Beals Wright: Różnice pomiędzy wersjami
[wersja nieprzejrzana] | [wersja nieprzejrzana] |
m robot dodaje: nds:Beals Coleman Wright |
→Linki zewnętrzne: linki zewnętrzne |
||
Linia 9: | Linia 9: | ||
=== Linki zewnętrzne === |
=== Linki zewnętrzne === |
||
* [http://www.tennisfame.com/famer.aspx?pgID=867&hof_id=83 sylwetka na stronie Międzynarodowej Tenisowej Hall of Fame] |
* [http://www.tennisfame.com/famer.aspx?pgID=867&hof_id=83 sylwetka na stronie Międzynarodowej Tenisowej Hall of Fame] |
||
* {{Davis Cup profil|10004724}} |
|||
* [http://www.daviscup.com/teams/player.asp?player=10004724 występy w Pucharze Davisa] |
|||
* [http://www.itftennis.com/shared/medialibrary/pdf/original/IO_3821_original.PDF IO Media Guide] |
* [http://www.itftennis.com/shared/medialibrary/pdf/original/IO_3821_original.PDF IO Media Guide] |
||
Wersja z 21:50, 14 gru 2009
Beals Colemen Wright (19 grudnia 1879, Boston, Massachusetts - 23 sierpnia 1961, Alston, Illinois), tenisista amerykański, zwycięzca US Open i podwójny mistrz olimpijski.
W latach 1898-1899 zdobył dwa tytuły mistrzowskie w rozgrywkach międzyuczelnianych USA; od 1899 klasyfikowany w czołowej dziesiątce tenisistów amerykańskich (łącznie przez 11 sezonów). W St. Louis 1904 sięgnął po dwa złote medale olimpijskie (gra pojedyncza i gra podwójna). W 1905 wygrał turniej US Open, pokonując w finale obrońcę tytułu, Holcombe Warda 6:2, 6:1, 11:9. Został tym samym drugim leworęcznym triumfatorem tego turnieju. Wystąpił także w trzech finałach w grze pojedynczej (1901, 1906, 1908); zdobył ponadto trzy tytuły w deblu (1904, 1905, 1906) i przegrał w finałach turnieju deblowego także trzykrotnie (1901, 1908, 1918). W 1907 przegrał w finale gry podwójnej na Wimbledonie (jego partnerem był Karl Behr).
W sezonach 1905, 1907, 1908 i 1911 reprezentował USA w Pucharze Davisa, doprowadzając zespół narodowy do finału rozgrywek w 1908; w decydujacym meczu pokonał dwóch czołowych graczy australijskich, Wildinga i Brookesa, ostatecznie jednak Australia zdobyła trofeum po zwycięstwie 3:2.
W 1956 został przyjęty do Międzynarodowej Tenisowej Hall of Fame.