---|---|
| Ratyfikowano |
22 grudnia 1807 roku |
| Cel |
ukrócenie rabunkowej działalności Francji i Wielkiej Brytanii względem Stanów Zjednoczonych |
Embargo było odpowiedzią na naruszanie neutralności Stanów Zjednoczonych poprzez zagarnianie amerykańskich okrętów handlowych wraz z towarami jako pryzu wojennego przez marynarki wojenne obu państw europejskich. Prócz tego Royal Navy stosowała przymusowe wcielanie obywateli amerykańskich do załóg okrętów wojennych[3]. Zarówno Wielka Brytania jak Francja uciekały się do plądrowania amerykańskich jednostek jako sposobu na podtrzymanie wysiłku wojennego[4]. Incydent „Chesapeake”-„Leopard” był najjaskrawszym i najboleśniejszym przykładem tej polityki dla obywateli młodego państwa[1][5].
Prezydent Thomas Jefferson działał rozważnie, starając się dopasować odpowiedź do stopnia wzburzenia społeczeństwa[6]. Jego rekomendacją była wojna ekonomiczna, nie mobilizacja wojskowa[7]. Kongres uchwalił ustawę o embargu 22 grudnia 1807 roku[8]. Oczekiwane efekty tego drastycznego posunięcia[9] – kłopoty gospodarcze dla wojujących państw[2] – miały zmusić je do wycofania się z działalności rabunkowej, przymusowego wcielania do służby oraz zmusić do respektowania neutralności Stanów Zjednoczonych[10]. Embargo okazało się niepraktycznym środkiem, fiaskiem zarówno dyplomatycznym jak i ekonomicznym[11][12]. Po wprowadzeniu nałożyło wielkie ciężary na amerykańską gospodarkę i obywateli[13][14].
Szerokozakrojone obchodzenie restrykcji handlu morskiego i lądowego przez amerykańskich kupców oraz luki prawne w ustawie znacząco zmniejszyły siłę embarga. Brytyjscy kupcy przywłaszczyli sobie pozostawione przez Amerykanów, a lukratywne szlaki handlowe[12]. Wzrósł popyt na angielskie towary w Południowej Ameryce, co wynagrodziło straty poniesione w wyniku embarga[2][10][15].
Ustawa podkopała również jedność narodową młodej demokracji, wywołując zajadłe protesty, zwłaszcza w centrach komercyjnych Nowej Anglii[15][16]. Wzmogła poparcie dla Partii Federalistycznej i przyczyniła się do uzyskania przezeń dużej ilości miejsc w Kongresie[17].
1 marca 1809 roku, po 15 miesiącach, w ostatnich dniach kadencji prezydenta Jeffersona embargo zostało odwołane[18].
Przypisy
edytuj- ↑ a b Kaplan, 1958, s. 345
- ↑ a b c Perkins, 1968, s. 320
- ↑ Levy, 1975, s. 343
- ↑ Kaplan, 1958, p. 355
- ↑ Perkins, 1968, s. 317
- ↑ Perkins, 1968, s. 317-318
- ↑ Kaplan, 1958, s. 347-348
- ↑ Perkins, 1968, s. 323
- ↑ Hofstadter, 1948, s. 279
- ↑ a b Kaplan, 1958, s. 347
- ↑ Hofstadter, 1948, 279
- ↑ a b Perkins, 1968, s. 331
- ↑ Perkins, 1968, p. 328-329
- ↑ Levy, 1975, s. 314-315
- ↑ a b Perkins, 1968, s. 330
- ↑ Perkins, 1968, s. 348
- ↑ Perkins, 1968, s. 324
- ↑ Perkins, 1968, s. 336
Bibliografia
edytuj- Hofstadter, Richard. 1948. The American Political Tradition (Chapter 11) Alfred A. Knopf. in Essays on the Early Republic, 1789-1815 Leonard Levy, Editor. Dryden Press, 1974.
- Lawrence S. Kaplan. Jefferson, the Napoleonic Wars, and the Balance of Power. „William and Mary Quarterly”. 14 (2), s. 196–217, 1957. DOI: 10.2307/1922110. (ang.).
- Leonard W. Levy: Jefferson and Civil Liberties: The Darker Side. Cambridge: Belknap Press, 1963. (ang.).
- Perkins, Bradford. 1968. Embargo: Alternative to War (Chapter 8 from Prologue to War: England and the United States, 1805-1812, University of California Press, 1968) in Essays on the Early Republic 1789-1815. Leonard Levy, Editor. Dryden Press, 1974.