Gwiazdozbiór Żagla
| |
| Nazwa łacińska |
Vela |
|---|---|
| Dopełniacz łaciński |
Velorum |
| Skrót nazwy łacińskiej |
Vel |
| Dane obserwacyjne (J2000) | |
| Rektascensja |
9 h |
| Deklinacja |
-50° |
| Charakterystyka | |
| Powierzchnia |
500 stopni kw. |
| Liczba gwiazd o obserwowanej wielkości gwiazdowej < 3 |
5 |
| Najjaśniejsza gwiazda |
γ² Velorum (1,75m) |
| Gwiazdozbiory sąsiadujące |
|
| Widoczny na szerokościach geograficznych pomiędzy 90° S a 30[1]° N. | |
| |
Żagiel (łac. Vela, dop. Velorum, skrót Vel) – to 32. co do wielkości gwiazdozbiór nieba południowego, jedna z trzech głównych części dawnej wielkiej konstelacji Okrętu Argo, na które podzielił ją w 1763 roku francuski astronom, kartograf i duchowny Nicolasa Louisa de Lacaille. W praktyce nie jest możliwy do obserwacji w Polsce[2]. Liczba gwiazd widocznych nieuzbrojonym okiem: około 110[3].
Mity i legendy
Wiele układów gwiazd nie przetrwało próby czasu. Jednym z dawnych gwiazdozbiorów, który zniknął z atlasów nieba, jest Okręt Argonautów. Został on podzielony na kilka mniejszych konstelacji z powodów praktycznych - zajmował zbyt wielki obszar na niebie. Wyobraża ożaglowanie mitologicznego okrętu, na którym Argonauci pod dowództwem Jazona odbyli podróż do Kolchidy. Ich celem było złote runo - skóra skrzydlatego złotego barana. Sam statek dla Jazona zbudował Argos (stąd nazwa), z pomocą Ateny. Wyprawa zakończyła się sukcesem, a statek został wyciągnięty przez Jazona na ląd Przesmyku Korynckiego. Tam też poświęcił on Posejdonowi okręt jako wotum. Tradycyjnie uważa się, że po śmierci Jazona bóg mórz umieścił Okręt Argonautów na niebie na pamiątkę jego licznych przygód. Był to największy gwiazdozbiór na niebie od czasów Ptolemeusza[2]. Ironią w jakimś stopniu jest to, że mitologia nie wspomina, by statek był wyposażony w żagle. Przedstawiano go jako galerę, której wiosła obsługiwało 50. Argonautów. Pomimo tego praktycznie wszystkie atlasy gwiazd od XVI do XIX wieku pokazywały Argo jako statek żaglowy z wiosłami[1].
Gwiazdy Żagla
Gwiazdozbiór Argo był bardzo rozległy, tak że astronomom zabrakło liter greckiego alfabetu do oznaczenia jego gwiazd i musieli wykorzystać alfabet łaciński. Wiele gwiazd znajdujących się w konstelacji jest oznaczonych literami pochodzącymi z alfabetu łacińskiego[4]. Kiedy gwiazdozbiór Argo został podzielony, przypisany przez Johanna Bayera porządek gwiazd nie został zmieniony bez względu na to, do którego z gwiazdozbiorów trafiła dana gwiazda. Z tego powodu konstelacja nie ma gwiazdy alfa ani gwiazdy beta. Najjaśniejszą jest gamma. Gwiazdy Żagla są dość jasne, ale nie przypominają żagle, poza – ale i to nie za bardzo – żaglem rejowym[1]. Dwie najlepiej znane gwiazdy to kappa i delta, tworzące z epsilonem i jota Kila północną połówkę wyraźnego asteryzmu „fałszywego krzyża”, mylący dawnych żeglarzy mórz południowych[3]. Delta Żagla to najjaśniejsza gwiazda na niebie, która nie ma nazwy własnej[1].
- Najjaśniejsza gwiazda konstelacji gamma Velorum ( γ Vel) o starej arabskiej nazwie Suhail, nazywana również Regor, to 33. pod względem jasności na niebie. Jest to skomplikowany układ wielokrotny składający sie z pięciu lub sześciu składników. Trzy z nich są widoczne przez mały teleskop. Najjaśniejszą ze składowych jest egzotyczna gwiazda Wolfa-Rayeta. Znanych jest jedynie kilkaset gwiazd tego rodzaju, a Suhali jest najbliżej Ziemi, w odległości 830 lat świetlnych.[1].
- δ Velorum (Koo She) - niebieskobiała gwiazda ciągu głównego. Ma towarzysza piątej wielkości, do zobaczenia w teleskopie o aperturze 100 mm. Jaśniejsza gwiazda to układ podwójny zaćmieniowy, którego wielkość gwiazdowa zmienia się co 45. dni. Położona jest w odległości 80 lat świetlnych[4].
- Markeb (kappa Vel) to niebieskobiała gwiazda znajdująca się w odległości 539 lat świetlnych[4].
- Alsuhail (lambda Vel) - pomarańczowy nadolbrzym o jasności obserwowanej zmieniającej się w nieregularnych odstępach czasu o mniej niż 0,2 magnitudo. Znajduje się w odległości około 573 lat świetlnych[4].
- H Vel to położona w odległości 376 lat świetlnych para gwiazd piątej i ósmej jasności obserwowanej. Trudne do rozdzielenia w małych teleskopach ze względu na dużą różnicę blasku składników[4].
- Kolejne dziesięć gwiazd ma jasność w przedziale 2-4m.
Interesujące obiekty
W konstelacji znajdują się jasne gromady otwarte.
- Najjaśniejsza to IC 2391 (2,5m). Zawiera około 30 gwiazd i jest widoczna nieuzbrojonym okiem. Położona jest niemal obok delty Żagla. Znajduje się w odległości około 500 lat świetlnych od Ziemi. Otacza niebieskobiałą gwiazdę omikron Vel, będącą obiektem typu beta Cephei[4]. Pierwsza wzmianka o obserwacji gromady łączona jest z perskim astronomem Al Sufim (około roku 964)[2]. Przez lornetkę w odległości jednego stopnia można dostrzec gromadę NGC 2669[4].
- Blisko gammy znajduje się gromada otwarta NGC 2547, wspaniały rój średnio jasnych gwiazd o średnicy połowy Księżyc z wieloma gwiazdami tła widocznymi przez 15-centymetrowy teleskop[1]. Położona w odległości około 1400 lat świetlnych. Składa się z około 80 gwiazd siódmej wielkości i słabszych. Dobrze prezentuje się przez lornetkę[4].
- Na granicy Żagla i Pompy znajduje się mgławica planetarna Pierścień Południowy (NGC 3132). W 15-centymetrowym teleskopie ukazuje się jako średniej wielkości jasny niebieski dysk z ciemniejszym centrum i gwiazdą centralną. Jednak gwiazda ta nie należy do mgławicy[2]. Jest odległa od Ziemi o 2600 lat świetlnych[4].
- Na północnym skraju gwiazdozbioru znajduje się duża gromada kulista NGC 3201 z niewielkim zagęszczeniem centralnym. Składa się z gwiazd od trzynastej do szesnastej wielkości i jest interesującym obiektem dla 15-centymetrowego teleskopu. Została odkryta przez Jamesa Dunlopa w 1826 roku.[2][1].
- Mgławica Guma – rozległa, słaba mgławica widoczna tylko na zdjęciach z długim czasem naświetlania. Nazwa pochodzi od nazwiska australijskiego astronoma Colina S. Guma, który zwrócił na nią uwagę innych badaczy w 1952 roku[4].
- IC 2395 to widoczna przez lornetkę gromada około 40. gwiazd, położona w odległości 3100 lat świetlnych.
- W Żaglu znajduje się również pozostałość po supernowej sprzed ponad 11 tysięcy lat. Jej część stanowi Mgławica Ołówek[2].
Zobacz też
- ↑ a b c d e f g Praca zbiorowa: KOSMOS. Warszawa: Buchmann Sp. z o.o., 2012, s. 474-475. ISBN 978-83-7670-323-7.
- ↑ a b c d e f Kamil Złoczewski: Okręt Argonautów. Przewodnik obserwatora.. T. 64. Poznań: Amermedia Sp. z o.o., 2013, s. 16-18, seria: Kosmos. Tajemnice Wszechświata. Encyklopedia Astronomii i Astronautyki.. ISBN 978-83-252-1917-8.
- ↑ a b Przewodnik po gwiazdozbiorach. W: Jan Desselberger, Jacek Szczepanik: Tablice astronomiczne z przewodnikiem po gwiazdozbiorach.. Bielsko-Biała: PPU „PARK” Sp. z o.o., 2002, s. 134-136. ISBN 83-7266-156-1.
- ↑ a b c d e f g h i j Ian Ridpath: Gwiazdy i planety. Przewodnik Collinsa. Warszawa: MULTICO Oficyna Wydawnicza, 2010, s. 256-257. ISBN 978-83-7073-928-7.