Beals Wright: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja nieprzejrzana] | [wersja nieprzejrzana] |
Nie podano opisu zmian |
m kategorie |
||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
'''Beals Colemen Wright''' ([[19 grudnia]] [[1879]], [[Boston]], [[Massachusetts (stan w USA)|Massachusetts]] - [[23 sierpnia]] [[1961]], Alston, [[Illinois (stan w USA)|Illinois]]), [[tenis]]ista [[USA|amerykański]], zwycięzca [[US Open]] i podwójny mistrz olimpijski. |
'''Beals Colemen Wright''' ([[19 grudnia]] [[1879]], [[Boston]], [[Massachusetts (stan w USA)|Massachusetts]] - [[23 sierpnia]] [[1961]], Alston, [[Illinois (stan w USA)|Illinois]]), [[tenis]]ista [[USA|amerykański]], zwycięzca [[US Open]] i podwójny mistrz olimpijski. |
||
W latach [[1898]]-[[1899]] zdobył dwa tytuły mistrzowskie w rozgrywkach międzyuczelnianych USA; od 1899 klasyfikowany w czołowej dziesiątce tenisistów amerykańskich (łącznie przez 11 sezonów). W [[1904]] sięgnął po dwa złote medale olimpijskie (gra pojedyncza i gra podwójna). W [[1905]] wygrał turniej [[US Open]], pokonując w finale obrońcę tytułu, [[Holcombe Ward|Holcombe Warda]] 6:2, 6:1, 11:9. Został tym samym drugim leworęcznym triumfatorem tego turnieju. Wystąpił także w trzech finałach w grze pojedynczej ([[1901]], [[1906]], [[1908]]); zdobył ponadto trzy tytuły w deblu ([[1904]], [[1905]], [[1906]]) i przegrał w finałach turnieju deblowego także trzykrotnie (1901, 1908, [[1918]]). W [[1907]] przegrał w finale gry podwójnej na [[Wimbledon]]ie. |
W latach [[1898]]-[[1899]] zdobył dwa tytuły mistrzowskie w rozgrywkach międzyuczelnianych USA; od 1899 klasyfikowany w czołowej dziesiątce tenisistów amerykańskich (łącznie przez 11 sezonów). W [[1904]] sięgnął po dwa złote medale olimpijskie (gra pojedyncza i gra podwójna). W [[1905]] wygrał turniej [[US Open]], pokonując w finale obrońcę tytułu, [[Holcombe Ward|Holcombe Warda]] 6:2, 6:1, 11:9. Został tym samym drugim leworęcznym triumfatorem tego turnieju. Wystąpił także w trzech finałach w grze pojedynczej ([[1901]], [[1906]], [[1908]]); zdobył ponadto trzy tytuły w deblu ([[1904]], [[1905]], [[1906]]) i przegrał w finałach turnieju deblowego także trzykrotnie (1901, 1908, [[1918]]). W [[1907]] przegrał w finale gry podwójnej na [[Wimbledon]]ie (jego partnerem był [[Karl Behr]]). |
||
W sezonach 1905, [[1907]], 1908 i 1911 reprezentował USA w [[Puchar Davisa|Pucharze Davisa]], doprowadzając zespół narodowy do finału rozgrywek w 1908; w decydujacym meczu pokonał dwóch czołowych graczy australijskich, [[Tony Wilding|Wildinga]] i [[Norman Brookes|Brookesa]], ostatecznie |
W sezonach 1905, [[1907]], 1908 i 1911 reprezentował USA w [[Puchar Davisa|Pucharze Davisa]], doprowadzając zespół narodowy do finału rozgrywek w 1908; w decydujacym meczu pokonał dwóch czołowych graczy australijskich, [[Tony Wilding|Wildinga]] i [[Norman Brookes|Brookesa]], ostatecznie jednak Australia zdobyła trofeum po zwycięstwie 3:2. |
||
W [[1956]] został przyjęty do [[Międzynarodowa Tenisowa Hall of Fame|Międzynarodowej Tenisowej Hall of Fame]]. |
W [[1956]] został przyjęty do [[Międzynarodowa Tenisowa Hall of Fame|Międzynarodowej Tenisowej Hall of Fame]]. |
||
[[Kategoria:Amerykanie|Wright Beals]][[Kategoria:Tenisiści|Wright Beals]] |
|||
Wersja z 19:29, 27 paź 2004
Beals Colemen Wright (19 grudnia 1879, Boston, Massachusetts - 23 sierpnia 1961, Alston, Illinois), tenisista amerykański, zwycięzca US Open i podwójny mistrz olimpijski.
W latach 1898-1899 zdobył dwa tytuły mistrzowskie w rozgrywkach międzyuczelnianych USA; od 1899 klasyfikowany w czołowej dziesiątce tenisistów amerykańskich (łącznie przez 11 sezonów). W 1904 sięgnął po dwa złote medale olimpijskie (gra pojedyncza i gra podwójna). W 1905 wygrał turniej US Open, pokonując w finale obrońcę tytułu, Holcombe Warda 6:2, 6:1, 11:9. Został tym samym drugim leworęcznym triumfatorem tego turnieju. Wystąpił także w trzech finałach w grze pojedynczej (1901, 1906, 1908); zdobył ponadto trzy tytuły w deblu (1904, 1905, 1906) i przegrał w finałach turnieju deblowego także trzykrotnie (1901, 1908, 1918). W 1907 przegrał w finale gry podwójnej na Wimbledonie (jego partnerem był Karl Behr).
W sezonach 1905, 1907, 1908 i 1911 reprezentował USA w Pucharze Davisa, doprowadzając zespół narodowy do finału rozgrywek w 1908; w decydujacym meczu pokonał dwóch czołowych graczy australijskich, Wildinga i Brookesa, ostatecznie jednak Australia zdobyła trofeum po zwycięstwie 3:2.
W 1956 został przyjęty do Międzynarodowej Tenisowej Hall of Fame.