Przejdź do zawartości

Ślepota barw: Różnice pomiędzy wersjami

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Przeglądaj historię interaktywnie
[wersja nieprzejrzana][wersja przejrzana]
← poprzednia edycjanastępna edycja →
Usunięta treść Dodana treść
WizualnieWikikod
Nie podano opisu zmian
Znaczniki: Z urządzenia mobilnego Z wersji mobilnej (przeglądarkowej)
m Wycofano edycje użytkownika 94.254.242.67 (dyskusja). Autor przywróconej wersji to Paweł Ziemian BOT.
Linia 1: Linia 1:
'''Ślepota barw''' – zwana też zaburzeniem rozpoznawania [[barwa|barw]] (często ogólnie nazywana [[deuteranopia|daltonizmem]]<ref>{{Cytuj stronę|url = http://encyklopedia.pwn.pl/haslo/daltonizm;3890431.html|tytuł = Internetowa encyklopedia PWN|autor = |data dostępu = 2014-11ig02|opublikowany = |język =}}</ref>), u ludzi jest niezdolnością do spostrzegania różnic pomiędzy niektórymi lub wszystkimi barwami, które normalnie są dostrzegane przez inne osoby. Ślepota barw jest zazwyczaj wadą wrodzoną, uwarunkowaną genetycznie, dziedziczoną [[dziedziczenie autosomalne recesywne|recesywnie]] w sprzężeniu z [[chromosom X|chromosomem X]]. Z tego też powodu znacznie częściej dotyczy mężczyzn (ok. 8%) niż kobiet (ok. 0,5%)<ref>Sharpe, L.T.; Stockman, A.; Jägle, H.; Nathans, J. (1999). ''Opsin genes, cone photopigments, color vision and color blindness'', rozdział w: Gegenfurtner, K. R.; Sharpe, L. T. ''Color Vision: From Genes to Perception''. Cambridge University Press. {{ISBN|978-0-521-00439-8}}</ref>. Ponieważ mężczyźni nie przekazują swojego chromosomu X swoim męskim potomkom, zatem mężczyzna ze ślepotą barw nie przekaże jej swojemu synowi. Kobieta, mając dwa chromosomy X może być nosicielką [[gen]]u ślepoty barw nawet o tym nie wiedząc. Jeżeli po stronie rodziny matki jest mężczyzna, który ma ślepotę barw, to jest duża szansa, że jej dziecko odziedziczy jego gen. Przyczyni się to do ślepoty barw zazwyczaj w przypadku, gdy dziecko będzie płci męskiej. W bardzo rzadkich przypadkach matka sama będzie miała tę wadę. Oznaczać to będzie, że posiada dwa „ślepe na barwy” chromosomy X. Fakt, że gen ślepoty barw jest w chromosomie X, jest przyczyną, że prawdopodobieństwo wystąpienia tej choroby u mężczyzn jest od 10 do 20 razy większe niż u kobiet.
'''Ślepota barw''' – zwana też zaburzeniem rozpoznawania [[barwa|barw]] (często ogólnie nazywana [[deuteranopia|daltonizmem]]<ref>{{Cytuj stronę|url = http://encyklopedia.pwn.pl/haslo/daltonizm;3890431.html|tytuł = Internetowa encyklopedia PWN|autor = |data dostępu = 2014-11-02|opublikowany = |język =}}</ref>), u ludzi jest niezdolnością do spostrzegania różnic pomiędzy niektórymi lub wszystkimi barwami, które normalnie są dostrzegane przez inne osoby. Ślepota barw jest zazwyczaj wadą wrodzoną, uwarunkowaną genetycznie, dziedziczoną [[dziedziczenie autosomalne recesywne|recesywnie]] w sprzężeniu z [[chromosom X|chromosomem X]]. Z tego też powodu znacznie częściej dotyczy mężczyzn (ok. 8%) niż kobiet (ok. 0,5%)<ref>Sharpe, L.T.; Stockman, A.; Jägle, H.; Nathans, J. (1999). ''Opsin genes, cone photopigments, color vision and color blindness'', rozdział w: Gegenfurtner, K. R.; Sharpe, L. T. ''Color Vision: From Genes to Perception''. Cambridge University Press. {{ISBN|978-0-521-00439-8}}</ref>. Ponieważ mężczyźni nie przekazują swojego chromosomu X swoim męskim potomkom, zatem mężczyzna ze ślepotą barw nie przekaże jej swojemu synowi. Kobieta, mając dwa chromosomy X może być nosicielką [[gen]]u ślepoty barw nawet o tym nie wiedząc. Jeżeli po stronie rodziny matki jest mężczyzna, który ma ślepotę barw, to jest duża szansa, że jej dziecko odziedziczy jego gen. Przyczyni się to do ślepoty barw zazwyczaj w przypadku, gdy dziecko będzie płci męskiej. W bardzo rzadkich przypadkach matka sama będzie miała tę wadę. Oznaczać to będzie, że posiada dwa „ślepe na barwy” chromosomy X. Fakt, że gen ślepoty barw jest w chromosomie X, jest przyczyną, że prawdopodobieństwo wystąpienia tej choroby u mężczyzn jest od 10 do 20 razy większe niż u kobiet.


Zaburzenie rozpoznawania barw może być także wynikiem uszkodzenia dróg wzrokowych począwszy od [[Siatkówka (anatomia)|siatkówki]] po [[Kora mózgu|korę mózgu]]. Może być również efektem ubocznego działania leków lub związków chemicznych. Ślepota barw zwana jest też potocznie daltonizmem (który tak naprawdę jest wadą polegająca na nierozpoznawaniu barwy czerwonej i zielonej) – nazwa ta pochodzi od angielskiego chemika [[John Dalton|Johna Daltona]], który w 1794 roku na własnym przypadku opublikował jej opis.
Zaburzenie rozpoznawania barw może być także wynikiem uszkodzenia dróg wzrokowych począwszy od [[Siatkówka (anatomia)|siatkówki]] po [[Kora mózgu|korę mózgu]]. Może być również efektem ubocznego działania leków lub związków chemicznych. Ślepota barw zwana jest też potocznie daltonizmem (który tak naprawdę jest wadą polegająca na nierozpoznawaniu barwy czerwonej i zielonej) – nazwa ta pochodzi od angielskiego chemika [[John Dalton|Johna Daltona]], który w 1794 roku na własnym przypadku opublikował jej opis.

Wersja z 08:01, 15 gru 2016

Ślepota barw – zwana też zaburzeniem rozpoznawania barw (często ogólnie nazywana daltonizmem[1]), u ludzi jest niezdolnością do spostrzegania różnic pomiędzy niektórymi lub wszystkimi barwami, które normalnie są dostrzegane przez inne osoby. Ślepota barw jest zazwyczaj wadą wrodzoną, uwarunkowaną genetycznie, dziedziczoną recesywnie w sprzężeniu z chromosomem X. Z tego też powodu znacznie częściej dotyczy mężczyzn (ok. 8%) niż kobiet (ok. 0,5%)[2]. Ponieważ mężczyźni nie przekazują swojego chromosomu X swoim męskim potomkom, zatem mężczyzna ze ślepotą barw nie przekaże jej swojemu synowi. Kobieta, mając dwa chromosomy X może być nosicielką genu ślepoty barw nawet o tym nie wiedząc. Jeżeli po stronie rodziny matki jest mężczyzna, który ma ślepotę barw, to jest duża szansa, że jej dziecko odziedziczy jego gen. Przyczyni się to do ślepoty barw zazwyczaj w przypadku, gdy dziecko będzie płci męskiej. W bardzo rzadkich przypadkach matka sama będzie miała tę wadę. Oznaczać to będzie, że posiada dwa „ślepe na barwy” chromosomy X. Fakt, że gen ślepoty barw jest w chromosomie X, jest przyczyną, że prawdopodobieństwo wystąpienia tej choroby u mężczyzn jest od 10 do 20 razy większe niż u kobiet.

Zaburzenie rozpoznawania barw może być także wynikiem uszkodzenia dróg wzrokowych począwszy od siatkówki po korę mózgu. Może być również efektem ubocznego działania leków lub związków chemicznych. Ślepota barw zwana jest też potocznie daltonizmem (który tak naprawdę jest wadą polegająca na nierozpoznawaniu barwy czerwonej i zielonej) – nazwa ta pochodzi od angielskiego chemika Johna Daltona, który w 1794 roku na własnym przypadku opublikował jej opis.

Różne rodzaje zaburzeń rozpoznawania barw wynikają z wadliwego lub całkowitego braku funkcjonowania czopków. Wynikiem wadliwego działania jednego rodzaju czopków jest dichromatyzm. Najczęstsza forma ludzkiej ślepoty barw wynika z problemów z czułością czopków na barwy o średniej lub długiej długości fali (np. zielona, pomarańczowa, żółta) i pociąga za sobą problemy w odróżnianiu barw czerwonych, żółtych i zielonych od innych barw. Łącznie problemy te określa się jako „ślepotę czerwono-zieloną” (tzw. daltonizm), chociaż jest to nazwa uproszczona i nieco mylna. Występują też rzadsze formy zaburzeń związanych z rozpoznawaniem barw takie jak nierozróżnianie niebieskiego od żółtego, a także najrzadsze z zaburzeń polegające na całkowitej ślepocie barw lub monochromacji, które polega na nierozróżnianiu jakichkolwiek barw (osoba taka widzi jak w czarno-białym filmie).

Praktycznie wszystkie substancje psychoaktywne mają wpływ na percepcję barw, a w szczególności środki psychodeliczne z grupy fenyloetyloamin. Na przykład pod wpływem MDMA następuje drastyczne przesunięcie spektrum w stronę zieleni, zaś po 2C-B, dimetylotryptaminie i psylocybinie świat postrzegany jest w ciepłych odcieniach żółci i pomarańczowego. Podobnie działa tujon – alkaloid zawarty w absyncie – jego duże dawki wywołują przesunięcie widma w kierunku koloru żółtego.

Rodzaje zaburzeń

Zaburzenia rozpoznawania barw dzielą się na zaburzenia nabyte i wrodzone.

Tęcza widziana przez osobę normalnowzroczną
Tęcza widziana przez osobę z protanopią -- barwa czerwona nie jest widziana, purpura jest mylona z niebieską
Tęcza widziana przez osobę z deuteranopią -- barwa zielona nie jest widziana
Tęcza widziana przez osobę z tritanopią

Zaburzenia wrodzone sklasyfikowane są zgodnie z rodzajem uszkodzonych czopków oka i stopnia ich uszkodzenia:

  • dichromatyzm – całkowity brak jednego z rodzajów czopków:
    • protanopia – nierozpoznawanie barwy czerwonej (mylenie jej z zielenią);
    • deuteranopia (tzw. daltonizm) – nierozpoznawanie barwy zielonej (mylenie jej z czerwoną);
    • tritanopia – nierozpoznawanie barw niebieskiej (mylenie jej z czernią).
  • trichromatyzm – różnica wrażliwości na barwy jednego z rodzajów czopków:
    • protanomalia (ang. protanomaly) – obniżona percepcja nasycenia i jaskrawości czerwieni;
    • deuteranomalia (ang. deuteronamaly) – obniżona percepcja nasycenia (ale nie jaskrawości) zieleni;
    • tritanomalia (ang. tritanomaly) – obniżona percepcja barwy niebieskiej.
  • monochromatyzm – całkowita niezdolność do rozpoznawania barw:
    • Monochromacja czopków, gdzie działa jedynie pojedynczy system czopków – nie ma możliwości rozróżniania barw, ale wizja jest w miarę normalna.
    • Achromatopsja lub monochromacja stożków – siatkówka oka nie zawiera żadnych czopków (lub zawiera ich bardzo mało), w wyniku czego poza niezdolnością do rozpoznawania barw występuje również trudności w widzeniu przy normalnym świetle.
      • Ciekawostka – achromatopsja, normalnie występująca rzadko, jest bardzo powszechna na wyspie Pingelap, części stanu Pohnpei (Mikronezja), gdzie nazywana jest maskun: posiada ją około 1/12 tamtejszej populacji. Wyspę zniszczył sztorm w XVIII wieku i jeden z kilku ocalałych mężczyzn był nosicielem genu achromatopsji; aktualnie populacja wynosi kilka tysięcy, z czego około 30% nosi ten gen.
    • Agnozja barw, gdzie osoba nie dostrzega kolorów, nawet jeśli oczy są zdolne do ich rozpoznawania. Niektórzy nie zaliczają tej wady do prawdziwych zaburzeń widzenia barw, gdyż dotyczy ona zaburzeń percepcji, a nie zaburzeń wizji. Jest formą agnozji wizualnej.

Zobacz też

  1. ↑ Internetowa encyklopedia PWN. [dostęp 2014-11-02].
  2. ↑ Sharpe, L.T.; Stockman, A.; Jägle, H.; Nathans, J. (1999). Opsin genes, cone photopigments, color vision and color blindness, rozdział w: Gegenfurtner, K. R.; Sharpe, L. T. Color Vision: From Genes to Perception. Cambridge University Press. ISBN 978-0-521-00439-8
Zaburzenia rozpoznawania barw
Dichromatyzm
Trichromatyzm
Monochromatyzm

Przeczytaj ostrzeżenie dotyczące informacji medycznych i pokrewnych zamieszczonych w Wikipedii.

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Ślepota_barw&oldid=47882285”