Przejdź do zawartości

Pius VII: Różnice pomiędzy wersjami

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Przeglądaj historię interaktywnie
[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
← poprzednia edycja
Usunięta treść Dodana treść
WizualnieWikikod
po co? jest link do repozytorium w commons i zdjęcie w iboxie
Znacznik: Anulowanie edycji
JmSz00 (dyskusja | edycje)
120 edycji
m aktualizacja
 
(Nie pokazano 31 wersji utworzonych przez 19 użytkowników)
Linia 1: Linia 1:
{{Duchowny infobox
{{Duchowny infobox
|imię i nazwisko = Gregorio Barnaba Luigi Chiaramonti
|imię przybrane = Pius VII
|imię i nazwisko oryginalne =
|imię przybrane org = Pius Septimus
|imię przybrane = Pius VII
|imię i nazwisko = Gregorio Barnaba Luigi Chiaramonti
|imię przybrane oryginalne = Pius Septimus
|imię i nazwisko org =
|tytuł = Papież<br />Biskup Rzymu
|tytuł = Sługa Boży<br />Papież<br />Biskup Rzymu
|grafika = Jacques-Louis David - Portrait of Pope Pius VII - WGA06091.jpg
|grafika = Jacques-Louis David 018.jpg
|herb = C o a Pio VII.svg
|opis grafiki = Pius VII (1805)
|dewiza =
|alt grafiki =
|dewiza - j. polski =
|herb = C o a Pius VII.svg
|państwo =
|dewiza =
|data urodzenia = 14 sierpnia 1742
|dewiza - j. polski =
|miejsce urodzenia = [[Cesena]]
|kraj działania = [[Republika Rzymska (XVIII wiek)|Republika Rzymska]]
|data śmierci = 20 sierpnia 1823
|data urodzenia = 14 sierpnia 1742
|miejsce śmierci = [[Rzym]]
|miejsce urodzenia = [[Cesena]]
|1. funkcja = Papież
|data śmierci = 20 sierpnia 1823
|1. funkcja - okres = 1800–1823
|miejsce śmierci = [[Rzym]]
|2. funkcja =
|miejsce pochówku =
|2. funkcja - okres =
|1. funkcja = Papież
|wyznanie = [[katolicyzm]]
|1. funkcja - okres = 1800–1823
|kościół = [[Kościół łaciński|rzymskokatolicki]]
|2. funkcja =
|inkardynacja =
|2. funkcja - okres =
|data ślubów zakonnych =
|wyznanie = [[katolicyzm]]
|data diakonatu =
|kościół = [[Kościół łaciński|rzymskokatolicki]]
|data ordynacji =
|inkardynacja =
|data święceń =
|data ślubów zakonnych =
|data nominacji = 1782
|data diakonatu =
|data sakry = 21 grudnia 1782
|data ordynacji =
|data patriarchatu =
|data święceń =
|data kreacji = 1785
|data nominacji = 1782
|papież kreujący =
|data sakry = 21 grudnia 1782
|kościół tytularny =
|data patriarchatu =
|data pontyfikatu = 14 marca 1800
|data kreacji = 1785
|odznaczenia =
|papież kreujący =
|commons = Category:Pius VII
|kościół tytularny =
|wikiźródła =
|data pontyfikatu = 14 marca 1800
|wikicytaty = Pius VII
|faksymile = Pius VII signature.svg
|wikinews =
|opis faksymile =
|www =
|odznaczenia =
|commons = Category:Pius VII
⚫
}}{{Sukcesja apostolska infobox
|wikiźródła =
|wikicytaty = Pius VII
|wikinews =
|www =
}}
⚫
{{Sukcesja apostolska infobox
|tytuł = papież
|tytuł = papież
|data konsekracji = 21 grudnia 1782
|data konsekracji = 21 grudnia 1782
Linia 45: Linia 51:
|konsekrator = [[Francesco Saverio de Zelada]]
|konsekrator = [[Francesco Saverio de Zelada]]
|współkonsekratorzy = [[Giuseppe Maria Contesini]]<br />[[Girolamo Volpi]]
|współkonsekratorzy = [[Giuseppe Maria Contesini]]<br />[[Girolamo Volpi]]
|biskupi konsekrowani ={{Sukcesja apostolska infobox/wiersz|[[Antonio Codronchi]]|8 maja 1785}}{{Sukcesja apostolska infobox/wiersz|[[Alessandro Alessandretti]]|14 stycznia 1787}}{{Sukcesja apostolska infobox/wiersz|[[Giacomo Boschi]]|październik 1788}}{{Sukcesja apostolska infobox/wiersz|[[František Herczan]]|18 maja 1800}}{{Sukcesja apostolska infobox/wiersz|[[Gioacchino Tosi]]|3 kwietnia 1804}}{{Sukcesja apostolska infobox/wiersz|[[Dominique-Georges-Frédéric Dufour de Pradt]]|2 lutego 1805}}{{Sukcesja apostolska infobox/wiersz|[[Gabriel-Laurent Paillou]]|2 lutego 1805}}{{Sukcesja apostolska infobox/wiersz|[[Giulio Gabrielli]]|14 lutego 1808}}{{Sukcesja apostolska infobox/wiersz|[[Diego Innico Caracciolo]]|6 listopada 1814}}{{Sukcesja apostolska infobox/wiersz|[[Antonio Lamberto Rusconi]]|21 marca 1816}}{{Sukcesja apostolska infobox/wiersz|[[Nicola Riganti]]|21 kwietnia 1816}}{{Sukcesja apostolska infobox/wiersz|[[Johann Baptist Judas Thaddeus von Keller]]|4 sierpnia 1816}}{{Sukcesja apostolska infobox/wiersz|[[Emmanuele Custo]]|29 września 1816}}
|biskupi konsekrowani ={{Sukcesja apostolska infobox/wiersz|[[Antonio Codronchi]]|8 maja 1785}}{{Sukcesja apostolska infobox/wiersz|[[Alessandro Alessandretti]]|14 stycznia 1787}}{{Sukcesja apostolska infobox/wiersz|[[Giacomo Boschi]]|październik 1788}}{{Sukcesja apostolska infobox/wiersz|[[František Herczan]]|18 maja 1800}}{{Sukcesja apostolska infobox/wiersz|[[Gioacchino Tosi]]|3 kwietnia 1804}}{{Sukcesja apostolska infobox/wiersz|[[Dominique Dufour de Pradt]]|2 lutego 1805}}{{Sukcesja apostolska infobox/wiersz|[[Gabriel-Laurent Paillou]]|2 lutego 1805}}{{Sukcesja apostolska infobox/wiersz|[[Giulio Gabrielli (1748–1822)|Giulio Gabrielli]]|14 lutego 1808}}{{Sukcesja apostolska infobox/wiersz|[[Diego Innico Caracciolo]]|6 listopada 1814}}{{Sukcesja apostolska infobox/wiersz|[[Antonio Lamberto Rusconi]]|21 marca 1816}}{{Sukcesja apostolska infobox/wiersz|[[Nicola Riganti]]|21 kwietnia 1816}}{{Sukcesja apostolska infobox/wiersz|[[Johann Baptist Judas Thaddeus von Keller]]|4 sierpnia 1816}}{{Sukcesja apostolska infobox/wiersz|[[Emmanuele Custo]]|29 września 1816}}
|biskupi współkonsekrowani =
|biskupi współkonsekrowani =
}}
}}
'''Pius VII''' ([[łacina|łac.]] ''Pius VII'', właśc. '''Gregorio Luigi Barnaba Chiaramonti''' '''[[Benedyktyni|OSB]]'''; ur. [[14 sierpnia]] [[1742]] w [[Cesena|Cesenie]], zm. [[20 sierpnia]] [[1823]] w [[Rzym]]ie{{r|Wollpert}}) – [[Włochy|włoski]] duchowny [[Kościół łaciński|katolicki]], 251. [[papież]] w okresie od 14 marca 1800 do 20 lipca 1823{{r|Wollpert}}, [[sługa Boży]] [[Kościół katolicki|Kościoła katolickiego]]{{r|FIU}}.
'''Pius VII''' ([[łacina|łac.]] ''Pius VII'', właśc. '''Gregorio Luigi Barnaba Chiaramonti''' '''[[Benedyktyni|OSB]]'''; ur. [[14 sierpnia]] [[1742]] w [[Cesena|Cesenie]], zm. [[20 sierpnia]] [[1823]] w [[Rzym]]ie{{r|Wollpert}}) – [[Włochy|włoski]] duchowny [[Kościół łaciński|katolicki]], 251. [[papież]] w okresie od 14 marca 1800 do 20 sierpnia 1823{{r|Wollpert}}, [[sługa Boży]] [[Kościół katolicki|Kościoła katolickiego]]{{r|FIU}}.


== Życiorys ==
== Życiorys ==
=== Wczesne życie ===
=== Wczesne życie ===
Pochodził z rodziny szlacheckiej. Był synem hrabiego Scipiona i markizy Giovanny Ghini{{r|FIU}}. Jego matka owdowiawszy została [[Karmelitanki|karmelitanką]]. Dwóch braci było [[Jezuici|jezuitami]], a dalszych dwóch [[zakon Braci Mniejszych|kapucynami]]. Początkowo Barnaba uczył się w kolegium w Rawennie, a następnie w opactwie benedyktyńskim St. Maria del Monte koło Ceseny, do którego wstąpił 10 października 1756 jako brat Gregorio{{r|FIU}}. [[Śluby zakonne|Profesję zakonną]] złożył 20 sierpnia 1758{{r|FIU}}. Studiował teologię i kanonistykę w klasztorach w [[Padwa|Padwie]], po czym nauczał filozofii i teologii w [[Kolegium świętego Jana w Parmie]], później także w kolegiach św. Pawła i św. Anzelma w Rzymie (tu ponadto wykładał prawo kanoniczne){{r|FIU}}. 21 września 1765 przyjął [[sakrament święceń|święcenia kapłańskie]]{{r|FIU}}. 16 grudnia 1782 został wybrany [[biskup]]em [[Tivoli (Włochy)|Tivoli]], a [[sakra|sakrę]] przyjął pięć dni później{{r|FIU}}. 14 lutego 1785 został mianowany [[kardynał]]em prezbiterem i przeniesiony do diecezji [[Imola]]{{r|FIU}}. Pracował także w kilku Kongregacjach: [[Kongregacja ds. Obrzędów|ds. Rytów]], [[Kongregacja ds. Ewangelizacji Narodów|Rozkrzewiania Wiary]], [[Kongregacja ds. Biskupów i Zakonników|ds. Biskupów i Zakonników]] i w [[Kongregacja Świętego Oficjum|Świętym Oficjum]]{{r|FIU}}.
Pochodził z rodziny szlacheckiej. Był synem hrabiego Scipiona i markizy Giovanny Ghini{{r|FIU}}. Jego matka owdowiawszy została [[Karmelitanki|karmelitanką]]. Dwóch braci było [[Jezuici|jezuitami]], a dalszych dwóch [[zakon Braci Mniejszych|kapucynami]]. Początkowo Barnaba uczył się w kolegium w Rawennie, a następnie w opactwie benedyktyńskim St. Maria del Monte koło Ceseny, do którego wstąpił 10 października 1756 jako brat Gregorio{{r|FIU}}. [[Śluby zakonne|Profesję zakonną]] złożył 20 sierpnia 1758{{r|FIU}}. Studiował teologię i kanonistykę w klasztorach w [[Padwa|Padwie]], po czym nauczał filozofii i teologii w [[Kolegium świętego Jana w Parmie]], później także w kolegiach św. Pawła i św. Anzelma w Rzymie (tu ponadto wykładał prawo kanoniczne){{r|FIU}}. 21 września 1765 przyjął [[sakrament święceń|święcenia kapłańskie]]{{r|FIU}}. 16 grudnia 1782 został wybrany [[biskup]]em [[Tivoli (Włochy)|Tivoli]], a [[sakra|sakrę]] przyjął pięć dni później{{r|FIU}}. 14 lutego 1785 został mianowany [[kardynał]]em prezbiterem i przeniesiony do diecezji [[Imola]]{{r|FIU}}. Pracował także w kilku Kongregacjach: [[Kongregacja ds. Obrzędów|ds. Rytów]], [[Kongregacja ds. Ewangelizacji Narodów|Rozkrzewiania Wiary]], [[Kongregacja ds. Biskupów i Zakonników|ds. Biskupów i Zakonników]] i w [[Kongregacja Świętego Oficjum|Świętym Oficjum]]{{r|FIU}}.


=== Wybór na papieża ===
=== Wybór na papieża ===
Po śmierci [[Pius VI|Piusa VI]], dziekan Świętego Kolegium kardynał [[Giovanni Francesco Albani]] zwołał [[Konklawe 1799–1800|konklawe]] w [[Wenecja|Wenecji]]{{r|Kelly}}. Elekcja odbywała się w klasztorze benedyktyńskim [[Kościół San Giorgio Maggiore|San Giorgio]], na terytorium pod austriackim panowaniem{{r|Wollpert}}. Po czternastu tygodniach obrad, kardynał Chiaramonti został wybrany jako kandydat kompromisowy{{r|Kelly}}.
Po śmierci [[Pius VI|Piusa VI]], dziekan Świętego Kolegium kardynał [[Giovanni Francesco Albani]] zwołał [[Konklawe 1799–1800|konklawe]] w [[Wenecja|Wenecji]]{{r|Kelly}}. Elekcja odbywała się w klasztorze benedyktyńskim [[Bazylika San Giorgio Maggiore|San Giorgio]], na terytorium pod austriackim panowaniem{{r|Wollpert}}. Po czternastu tygodniach obrad, kardynał Chiaramonti został wybrany jako kandydat kompromisowy{{r|Kelly}}.


=== Pontyfikat ===
=== Pontyfikat ===
Istniejąca sytuacja polityczna pozwoliła mu na powrót do Rzymu, gdzie dotarł 3 lipca 1800{{r|Wollpert}}. Nakłonił wówczas armie neapolitańskie i austriackie do odwrotu i zwrócenia zajętych terytoriów{{r|Kelly}}. Mianował kardynała [[Ercole Consalvi]]ego [[Sekretarze stanu Stolicy Apostolskiej|sekretarzem stanu]] i z jego pomocą przywrócił administrację w Państwie Kościelnym{{r|Kelly}}.
Istniejąca sytuacja polityczna pozwoliła mu na powrót do Rzymu, gdzie dotarł 3 lipca 1800{{r|Wollpert}}. Nakłonił wówczas armie neapolitańskie i austriackie do odwrotu i zwrócenia zajętych terytoriów{{r|Kelly}}. Mianował kardynała [[Ercole Consalvi]]ego [[Sekretarz stanu Stolicy Apostolskiej|sekretarzem stanu]] i z jego pomocą przywrócił administrację w Państwie Kościelnym{{r|Kelly}}.


==== Wojny z Napoleonem ====
==== Wojny z Napoleonem ====
Tymczasem we Francji, [[Napoleon Bonaparte|Napoleon]] doszedł do wniosku, że katolicyzm jest dominującą religią w jego kraju i napisał list do papieża proponując zawarcie [[konkordat]]u{{r|Wollpert}}. Został on podpisany 15{{r|Wollpert}} lub 16{{r|Kelly}} lipca 1801, na którym ustalono, że liczba [[diecezja|biskupstw]] będzie ograniczona do 60, a [[archidiecezja|arcybiskupstw]] do 10, wszyscy biskupi zostaną złożeni z urzędu (część przez Piusa, a cześć przez Napoleona) oraz nadano pierwszemu konsulowi Francji możliwość nominacji biskupich, którzy musieli składać przysięgę wierności{{r|Wollpert}}. Pozycję papieża dodatkowo osłabiło wprowadzenie tzw. [[Artykuły Organiczne|Artykułów Organicznych]] z 6 kwietnia 1802, które dawały Napoleonowi kontrolę nad [[bulla]]mi papieskimi i uchwaleniami [[sobór powszechny|soborów]] i [[synod]]ów{{r|Kelly}}. Rok później podobny konkordat podpisał z [[Republika Włoska (1802–1805)|Republiką Włoską]], ale postępujące zeświecczenie uniemożliwiło podpisania takiego dokumentu z Niemcami{{r|Kelly}}. Wbrew swoim doradcom, Pius udał się do [[Paryż]]a na koronację Napoleona na cesarza 2 grudnia 1804, mając, jak się okazało, złudną nadzieję na złagodzenie Artykułów Organicznych i zwrot posiadłości papieskich{{r|Kelly}}. Napoleon zaproponował nawet Piusowi pozostanie na stałe we Francji w [[Pałac papieski w Awinionie|Pałacu w Awinionie]]{{r|Wollpert}}. Kiedy papież odmówił, cesarz postawił kolejne zaporowe warunki, m.in. zażądał poparcia dla blokady kontynentalnej dla Anglii, jednej trzeciej miejsc w [[Kolegium Kardynałów]] dla Francuzów i dymisji dla sekretarza stanu Ercole Consavliego{{r|Kelly|Wollpert}}. Papież ugiął się tylko w tej ostatniej kwestii (17 czerwca 1806), jednak w pozostałych pozostał nieugięty, co skutkowało zajęciem przez wojska francuskie reszty [[Państwo Kościelne|Państwa Kościelnego]] 17 maja{{r|Kelly}} i otoczeniem siedziby papieża 6 września 1808{{r|Wollpert}}. 10 czerwca 1809 papież wydał bullę [[ekskomunika|ekskomunikującą]] "rabusiów Patrymonium św. Piotra", co doprowadziło do uwięzienia papieża 5 lipca i przewiezienie do go [[Savona|Savony]] 17 sierpnia{{r|Wollpert}}. Napoleon wymusił przeniesienie się kardynałów do Paryża, gdzie 17 czerwca 1811{{r|Wollpert}} zebrał się synod, mający udzielić inwestytury kanonicznej nowo mianowanym biskupom francuskim{{r|Kelly}}. Obrady synodu jednak nie przebiegał po myśli cesarza, ponieważ postawiono tam wniosek o uwolnienie papieża, który spotkał się z powszechną akceptacją{{r|Wollpert}}. Wobec tego, Napoleon rozwiązał sobór 11 lipca i zwołał go ponownie 5 sierpnia, jednak w obliczu identycznych okoliczności i jego rozwiązał 11 października, unieważniając także konkordat z 1801{{r|Wollpert}}. W czerwcu 1812 nakazał przewieźć chorego papieża do [[Fontainebleau]], gdzie 25 stycznia 1813 podpisano nowy konkordat, po powrocie pokonanego cesarza z Rosji{{r|Kelly}}. Jednak ustępstwa na jakie poszedł papież, zaczęły wzbudzać niechęć, zwłaszcza wśród kardynałów, co sprokurowało Piusa do odwołania podpisu 24 marca{{r|Wollpert}}. Kolejne porażki militarne Napoleona, skłoniły go do następnych negocjacji z papieżem, czego owocem było jego odesłanie do Savony w styczniu 1814 i całkowite uwolnienie 10 marca{{r|Kelly}}. Papież wprawdzie musiał jeszcze raz uciec z Rzymu (22 marca 1815), podczas ucieczki cesarza z [[Elba|Elby]] i zagrożenia płynącego od szwagra Napoleona, króla Neapolu [[Joachim Murat|Joachima Murata]], lecz ostatecznie powrócił do Rzymu 7 lipca{{r|Wollpert}}.
Tymczasem we Francji, [[Napoleon Bonaparte|Napoleon]] doszedł do wniosku, że katolicyzm jest dominującą religią w jego kraju i napisał list do papieża proponując zawarcie [[konkordat]]u{{r|Wollpert}}. Został on podpisany 15{{r|Wollpert}} lub 16{{r|Kelly}} lipca 1801, na którym ustalono, że liczba [[diecezja|biskupstw]] będzie ograniczona do 60, a [[archidiecezja|arcybiskupstw]] do 10, wszyscy biskupi zostaną złożeni z urzędu (część przez Piusa, a część przez Napoleona) oraz nadano pierwszemu konsulowi Francji możliwość nominacji biskupich, którzy musieli składać przysięgę wierności{{r|Wollpert}}. Pozycję papieża dodatkowo osłabiło wprowadzenie tzw. [[Artykuły Organiczne|Artykułów Organicznych]] z 6 kwietnia 1802, które dawały Napoleonowi kontrolę nad [[bulla]]mi papieskimi i uchwaleniami [[sobór powszechny|soborów]] i [[synod]]ów{{r|Kelly}}. Rok później podobny konkordat podpisał z [[Republika Włoska (1802–1805)|Republiką Włoską]], ale postępujące zeświecczenie uniemożliwiło podpisania takiego dokumentu z Niemcami{{r|Kelly}}. Wbrew swoim doradcom, Pius udał się do [[Paryż]]a na koronację Napoleona na cesarza 2 grudnia 1804, mając, jak się okazało, złudną nadzieję na złagodzenie Artykułów Organicznych i zwrot posiadłości papieskich{{r|Kelly}}. Napoleon zaproponował nawet Piusowi pozostanie na stałe we Francji w [[Pałac papieski w Awinionie|Pałacu w Awinionie]]{{r|Wollpert}}. Kiedy papież odmówił, cesarz postawił kolejne zaporowe warunki, m.in. zażądał poparcia dla blokady kontynentalnej dla Anglii, jednej trzeciej miejsc w [[Kolegium Kardynałów]] dla Francuzów i dymisji dla sekretarza stanu Ercola Consalviego{{r|Kelly|Wollpert}}. Papież ugiął się tylko w tej ostatniej kwestii (17 czerwca 1806), jednak w pozostałych pozostał nieugięty, co skutkowało zajęciem przez wojska francuskie reszty [[Państwo Kościelne|Państwa Kościelnego]] 17 maja{{r|Kelly}} i otoczeniem siedziby papieża 6 września 1808{{r|Wollpert}}. 10 czerwca 1809 papież wydał bullę [[ekskomunika|ekskomunikującą]] "rabusiów Patrymonium św. Piotra", co doprowadziło do uwięzienia papieża 5 lipca i przewiezienie do go [[Savona|Savony]] 17 sierpnia{{r|Wollpert}}. Napoleon wymusił przeniesienie się kardynałów do Paryża, gdzie 17 czerwca 1811{{r|Wollpert}} zebrał się synod, mający udzielić inwestytury kanonicznej nowo mianowanym biskupom francuskim{{r|Kelly}}. Obrady synodu jednak nie przebiegały po myśli cesarza, ponieważ postawiono tam wniosek o uwolnienie papieża, który spotkał się z powszechną akceptacją{{r|Wollpert}}. Wobec tego, Napoleon rozwiązał sobór 11 lipca i zwołał go ponownie 5 sierpnia, jednak w obliczu identycznych okoliczności i jego rozwiązał 11 października, unieważniając także konkordat z 1801{{r|Wollpert}}. W czerwcu 1812 nakazał przewieźć chorego papieża do [[Fontainebleau]], gdzie 25 stycznia 1813 podpisano nowy konkordat, po powrocie pokonanego cesarza z Rosji{{r|Kelly}}. Jednak ustępstwa na jakie poszedł papież, zaczęły wzbudzać niechęć, zwłaszcza wśród kardynałów, co sprokurowało Piusa do odwołania podpisu 24 marca{{r|Wollpert}}. Kolejne porażki militarne Napoleona, skłoniły go do następnych negocjacji z papieżem, czego owocem było jego odesłanie do Savony w styczniu 1814 i całkowite uwolnienie 10 marca{{r|Kelly}}. Papież wprawdzie musiał jeszcze raz uciec z Rzymu (22 marca 1815), podczas ucieczki cesarza z [[Elba|Elby]] i zagrożenia płynącego od szwagra Napoleona, króla Neapolu [[Joachim Murat|Joachima Murata]], lecz ostatecznie powrócił do Rzymu 7 lipca{{r|Wollpert}}.
[[Plik:Fresco with CoA of Pope Pius VII.jpg|mały|Fresk z herbem Piusa VII]]


==== Sprawy kościelne i międzynarodowe ====
==== Sprawy kościelne i międzynarodowe ====
Linia 68: Linia 75:
==== Sprawy religijne ====
==== Sprawy religijne ====
8 października 1803 roku wydał list ''Et sit fraternitas (I aby było przymierze)'' w którym określił, iż osoby, które się rozwiodły i powtórnie zawarły związek małżeński nie mogą przystępować do [[sakrament]]u [[Sakrament pokuty i pojednania|pokuty]] i [[Eucharystia (sakrament)|Eucharystii]]. Była to odpowiedź na zmiany projektowane przez Napoleona Bonaparte zmierzające do legalizacji rozwodów, które znalazły swoje odzwierciedlenie w [[Kodeks Napoleona|Kodeksie Napoleona]]. Po roku 1815 udzielił w Rzymie azylu członkom rodziny Bonapartych{{r|Kelly}}. W 1817 zreorganizował [[Kongregacja ds. Ewangelizacji Narodów|Kongregację Rozkrzewiania Wiary]]{{r|Kelly}}.
8 października 1803 roku wydał list ''Et sit fraternitas (I aby było przymierze)'' w którym określił, iż osoby, które się rozwiodły i powtórnie zawarły związek małżeński nie mogą przystępować do [[sakrament]]u [[Sakrament pokuty i pojednania|pokuty]] i [[Eucharystia (sakrament)|Eucharystii]]. Była to odpowiedź na zmiany projektowane przez Napoleona Bonaparte zmierzające do legalizacji rozwodów, które znalazły swoje odzwierciedlenie w [[Kodeks Napoleona|Kodeksie Napoleona]]. Po roku 1815 udzielił w Rzymie azylu członkom rodziny Bonapartych{{r|Kelly}}. W 1817 zreorganizował [[Kongregacja ds. Ewangelizacji Narodów|Kongregację Rozkrzewiania Wiary]]{{r|Kelly}}.
[[Plik:Grab Pius VII.jpg|mały|Grób Piusa VII w [[Bazylika św. Piotra na Watykanie|Bazylice Świętego Piotra]]]]

31 lipca 1814 oficjalnie cofnął kasatę zakonu [[jezuici|jezuitów]], opierając się na działających zgromadzeniach m.in. w Prusach i Rosji{{r|Kelly}}. W czerwcu 1816 potępił protestanckie [[Towarzystwo Biblijne]], a we wrześniu 1821 – [[indyferentyzm]] i [[wolnomularstwo|masonerię]]{{r|Kelly}}.
31 lipca 1814 oficjalnie cofnął kasatę zakonu [[jezuici|jezuitów]], opierając się na działających zgromadzeniach m.in. w Prusach i Rosji{{r|Kelly}}. W czerwcu 1816 potępił protestanckie [[Towarzystwo Biblijne]], a we wrześniu 1821 – [[indyferentyzm]] i [[wolnomularstwo|masonerię]]{{r|Kelly}}.


Linia 75: Linia 82:
==== Pielgrzymki ====
==== Pielgrzymki ====
* 2 grudnia 1804 r. – [[koronacja]] Napoleona Bonaparte na [[cesarz]]a Francuzów
* 2 grudnia 1804 r. – [[koronacja]] Napoleona Bonaparte na [[cesarz]]a Francuzów

== Dokumenty papieskie ==
=== [[Encyklika|Encykliki]] ===

* ''Diu satis'', [[Wenecja]], 15 maja 1800
* ''Ex quo Ecclesiam'', [[Wenecja]], 15 maja 1800
* ''Il trionfo'', [[Cesena]], 4 maja 1814
* ''Vineam quam plantavit'', [[Rzym]], 12 czerwca 1817

=== [[List apostolski (dokument papieski)|Listy]] ===
* ''[[Magno et acerbo]]'', 3 września 1816

=== [[Bulla|Bulle]] ===
* ''[[Ecclesia Christi]]'', [[Rzym]], [[15 sierpnia]] [[1801]]
* ''{{link-interwiki |Sollicitudo omnium |Q=Q1537080}}'', Rzym, [[7 sierpnia]] [[1814]]
* ''[[De salute animarum]]'', Rzym, [[16 lipca]] [[1821]]
* ''{{link-interwiki |Ecclesiam a Jesu |Q=Q1280236}}'', Rzym, [[13 września]] [[1821]]

=== [[Motu proprio]] ===
* Le più colte, Rzym, 11 marca 1801

=== [[Brewe]] ===
* ''Tam multa'', [[Rzym]], 15 sierpnia 1801
* ''Quum memoranda'', [[Rzym]], 10 czerwca 1809
* ''Etsi longissimo'', [[Rzym]], 30 stycznia 1816
* ''Dominici gregis'', [[Rzym]], 25 sierpnia 1819
* ''Praeclara quam'', [[Rzym]], 16 maja 1820

=== [[Mowa (retoryka)|Przemówienia]] ===
* ''Ad supremum'', Wenecja, 28 marca 1800
* ''Quam luctuosam'', 24 maja 1802
* ''Hoc ipso'', 29 października 1804
* ''Optatissimus tandem'', 26 września 1814

Źródło{{r|Pio VII}}.


== Kult ==
== Kult ==
Linia 81: Linia 123:
== Przypisy ==
== Przypisy ==
{{Przypisy|
{{Przypisy|
<ref name="FIU">{{cytuj stronę | url = http://webdept.fiu.edu/~mirandas/bios1785.htm#Chiaramonti | tytuł = Chiaramonti, O.S.B.Cas., Gregorio Barnaba | opublikowany = The Cardinals of the Holy Roman Church | język = en | data dostępu = 2013-09-24}}</ref>
<ref name="FIU">{{cytuj stronę|url=http://cardinals.fiu.edu/bios1785.htm#Chiaramonti|tytuł=Chiaramonti, O.S.B.Cas., Gregorio Barnaba|opublikowany=The Cardinals of the Holy Roman Church|język=en|data dostępu=2013-09-24}}</ref>
<ref name="Kelly">{{cytuj książkę | nazwisko = Kelly | imię = John N. D. | autor link = John Norman Davidson Kelly | tytuł = Encyklopedia papieży | wydawca = Państwowy Instytut Wydawniczy | miejsce = Warszawa | data = 1997 | strony = 423-426 | isbn = 83-06-02633-0}}</ref>
<ref name="Kelly">{{cytuj książkę|nazwisko=Kelly|imię=John N. D.|autor link=John Norman Davidson Kelly|tytuł=Encyklopedia papieży|wydawca=Państwowy Instytut Wydawniczy|miejsce=Warszawa|data=1997|strony=423-426|isbn=83-06-02633-0}}</ref>
<ref name="Pio VII">{{cytuj|tytuł=Pio VII|data dostępu=2021-02-17|opublikowany=www.vatican.va|url=http://www.vatican.va/content/pius-vii/it.html}}</ref>
<ref name="Wollpert">{{cytuj książkę | nazwisko = Fischer-Wollpert | imię = Rudolf | tytuł = Leksykon papieży | wydawca = Znak | miejsce = Kraków | data = 1996 | strony = 156-158 | isbn = 83-7006-437-X}}</ref>
<ref name="Wollpert">{{cytuj książkę|nazwisko=Fischer-Wollpert|imię=Rudolf|tytuł=Leksykon papieży|wydawca=Znak|miejsce=Kraków|data=1996|strony=156-158|isbn=83-7006-437-X}}</ref>
}}
}}


Linia 93: Linia 136:
* [[Beatyfikowani i kanonizowani przez Piusa VII]]
* [[Beatyfikowani i kanonizowani przez Piusa VII]]
* [[s:Stary Bóg żyje|Stary Bóg żyje. Opowiadanie historyczne dla ludu katolickiego]] – ''[[Joseph Eduard Konrad Bischoff|Konrad de Bolanden]]''
* [[s:Stary Bóg żyje|Stary Bóg żyje. Opowiadanie historyczne dla ludu katolickiego]] – ''[[Joseph Eduard Konrad Bischoff|Konrad de Bolanden]]''

== Linki zewnętrzne ==
* [https://polona.pl/search/?query=author:Pius_VII&filters=creator:%22Pius_VII_(papie%C5%BC_;_1742--1823)%22,public:1,hasTextContent:0&advanced=1 Pius VII – dokumenty] w bibliotece [[Polona]]


{{Papieże}}
{{Papieże}}
{{Pius VII}}
{{Pius VII}}
{{Prefekci Kongregacji ds. Biskupów}}

{{Kontrola autorytatywna}}
{{Kontrola autorytatywna}}


{{SORTUJ:Pius 07}}
{{SORTUJ:Pius 07}}
⚫
[[Kategoria:Papieże]]
[[Kategoria:Włoscy benedyktyni]]
[[Kategoria:Włoscy benedyktyni]]
[[Kategoria:Urodzeni w 1742|Pius VII]]
[[Kategoria:Urodzeni w 1742|Pius VII]]
[[Kategoria:Zmarli w 1823|Pius VII]]
[[Kategoria:Zmarli w 1823|Pius VII]]
[[Kategoria:Słudzy Boży Kościoła katolickiego]]
[[Kategoria:Włoscy Słudzy Boży Kościoła katolickiego]]
[[Kategoria:Kardynałowie z nominacji Piusa VI]]
[[Kategoria:Kardynałowie z nominacji Piusa VI]]
[[Kategoria:Ludzie urodzeni w Cesenie]]
[[Kategoria:Papieże XVIII wieku]]
⚫
[[Kategoria:Papieże XIX wieku]]

Aktualna wersja na dzień 15:12, 24 lip 2024

Pius VII
Pius Septimus
Gregorio Barnaba Luigi Chiaramonti
Sługa Boży
Papież
Biskup Rzymu
Ilustracja
Pius VII (1805)
Herb duchownego
Kraj działania

Republika Rzymska

Data i miejsce urodzenia

14 sierpnia 1742
Cesena

Data i miejsce śmierci

20 sierpnia 1823
Rzym

Miejsce pochówku

bazylika św. Piotra

Papież
Okres sprawowania

1800–1823

Wyznanie

katolicyzm

Kościół

rzymskokatolicki

Nominacja biskupia

1782

Sakra biskupia

21 grudnia 1782

Kreacja kardynalska

1785

Pontyfikat

14 marca 1800

Faksymile
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach
Sukcesja apostolska
Data konsekracji

21 grudnia 1782

Konsekrator

Francesco Saverio de Zelada

Współkonsekratorzy

Giuseppe Maria Contesini
Girolamo Volpi

Pius VII (łac. Pius VII, właśc. Gregorio Luigi Barnaba Chiaramonti OSB; ur. 14 sierpnia 1742 w Cesenie, zm. 20 sierpnia 1823 w Rzymie[1]) – włoski duchowny katolicki, 251. papież w okresie od 14 marca 1800 do 20 sierpnia 1823[1], sługa Boży Kościoła katolickiego[2].

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Wczesne życie

[edytuj | edytuj kod]

Pochodził z rodziny szlacheckiej. Był synem hrabiego Scipiona i markizy Giovanny Ghini[2]. Jego matka owdowiawszy została karmelitanką. Dwóch braci było jezuitami, a dalszych dwóch kapucynami. Początkowo Barnaba uczył się w kolegium w Rawennie, a następnie w opactwie benedyktyńskim St. Maria del Monte koło Ceseny, do którego wstąpił 10 października 1756 jako brat Gregorio[2]. Profesję zakonną złożył 20 sierpnia 1758[2]. Studiował teologię i kanonistykę w klasztorach w Padwie, po czym nauczał filozofii i teologii w Kolegium świętego Jana w Parmie, później także w kolegiach św. Pawła i św. Anzelma w Rzymie (tu ponadto wykładał prawo kanoniczne)[2]. 21 września 1765 przyjął święcenia kapłańskie[2]. 16 grudnia 1782 został wybrany biskupem Tivoli, a sakrę przyjął pięć dni później[2]. 14 lutego 1785 został mianowany kardynałem prezbiterem i przeniesiony do diecezji Imola[2]. Pracował także w kilku Kongregacjach: ds. Rytów, Rozkrzewiania Wiary, ds. Biskupów i Zakonników i w Świętym Oficjum[2].

Wybór na papieża

[edytuj | edytuj kod]

Po śmierci Piusa VI, dziekan Świętego Kolegium kardynał Giovanni Francesco Albani zwołał konklawe w Wenecji[3]. Elekcja odbywała się w klasztorze benedyktyńskim San Giorgio, na terytorium pod austriackim panowaniem[1]. Po czternastu tygodniach obrad, kardynał Chiaramonti został wybrany jako kandydat kompromisowy[3].

Pontyfikat

[edytuj | edytuj kod]

Istniejąca sytuacja polityczna pozwoliła mu na powrót do Rzymu, gdzie dotarł 3 lipca 1800[1]. Nakłonił wówczas armie neapolitańskie i austriackie do odwrotu i zwrócenia zajętych terytoriów[3]. Mianował kardynała Ercole Consalviego sekretarzem stanu i z jego pomocą przywrócił administrację w Państwie Kościelnym[3].

Wojny z Napoleonem

[edytuj | edytuj kod]

Tymczasem we Francji, Napoleon doszedł do wniosku, że katolicyzm jest dominującą religią w jego kraju i napisał list do papieża proponując zawarcie konkordatu[1]. Został on podpisany 15[1] lub 16[3] lipca 1801, na którym ustalono, że liczba biskupstw będzie ograniczona do 60, a arcybiskupstw do 10, wszyscy biskupi zostaną złożeni z urzędu (część przez Piusa, a część przez Napoleona) oraz nadano pierwszemu konsulowi Francji możliwość nominacji biskupich, którzy musieli składać przysięgę wierności[1]. Pozycję papieża dodatkowo osłabiło wprowadzenie tzw. Artykułów Organicznych z 6 kwietnia 1802, które dawały Napoleonowi kontrolę nad bullami papieskimi i uchwaleniami soborów i synodów[3]. Rok później podobny konkordat podpisał z Republiką Włoską, ale postępujące zeświecczenie uniemożliwiło podpisania takiego dokumentu z Niemcami[3]. Wbrew swoim doradcom, Pius udał się do Paryża na koronację Napoleona na cesarza 2 grudnia 1804, mając, jak się okazało, złudną nadzieję na złagodzenie Artykułów Organicznych i zwrot posiadłości papieskich[3]. Napoleon zaproponował nawet Piusowi pozostanie na stałe we Francji w Pałacu w Awinionie[1]. Kiedy papież odmówił, cesarz postawił kolejne zaporowe warunki, m.in. zażądał poparcia dla blokady kontynentalnej dla Anglii, jednej trzeciej miejsc w Kolegium Kardynałów dla Francuzów i dymisji dla sekretarza stanu Ercola Consalviego[3][1]. Papież ugiął się tylko w tej ostatniej kwestii (17 czerwca 1806), jednak w pozostałych pozostał nieugięty, co skutkowało zajęciem przez wojska francuskie reszty Państwa Kościelnego 17 maja[3] i otoczeniem siedziby papieża 6 września 1808[1]. 10 czerwca 1809 papież wydał bullę ekskomunikującą "rabusiów Patrymonium św. Piotra", co doprowadziło do uwięzienia papieża 5 lipca i przewiezienie do go Savony 17 sierpnia[1]. Napoleon wymusił przeniesienie się kardynałów do Paryża, gdzie 17 czerwca 1811[1] zebrał się synod, mający udzielić inwestytury kanonicznej nowo mianowanym biskupom francuskim[3]. Obrady synodu jednak nie przebiegały po myśli cesarza, ponieważ postawiono tam wniosek o uwolnienie papieża, który spotkał się z powszechną akceptacją[1]. Wobec tego, Napoleon rozwiązał sobór 11 lipca i zwołał go ponownie 5 sierpnia, jednak w obliczu identycznych okoliczności i jego rozwiązał 11 października, unieważniając także konkordat z 1801[1]. W czerwcu 1812 nakazał przewieźć chorego papieża do Fontainebleau, gdzie 25 stycznia 1813 podpisano nowy konkordat, po powrocie pokonanego cesarza z Rosji[3]. Jednak ustępstwa na jakie poszedł papież, zaczęły wzbudzać niechęć, zwłaszcza wśród kardynałów, co sprokurowało Piusa do odwołania podpisu 24 marca[1]. Kolejne porażki militarne Napoleona, skłoniły go do następnych negocjacji z papieżem, czego owocem było jego odesłanie do Savony w styczniu 1814 i całkowite uwolnienie 10 marca[3]. Papież wprawdzie musiał jeszcze raz uciec z Rzymu (22 marca 1815), podczas ucieczki cesarza z Elby i zagrożenia płynącego od szwagra Napoleona, króla Neapolu Joachima Murata, lecz ostatecznie powrócił do Rzymu 7 lipca[1].

Fresk z herbem Piusa VII

Sprawy kościelne i międzynarodowe

[edytuj | edytuj kod]

Pięcioletnie uwięzienie i izolacja korzystnie wpłynęły na autorytet papiestwa[3]. Niemal natychmiast po uwolnieniu, 7 maja 1814 roku, Pius przywrócił na urząd sekretarza stanu kardynała Consalviego, który reprezentował interesy papieża na kongresie wiedeńskim[3]. Dzięki zdolnościom dyplomatycznym kardynała udało się zrekonstruować Państwo Kościelne i zwrócić mu wszystkie terytoria, z wyjątkiem Awinionu i Venaissin[3]. Papież odmówił jednak przyłączenia się do Świętego Przymierza ze względu na niechęć do podpisania porozumienia ze schizmatykami[3]. Ponowna organizacja Państwa Kościelnego napotkała spore trudności po wojnach napoleońskich, zwłaszcza w krajach, gdzie Kościoły państwowe koniecznie chciały zachować niezależność[1]. Dzięki pośrednictwu Consalviego papieżowi udało się jednak przywrócić organizację kościoła poprzez współpracę z kontrrewolucjonistami we Francji i Hiszpanii oraz kręgami niekatolickimi[3]. Umożliwiło to podpisanie konkordatów z Rosją w 1818 i Prusami w 1821 roku, natomiast z Francją przywrócono konkordat z roku 1801[3]. W pozostałych sprawach międzynarodowych początkowo był niechętny buntom republik południowoamerykańskich wobec Hiszpanii, w 1822 roku ogłosił jednak neutralność w tej kwestii[3]. Jeszcze w czasie kampanii napoleońskich papież w 1801 roku w tajemnicy zalegalizował Towarzystwo Jezusowe w Rosji[1]. Usiłował także ustanowić tam stałą nuncjaturę apostolską[1]. Wysłał tam posła z nadzwyczajnymi uprawnieniami, jednak działania arcybiskupa Stanisława Siestrzeńcewicza zmusiły go do opuszczenia Rosji w 1804 roku[1].

Sprawy religijne

[edytuj | edytuj kod]

8 października 1803 roku wydał list Et sit fraternitas (I aby było przymierze) w którym określił, iż osoby, które się rozwiodły i powtórnie zawarły związek małżeński nie mogą przystępować do sakramentu pokuty i Eucharystii. Była to odpowiedź na zmiany projektowane przez Napoleona Bonaparte zmierzające do legalizacji rozwodów, które znalazły swoje odzwierciedlenie w Kodeksie Napoleona. Po roku 1815 udzielił w Rzymie azylu członkom rodziny Bonapartych[3]. W 1817 zreorganizował Kongregację Rozkrzewiania Wiary[3].

Grób Piusa VII w Bazylice Świętego Piotra

31 lipca 1814 oficjalnie cofnął kasatę zakonu jezuitów, opierając się na działających zgromadzeniach m.in. w Prusach i Rosji[3]. W czerwcu 1816 potępił protestanckie Towarzystwo Biblijne, a we wrześniu 1821 – indyferentyzm i masonerię[3].

Kreował 99 kardynałów na dziewiętnastu konsystorzach[2].

Pielgrzymki

[edytuj | edytuj kod]

Dokumenty papieskie

[edytuj | edytuj kod]

Encykliki

[edytuj | edytuj kod]
  • Diu satis, Wenecja, 15 maja 1800
  • Ex quo Ecclesiam, Wenecja, 15 maja 1800
  • Il trionfo, Cesena, 4 maja 1814
  • Vineam quam plantavit, Rzym, 12 czerwca 1817

Listy

[edytuj | edytuj kod]

Bulle

[edytuj | edytuj kod]

Motu proprio

[edytuj | edytuj kod]
  • Le più colte, Rzym, 11 marca 1801

Brewe

[edytuj | edytuj kod]
  • Tam multa, Rzym, 15 sierpnia 1801
  • Quum memoranda, Rzym, 10 czerwca 1809
  • Etsi longissimo, Rzym, 30 stycznia 1816
  • Dominici gregis, Rzym, 25 sierpnia 1819
  • Praeclara quam, Rzym, 16 maja 1820

Przemówienia

[edytuj | edytuj kod]
  • Ad supremum, Wenecja, 28 marca 1800
  • Quam luctuosam, 24 maja 1802
  • Hoc ipso, 29 października 1804
  • Optatissimus tandem, 26 września 1814

Źródło[4].

Kult

[edytuj | edytuj kod]

15 sierpnia 2007 roku Stolica Apostolska ogłosiła, że Benedykt XVI wyraził zgodę na wszczęcie procesu beatyfikacyjnego na szczeblu diecezjalnym, w diecezji Savona-Noli[2].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q r s t Rudolf Fischer-Wollpert: Leksykon papieży. Kraków: Znak, 1996, s. 156-158. ISBN 83-7006-437-X.
  2. ↑ a b c d e f g h i j k Chiaramonti, O.S.B.Cas., Gregorio Barnaba. The Cardinals of the Holy Roman Church. [dostęp 2013-09-24]. (ang.).
  3. ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q r s t u v w x John N. D. Kelly: Encyklopedia papieży. Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy, 1997, s. 423-426. ISBN 83-06-02633-0.
  4. ↑ Pio VII [online], www.vatican.va [dostęp 2021-02-17].

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]
Zwierzchnicy Kościoła katolickiego
I wiek
II wiek
III wiek
IV wiek
V wiek
VI wiek
VII wiek
VIII wiek
IX wiek
X wiek
XI wiek
XII wiek
XIII wiek
XIV wiek
XV wiek
XVI wiek
XVII wiek
XVIII wiek
XIX wiek
XX wiek
XXI wiek
Zobacz też
Papieże elekci
Inne postacie

Papież Pius VII
  • 14 marca 1800 – 20 lipca 1823

Biografia
Pontyfikat
Dokumenty papieskie
Współpracownicy

Prefekci Dykasterii ds. Biskupów
Kongregacja Konsystorialna
Prefekci
Kardynałowie sekretarze (1908–1967)
Prefekci Kongregacji ds. Biskupów (od 1968)
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Pius_VII&oldid=74394167”