Henryk Chmielewski (bokser)
 Henryk Chmielewski (1937) | ||||||||||
| Data i miejsce urodzenia | ||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Data i miejsce śmierci | ||||||||||
| Dorobek medalowy | ||||||||||
| ||||||||||
Henryk Chmielewski (ur. 8 stycznia 1914 w Łodzi, zm. 15 listopada 1998 w Hollywood) – polski bokser, mistrz Europy oraz olimpijczyk.
Życiorys
Urodził się w rodzinie robotniczej ze związku Aleksandra oraz Cecylii z domu Kowalewskiej[1]. Ukończył szkołę powszechną przy ul. Nowo Targowej (obecnie ul. Sterlinga). Dwa lata uczył się również w Państwowej Szkole Techniczno-Przemysłowej, gdzie nabył uprawnienia mistrza farbiarskiego. W latach 1931–1938 pracował na wydziale farbiarskim Zakładów Fabrycznych Spółki Akcyjnej I.K. Poznański[1]. W 1938 wyjechał na stałe do Stanów Zjednoczonych[2].
Kariera sportowa
W 1927 roku rozpoczął trenowanie gimnastyki w miejscowym kole Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół” w Łodzi. Wkrótce rozpoczął treningi w sekcji bokserskiej towarzystwa pod kierunkiem Tadeusza Kwiatkowskiego[2]. Jako 14-latek 24 lutego 1928 roku zadebiutował w ringu w barwach TG Sokół Łódź podczas zawodów bokserskich odbywających się w sali Białej Hotelu Manteuffla. W marcu zdobył mistrzostwo Łodzi juniorów[2]. Po zatrudnieniu się w zakładach Poznańskiego w latach 1930–1938 był zawodnikiem klubu IKP Łódź.
Największy sukces odniósł zdobywając tytuł mistrza Europy w wadze średniej podczas Mistrzostw Europy w Mediolanie 1937 (w finale pokonał Holendra Tina Dekkersa), kiedy to również Aleksander Polus wywalczył tytuł mistrzowski[1].
Podczas igrzysk w Berlinie 1936 zajął 4. miejsce w wadze średniej[1]. Mając rozbite pięści po zwycięskim pojedynku ćwierćfinałowym z faworytem, Amerykaninem Jamesem Clarkiem, przegrał pojedynek półfinałowy z reprezentantem Norwegii Henrym Tillerem i nie stanął do walki o brązowy medal.
Trzykrotnie był mistrzem Polski: w wadze lekkiej w 1931 oraz w wadze średniej w 1933 i 1936, a w 1935 wicemistrzem (w wadze średniej)[1].
Wystąpił 16 razy w reprezentacji Polski, odnosząc 12 zwycięstw, 1 remis i 3 porażki.
W karierze amatorskiej stoczył 157 walk, wygrywając 133, 11 zremisował i 13 przegrał.
W marcu 1938 roku zamieszkał w Stanach Zjednoczonych i został tam bokserem zawodowym (gdzie używał nazwiska Henry Chemel)[3]. Walczył w wadze średniej. W 1945 był klasyfikowany na 4. miejscu w tej kategorii. Ogółem stoczył 82 walki zawodowe, wygrywając 56, 2 remisując i 24 przegrywając. Walczył m.in. z Jakiem LaMottą, przegrywając na punkty. We wrześniu 1951 zakończył karierę bokserską[3].
Po zakończeniu kariery pływał na statkach jako mechanik okrętowy[3].
W 1987 roku otrzymał Nagrodę im. Aleksandra Rekszy[3].
Przypisy
- ↑ a b c d e Wryk 2015 ↓, s. 173.
- ↑ a b c Andrzej Bogusz: Sokolstwo łódzkie 1905–1995. Łódź: Muzeum Sportu i Turystyki w Łodzi, 1995, s. 124-125. ISBN 83-901851-5-6.
- ↑ a b c d Wryk 2015 ↓, s. 174.
Bibliografia
- Ryszard Wryk: Olimpijczycy Drugiej Rzeczypospolitej. Poznań: Nauka i Innowacje, 2015, s. 173-174. ISBN 978-83-64864-22-3.
Linki zewnętrzne
- Chmielewski Henryk – sylwetka w portalu olimpijski.pl
- Henryk Chmielewski Biographical information. olympedia.org. (ang.)
(ang.)