Władysław Rubin
Władysław Rubin (ur. 20 września 1917 w Tokach, zm. 28 listopada 1990 w Rzymie) – polski duchowny rzymskokatolicki, wysoki urzędnik Kurii Rzymskiej, biskup pomocniczy gnieźnieński w latach 1964–1979, sekretarz Synodu Biskupów w latach 1967–1979, prefekt Kongregacji ds. Kościołów Wschodnich w latach 1980–1985, kardynał od 1979. Kawaler Orderu Orła Białego.
| Kardynał prezbiter | |||
| |||
| |||
| Kraj działania | |||
|---|---|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
20 września 1917 | ||
| Data i miejsce śmierci |
28 listopada 1990 | ||
| Prefekt Kongregacji ds. Kościołów Wschodnich | |||
| Okres sprawowania |
1980–1985 | ||
| Sekretarz Synodu Biskupów | |||
| Okres sprawowania |
1967–1979 | ||
| Wyznanie | |||
| Kościół | |||
| Prezbiterat |
30 czerwca 1946 | ||
| Nominacja biskupia |
17 listopada 1964 | ||
| Sakra biskupia |
29 listopada 1964 | ||
| Kreacja kardynalska |
30 czerwca 1979 | ||
| Kościół tytularny | |||
| Odznaczenia | |||
 
| |||
| Data konsekracji |
29 listopada 1964 | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Konsekrator | |||||||
| Współkonsekratorzy | |||||||
| |||||||
Życiorys
edytujBył bratem oficera Jana Kazimierza Rubina[1]. Kształcił się w I Państwowym Gimnazjum im. Wincentego Pola w Tarnopolu, w którym w roku szkolnym 1928/1929 uzyskał Państwową Odznakę Sportową III klasy I stopnia[2], a w 1935 zdał egzamin dojrzałości. Następnie wstąpił do seminarium duchownego we Lwowie. Przerwał jednak naukę w seminarium i wstąpił do Szkoły Podchorążych w Tarnopolu. Następnie studiował teologię na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie[3].
Po wybuchu II wojny światowej uczestniczył w kampanii wrześniowej, po czym próbował przedostać się do Rumunii, jednak został zatrzymany przez Sowietów na granicy z Węgrami i uwięziony[3]. Był przerzucany z więzienia do więzienia, w końcu zesłany do Archangielska i przydzielony do ciężkiej pracy przy karczowaniu lasu[3]. Po powstaniu Polskich Sił Zbrojnych w ZSRR wstąpił w ich szeregi.
Po opuszczeniu ZSRR został skierowany do Bejrutu, gdzie w latach 1943–1946 studiował teologię na Uniwersytecie Świętego Józefa. 30 czerwca 1946 w Bejrucie został wyświęcony na prezbitera przez arcybiskupa Rémy'ego-Louisa Leprêtre, delegata apostolskiego w Syrii, i został duszpasterzem uchodźców polskich, a szczególnie młodzieży i studentów. Następnie udał się na studia do Rzymu (1949–1952). Uzyskał doktorat z prawa na Uniwersytecie Gregoriańskim. Ukończył też Studia Rotalne. W 1953 został mianowany przez Kongregację Konsystorialną duszpasterzem Polaków. Następnie objął stanowisko rektora Kolegium Polskiego w Rzymie. Pełnił tę funkcję w latach 1959–1964.
W listopadzie 1964 papież Paweł VI prekonizował go biskupem pomocniczym archidiecezji gnieźnieńskiej i biskupem tytularnym Serty[3]. 29 listopada 1964 otrzymał sakrę biskupią z rąk kardynała Stefana Wyszyńskiego, arcybiskupa Karola Wojtyły i biskupa Stefana Bareły. Po śmierci biskupa Józefa Gawliny został delegatem prymasa Polski Stefana Wyszyńskiego do opieki nad emigracją i uchodźstwem polskim (1964–1980). Objął stanowisko rektora kościoła i hospicjum św. Stanisława w Rzymie.
Brał udział w III i IV sesji soboru watykańskiego II[4]. W latach 1967–1979 był sekretarzem generalnym Synodu Biskupów. W latach 1967–1977 kierował pracami pięciu zgromadzeń ogólnych i dwóch nadzwyczajnych.
30 czerwca 1979 papież Jan Paweł II wyniósł go do godności kardynalskiej. W latach 1980–1985 pełnił funkcję prefekta Kongregacji dla Kościołów Wschodnich. Wielokrotnie w swoich wystąpieniach i opracowaniach poruszał tematykę związaną z kultem Miłosierdzia Bożego[5].
Zmarł po ciężkiej chorobie w Rzymie, pochowany w krypcie prokatedry w Lubaczowie.
Odznaczenia
edytujDekretem prezydenta RP na uchodźstwie Ryszarda Kaczorowskiego z 10 października 1990 został odznaczony Orderem Orła Białego[6][7].
16 marca 1976 został uhonorowany francuskim Orderem Narodowym Legii Honorowej[8].
17 grudnia 1970 został odznaczony srebrną odznaką honorową Koła Lwowian i udekorowany nią podczas swojego pobytu w Londynie 7 marca 1971[9].
Przypisy
edytuj- ↑ Jan Draus: Uniwersytet Jana Kazimierza we Lwowie 1918–1946. Portret kresowej uczelni. Kraków: Księgarnia Akademicka, 2007, s. 58. ISBN 978-83-7188-964-6.
- ↑ Sprawozdanie Dyrekcji Państwowego Gimnazjum I. im. W. Pola w Tarnopolu za rok szkolny 1932/33. Tarnopol: 1930, s. 37, 63. [dostęp 2019-10-26].
- ↑ a b c d O Lwowianach, Lwowie i Małopolsce Wschodniej. Jego Eminencja Kardynał Władysław Rubin. „Biuletyn”. Nr 36, s. 56, Czerwiec 1979. Koło Lwowian w Londynie.
- ↑ B. Bejze: Sobór Watykański II. W: Z. Pawlak (red.): Katolicyzm A-Z. Wyd. III. Łódź: 1989, s. 419. ISBN 83-850-22-03-1.
- ↑ Maria Winowska, Prawo do miłosierdzia. Posłannictwo siostry Faustyny, Wstęp opr. kard. Władysław Rubin, Prawo do miłosierdzia, "Recogito" I-III/2002
- ↑ Komunikat o nadaniu Orderu Orła Białego. „Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej”, s. 51, Nr 4 z 20 grudnia 1990. [dostęp 2022-09-14].
- ↑ Krzysztof Filipow: Order Orła Białego. Białystok: 1995, s. 50.
- ↑ „Kultura”, wyd. 344–347. Instytut Literacki, 1976, s. 151.
- ↑ Odznaka honorowa Koła Lwowian. „Biuletyn”. Nr 19-20, s. 116, Lipiec 1971. Koło Lwowian w Londynie.
Linki zewnętrzne
edytuj- Nota biograficzna Władysława Rubina w słowniku biograficznym kardynałów Salvadora Mirandy (ang.) [dostęp 2018-02-25]
- Władysław Rubin [online], catholic-hierarchy.org [dostęp 2011-10-09] (ang.).