Michał Hańko: Różnice pomiędzy wersjami

Michał Hańko
Міхась Ганько
Data i miejsce urodzenia	28 lutego 1918 ; Kolędzino
	Przewodniczący Związku Młodzieży Białoruskiej
Okres	od czerwca 1943; do 1945
	Multimedia w Wikimedia Commons

Przeglądaj historię interaktywnie

[wersja nieprzejrzana]

[wersja przejrzana]

← poprzednia edycja następna edycja →

Usunięta treść Dodana treść

WizualnieWikikod

Jednokolumnowy

Wersja z 15:20, 2 cze 2024

Michał Hańko, biał. Міхась Ганько (ur. 28 lutego 1918 w Kolędzinie w rejonie Mołodeczna, zm. ?) – białoruski publicysta i działacz narodowy, przewodniczący Związku Młodzieży Białoruskiej podczas II wojny światowej

Studiował medycynę na uniwersytecie w Wilnie. Został zmobilizowany do Armii Czerwonej. Wkrótce po ataku wojsk niemieckich na ZSRR dostał się do niewoli i został osadzony w obozie jenieckim. Wypuszczony na wolność dzięki wstawiennictwu Fabiana Akińczyca podjął współpracę z Niemcami. Został skierowany do szkoły propagandystów. W 1942 przyjechał do okupowanego Mińska, gdzie działał w oddziale propagandy Komisariatu Generalnego „Białoruś”. Od czerwca 1943 stał na czele sztabu głównego Związku Młodzieży Białoruskiej. Był podporządkowany komisarzowi generalnemu Wilhelmowi Kubemu, jemu zaś – kierownicy okręgowi, którym z kolei podlegali kierownicy rejonowi. Jednocześnie redagował pismo Związku „Жыве Беларусь”. 27 czerwca 1944 r. uczestniczył w Mińsku w obradach II Kongresu Wszechbiałoruskiego, po czym natychmiast wyjechał do Niemiec. Na pocz. 1945 wstąpił do Białoruskiej Partii Niepodległościowej. Jednocześnie został oficerem batalionu desantowego „Dalwitz” złożonego z Białorusinów. Redagował też pismo „Змагар”. Po rozpuszczeniu batalionu na przełomie kwietnia i maja 1945 r. w Czechach, dalsze losy M. Hańko są nieznane. Według części źródeł przedostał się na Białoruś, gdzie uczestniczył w białoruskiej partyzance antykomunistycznej. Albo zginął, albo udało mu się zbiec na Zachód.

Linki zewnętrzne

Biografia Michała Hańki (jęz. białoruski)

@@ Linia 22: / Linia 22: @@
 '''Michał Hańko''', [[język białoruski|biał.]] Міхась Ганько (ur. 28 lutego [[1918]] w [[Kolędzino|Kolędzinie]] w rejonie [[Mołodeczno|Mołodeczna]], zm. ?) – białoruski publicysta i działacz narodowy, przewodniczący [[Związek Młodzieży Białoruskiej|Związku Młodzieży Białoruskiej]] podczas [[II wojna światowa|II wojny światowej]]
-Studiował medycynę na uniwersytecie w [[Wilno|Wilnie]]. Został zmobilizowany do [[Armia Czerwona|Armii Czerwonej]]. Wkrótce po ataku wojsk niemieckich na [[ZSRR]] dostał się do niewoli i został osadzony w obozie jenieckim. Wypuszczony na wolność dzięki wstawiennictwu [[Fabijan Akinczyc|Fabiana Akińczyca]] podjął współpracę z Niemcami. Został skierowany do szkoły propagandystów. W [[1942]] przyjechał do okupowanego [[Mińsk]]a, gdzie działał w oddziale propagandy Komisariatu Generalnego „Białoruś”. Od czerwca [[1943]] stał na czele sztabu głównego [[Związek Młodzieży Białoruskiej|Związku Młodzieży Białoruskiej]]. Był podporządkowany komisarzowi generalnemu [[Wilhelm Kube|Wilhelmowi Kubemu]], jemu zaś – kierownicy okręgowi, którym z kolei podlegali kierownicy rejonowi. Jednocześnie redagował pismo Związku „Жыве Беларусь”. 27 czerwca [[1944]] r. uczestniczył w Mińsku w obradach [[Drugi Kongres Wszechbiałoruski|II Kongresu Wszechbiałoruskiego]], po czym natychmiast wyjechał do [[III Rzesza|Niemiec]]. Na pocz. [[1945]] wstąpił do [[Białoruska Partia Niepodległościowa|Białoruskiej Partii Niepodległościowej]]. Jednocześnie został oficerem [[Batalion desantowy Dalwitz|batalionu desantowego „Dalwitz”]] złożonego z Białorusinów. Redagował też pismo „Змагар”. Po rozpuszczeniu batalionu na przełomie kwietnia i maja [[1945]] r. w [[Czechy|Czechach]], dalsze losy M. Hańko są nieznane. Według części źródeł przedostał się na [[Białoruś]], gdzie uczestniczył w białoruskiej partyzance [[antykomunizm|antykomunistycznej]]. Albo zginął, albo udało mu się zbiec na Zachód. Wśród partyzantów białoruskich miał przewisko "Dziadek-gnida" ("Дедагнида").
+Studiował medycynę na uniwersytecie w [[Wilno|Wilnie]]. Został zmobilizowany do [[Armia Czerwona|Armii Czerwonej]]. Wkrótce po ataku wojsk niemieckich na [[ZSRR]] dostał się do niewoli i został osadzony w obozie jenieckim. Wypuszczony na wolność dzięki wstawiennictwu [[Fabijan Akinczyc|Fabiana Akińczyca]] podjął współpracę z Niemcami. Został skierowany do szkoły propagandystów. W [[1942]] przyjechał do okupowanego [[Mińsk]]a, gdzie działał w oddziale propagandy Komisariatu Generalnego „Białoruś”. Od czerwca [[1943]] stał na czele sztabu głównego [[Związek Młodzieży Białoruskiej|Związku Młodzieży Białoruskiej]]. Był podporządkowany komisarzowi generalnemu [[Wilhelm Kube|Wilhelmowi Kubemu]], jemu zaś – kierownicy okręgowi, którym z kolei podlegali kierownicy rejonowi. Jednocześnie redagował pismo Związku „Жыве Беларусь”. 27 czerwca [[1944]] r. uczestniczył w Mińsku w obradach [[Drugi Kongres Wszechbiałoruski|II Kongresu Wszechbiałoruskiego]], po czym natychmiast wyjechał do [[III Rzesza|Niemiec]]. Na pocz. [[1945]] wstąpił do [[Białoruska Partia Niepodległościowa|Białoruskiej Partii Niepodległościowej]]. Jednocześnie został oficerem [[Batalion desantowy Dalwitz|batalionu desantowego „Dalwitz”]] złożonego z Białorusinów. Redagował też pismo „Змагар”. Po rozpuszczeniu batalionu na przełomie kwietnia i maja [[1945]] r. w [[Czechy|Czechach]], dalsze losy M. Hańko są nieznane. Według części źródeł przedostał się na [[Białoruś]], gdzie uczestniczył w białoruskiej partyzance [[antykomunizm|antykomunistycznej]]. Albo zginął, albo udało mu się zbiec na Zachód.
 == Linki zewnętrzne ==