Henryk Chmielewski (bokser)
| ||||||||||
| Data i miejsce urodzenia | ||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Data i miejsce śmierci | ||||||||||
| Dyscypliny | ||||||||||
| Dorobek medalowy | ||||||||||
| ||||||||||
Henryk Chmielewski (ur. 8 stycznia 1914 w Łodzi, zm. 15 listopada 1998 w Hollywood (stan Floryda) – polski bokser, mistrz Europy i olimpijczyk.
Życiorys
Urodził się w Łodzi w rodzinie robotniczej ze związku Aleksandra oraz Cecylii z domu Kowalewskiej. Ukończył szkołę powszechną na ul. Szterlinga. Dwa lata uczył się również w Państwowej Szkole Techniczno-Przemysłowej gdzie nabył uprawnienia mistrza farbiarskiego. W latach 1931-1938 pracował na wydziale farbiarskim Zakładów Fabrycznych Spółki Akcyjnej I.K. Poznański. W 1938 wyjechał na stałe do USA[1].
Kariera sportowa
W 1927 roku rozpoczął trenowanie gimnastyki w miejscowym kole Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół” w Łodzi. Wkrótce rozpoczął treningi sekcji bokserskiej towarzystwa pod kierunkiem Tadeusza Kwiatkowskiego[1]. Jako 14 latek zadebiutował w ringu w barwach TG Sokół Łódź podczas zawodów bokserskich odbywających się w sali Białej Hotelu Manteuffla 24 lutego 1928 roku. W marcu zdobył mistrzostwo Łodzi juniorów[1]. Po zatrudnieniu się w zakładach Poznańskiego w latach 1930 - 1938 był zawodnikiem klubu IKP Łódź.
Największy sukces odniósł zdobywając tytuł mistrza Europy w wadze średniej podczas Mistrzostw Europy w Mediolanie 1937, kiedy to również Aleksander Polus wywalczył tytuł mistrzowski.
Podczas olimpiady w Berlinie 1936 zajął 4. miejsce w wadze średniej. Mając rozbite pięści po zwycięskim pojedynku ćwierćfinałowym z faworytem, Amerykaninem Jamesem Clarkiem, przegrał pojedynek półfinałowy i nie stanął do walki o brązowy medal.
Trzykrotnie był mistrzem Polski: w wadze lekkiej w 1931 oraz w wadze średniej w 1933 i 1936, a w 1935 wicemistrzem (w wadze średniej).
Wystąpił 16 razy w reprezentacji Polski, odnosząc 12 zwycięstw, 1 remis i 3 porażki.
W karierze amatorskiej stoczył 157 walk, wygrywając 133, 11 zremisował i 13 przegrał.
W marcu 1938 roku zamieszkał w USA i został tam bokserem zawodowym (gdzie używał nazwiska Henry Chemel). Walczył w wadze średniej. W 1945 był klasyfikowany na 4. miejscu w tej kategorii. Ogółem stoczył 82 walki zawodowe, wygrywając 56, 2 remisując i 24 przegrywając. Walczył m.in. z Jakiem La Mottą, przegrywając na punkty.
Po zakończeniu kariery pływał na statkach jako mechanik okrętowy.
W 1987 otrzymał Nagrodę im. Aleksandra Rekszy.
- ↑ a b c Andrzej Bogusz: „Sokolstwo łódzkie 1905-1995”. Łódź: Muzeum Sportu i Turystyki, 1995, s. 124-125. ISBN 83-901851-5-6.