Przejdź do zawartości

Maciej Kozłowski (aktor)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
To jest stara wersja tej strony, edytowana przez Elster (dyskusja | edycje) o 20:49, 11 maj 2020. Może się ona znacząco różnić od aktualnej wersji.
Maciej Kozłowski
Ilustracja
Imię i nazwisko

Maciej Marian Kozłowski

Data i miejsce urodzenia

8 września 1957
Kargowa

Data i miejsce śmierci

11 maja 2010
Warszawa

Zawód

aktor

Współmałżonek

Agnieszka Kowalska
(2008-2010; jego śmierć)

Lata aktywności

1980–2010

Odznaczenia
Srebrny Krzyż Zasługi

Maciej Marian Kozłowski[1][2] (ur. 8 września 1957 w Kargowej, zm. 11 maja 2010 w Warszawie) – polski aktor teatralny, filmowy i telewizyjny. Wystąpił w filmach takich jak Kingsajz (1987), Kroll (1991), Psy (1992), Lista Schindlera (1993), Nic śmiesznego (1995), Kiler (1997) i Ogniem i mieczem (1999), a także jako Waldemar Jaroszy w serialu M jak miłość (2002–2005, 2009, 2010)[3]. Był znany z działalności sportowej jako zadeklarowany fan piłki nożnej i obrońca Reprezentacji Artystów Polskich pod wodzą Olafa Lubaszenki. W 2005 został uhonorowany Srebrnym Krzyżem Zasługi.

Wczesne lata

Urodził się i wychowywał w Kargowej[4]. W 1964 rozpoczął naukę w miejscowej Szkole Podstawowej, gdzie brał udział w szkolnych przedstawieniach[5]. W 1969 wraz z rodziną przeprowadził się do Zgierzu, gdzie ukończył Technikum Gospodarki Wodnej. Jako nastolatek grał w piłkę nożną w III lidze w Miejskim Klubie Piłkarskim Boruta Zgierz. W 1984 ukończył studia na Wydziale Aktorskim PWSFTviT w Łodzi.

Kariera ekranowa

Po raz pierwszy trafił na szklany ekran jako dworzanin w serialu Janusza Majewskiego Królowa Bona (1980) z Aleksandrą Śląską w roli tytułowej. Wkrótce zadebiutował na kinowym ekranie jako młody gospodarz Piotr Wołosz w dramacie wojennym Juliusza Janickiego Nie było słońca tej wiosny (1983) u boku Ernestyny Winnickiej. W serialu Marka Piestraka Przyłbice i kaptury (1985) na motywach powieści Kazimierza Korkozowicza pojawił się jako Benko, mąż Zyty (Bożena Krzyżanowska). W komedii Juliusza Machulskiego Kingsajz (1987) zagrał Wasia, groźnego krasnala działającego na rozkaz Kilkujadka (Jerzy Stuhr). Wystąpił potem w serialu Pogranicze w ogniu (1988-1991) jako major von Seebohm, komediodramacie Wojciecha Marczewskiego Ucieczka z kina „Wolność” (1990) w roli aktora amerykańskiego i debiucie reżyserskim Władysława Pasikowskiego Kroll (1991) jako kapitan.

W adaptacji opowiadania Tadeusza Borowskiego Pożegnanie z Marią (1993) w reż. Filipa Zylbera wystąpił jako milczący woźnica, wywożący pod plandeką Żydów z getta. Był esesmanem w dramacie wojennym Stevena Spielberga Lista Schindlera (1993). Wizerunek ekranowy Macieja Kozłowskiego w latach 90. ukształtowało kilka ról gangsterów i bandytów, w tym Barański w dramacie sensacyjnym Pasikowskiego Psy (1992) i postać „Aliego”, szefa warszawskiej mafii w filmie sensacyjnym Jacka Skalskiego Miasto prywatne (1994). W komediodramacie Marka Koterskiego Nic śmiesznego (1995) zagrał Maćka, przyjaciela Adasia Miauczyńskiego. Jednak za najważniejszą rolę filmową Maciej Kozłowski uważał kreację atamana kozackiego Maksyma Krzywonosa w ekranizacji powieści Henryka Sienkiewicza Ogniem i mieczem (1999) w reż. Jerzego Hoffmana[6][7][8]. Grywał też w innych głośnych ekranizacji polskiej literatury: Wiedźmin (2001) Marka Brodzkiego jako Gwidon-Falwick i Stara baśń. Kiedy słońce było bogiem (2003) Hoffmana w roli Smerdy, dowódcy wojsk Popiela. Za jego życiową rolę krytycy uznali kreację Tadeusza Grzemielewskiego, złamanego w śledztwie Urzędu Bezpieczeństwa towarzysza broni generała Emila „Nila” Fieldorfa w dramacie historycznym Ryszarda Bugajskiego Generał Nil (2009)[9].

Popularność przyniosły mu też role w serialach takich jak Matki, żony i kochanki, Dom, 13 posterunek czy Na dobre i na złe. Największą rolę serialową, Waldemara Jaroszego, zagrał w M jak miłość (w latach 2002–2005, 2009, 2010).

Kariera teatralna

W 1983 oficjalnie zadebiutował w Teatrze Ósmego Dnia w spektaklu Zbigniewa Herberta Raport z oblężonego Miasta. W łódzkim Teatrze Studyjnym’83 im. Juliana Tuwima został obsadzony w roli pełnomocnika w Ambasadorze (1983) Sławomira Mrożka w reż. Jana Machulskiego i w roli delegata w Balu manekinów Bruna Jasieńskiego w reż. Bogdana Michalika. W latach 1983–1988 był związany z Teatrem Nowym w Poznaniu[10], gdzie ściągnęła go Izabella Cywińska[11], by wystąpił jako marynarz w jej przedstawieniu Jezioro Bodeńskie (1984) Stanisława Dygata. W 1985 otrzymał nagrodę za najlepszą kreację młodego aktora na Ogólnopolskim Przeglądzie Teatrów Małych Form w Szczecinie za rolę w sztuce Audiencja III Bogusława Schaeffera. W latach 1988–1993 wraz zespołem Janusza Wiśniewskiego grał m.in. w Olśnieniu w roli Konia.

Od 1997 do śmierci był związany z warszawskim Teatrem Narodowym, gdzie grał w spektaklach: Noc listopadowa. Sceny dramatyczne (1997) Stanisława Wyspiańskiego w reż. Jerzego Grzegorzewskiego jako generał Józef Chłopicki, Dialogus de Passione abo Żałosna tragedyja o Męce Jezusa (1998) w reż. Kazimierza Dejmka w roli kata, Wesele (2000) Wyspiańskiego w reż. Grzegorzewskiego jako Wojtek, Kurka wodna (2002) Witkacego w reż. Jana Englerta jako Izaak Widmower i Wiele hałasu o nic (2008) Williama Shakespeare’a w reż. Macieja Prusa w roli Don Juana. Za najważniejszą kreację teatralną Maciej Kozłowski uważał wcielenie się w postać niezrównoważonego psychicznie Jake’a w spektaklu Teatru Telewizji Zagubieni (1995) Sama Sheparda w reż. Macieja Dejczera[12].

Działalność dodatkowa

  • W czasie gdy nie miał propozycji ról, zarabiał pracując na budowie, handlując starymi meblami i prowadząc punkt ksero. Często odwiedzał targ staroci na warszawskim Kole. Był też współwłaścicielem agencji ochrony.
  • Na początku lat 90. XX wieku prowadził nocne audycje oraz konkursy na antenie poznańskiego Radia Merkury.
  • W 2008 wraz z aktorką Katarzyną Figurą wziął udział w kampanii „Na dobrej drodze”, której hasło brzmi: „Więcej wiedzieć o handlu ludźmi to skuteczniej go zwalczać”. Kampania ta prowadzona jest w ramach projektu „IRIS – reintegracja społeczna i zawodowa kobiet ofiar handlu ludźmi”[13].
  • Jego zasługą jest udział polskiej ekipy na Mistrzostwach Świata w Piłce Ulicznej Ludzi Bezdomnych w Edynburgu (2005), aktywnie poszukiwał sponsorów dla tego wyjazdu.
  • Angażował się w działalność organizacji wspierających walkę z rakiem. Brał udział w marszach Narodowej Koalicji do Walki z Rakiem.

Życie prywatne

30 grudnia 2008 ożenił się z Agnieszką Kowalską, malarką.

Śmierć

Grób aktora na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie (2012)

W 2005 wziął udział w akcji „Krewniacy” zainicjowanej przez Radosława Pazurę[14]. Gdy chciał oddać krew, dowiedział się, że jest zakażony wirusem zapalenia wątroby typu C. Natychmiast rozpoczął leczenie i był przekonany, że zdoła pokonać chorobę[15]. Pomimo choroby pozostawał aktywny zawodowo.

Zmarł na raka wątroby[16] w nocy z 10 na 11 maja 2010 w warszawskim szpitalu przy ul. Banacha[17].

W związku ze śmiercią Macieja Kozłowskiego zaplanowany na 16 maja 2010 mecz RAP VS Kabareciarze został zadedykowany zmarłemu aktorowi[18].

Pogrzeb aktora odbył się 18 maja 2010 w Warszawie. Został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie (kwatera B II 30 rz. Tuje m. 6)[19].

Spektakle teatralne

Teatr Studyjny w Łodzi

Teatr Nowy w Poznaniu

Zespół Janusza Wiśniewskiego

  • 1989 – Olśnienie jako Koń (reż. J. Wiśniewski)

Teatr Narodowy w Warszawie

  • 2009: Samsara Disco jako Lebiediew (reż. Agnieszka Olsten)

Widowiska plenerowe

Koncerty

Filmografia

Filmy pełnometrażowe

Seriale

Polski dubbing

Etiudy filmowe

Filmy krótkometrażowe

Występy w telewizji

Miał na koncie wiele ról w Teatrze Telewizji. Był też częstym gościem różnych programów rozrywkowych.

Spektakle Teatru Telewizji

Udział w programach telewizyjnych

Nagrody, wyróżnienia, odznaczenia

Przypisy

  1. Maciej Kozłowski. Listal. [dostęp 2020-05-11]. (ang.).
  2. Ola Długołęcka (2013-02-07): Gangster który żyje z wyrokiem. Gazeta.pl. [dostęp 2020-05-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-05-11)]. (ang.).
  3. Maciej Kozłowski. FamousFix. [dostęp 2010-05-17]. (ang.).
  4. Zdzisław Haczek (2010-05-12): Zmarł nasz aktor Maciej Kozłowski. Pochodził z Kargowej. „Gazeta Lubuska”. [dostęp 2020-05-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-05-11)]. (pol.).
  5. Ola Długołęcka (2013-02-07): Maciej Kozłowski - aktor. Gmina Kargowa. [dostęp 2020-05-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-05-11)]. (pol.).
  6. Zmarł aktor Maciej Kozłowski. Radio Merkury. [dostęp 2020-05-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2010-05-16)]. (pol.).
  7. Dziennik Trybuna”, Krzysztof Lubczyński - Nie wierzę w polskie kino, Nr 228/2006-09-29
  8. Internetowa Stacja Radiowa Pro-radio, Sport i aktorstwo mają wiele wspólnego, z Maciejem Kozłowskim rozmawiał Andrzej Kusy, 2002
  9. Maciej Kozłowski nie żyje!. Fakt.pl. [dostęp 2020-05-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-05-11)]. (pol.).
  10. Rzeczpospolita”, nr 109/2010, 12 maja 2010, s. A21
  11. Iwona Havranek (2010-05-12): Maciej Kozłowski nie żyje - do końca wierzył, że wyzdrowieje. „Super Express”. [dostęp 2020-05-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-05-11)]. (pol.).
  12. „Rzeczpospolita”, nr 109/2010, 12 maja 2010 r., s. A21.
  13. Aktorzy przeciwko niewolnictwu. media2.pl. [dostęp 2009-02-21]. (pol.).
  14. Sonia Miniewicz (2020-05-11): Maciej Kozłowski: przegrana walka. Onet.pl. [dostęp 2020-05-11]. (pol.).
  15. Zbigniew Wojtasiński (2010-05-23): Bomba wirusowa. „Wprost”. [dostęp 2020-03-08]. (pol.).
  16. Maciej Kozłowski we wspomnieniach bliskich i przyjaciół. film.wp.pl. [dostęp 2015-03-08].
  17. Zmarł Maciej Kozłowski, znany aktor teatralny i filmowy. Gazeta.pl, 11 maja 2010. (pol.).
  18. Warszawa. Mecz dedykowany śp. Maciejowi Kozłowskiemu. e-teatr.pl. [dostęp 2010-05-14]. (pol.).
  19. Wyszukiwarka cmentarna – Warszawskie cmentarze. cmentarzekomunalne.com.pl. [dostęp 2019-11-30].
  20. I Koncert Niepodległości „Premierowy” – Koncert Niepodległości [online], koncertniepodleglosci.pl [dostęp 2017-11-25] (pol.).
  21. M.P. z 2005 r. nr 74, poz. 1019 – pkt 12.

Linki zewnętrzne